คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DYLM Chapter 2
Do you love me
chapter 2
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมาในตอนเช้า ตอนนี้คุณได้แต่นอนคุมโปรงไม่อยากเห็นไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น เลยเลือกที่จะเงียบเเทน
“ฉันเข้าไปนะ” เสียงเซฮุนดังขึ้นมาก่อนที่ประตูจะเปิดเข้ามา เสียงฝีเท้าของเซฮุนเดินมาข้างๆเตียงก่อนจะได้ยินเสียงวางของบนโต๊ะ แล้วนั่งบนเตียงเปิดผ้าห่มที่คุมหัวคุณอยู่
“ตื่นได้แล้วนะฮานะ” คุณลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียแล้วลุกขึ้นนั่ง
“นายมาทำไมอ่ะ” คุณขยี้ตาเล็กน้อย เซฮุนยิ้มให้เล็กน้อย จากนั้นก็ชี้ไปที่โต๊ะที่วางอาหารเอาไว้
“ฉันเอาข้ามต้มมาให้อ่ะ ทำเองกับมือเลยนะ” คุณยิ้มอย่างดีใจเนื่องจากปล่อยให้ท้องว่างมาทั้งคืน รีบลุกไปที่โต๊ะและนั่งลงเปิดฝาข้าวต้มปล่อยกลิ่นหอมโชยมาเข้าจมูก
“อย่ามัวแต่ดม กินได้แล้ว” เซฮุนหยิบช้อนยื่นมาให้ คุณจึงหยิบมาแล้วตักข้าวต้มเเล้วตักทานเต็มๆคำก่อนจะเป่าให้ไอร้อนหายไปนิดๆ
อื้มมมม อร่อยแหะ ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายอย่างเขาจะทำอะไรแบบนี้เป็นด้วย ขนาดคุณเป็นผู้หญิงยังทำไม่เป็นเลย ก็ใช่น่ะสิอ ยู่บ้านคุณไม่ได้ทำอะไรเลย แม่นมทำให้ตลอดเลยนี่สิ นึกเเล้วคิดถึงทุกคนที่บ้านจัง
“นายทำอร่อยจัง” เซฮุนเลื่อนเก้าอี้ออกก่อนจะนั่งลงมองคนที่กำลังทานมื้อเช้าโดยฝีมือของเขา ที่ลงทุนตื่นเช้าลงครัวทำเองกับมือ
“มันแน่อยู่แล้ว ฉันน่ะทำให้คุณแบคฮยอนกินตั้งแต่เด็กๆเลยนะ” พอได้ยินชื่อนี้คุณแทบอยากจะพ่นข้าวต้มเเสนอร่อยออกมาในทันที นี่ถ้าไม่ติดว่าเสียมารยาทคุณทำไปและ
“อย่าพูดถึงชื่อนี้เลยได้ยินแล้วจะอาเจียน” เซฮุนขำคุณทันทีเมื่อคุณพูดด้วยสีหน้าเกลียดชังออกมาง่ายๆ
“จริงๆคุณแบคฮยอนไม่ใช่คนใจร้ายอะไรหรอก ฮานะอ่ะแหละอย่าทำอะไรไม่เข้าหูเข้าตาคุณแบคฮยอนนะรู้มั้ย”คุณทำได้เเค่เบะปากพยักหน้า
“จะพยายามเเล้วกัน”
พอคุณกินเสร็จ เซฮุนก็เก็บจานเพื่อจะเอาไปเก็บไปไว้ในซิ้งที่ห้องครัว เเต่เสียงเล็กก็เรียกไว้ก่อนที่จะได้ออกไปจากห้อง
“เซฮุน”
“ว่าไง”
“ฉันเบื่ออ่ะ ไม่อยากอยู่ในห้องเลยอ่า” คุณพูดพร้อมทำหน้าตาอ้อนวอนขอร้องเซฮุน
“เดี๋ยวฉันมาละกัน” เซฮุนทิ้งคำพูดนี้ไว้เเล้วเดินออกจากห้องไป เยสสสส จะได้ออกไปแล้ว หลังจากที่ประตูปิดสนิดคุณก็ร้องออกมาอย่างดีใจ เพราะจะได้สำรวจที่นี่สักหน่อย เผื่อจะหาทางออกจากไปจากที่นี่ได้ ระหว่างรอเซฮุนคุณก็รีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วเพื่อความเตรียมพร้อม สุดท้ายก็ต้องมาหยุดที่ตู้เสื้อผ้าของเเบคฮยอน
