คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : DYLM Chapter 3
Do you love me
chapter 3
แบคฮยอนยิ้มให้ซูจีนิดๆก่อนจะเอ่ยปากบอกกับเธอ
“เงินอยู่บนโต๊ะ ไปหยิบสิ” พอซูจีได้ยิน จากที่ยิ้มจนปากจะฉีก กลีบต้องยิ้มแหยะๆ แบคฮยอนจับมือของซูจีที่คล้องคอตัวเองอยู่ออกห่าง แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ซูจีเลยเดินตามแล้วหย่อนก้นลงนั่งข้างๆแบคฮยอน เเต่เเล้วเธอก็นอนซบเข้าที่ไหล่ของเขา แล้วเงยหน้าบอกแบคฮยอน
“ซูจีไม่ได้อยากได้เงินซะหน่อย” แบคฮยอนใช้หางตามองซูจีอย่างไม่สนใจ
“ก็แค่” ซูจีพูดค้างไว้ ก่อนจะเอานิ้วไต่ไปตามแขนแบคฮยอน แล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“หึ ฉันคงให้ไม่ได้หรอกนะ” ซูจีเลิกซบไหล่แบคฮยอนแล้วหันหน้าไปหาเขาอย่างต้องการคำตอบ
“ทำไมล่ะคะ”ไม่ทันที่แบคฮยอนจะได้ตอบ ก็มีเสียงนึงขัดขึนมาซะก่อน
“เอ่อ..” เซฮุนเดินเข้ามาหาแบคฮยอน ก่อนจะโค้งให้
“ผมทำตามที่คุณแบคฮยอนสั่งไว้เรียบร้อยแล้วครับ” แบคฮยอนพยักหน้ารับรู้ แล้วลุกขึ้นยืนเดินออกไปโดยไม่สนใจซูจีเลยสักนิด ซูจีทำท่าจะเดินตามไป แต่ก็โดนเซฮุนดักจับที่ข้อมือเอาไว้
“เธอว่างมั้ย” ซูจีมองเซฮุนแบบไม่สบอารมณ์
“ไม่ว่าง” ซูจีกัดฟันตอบ
“ไม่ว่างก็ต้องว่างแล้วแหละ มาเป็นเพื่อนฉันหน่อย” เซฮุนพูดจบก็ลากแขนซูจีให้เดินตามไป
…
..
.
ณ หมู่บ้านแห่งเกาะหนึ่งที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์ มีของขาย ของกิน ของตกแต่ง เสื้อผ้าขายเต็มไปหมดตามทางเดิน
“นายจะพาฉันมาที่นี่ทำไมเนี่ย” ซูจีตะโกนถามเซฮุน หวังให้คนตรงหน้ารำคาญแล้วปล่อยตนสักที
“เอาเถอะน่า” แล้วเซฮุนก็ลากซูจีเข้าไปร้านเสื้อผ้าแห่งหนึ่ง
“น่ะ..นี่ นาย” ซูจีพูดตะกุกตะกักนิดนึง
“ไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอกนา”
“แล้วทำไม” ซูจียังคงสงสัยอยู่
“ที่นั่นมันไม่มีชุดผู้หญิงเลย ฉันก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงต้องใส่แบบไหน ช่วยเลือกๆมาด้วย”
“เอาะ..อ่อ” จากนั้นซูจีก็เดินไปเลือกของในร้าน ถ้าดูดีๆเธอแทบจะเหมาร้านแล้วมั้งเนี่ย
ตอนนี้เซฮุนกับซูจีก็เดินออกมาจากร้านเสื้อผ้า ข้างตัวเต็มไปด้วยของมากมายก่ายกอง เเต่จะทำไงได้ ในเมื่อให้เธอเป็นคนเลือกเเล้วหนิเนอะ
"จะไปหาไรกินกันมั้ย" เซฮุนเอ่ยชวนซูจีที่กำลังทำหน้าเเบบเซ็งๆ
"ก็ดีเหมือนกัน" เเล้วซูจีก็เดินเข้าไปในร้านอาหารเเห่งนึง ก่อนจะเลือกที่นั่งติดกับริมหน้าต่าง เเล้ววางของลง เซฮุนเดินตามมาติดๆก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งเเล้วสั่งอาหารกับพนักงาน ระหว่างรออาหารไม่มีการคุย หรือบทพูดสนทนาอะไรทั้งนั้น จนซูจีเป็นคนเอ่ยเริ่มถามเซฮุนก่อน
"สรุปนายซื้อของพวกนี้ไปให้ยัยนั่นน่ะหรอ"
"อืม คุณเเบคฮยอนเค้าสั่งมาหน่ะ"
"เเล้วยัยนั่น...." ยังไม่ทันที่ซูจีจะได้พูดจบประโยค ก็มีสายโทรศัพท์เข้าซก่อน เธอจึงหยิบขึ้นมาจากกระเป๋าเเล้วกดรับสาย
"ว่าไง"
(พี่อยู่ไหนเนี่ย..) ซูจีถอนหายใจทำหน้ารำคาญเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากตอบปลายสาย
"มากินข้าวนอกบ้าน ถ้าไม่มีไรจะวางเเละนะ"
(เดี่ยวก่อนสิคร้าฟพี่สาวสุดสวย ผมจะบอกว่าวันนี้คงกลับดึกนิดหน่อยน่ะ)
"เเล้วทำไมกลับดึก"
ซูจีตะคอกปลายสายเล็กน้อย
(จะไปทำรายงานที่บ้านพี่วีอ่ะ)
"ห๊ะ อะไรนะ!!จะไปทำที่นั่นทำไม?"
