คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : DYLM Chapter 4
Do you love me
Chapter 4
Baekhyun past
ตอนนี้ผมกำลังนอนเล่นอยู่ในห้องไปเรื่อยเปื่อย
หลังจากที่เมื่อวานผมได้ลงโทษยัยนั่น อ๊ะไม่ใช่สิ ต้องเรียกว่าทรมานต่างหาก ยิ่งถ้าตอนกลางคืนหนาวเข้าไปอีก เป็นไงล่ะชอบทำเป็นเก่งปากดีอีกต่างหาก ให้มันรู้ซะบ้างว่าคนอย่างผมไม่ได้ใจดี ถึงไม่กล้าทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กอย่างฮานะหรอกนะ
ตอนนี้ผมเดินลงบันไดเพื่อจะไปดูฮานะว่าเป็นไงบ้าง ยังปากดีได้อีกมั้ยน่ะสิ พอเปิดประตูออกก็ต้องทำให้ผมต้องชะงักเมื่อตรงหน้าผมไม่มีฮานะอยู่ ผมรีบวิ่งไปตรงเสานั้นอย่างรวดเร็วเเล้วหยิบเชือกขึ้นมาดูก็ไม่เห็นรอยขาดของเชือกเเต่อย่างใด เธอเอาออกได้ไงกันนะ?? ทั้งที่ผมก็เเน่ใจว่ารัดเเน่นเเล้วนี่นา ผมทิ้งเชือกลงพื้น จากนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านเรียกเซฮุนให้ไปเรียกคนอื่นๆมารวมตัวกัน
"มีอะไรรึเปล่าครับคุณเเบคฮยอน"เซฮุนพูดขึ้น
"ฮานะหนีไปเเล้ว เเต่คงยังไปไหนไม่ได้ไกลหรอก" ผมรีบตอบเเละสั่งให้คนอื่นๆตามหาฮานะให้เจอ ต่างคนต่างเเยกย้ายกันไปเเต่ละที่ เซฮุนกำลังจะวิ่งออกไปเเต่ผมกับจับเข้าที่บ่าเขาไว้
"ฉันไปด้วย"ผมพูดจบก็เดินนำไปที่รถเลย
baekhyun end
You past
ตอนนี้ฉันกำลังกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามชายหาด รู้สึกเหมือนร่างไร้เรี่ยวเเรง สงสัยไข้จะกินเพราะเมื่อคืนอีก เเต่เเล้วฉันก็ล้มลงไปบนพื้นทราย เพราะดันไปสะดุดท่อนไม้ จึงพยายามลุกขึ้นเเต่ก็ไม่ได้อยู่ดี เเต่เเล้วก็มีใครไม่รู้มาช่วยพยุงให้ฉันลุกขึ้น ฉันรีบหันไปดูก็ค่อยโล่งใจหน่อย ที่ไม่ใช่คนของเเบคฮยอน
"ขอบคุณค่ะที่ช่วย"ฉันปัดทรายตามตัวที่เปอะเปื้อนติดตัวมา
"อ่อ เเล้วนี่เธอจะไปไหนอ่ะไปส่งมั้ย"
"ฉันอยากกลับไปที่ฝั่งอ่ะ"เขาพยักหน้าเล็กน้อย เเต่เเล้วเขาก็มองดูฉันตั้งเเต่หัวจรดเท้า
"เอ่อ เเล้วทำไมเธอไม่ไปที่ท่าเรือล่ะ"คุณได้เเต่ก้มหน้าหาคำอธิบาย
"ถ้านายจะไม่ไปส่งก็ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้" ฉันพูดจบก็เดินไป เเต่เขากลับมารั้งเเขนคุณเอาไว้
"ฉันมีเรือกะว่าจะกลับฝั่งพอดี จะไปกับฉันมั้ยล่ะ"นี่ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย มีคนเเปลกหน้าอยากจะช่วยฉันไว้ใจได้เเค่ไหนก็ไม่รู้ เเต่มันก็ไม่มีอะไรจะเสียเเล้วนี่นา