พอเปิดดูก็มีแต่เสื้อผ้าผู้ชาย คุณจึงหยิบเสื้อเชิตสีขาวมาใส่กับกางเกงที่ยาวแค่เข่า ซึ่งเสื้อมันก็หลวมหน่อยอ่ะนะ แต่กางเกงนี่ใส่ได้เกือบพอดี นายแบคฮยอนนี่หุ่นดีจังเนอะ เห้ยยยมาคิดอะไรเนี่ย ไม่นานเซฮุนที่หายไปสักพักก็เข้ามาในห้องก่อนจะมองคุณตั้งแต่หัวจรดเท้า
“ธะ..เธอ” เซฮุนพูดเสียงตะกุกตะกัก
“อืม ฉันเอาชุดเจ้านายนายมาใส่คงไม่เป็นไร มันไม่มีชุดผู้หญิงนี่นา” คุณยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เซฮุนพยักหน้าให้คุณ แล้วเดินนำคุณไป จนมาหยุดอยู่ที่ห้องนึง ซึ่งประตูใหญ่มาก จากนั้นเซฮุนก็เปิดประตูออกให้ด้วยการกดปุ่มข้างๆ ประตูบานนั้นก็ค่อยๆเลื่อนออกมา
“เชิญครับ” เซฮุนก้มหัวให้คุณ
“ไม่เข้าไปด้วยกันหรอ”
“ไม่ครับ” คุณพยักหน้าให้เซฮุนก่อนจะเดินเข้าไป เเต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาบอกเขาอย่างนึง
“เป็นเพื่อนกันไม่ต้องก้มหัวให้กันหรอก” ไม่รอให้เซฮุนตอบคุณก็เดินเข้าไปในห้อง พูดจริงคุณก็รู้สึกดีกับเซฮุนที่เค้าไม่ใจร้ายมากนัก และยังนิสัยดี มีสุภาพ เหมือน ‘ซิ่วหมิน’ เพื่อนของคุณเลย ระหว่างทางที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ ก็รู้ได้ว่าในห้องนี้เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย เต็มไปอยู่รอบๆ
ตรงกลางห้องมีบันไดลงไปข้างล่าง และขึ้นไปข้างบน หูยยยอ่านหมดบ้างมั้ยเนี่ยหนังสือเยอะแยะไปหมด ถ้าซิ่วหมินอยู่นะป่านนี้กรี๊ดแตกเลย อยู่กับหนังสือพวกนี้เนี่ย คุณตัดสินใจลองเดินขึ้นไปข้างบน พอเดินขึ้นมาก็มีโซฟาหรูหราใหญ่โตวางไว้อยู่ข้างริมหน้าต่างบานใหญ่ จึงรีบตรงดิ่งไปที่ริมหน้าต่างนั้น มองเห็นวิวทะเลสีฟ้าใสสะอาดก่อนจะเห็นหมูบ้านที่ติดๆกับชายทะเลอีกฝั่งหนึ่ง
เเต่เเล้วก็ต้องสะดุ้งกับสัมผัสของเขาที่จู่ๆก็โผล่มา เเถมยังก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของคุณพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆอยู่ที่ต้นคอ “สวยใช่มั้ยล่ะ”
ด้วยความตกใจคุณจึงหันหนี เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวไอขาบ้าๆนี่ก็ดันพันกัน ทำให้คุณเซจะล้มหน้าทิ่มลงกับพื้น แต่ก็มีมือหนามาคร้องไว้ที่ไหล่กับเอวคุณไว้ได้ทันเสียก่อน คุณมองเขาตาค้างก่อนที่เขาจะจัดให้คุณยืนทรงตัวเหมือนเดิมแล้วปล่อยมือออก แล้วกอดอกวางมาดเช่นเคย
“น่ะ..นาย มาทำอะไรที่นี่” แบคฮยอนเดินเข้ามาใกล้ๆคุณจนขาคุณชิดตรงขอบโซฟา จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จ้องมองไปที่คุณอย่างไม่ละสายตา
“ทำไมฉันจะมาไม่ได้ นี่มันห้องทำงานของฉัน และฉันก็เป็นเจ้าของที่นี่ จะเข้าออกห้องไหนก็ได้” แบคฮยอนยักคิ้วให้คุณ