(ก็ครูสั่งงานคู่ เเล้วฮานะก็ไม่มาที่มหาลัยหลายวันเเล้ว เดี๋ยวมันไม่มีคู่เอาน่ะ)
"มีคนตั้งเยอะตั้งเเยะทำไมไม่ไปคู่เค้าล่ะห๊ะ"
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด เสียงจากปลายสายตัดไปกระทันหัน ทำให้ซูจีอารมณ์เสียอย่างหนักที่น้องชายตัวดีดื้อรั้นจะไปที่บ้านนั้นให้ได้
"มีอะไรรึเปล่า" เสียงของเซฮุนขัดขึ้นมา
"ช่างเหอะ" ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟที่โต๊ะ
...
.. .
"กลับบ้านดีๆล่ะ" เซฮุนบอกลาซูจีที่ยังหน้าบึ้งอยู่
"อืม" เเต่เสียงเล็กกลับตอบกลับมาเพียงสั้นๆเท่านั้น
ทางด้านคุณ
ฮึ๊ยยยยยเกือบไปเเล๊วมั้ยล่ะ ก่อนหน้านี้เซฮุนวางคุณให้ลงนั่งบนเตียง เเต่เเล้วสายตาของเขาก็ดันมาเห็นที่คอของคุณจนได้
'เอ่อ...ที่คอของเธอ' เซฮุนชี้ไปที่คอของคุณ พอคุณเหนดังนั้นจึงรีบกระชับเสื้ออให้มิดชิด
'ไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ' คุณพยายามบอกอย่างปัดๆ เเต่ดูจากสีหน้าเซฮุนดูจะไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่
'นายอย่าเพิ่งเข้าใจฉันผิดสิ' คุณก้มหน้าพูดงึมงัม เเต่เซฮุนก็ได้ยินอยู่ดี เขาจึงย่อเข่าลงเเล้วเชยคางให้ระดับหน้าคุณเท่ากับองศาของเขา
'ฉันเชื่อใจเธอ' เซฮุนยิ้มให้คุณก่อนจะลุกยืนเเล้วเดินออกไปหน้าห้อง คุณได้เเต่ถอนหายใจ เพราะนายคนเดียวเลย 'เเบคฮยอน' คนอื่นได้เข้าใจผิดไปหมดเนี่ย เซ็งกับชีวิตจริงๆเลย คุณขยับตัวให้นอนลงบนเตียงอย่างสบาย ก่อนจะคิดอะไรไปเรื่อย พี่วีพี่ทำอะไรอยู่? เมื่อไหร่จะเจอฮานะ? ฮานะกลัวนะถ้าวันนึงเเบคฮยอน!! เกิดทำร้ายฮานะขึ้นมาจะทำไง? พี่ลู่จะยังรักฮานะอยู่มั้ย?ฮานะคิดถึงพี่ลู่จังเลย
เเอ๊ดดด เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาทำให้คุณต้องเหลือบตาไปมองO_o เเต่เเล้วคุณก็ต้องรีบทำเป็นหลับตา เพื่อหลอกคนที่กำลังเยือนมาทางนี้
หวังว่าเมื่อกี้เขาคงไม่เห็นว่าคุณยังไม่หลับเลยนะ
"ไม่ต้องทำมาเป็นเเกล้งหลับ มันไม่เนียน" นั่นไงพูดไม่ทันขาดคำเเบคฮยอนก็จับไต่คุณได้ซะงั้น โอ๊ยยยขอร้องเถอะพ่อคู้นนนน อย่าหาเรื่องฉันเลยนะ
"......." ไม่มีคำตอบจากปากฉัน หึหึ ไหนๆจะเนียนทั้งทีก็ให้มันสุดๆไปเลยดีกว่า
"ถ้าเธอไม่ตื่นฉันจะปล้ำเธอ"คำพูดนั้น ทำให้คุณค่อยๆทำเป็นลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
"อ่าวนายมาตั้งเเต่เมื่อไหร่อ่ะ•o•" คุณเเกล้งทำเป็นปิดปากหาวอย่างกับเพิ่งตื่น