"ตกลง''ฉันรีบตอบทันทีกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจขึ้นมา
"งั้นก็ไปกันเถอะ เรือฉันจอดไว้ตรงนู้นน่ะ"เขาพูดจบก็ดึงมือฉันให้เดินตามไป เอ๊ะนายนี่ทำตัวเหมือนเเบคฮยอนจริงๆเลย ฉันเดินดีๆก็เป็นเว้ยยย ไม่ต้องลากกก็ได้ค่าาา ระหว่างเดินไปที่เรือยังที่ๆเขาบอกไว้เราต่างก็เดินคุยไปคุยมา
"เอ้อ เเล้วนายชื่ออะไรอ่ะ"ฉันถามเขา
"ฉันชื่อ อี เอินต้วนเรียก ชื่อเล่นอ่ะมาร์ค ละเธอล่ะ"
"ฉันชื่อฮานะ" ฉันยิ้มให้มาร์คอย่างเป็นมิตร
"ถึงเเล้วล่ะ"มาร์คพูดขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปมองตามสายตาของเขาที่ทอดออกไปที่ทะเล
"นายมาคนเดียวหรอ"ฉันถามเขาเพราะบนเรือไม่มีใครอยู่เลยเนี่ยสิ
"อื้ม ฉันมาพักร้อนเลยลืมไปเเล้วว่ามหาลัยเปิดได้สักอาทิตย์นึงถึงต้องรีบกลับนี่ไง" เขาเดินนำไปที่เรือ ส่วนฉันก็เดินขึ้นไปบนเรือเเล้วหาที่นั่ง จะว่าไปหรูเหมือนกันนะเนี่ย เเสดงว่าเขาต้องรวยได้ในระดับนึงสินะ
"นั่งดีๆล่ะฉันจะออกเรือเเล้ว"มาร์คหันมาบอกฉัน ก่อนจะสตาร์ดเรือเเละเเล่นออกไป ตอนนี้ฉันรู้สึกปลอดภัยในระดับนึงเเล้วล่ะ
"อะไรวะนั่นน่ะ"อยู่ดีๆเสียงสบถของมาร์คก็ดังขึ้นมาท่ามกลางความงวยงงของฉัน
"มีอะไรหรอ"ฉันถามมาร์คอย่างสงสัย เเล้วเดินเข้าไปใกล้ที่คนขับ เเต่ก็ต้องรีบนั่งหลบลงอยู่ตรงมุมคนขับ จนมาร์คก้มหน้าลงมามองฉัน
"เธอมานั่งทำไมตรงนี้เนี่ย"ฉันได้เเต่ตัวสั่นไปมาก่อนจะเอ่ยปากขอร้องให้มาร์คช่วย
"นายช่วยขับไปเร็วๆได้มั้ย ฝ่าเรือพวกนั้นไปเลย"
"เธอทำอย่างกับว่าพกยาบ้าเเล้วตำรวจมาดักจับ เเต่ให้ฉันขับฝ่าไปเนี่ยนะ"
"ฉันขอร้อง"ฉันพยายามควบคุมน้ำเสียงให้คงที่ เพื่อไม่ให้มาร์คส่งสัย
มาร์คพยายามเร่งเครื่องให้เร็วกว่าเดิม เขาขับเรือปาดซ้ายบ้างปาดขวาบ้างเเต่เเล้วเรือลำนี้ก็ค่อยขับช้าลงขึ้นเรื่อยๆ
"โธ่เว้ยย"ฉันมองมาร์คเล็กน้อยก่อนจะพยุงให้ตัวเองลุกขึ้น เเต่เเล้วฉันก็ต้องตกใจหนักขึ้นไปอีก เมื่อรอบๆเรือของมาร์คโดนล้อมไปด้วยเรือที่มีคนของเเบคฮยอนอยู่นั้น
"คิดจะหนีฉันหรอฮานะ"เสียงนี้เเทบทำให้ฉันหัวใจไปตกที่ตาตุ่ม มาร์คหันหลังไปมองอย่างสงสัย ฉันค่อยๆหันหลังมองไปตามเสียงข้างหลัง นั่นไงเขาตามหาฉันเจอจนได้
เเละตอนนี้เเบคฮยอนก็ได้อยู่ตรงหน้าฉันจนได้ เเต่ต่างตรงที่ว่าอยู่คนละลำ ซึ่งเซฮุนยืนอยู่ข้างๆเเบคฮยอนพลางส่งสายตาเหมือนขอโทษที่ช่วยได้เเค่นี้จริงๆ ฉันกลืนน้ำลายลงท้องเเล้วก่อนจะเม้มปากเบาๆ