“แล้วทำไมต้องห้องนี้ตอนนี้ด้วยล่ะ” คุณถามแบคฮยอนอย่างไม่พอใจ
“เพราะกลัวว่าใครบางคนจะวางแผนหนีออกไปน่ะสิ” แบคฮยอนโอบที่เอวของคุณ เเต่คุณก็พยายามดันตัวเขาให้ออกห่าง
“ฉะ..ฉันจะหนีไปได้ไงล่ะ พวกของนายคงยิงฉันตายตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้านเลยมั้ง”
“มันก็ไม่แน่หรอก” แบคฮยอนขยับหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิมหยั่งต้องการจะเเกล้งคุณ
“ทำไมล่ะ” แบคฮยอนส่ายหน้าไปมา
“บางทีเธออาจจะอ่อยไอเซฮุนให้มันช่วยเธอก็ได้” เชื่อว่าตอนนี้คุณมองแบคฮยอนอย่างโกรธเคืองสุดไปๆเลยที่มากล่าวหากันเเบบนี้
“ได้กับเซฮุนรึยังล่ะ” คุณผลักแบคฮยอนออกห่างทันทีที่เขาดูถูก
“ว่าแล้ว ทำไมมันถึงมาขอร้องให้เธอได้ออกมาข้างนอกห้องบ้าง” แบคฮยอนพยักหน้าเหมือนเข้าใจ แต่มันไม่ใช่ คุณไม่ได้ทำตัวอย่างนั้นเลย ด้วยความโกรธคุณจึงตบไปที่หน้าของแบคฮยอนอย่างเเรง จนเกิดรอยแดงที่แก้มเนียนๆของเขา เเบคฮยอนเอามือลูบที่แก้มพลางมองคุณ ก่อนจะเดินเข้ามาจับที่ท้ายคอของคุณให้เข้าหาเเล้วประกบลงที่ริมฝิปากบางของคุณด้วยความรุนเเรง คุณพยายามดันอกของแบคฮยอนออกห่างๆ แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้อยู่ดี
“อื้อ….” แบคฮยอนถอนริมฝีปากออกมองเธออย่างสะใจที่ได้ทำสิ่งที่เธอเกลียด ยิ่งเธอเกลียด เขาก็ยิ่งชอบ
“นายนี่มัน..อื้อออ” ยังไม่ทันที่คุณจะได้ด่าทอแบคฮยอน เค้าก็ก้มหน้าลงมาประกบปากคุณอีกครั้ง เรียวลิ้นของแบคฮยอนลุกล้ำเข้าไป ก่อนจะกวาดต้อนลิ้นเล็กๆของคุณให้ตอบสนองเขา คุณพยายายามเบนหน้าหนีแต่ก็ไม่พ้น มือของแบคฮยอนเริ่มเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อเชิตของคุณออก พอปลดกระดุมได้ถึงครึ่งแบคฮยอนก็ผลักให้คุณล้มลงไปนอนบนโซฟา เเล้วตามมาด้วยร่างกายของเขา ก่อนจะจัดการก้มลงไปดูดเม้มที่ซอกคอของคุณ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะแบคฮยอน ฮึกๆ อย่านะ” แบคฮยอนเงยหน้ามามองคุณที่ร่ำร้องไห้สะอื้นราวกับคนจะขาดใจ เเต่เเล้วเขา ต้องรู้สึกสงสารหรอ ไม่เลยกับอีเเค่นี้ยังเป็นหนัก ถ้าเขาย้ำยีเธอยิ่งกว่านี้ไม่ตรอมใจตายไปเลยรึไง ว่าเเล้วก็ยกยิ้มสะใจ สมเพชคนตรงหน้าที่ไม่มีทางสู้
“คิดว่าฉันจะทำตามที่เธอสั่งหรอ” แบคฮยอนไม่ฟังคุณกลับรวบมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะก้มจูบคุณอย่างบ้าครั่ง เอาให้เธอสติเเตกกับเรื่องเเบบนี้ไปเลย
'ทำไมเขาถึงเป็นคนอย่างนี้ นี่ฉันจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เลยหรอ พี่วีพี่ลู่เมื่อไหร่จะมาช่วยฮานะ ทำไมมันนานขนาดนี้ ฉันต้องรออีกนานแค่ไหน'
…
..
.