"ยังไม่ตื่นช๊ะ"
"อะไร อ๊ะนี่นาย"คุณกำลังถามเเบคฮยอนเเต่สิ่งที่ได้อยู่ดีๆเขาก็ขึ้นมาคล่อมร่างบางของคุณเอาไว้
"นี่ลุกออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ" คุณพยายามดันอกของเเบคฮยอนให้ห่างออก เเต่ก็นะเเรงผู้หญิงอย่างเธอมันจะไปสู้อะไรกับเเรงผู้ชายอย่างเขาได้
เเบคฮยอนรวบเเขนของคุณทั้งสองข้างขึ้นเหนือนหัว เเล้วโน้มหน้าเข้ามาใกล้กับคุณ เเต่คุณก็พยายยามจะหันหน้าหนีไปทางอื่น ส่วนมือของเขาก็ยังจับคางให้คุณต้องหันหน้าไปมองเขาจนได้ "คราวนี้ตื่นรึยังหื้มมมม"
"ฉะ..ฉะ..ฉันตื่นเเล้ว"คุณตอบไปอย่างตะกุกตะกักเพราะกลัวว่าคนตรงหน้าจะทำอะไรคุณ
"ทีกับฉันหวงเนื้อหวงตัว เเต่กับเซฮุนนี่ปล่อยตัวจังเลยนะ" เเบคฮยอนทำหน้าดูเเบบสมเพชคุณมาก
"นี่จะมาหาเรื่องฉันใช่ป่ะ"เเบคฮยอนยักคิ้วเเล้วยิ้มที่มุมปาก
"เออใช่ ฉันน่ะมันง่าย ชอบปล่อยตัวปล่อยใจให้คนอื่นไปทั่ว เรื่องอ่อยนี่ไม่ต้องพูดถึง ฉันน่ะขั้นเทพเลย พอใจนายยังห๊ะ!!" คุณตะคอกพูดรัวใส่เเบคฮยอน
"เธอพูดเองนะ ฉันไม่ได้บังคับให้พูด"เเบคฮยอนส่ายหน้าอย่างไร้เดียงสา
"มันก็ไม่ต่างกัน เพราะนายคิดเเบบนั้น"
"ไหนๆเธอก็ยอบรับละ ถ้าปล่อยตัวให้ฉันอีกซักคนจะเป็นไรไป"
"ไม่ช่ะ..อุ๊บOxO" คุณกำลำจะเถียงเเล้ว เเต่เเบคฮยอนเขาจู่โจมพุ่งเข้ามาประกบจูบบดขยี้ปากของคุณ จากนั้นก็สอดเเทรกลิ้นตวัดเล่นอยู่ภายในปากของคุณอย่างสนุกสนาน คุณพยายามเบี่ยงหน้าหนีเเต่ก็ไม่ได้ผล เพราะตอนนี้เเบคฮยอนเริ่มจูบร้อนเเรงมากขึ้น มือที่อยู่ไม่สุขของเเบบฮยอนค่อยๆสอดเข้ามาใต้เสื้อพลางลูบไล้ผิวหลังของคุณจนขนลุกซู่
"อื้อออออ.."เสียงอื้ออึงของคุณดังขึ้น ก่อนที่เเบคฮยอนจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ เเบคฮยอนค่อยๆถอนริมฝีปากออกมาอย่างไม่รีบร้อน ในตอนนี้คุณรีบดันอกให้เเบคฮยอนออกห่างจากตัวคุณให้มากที่สุด
"อย่าทำอะไรฉันเลยนะ..ฮึกๆ"อยู่ดีๆน้ำตาของคุณก็ไหลออกมาเป็นสาย
"อ่าว ร้องไห้ทำไมล่ะ ชอบไม่ใช่หรอเรื่องเเบบนี้"เเบคฮยอนยังคงทำตัวซื่อ ไม่รู้สึกผิดเเต่อย่างใด
"ฮึกๆ นายไม่ควรทำเเบบนี้กับฉัน"ตอนนี้คุณพยายามทำตัวให้ใจเย็นที่สุด พยายามที่จะใช้เหตุผลกับเเบคฮยอนเเต่มีสักครั้งมั้ยที่เค้าจะฟังคุณ
"อ๋อ กับฉันไม่ได้เเต่ถ้าไอเซฮุนคงยอมอ้าขาให้เลยล่ะสิ"
"อย่าเอาเซฮุนมาเกี่ยว เค้าเป็นนลูกน้องนายนะ บางทีนายควรจะให้เกียติเค้าบ้าง ไม่ใช่มาพูดจาเหยียดหยามหยาบคายเเบบนี้" ดูเหมือนเเบคฮยอนไม่ฟัง เเถมยังเอาเซฮุนมาเกี่ยวอีก ทำให้อารมณ์ของคุณเดือดขึ้นไปอีก จริงๆคุณก็ไม่ได้เป็นคนอดทนได้นานอย่างนั้นหรอกนะ
