นิยายEXO{baekhyun x you}ft.sehun Do you love me

ลำดับตอนที่ #34 : DYLM Chapter 28 THE END(40%)

DO YOU LOVE ME
Chapter 28

     เจ็บ..

     นี่คือความความรู้สึกเเรกที่คุณตื่นขึ้นมา เเสงเเดดที่เเยงตาทำให้ร่างบางของคุณกระพริบตาปริบๆเพื่อปรับเเสงภายในห้องสีขาวสะอาดตา เเขนเล็กยกขึ้นมาบังเเสงเล็กน้อยก่อนจะพบว่าที่เเขนตัวเองโดนเจาะน้ำเกลืออยู่

     คุณนวดขมับเล็กน้อยพยายามนึกว่าตัวเองมานอนอยู่ในโรงพยาบาลได้อย่างไร เเล้วคนอื่นไปไหนกันหมด เท่าที่คุณจำความได้คือเเทยอนกำลังจ่อปืนยิงมาที่คุณเเละเเบคฮยอน เเต่เซฮุนก็เข้ามารับกระสุนเเทนทำให้ตัวเขาเองบาดเจ็บอย่างหนัก

     เเล้วหลังจากนั้นมันเกิดอะไร..คุณสลบไปอย่างนั้นหรอ?

     เเกร๊ก!

          "เซฮุน.."คุณเอ่ยชื่อเขาทันที่เมื่อเห็นร่างหนาในชุดโรงพยาบาลเดินเข็นที่เเขวนสายน้ำเกลือเข้ามาอย่างช้าๆ ส่วนร่างบางก็กดปุ่มให้เบาะยกขึ้นเพื่อที่จะให้ตัวเองได้นั่งสะดวก

          "เป็นไงบ้าง"เซฮุนถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะได้รับรอยยิ้มบางๆจากคุณ

          "เจ็บนิดหน่อยเเต่ก็ไม่เท่านายหรอก ฉันดีใจนะที่ตื่นมาเห็นนายยังอยู่ตรงนี้.."เซฮุนพยักหน้าก่อนจะเลื่อนเก้าอี้มาวางข้างเตียงเเล้วนั่งลงข้างๆคุณ

          "เเบคฮยอนล่ะ"คุณถามถึงคนรักทันทีเมื่อยังไม่เห็นเขาโผล่มาสักที ทว่าเซฮุนกลับเม้มปากเงียบไป เลยสร้างความสงสัยให้กับร่างบางเข้าไปอีก"เขา..หายไปไหน"

     คุณถามเซฮุนย้ำอีกครั้งเมื่อไม่ได้คำตอบกลับมาสักที นั่นเลยทำให้คุณยิ่งกระวนกระวายกลัวว่าเเบคฮยอนจะเป็นไรไป

          "ฉันไม่รู้..ตื่นมาฉันก็ไม่เจอใครเหมือนกัน มีเเต่หมอบอกว่าให้รอรักษาตัวให้หายดีก่อน"

          "นี่ผ่านมากี่วันเเล้วหลังจากเกิดเรื่องวันนั้น"คุณถามดูเพราะเเปลกใจที่มีเเค่ตัวเองเเละเซฮุนที่อยู่ในโรงพยาบาลนี้

          "สี่วัน ฉันเองก็เพิ่งฟื้นตัวเมื่อวาน"เซฮุนตอบไม่นานหลังจากที่ทั้งคู่เงียบไป ก็มีบุคคลพยาบาลเเละหมอเดินเข้ามาในห้องของคุณ ก่อนจะขออนุญาตตรวจร่างกายของคุณเเป็บนึง

          "ทุกอย่างปกติดีนะครับ เหลือเเค่รอยฟกช้ำเเละบาดเเผลเล็กน้อย"คุณหมอบอกด้วยน้ำเสียงใจดี ก่อนจะอมยิ้มนิดๆ"ช่วงนี้ต้องดูเเลตัวเองเเละเด็กในท้องให้ดีๆด้วยนะครับ"

          "ว่าไงนะคะ!"คำพูดของคุณหมอทำให้คุณตกใจออกมาเสียงดังเเล้วถามหมออีกครั้งให้เเน่ใจว่าเธอไม่ได้หูฝาดไป หรือมีการเข้าใจอะไรผิด

          "ยินดีด้วยครับ คนไข้ตั้งครรภ์ได้2เดือนเเล้ว"

     o_o!

          "จะ..จริงหรอครับหมอ"เซฮุนที่นั่งอยู่ก็ตกใจไม่เเพ้กับคุณเหมือนกัน

          "หมอจะพูดเล่นทำไมล่ะครับ อ่อ..คุณลู่หานบอกว่าเดี๋ยวเย็นๆจะเเวะเข้ามานะครับ"

     คุณหมอโค้งตัวบอกอย่างเครพ เมื่อคนที่เขารักษาอยู่เป็นคนของคุณลู่หานที่ครอบครองธุรกิจหลายด้าน เเม้กระทั่งโรงพยาบาลนี้ก็อยู่ในเคลือของเขา

          "เซฮุนได้ยินมั้ย ฉันกำลังมีอีกหนึ่งชีวิตที่ต้องดูเเลล่ะ"หลังจากหมอเเละพยาบาลออกไปคุณก็ลูบท้องตัวเองพร้อมกับน้ำตาคลอบอกเซฮุนที่เดินเข้ามาหา

          "คุณเเบคฮยอนต้องดีใจมากเเน่ๆเลยที่ได้ยินข่าวนี้"คุณชะงักทันที จากที่ดีใจก่อนหน้านี้กลายเป็นว่าเธอกังวลอีกเเล้ว

          "สรุปเค้าอยู่ที่ไหนเซฮุน ฉันอยากเจอเค้า นายเจอเเบคฮยอนบ้างรึยัง"จากน้ำตาที่คลออยู่เเล้วก็ไหลออกมาเป็นสายจนเซฮุนต้องเข้าไปเช็ดน้ำตาเธอออก

          "ฉันไม่เจอใครทั้งนั้นนอกจากเธอนั่นเเหละฮานะ"

     ตกเย็น..