ตอนนี้คุณนอนตะแคงร้องไห้อยู่บนโซฟาขนาดใหญ่ที่เดิมในห้องสมุด รอยกลีบกุหลาบตามซอกคอคุณเต็มไปหมดด้วยฝีมือของแบคฮยอน คุณไม่เสียความบริสุทธิ์หรอก เพราะแบคฮยอนแค่หยอกล้อแกล้งคุณให้สติเเตกกระเจิงเเละทรมาน
เสียงเปิดประตูในห้องทำงานของแบคฮยอนเปิดออกมาทำให้คุณสะดุ้งเล็กน้อย เเละเขาก็ยังคงเดินมายังหน้าโซฟาที่ทั้งรู้ว่าตอนนี้นี้คุณต้องการเลี่ยงการเจอหน้าเขาเป็นที่สุด
“กลัวเซฮุนมันเห็นรึไง” เขายังคงไม่เลิกประชดประชันใส่คุณ
“พอได้แล้ว เลิกคิดได้แล้วว่าฉันไปอ่อยเซฮุน อ่อลืมไป ฉันอธิบายอะไรยังไงนายก็ไม่ฟังหรอก”
“รู้ตัวก็ดีแล้ว” แล้วแบคฮยอนก็โยนผ้าห่มมาให้คุณ เพราะความโกรธคุณจึงหยิบมันโยนกองลงไปกับพื้นอย่างเเรง
“เธอนี่มัน..” แบคฮยอนเงียบไปสักพัก แล้วเดินลงบันไดไปอย่างอารมณ์เสีย
ก่อนจะลงไปเขายังคงหันมามองคุณก่อนจะพูดออกมาเสียงเรียบ “ถ้าเบื่อก็หาหนังสือในนี้มาอ่านละกัน เดี๋ยวให้เซฮุนมันมาปลอบใจให้นะ” ว่าจบแล้วก็เดินลงไปเลย
อะไรกัน นี่เขายังไม่เลิกคิดอีกหรอ เขาจะทรมานคุณอย่างนี้อีกนานมั้ย มีอะไรทำไมไม่พูดออกมา บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น
ปล่อยให้คนไม่รู้เรื่องอะไรอย่างคุณต้องอยู่อย่างงี้ทำไมกัน
เเต่เเล้วคุณก็ลุกขึ้นนั่งแล้วเดินไปมุมห้องหนังสือ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปห้องทำงานของแบคฮยอน ในห้องนี้เต็มไปด้วยกองหนังสือ มองไปยังตู้โชว์ก็ดันไปเห็นรูปนึงเป็นเขากับพ่อแม่ล่ะมั้ง
คุณหยิบรูปนั้นออกมาดู แบคฮยอนเขายิ้มอย่างสดใสและดูน่ารักมาก ต่างจากตอนนี้หน้ามึนตึง คุณวางรูปไว้ที่เดิมก่อนจะไปสะดุดเห็นอีกรูปหนึ่ง คุณหยิบขึ้นมาดู เป็นภาพแบคฮยอนกับผู้หญิงคนนึง เธอสวยมากเลย อาจเป็นพี่สาวไม่ก็แฟนแบคฮยอนมั้ง
แกร๊ก
“แบค..ฮยอน” อยู่ดีๆแบคฮยอนก็เปิดประตูพรวดพลาดเข้ามา คุณตกใจจนเผลอทำรูปตกลงไปกับพื้น แบคฮยอนมองคุณอย่างเอาเรื่อง เขาเดินเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที เพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายกันอีก จึงรีบเดินหนีแต่ก็ไม่ทันได้ระวังเศษเเก้วของกรอบรูปเเถวนั้น
“อ๊ะ..” เสียงร้องของคุณดังขึ้น เมื่อคุณเดินถอยหลัง ทำให้เท้าของคุณเหยียบเศษแก้วที่คุณทำแตกนั่นเอง แบคฮยอนรีบเข้ามาหาคุณแล้วช้อนตัวคุณขึ้นมาไว้อย่างไว
“นี่นายปล่อยฉันนะ ฉันเดินเองได้” คุณส่งเสียงโวยวาย
“อย่าทำเป็นเก่งไปหน่อยเลย” พูดจบแบคฮยอนก็วางคุณลงไว้บนโซฟาตัวเดิม แล้วเขาก็หายเข้าไปในห้องทำงาน ก่อนจะออกมาพร้อมกับกล่องยา แบคฮยอนวางกล่องยาไว้ที่โต๊ะแล้วย่อตัวลง หยิบสำลีมาชุบแอลกอลฮอล์ แล้วจับเข้าที่ข้อเท้าคุณเอาไว้ จากนั้นก็เอาสำลีมาทาตรงแผล