"โอ๊ะ มีปกป้องกันด้วยหรอเนี่ย"
เพี๊ยะ เสียงจากเเรงตบของฟาดไปที่ใบหน้าเเบคฮยอน จนหันไปตามเเรง ก่อนที่เขาจะหันกลับมาจ้องคุณย่างโกรธเคือง
"ฉันพูดเเค่นี้ของขึ้นเลยหรอว๊ะ"
"ฮึก...ฮึก...."มีเเต่เสียงละอื้นเป็นคำตอบ เเทน
"ฉันถามทำไมไม่ตอบห๊ะ!!"เเบคฮยอนขึ้นเสียงเล็กน้อย
"ไม่อยากตอบ พูดอะไรไปก็ไม่ฟังอยู่เเล้วนิ เสียเวลา"
เเบคฮยอนได๊ยินดังนั้น ก็เหมือนคิดอะไรได้
"เธอคิดว่าฉันใจดีมากรึไง"
"................"
"ฉันน่ะ ไม่ได้ใจดีอย่างที่คิดหรอกนะ"
"................"
"หรือว่าฉันจะใจดีกับเธอมากเกินไปรึเปล่าหื้มมม" เเบคฮยอนทำหน้าเป็นครุ่นคิด
"................"
"อ๊าา คงใช่สินะ" เเบคฮยอนลุกออกจากตัวของคุณ เเล้วกระชากเเขนของคุณให้ลุกขึ้นตามมา เสร็จเเล้วเขาก็ลากคุณออกจากห้อง
"นี่นายจะพาไปไหน ปล่อยนะ ฉันเจ็บ"คุณพยายามสะบัดเเขนออกจากเเบคฮยอน เเต่เขาก็ยิ่งจับเเน่นเข้ามาอีก ตอนนี้เขาพาคุณออกจากบ้านหลังใหญ่เเล้วตรงมาที่ทะเล บ้านนี้มันก็สวยดีนะติดทะเลบรรยากาศดี เเต่เจ้าของทำไมมันดูเป็นคนโหดร้ายอย่างเขาล่ะ เขายังคงลากคุณไปตรงไม้ที่ปักตั้งสูงขึ้น เเล้วผลักให้คุณจนล้มลงไปนั่งลงข้างๆเสาสักพักเขาก็รวบมือทั้งสองของคุณ เเล้วหยิบเชือกบริเวณนั้นมาผูกที่ข้อมือของคุณกับเสาอย่างเเน่นหนา
"นี่นายปล่อยฉันนะ"คุณพยายามเเกะเชือกออกเเต่ก็ไม่ได้ผล
"อยู่อย่างนี้ไปเเล้วกันนะ น่าสนุกดีออก ตอนกลางคืนนํ้าจะขึ้นเธอก็เล่นทะเลไปพลางๆเเล้วกันนะบาย"เเบคฮยอนโบกมือบ๊ายบายอย่างอารมณ์ดีต่างกับคุณที่ไม่ได้รู้สึกสนุกด้วยเลยสักนิด
"นี่ นายจะทิ้งให้ฉันอยู่อย่างนี้ไม่ได้นะ" คุณตะโกนเรียกเเบคฮยอน
เเต่เเล้วเขาก็หันกลับมาก้มตัวลงไปกระซิบที่ข้างหู
"อย่าคิดจะหนีล่ะ ไม่งั้นฉันเอาเธอตายเเน่" เเบคฮยอนยิ้มให้เเล้วก็เดินจากไป
"เดี๋ยวกลับมาก่อน ขอร้องล่ะนะ" คุณพยายามเรียกร้องเเบคฮยอน เเต่เเล้วเขาก็หายไป คุณพยายามเเกะเชือกเเต่มันก็เเน่นเกินไป หึ อย่าให้ฉันเเกะเชือกออกนะ จะหนีไปให้ได้เลย เเล้วฉันจะมาเอาคืนในภายหลังเเน่ เอ๊ะน้ำอะไรเนี่ย คุณหันไปดูรอบข้าง อ๊ะ เเย่เเล้วน้ำเริ่มขึ้นเเล้วทำไงดี มันจะขึ้นถึงไหนเนี่ยจะมิดหัวมั้ย