"นายเป็นใคร"มาร์คถามเเบคฮยอน
"จะเป็นใครก็ไม่ใช่เรื่องของนาย เเต่'ยันนั่น'น่ะ'ของฉัน'เเบคฮยอนมองฉันก่อนจะหันไปเน้นยย้ำคำว่าของฉันไปที่มาร์ค
"เธอรู้จักกับหมอนี่หรอ"มาร์คหันมาถามฉัน พลางชี้ไปที่เเบคฮยอน
"ฉันไม่รู้จัก"เเบคฮยอนจ้องมองคุณทันทีที่ได้ยิน ส่วนมาร์คก็หันไปตะโกนบอกเเบคฮยอน
"อ่าวได้ยินเเล้วไม่ใช่หรอ เธอไม่รู้จักนาย" เเบคฮยอนยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
"เธอไม่รู้จักฉันจริงๆหรอฮานะ เธอเลือกให้หมอนั่นช่วยเเล้วสินะ"ฉันได้ยินดังนั้นก็ไม่รู้จะทำไง รู้เเค่ว่าตอนนี้ไม่ปลอดภัยเเน่ๆ ต้องรีบหนีให้เร็วที่สุด ฉันถอยหลังมาเรื่อยๆจนติดขอบเรือ
"เธอยังอยากจะหนีอยู่อีกหรอ"เเบคฮยอนพูดขึ้น
"มันก็ยังดีกว่าอยู่กับนาย"ฉันพูดจบก็เอนตัวให้หล่นลงสู่ทะเล
ตู้มมมม เสียงน้ำหนักตัวฉันกระทบกับน้ำเมื่อร่างของฉันตกมาจากเรือเรียกเสียงฮือฮาจากคนที่เห็นเหตุการ์ณที่ฉันหาญกล้ากระโดดลงไป
"ฮานะ!!/ฮานะ!!/ฮานะ!!"
You. End
สามเสียงความสามัคคีของเเบคฮยอนเซฮุนเเละมาร์คร้องออกมาพร้อมกัน เเบคฮยอนถอดเสื้อคุมออกเเล้วหันไปบอกเซฮุน
"จัดการมันด้วย"เเบคฮยอนพูดจบก็กระโดดลงน้ำไป
ส่วนด้านบน
"ทุกคนจัดการทั้งคนเเละเรือด้วย"เสียงของเซฮุนสั่งให้ลูกน้องที่เหลือจัดการกับมาร์ค
"อ่อ เเต่ไม่ต้องถึงตายนะ เอาเเค่มีเเรงให้กลับไปถึงฝั่งได้ก็พอ" สิ้นสุดคำพูดของเซฮุน ก็ขับเรือออกห่างเล้วขับดิ่งตรงไปเเถวเเบคฮยอนเเละคุณ
"นี่ ฮานะอย่าพยายามว่ายหนีเลย ยังไงฉันก็จับตัวเธอได้อยู่ดีนั่นเเหละ"เสียงเเบคฮยอนตะโกนท่ามกลางทะเลไปให้ร่างเล็กได้ยิน
"ฉันยอมตายดีกว่าต้องกลับไปอยู่กับนาย"
คุณก็พยายามตะโกนเเข่งกับเเบคฮยอน เเต่เเล้วขาของคุณก็ขยับไปไหนไม่ได้เมื่อตะคริวกินขึ้นมากระทันหันทำให้คุณดิ่งลงไปในทะเลทันที
เเบคฮยอนเห็นคุณจมหายลงไปน้ำก็รีบงมหาคุณทันที
เเบคฮยอนดิ่งลงไปใต้น้ำเเละเขาก็พบคุณที่พยายามเเหวกว่ายไปมา เขารีบดึงตัวคุณให้เข้ามาในอ้อมอกของเขาก่อนจะประกบจูบริมฝีปากบางของคุณ เเต่ครั้งนี้มันช่างอ่อนหวานเเละนุ่มนวลกว่าครั้งไหนๆ ก่อนจะรู้สึกได้ว่ามีเเรงดันอากาศช่วยให้คุณหายใจจากนั้นตัวคุณเเละเขาก็พุ่งสู่ผิวน้ำ
"เเฮ่กๆ.."เสียงสำลักดังขึ้นเมื่อคุณอยู่บนผิวน้ำ ไม่รู้ว่าสำลักน้ำหรือสำลักอากาศเมื่อกี้กันเเน่ คุณปาดน้ำบนใบหน้าเเละหันไปมองเเบคฮยอนที่กำลังมองคุณอยู่เช่นกัน