“โอ๊ย เจ็บ” คุณร้องเสียงหลงทันทีเมื่อความแสบจากฤทธิ์แอลกอฮอล์โดนผิดเนื้อ
“อยู่นิ่งๆ” แบคฮยอนพูดอย่างไม่สบอารมณ์นัก
“นี่เบาๆหน่อยสิฉันเจ็บนะ” คุณบ่นอย่างหงุดหงิด แบคฮยอนละจากการทำแผลให้คุณ เงยหน้าขึ้นมามองอย่างหงุดหงิด
“ถ้าเรื่องมากก็ทำเองเลยไป” แบคฮยอนโยนสำลีลงพื้นแล้วยืนขึ้น ก่อนจะเดินลงบันไดหายลับไป
คุณเห็นอย่างนั้นก็ดึงสำลีอันใหม่ขึ้นมา แล้วจุ่มไปในแอลกอฮอล์อีกครั้ง
ก่อนจะก้มไปทาที่แผล
โอ้ยยไม่น่าเข้าไปเลยเรา ทำอะไรไม่รู้จักคิด เป็นไงล่ะ ได้แผลมาเลยเนี่ยเห็นม้ายยยย คุณกำลังทาแผลอีกครั้งแต่ก็มีมือหนามาหยิบสำลีออกจากมือของคุณไป คุณเงยหน้าขึ้นก็พบว่าเป็นเซฮุน แต่ทว่าหน้าของเราดันใกล้กันมากเกินไปแล้วนะ!!
“เอ่อ นายมาทำไมหรอ” คุณถามเซฮุนอย่างเคอะเขิล
“ก็มาทำแผลให้คนซุ่มซ่ามแถวนี้น่ะสิ” จากนั้นเซฮุนก็ทาแผลให้คุณอย่างอ่อนโยน คุณที่นั่งมองอยู่ก็รู้สึกดีที่ยังมีเซฮุนคอยช่วยเหลือ ถ้าให้เขาพาหนีนี่จะช่วยเรามั้ยนะ
“นายนี่ทำเป็นทุกอย่างเลยป่ะเนี่ย” เซฮุนเงยหน้ามามองก่อนจะก้มทำแผลต่อ
“ทำไมถึงคิดอย่างงั้นล่ะ” คุณส่ายหัวไปมาก่อนจะเอ่ยปากตอบ
“ต่อสู้ก็เป็น ทำอาหารก็อร่อย ทำแผลก็เบ๊าเบา” เซฮุนขำให้คุณเล็กน้อยก่อนจะหยิบผ้ามาพันแผลไว้
“แฟนนายนี่คงโชคดีแน่ๆเลยล่ะ” คุณพูดลอยๆ แต่ก็ทำให้เซฮุนได้ยินอดที่จะอมยิ้มเสียไม่ได้
“ฉันยังไม่มีแฟนหรอกน่า” คุณทำหน้าตกใจทันที ไม่อยากจะเชื่อในเมื่อเขาหล่อราวเทพบุตรมาเกิด สาวๆที่พบเจอไม่เข้าหาบ้างรึไง
“หึ๊ยยจริงดิ นายหล่ออย่างงี้ไมไม่มีแฟน หรือนายแบคฮยอนนั่นห้ามไว้หรอ” คุณถามอย่างสงสัย
“ป่าวหรอก ก็มันไม่ใครนี่นาเธอก็เห็น” คุณพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยปากชวนเซฮุน
“งั้นนายก็ลาออกไปเป็นบอดี้การ์ดฉันดิ รับรองนะว่าฉันจะปล่อยให้นายมีเวลาไปจีบสาวที่ไหนตามสบายใจเฉิบเลย” เซฮุนได้ยินอย่างนั้นก็เอ่ยตอบ
“จะเก็บไว้พิจารณาอีกทีละกันนะ ฉันทำแผลเสร็จละจะกลับห้องเลยมั้ย ” คุณพยักหน้าเล็กน้อย
“เดินไหวมั้ย” เซฮุนถามคุณอย่างเป็นห่วง
“น่าจะได้นะ” คุณลุกขึ้นยืน พยายามจะก้าวเท้าเดิน แต่ด้วยความแสบจากแผลทำให้คุณเดินเซเกือบจะล้มเเหล่ไม่ล้มเเหล่ ดีที่เซฮุนเข้ามาช่วยประคองไว้
“เดี๋ยวฉันช่วย” พูดจบเซฮุนก็ช้อนตัวคุณขึ้นมาสู่อ้อมอกของตน คุณตกใจเล็กน้อยแต่ก็ปล่อยให้เซฮุนอุ้มไป ค่อยๆเลื่อนเอาแขนมาค้องที่คอของเซฮุนไว้เพราะกลัวตก โดยที่ไม่รู้ว่ามีสายตาอีกคู่มองคุณทั้งสองอย่างไม่วางตา
‘กับเซฮุนเธอนี่อ่อนเลยนะทีกับฉันแข็งเป็นหิน’
…
..