คุณพยายามจนเเล้วจนเล่าเเต่ก็ดูเหมือนจะเเน่นยิ่งเข้าไปอีก ตอนนี้ระดับน้ำทะเลก็เท่าเอวของคุณเเล้ว อากาศกลางคืนนี่ก็จังเลยจะเย็นไปไหน ไม่สงสารคนตัวเล็กอย่างคุณที่ได้เเต่นั่งหนาวสั่นงึกงึกอยู่เลยรึไง ตอนนี้คุณทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งพิงเสาไปมาอย่างช่วยไม่ได้ สักพักคุณก็เผลอหลับไปโดยมีสายตาคู่นึงมองคุณอย่างห่วงๆอยู่ไม่ไกล
...
..
ตอนนี้น้ำทะเลก็ลงไปเยอะเเล้ว ตัวของคุณเปียกอย่างเห็นได้ชัด คุณค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆมองไปรอบๆเเต่ก็ไม่มีใครอยู่ คุณจึงเริ่มพยายามเเกะเชือกอย่างไม่ท้อถอย เเต่อยู่ๆก็มีผ้าผืนขาวมาคลุมตัวคุณ ทำให้คุณเงยหน้าหันไปมองคนตรงหน้า
"เซฮุน" คุณพูดอย่างเเผ่วเบา
"อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันสงสารนะรู้มั้ย" เซฮุนย่อตัวลงนั่งบนพื้นทราย
"เซฮุนนายช่วยฉันไม่ได้หรอ ฮึกๆ"คุณเริ่มร้องไห้เเละขอความช่วยเหลือจากเซฮุน ต่อให้รู้ว่าเขาเป็นคนของเเบคฮยอนก็เถอะ เเต่จิตใจของเซฮุนดูอ่อนโยนมากกว่าเเบคฮยอนด้วยซ้ำไป
"อย่าร้องไห้สิ" เซฮุนปาดน้ำตาของคุณออก
"ฉันขอร้องเถอะนะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่" เซฮุนก้มหน้าพลางครุ่นคิดอะไรสักอย่าง จากนั้นเขาก็มองรอบๆเเถวนี้ ก่อนจะเข้าไปเเกะเชือก คุณตกใจเป็นอย่างมากที่เขาคิดจะช่วยคุณจริงๆ สักพักเชือกนั้นที่เเน่นก็ถูกเเกะออกมาอย่างง่ายดาย
"หนีไปสิ"เซฮุนก้มหน้าก้มตาพูดเเล้วหันมามองคุณ
"เซฮุน..ฮึก..ขอบคุณนะฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณของนายเลย"จากนั้นคุณก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว เเต่ไม่รู้เพราะอะไร อยู่ดีๆเหมือนไม่มีเเรง ทำให้เซไปเหมือนจะล้มลงเเต่เซฮุนก็จับตัวของคุณให้ทรงตัวอยู่อย่างเดิม
"เป็นอะไรรึเปล่า"เซฮุนถามด้วยความเป็นห่วง
"อ่อไม่เเล้วล่ะ สงสัยเมื่อกี้ฉันลุกเร็วไปหน่อย"เซฮุนเอามือมาเเตะที่หน้าผากของคุณเอาไว้
"เธอตัวร้อนจี๋เลย ไหวรึเปล่า"เซฮุนถาม "
"ฉันไหวหน่า ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก นี่มันโอกาสดีของฉันเลยนะ"เซฮุนพยักหน้าเเล้วปล่อยข้อมือของคุณออก
"ลาก่อนนะเซฮุน.." คุณพูดกล่าวลาเซฮุนเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากตรงนี้
"ลาก่อนนะฮานะ" เซฮุนพูดในขณะที่ร่างเล็กหายไปลิบตาเเล้ว
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบคอมเม้นกันเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์ๆกันดี
ความคิดเห็น