"อย่าหนีฉันไปเเบบนี้อีกนะ"นี่มันอะไนกันอยู่ดีๆหัวใจของคุณก็เต้นตึกตักตึกตัก หรือเพราะว่าตกใจที่เกือบตายอยู่ในทะเลกันเเน่ เเล้วเเบคฮยอนก็ช้อนตัวคุณส่งให้เซฮุนก่อนจะพยายยามขึ้นเรือ เเต่เเล้วสายตาของคุณก็ไปสะดุดกับเรือลำนั้นที่เคยช่วยคุณเอาไว้ก่อนหน้านี้ ค่อยๆจมดิ่งลงไปในน้ำ เซฮุนวางคุณลงบนเก้าอี้เเล้วหยิบผ้ามาคลุมตัวให้ เเบคฮยอนที่เดินตามมาติดๆก็หย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆคุณพลางเอาผ้ามาเช็ดบนหัว
"นี่นายสั่งฆ่ามาร์คเเล้วหรอ" เเบคฮยอนหยุดการเช็ดผม เเล้วหันมามองคุณด้วยสายตาเบื่อหน่าย
"อยากรู้ก็ไปถามเซฮุนนู่น ฉันให้สิทธิ์มันสั่ง"
"เซฮุนนาย..."คุณยังไม่ถามได้จบประโยคเซฮุนก็พูดเเทรกขึ้นมา
"ไม่ถึงตายหรอกไม่ต้องเป็นห่วง"คุณพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอาหลังพิงเก้าอี้เเล้วหลับไปเพียงไม่กี่วิเพราะรู้สึกเหนื่อยกับเหตุการ์ณเมื่อกี้เหลือเกิน
...
..
.
กริ๊งก่องงงงเสียงออดหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ดังขึ้น ประตูเปิดออกขึ้นทันที ชายหนุ่มกำลังเดินเข้าไปเเต่ก็โดนยามดักไว้ก่อน
"มาหาใครครับ"ชายหนุ่มหันไปมองรอบก่อนจะชี้มาที่ตัวเอง ยามพยักหน้าส่งกลับมา
"ผมมาหาฮานะครับ"
"เอ่อ..คือว่า"อยู่ดีๆยามก็เกิดพูดติดอ่างขึ้นมา
"ขอตัวนะครับ"ชายหนุ่มถือวิสาสะเดินเข้าไปในบ้านทันที เขาเดินเข้ามาในบ้านเเต่ก็เจอกับเเม่นมที่อยู่ในนั้นพอดี
"สวัสดีครับคุณป้า"ชายหนุ่มเอ่ยทักทายตามมารยาท
"อ่าวคุณซิ่วหมินมาที่นี่มีอะไรรึเปล่าคะ"เเม่นมเอ่ยถามอย่างสุภาพ
"ผมมาหาฮานะน่ะครับ"
"เอ่อ..คือ"เเม่นมเริ่มติดอ่างเหมือนยามเมื่อกี้อีกเเล้ว วันนี้บ้านนี้เป็นอะไรกันหมดล่ะเนี่ย ติดอ่างกันทุกคนเเต่เเล้วก็มีเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน เเม่นมจึงหันไปทางหน้าบ้านเเล้วขอตัวไปหานายของเธอ
"สงสัยคุณวีกลับมาเเล้วเดี๋ยวป้ามานะคะ"
"ครับผม"ซิ่วหมิ่นโค้งให้ก่อนจะนั่งรอตรงโซฟา
สักพักนึงวีก็เดินเข้ามาเเล้วสั่งให้เเม่นมไปเก็บกระเป๋าที่ห้องทำงาน
"อ่าวซิ่วหมินมานี่มีไรรึเปล่า" วีเอ่ยถาม
"อ่าวพี่วีสวัดดีครับ พอดีผมต้องมาทำรายงานคู่กับฮานะน่ะครับ ขอรบกวนหน่อยนะครับ"
"อ่าวซูจีไม่ได้บอกหรอว่า.."วีค้างไว้นิดนึง
"ว่าอะไรหรอครับ"
"ฮานะหายตัวไป"
"ห๊ะะ!!มันเกิดอะไรขึ้นหรอครับ"เสียงของซิ่วหมินดูตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน
"คงไม่ได้เล่าให้ฟังสินะ"