.
“คุณวีคะ มีเเขกมาขอพบค่ะ” คนใช้ในบ้านเดินมารายงานวีที่ห้องทำงานอย่างรีบร้อน
“บอกให้เค้าเข้ามาได้” วีวางแฟ้มลงก่อนจะเงยหน้ามาบอก คนใช้เดินออกไปสักพัก ก็มีเสียงเปิดประตูเข้ามา เป็นหญิงสาวที่น่าตาจิ้มลิ้ม หน้าตาน่ารักดูเซ็กซี่ เธอวางกระเป๋าไว้ที่โซฟาแล้วเดินเข้ามาหาวีตรงหลังเก้าอี้ที่วีนั่งอยู่ ก่อนจะย่อตัวเข้ากอดวีจากข้างหลัง แล้วเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของวี
“เป็นไงบ้างคะ ได้เบาะแสอะไรมั้ย” หญิงสาวเอ่ยถามวี วีหันหน้ามามองก่อนจะเอามือมาลูบที่แขนของหญิงสาวเอาไว้
“ยังเลย” หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็คลายอ้อมกอด แล้วเปลี่ยนมานั่งตักวีแทน ก่อนจะหันไปค้องคอเขาแล้วเขยิบหน้าเข้าไปจนจมูกชนกัน
“อย่าเคลียดไปเลยนะคะ ซูจีเชื่อว่าอีกไม่นานเราก็จะต้องเจอเบาะแสบ้างแหละ” วีพยักหน้าก่อนจะยิ้มให้ซูจี แต่แล้วเสียงข้อความของเธอก็ดังเข้ามา วีปล่อยให้ซูจีลุกจากตักของตน เธอยืนขึ้นเเล้วเดินไปที่โซฟาในห้องทำงานก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมามอง แต่วีก็ถามขึ้นมาทันที
“ใครส่งอะไรมาหรอ”
“อ๋อพอดีว่าที่บ้านมีนัดกับแขกเอาไว้น่ะค่ะ เลยส่งมาเตือนไม่ให้ซูจีลืมน่ะแหละ”
“แหม่ที่รักเค้าขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย” วีลุกจากเก้าอี้ก่อนจะเดินมาหาหญิงสาว ซูจีเก็บมือถืบเข้ากระเป๋าไว้ที่เดิม ก่อนที่วีจะเดินมาถึงแล้วกอดเธอเอาไว้
“แล้วจะกลับเลยรึเปล่าเดี๋ยวไปส่ง” ซูจีส่ายหน้าเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรเรากลับเองได้น่ะ” วีคลายอ้อมกอดก่อนจะขยี้ผมซูจีเล็กน้อย
“งั้นเรากลับก่อนะ เดี๋ยวจะสายอ่ะ” วีเดินไปส่งซูจีที่รถก่อนจะโบกมือลา
…
..
.
“คุณซูจีมาแล้วค่ะ”
“อืม บอกให้รอที่ห้องนั่งเล่นเลยเดี๋ยวตามไป”
“ค่ะ”
แบคฮยอนเดินมาที่ห้องนั่งเล่นก็เห็นซูจียืนอยู่ที่ระเบียงริมทะเลเลยเดินเข้าไปหาเธอ
“เป็นไงบ้าง” ซูจีหันมามองแบคฮยอนแล้วยิ้มเล็กน้อย
“ยังหาเบาะแสะอะไรไม่ได้เลย กระจอกชะมัด” แบคฮยอนหึในลำคอก่อนจะยิ้มที่มุมปากแล้วเดินเข้าไปใกล้ซูจีจนหน้าใกล้กัน
“เธอทำได้ดีนะ อย่างงี้คงต้องให้รางวัลแล้วสิ” ซูจีอมยยิ้มอย่างดีใจส่งไปให้เเบคฮยอน ก่อนจะเอาแขนมาคล้องคอเขา พลางหลับตาขยับเข้าหาเเบคฮยอนทีละนิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบคอมเม้นกันเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์ๆกันดี
ความคิดเห็น