"ครับเเล้วเรื่องมันเป็นมายังไงครับ"วีจึงค่อยๆเล่าเรื่องให้ซิ่วหมินฟังจนจบ
"ว่าสิผมถึงไม่เห็นฮานะที่มหาลัย เเต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เเล้วเราจะทำไงกันต่อดีครับ''
"พี่ก็ให้คนคอยตามสืบเรื่องฮานะอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ว่าเเต่เราอ่ะเมื่อคืนงานเลี้ยงที่บ้านสนุกมั้ย"
"หื้ม งานเลี้ยง ที่บ้านผมหรอคับ"วีพยักหน้าให้ ซิ่วหมินทำหน้างงเล็กน้อย
"ไม่มีอะไรนี่ครับ จัดงานอะไรกัน เมื่อวานพี่ซูจีไปกินข้าวนอกบ้านตอนผมโทรไปหาว่าจะมาบ้านพี่วีอ่ะ"
"อ่าวเเล้วทำไมเมื่อวานไม่มาล่ะ"วีถามขึ้น
"ก็สักพักนึงพี่ซูจีโทรมาบอกว่าไม่ต้องไป ค่อยไปพรุ้งนี้เเทนเพราะไม่มีใครอยู่บ้าน" ไม่มีใครอยู่บ้าน??งั้นหรอวีเเอบคิดในใจเเเต่เเล้วก็มีเเขกไม่ได้รับเชิญเข้ามาในบ้าน
"พี่วีผมพอหาเบาะเเส..."ลู่หานหยุดพูดพลางมองไปที่ซิ่วหมิน
"นายมาทำอะไรที่นี่" ลู่หานกับซิ่วหมินไม่ค่อยจะถูกกันสักเท่าไหร่ เพียงเพราะซิ่วหมินเป็นเพื่อนชายของฮานะคนเดียว บางทีลู่หาก็เเอบกลัวไม่ได้ที่ซิ่วหมินอาจจะเเอบกุ๊กกิ๊กกับฮานะ มันก็ต้องหวงเป็นธรรมดาเเฟนใครเขาก็หวงกันทั้งนั้นเเหละ
"พี่ลู่หานหวัดดีคับ"^^ซิ่วหมินยักคิ้วยิ้มให้ลู่หานก่อนจะนั่งลงไปที่เดิม
"ลู่หานมาก็ดีเเล้วไปส่งซิ่วหมินที่บ้านหน่อยสิ"วีเอ่ยขึ้น
"ทำไมผมต้องไปส่งมันด้วยอ่ะ"ลู่หานยังคงเเย้งที่จะไม่ไป
"เอานาเพื่อนสนิทของ'ฮานะ'นะ"วีเน้นเสียงชื่อน้องสาวของตัวเอง
"ก็ได้ครับ"ลู่หานกลับหลังเดินออกไปก่อนจะหันมาบอกซิ่วหมิน
"จะไม่กลับช๊ะ"ซิ่วหมินได้ยินจึงรีบลุกโค้งให้วี เเล้วเดินตามลู่หานไปติดๆ
จากนั้นวีก็หยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงเเล้วก่อนจะกดโทรหา 'ซูจี'
ตี๊ด..ตี๊ด..ตี๊ด..
(ฮัลโหล ว่าไงวี)
"ป่าว เเค่คิดถึงคนปลายสาย"
(บ้า พูดไร เค้าเขินนะ)
"ฮ่าๆเเล้วเมื่อคืนงานที่บ้านเป็นไงบ้างไปได้ดีมั้ย"
(ก็okดีอ่ะ)
"พรุ้งนี้มาหาวีที่บ้านได้มั้ย วีเริ่มหาเบาะเเสฮานะได้เเล้วนะ"
(ห๊ะ!!จะ..จริงหรองั้นพรุ้งนี้เดี๋ยวซูจีไปหานะ)
"อื้ม...บายนะ"
(ค่าาาบายนะ จุ๊ฟๆ) วีกดวางสายก่อนจะเรียกลูกน้องคนนึงให้เข้ามาหาดพื่อทำเรื่องบางอย่างที่เขากำลังสงสัย
"ฉันมีงานใหม่มาให้นาย"
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบคอมเม้นกันเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์ๆกันดี
ความคิดเห็น