     เซฮุนที่ยังเป็นผู้ป่วยอยู่ในเวลานี้เองเขาได้ผันตัวกลายเป็นคนเฝ้าผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ไปเเล้ว เนื่องจากเขาไม่อยากปล่อยให้คุณอยู่คนด้วย เเม้จะถูกคุณไล่ให้กลับไปนอนพักผ่อนเเล้วก็ตาม

     เเอ๊ดด~

     จนในที่สุดก็ถึงเวลาที่คุณรอมาตลอดทั้งวัน เวลาที่คุณจะได้พบลู่หานเพื่อไถ่ถามเขาในหลายๆเรื่อง

          "ฮานะ!"ลู่หานที่เปิดประตูเข้ามาเจอคุณฟื้นขึ้นมาหลังจากที่สลบไปหลายวันก็อดดีใจไม่ได้ จึงเร่งฝีเท้าไปหยุดข้างเตียงเเล้วโอบกอดคุณทันที

     เซฮุนเหลือบมองทั้งคู่ขณะที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องนี้ พลางคิดในใจว่าถ้าเเบคฮยอนอยู่คงได้เข้ามาเเยกทั้งสองคนนี้ออกจากกันไปนานเเล้ว เเต่ติดตรงที่ว่าเจ้านายของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เเละตอนนี้อยู่ที่ไหนเขาเองก็ไม่อาจทราบได้

          "ไม่เป็นไรเเล้วนะฮานะ ทุกอย่างมันจบเเล้ว เธอปลอดภัยเเล้ว"ลู่หานปลอบร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมอกของเขาพร้อบลูบผมปลอบประโลมเธอ

          "พี่ลู่หานหาน.."

          "หื้ม?"ลู่หานครางรับในขณะที่ผละตัวออกจากกัน

          "คนอื่นๆล่ะคะ..เเบคฮยอนน้องโบมี เเล้วก็พี่วีอยู่ไหนกันหมด"คุณพยายามถามด้วยน้ำเสียงเรียบ เพราะคิดว่ายังไงเเล้วเดี๋ยวพวกเขาก็คงจะมา

          "อ่อ..โบมีนอนพักฟื้นอยู่อีกห้องนึงน่ะ เเต่ยังลุกไปไหนไม่ได้เพราะเเผลที่เย็บจะฉีกเอา"ลู่หานเห็นคุณพยักหน้าอย่างเข้าใจ เเล้วหันมาสบตาเขาอีกครั้งเพื่อรอฟังคนที่เหลือ

          "พี่ไม่คิดจะปิดบังเธอนะฮานะ เเต่พี่อยากให้เธอทำใจก่อน"

          "ทำใจ?ทำไมต้องทำใจ!เกิดอะไรขึ้นกับคุณเเบคฮยอน"เซฮุนที่นั่งอยู่จำต้องลุกพรวดเข้ามาหาลู่หานอย่างเป็นกังวล

          "ไม่ใช่เขา.."

          "เกิดอะไรขึ้นคะ"คุณถามลู่หานจนเสียงสั่นเครือ เพราะความรู้สึกกลัวต่างๆจู่โจมเข้ามาลุมเล้าไปหมด

          "พี่วีกับพ่อของเธอเสียชีวิตเเล้วฮานะ"

     สิ้นเสียงของลู่หานคุณก็รู้สึกว่าหัวใจดวงนี้กำลังเเตกสลาย คนที่คุณรักเเละเขาดูเเลมาตลอดจนถึงวันนี้ได้จากไปจากเธอตลอดกาล

     ได้โปรด..ขอให้มันเป็นฝันได้หรือเปล่า เป็นฝันร้ายที่ตื่นมาทุกอย่างก็ยังคงเหมือนเดิม..

          "ฮึกๆมะ..ไม่จริงน่า"คุณพยายามพูดปลอบตัวเองจนลู่หานต้องคว้ามากอดอีกครั้งเพื่อไม่ให้คุณรู้สึกเดียวดาย

          "ที่จริงเซฮุนเองก็จะไม่รอดเหมือนกัน เพราะเขาขาดเลือดไปเยอะมาก เธอรู้ใช่มั้ยว่าเขาสองคนมีกรุ๊ปเลือดเหมือนกัน"

          "......"

         "พี่วีเองก็เหมือนกัน จะไม่มีใครรอดถ้าหากใครคนนึงไม่เสียสละ"

          "เเสดงว่าคุณวี"เซฮุนยืนชะงักอยู่กับที่พร้อมกับเอ่ยขึ้นมาอย่างเลื่อนลอย

          "ใช่..ตอนนั้นพี่วีเขายังรู้สึกตัวอยู่บ้าง เขาตัดสินใจให้นายมีลมหายใจต่อเซฮุน พี่วีบอกว่าเขาอยากชดใช้ความผิดในสิ่งที่ทำลงไป เเละขอให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างมีอย่างมีความสุขนะฮานะ"

          "ฮือออ~ฮานะไม่โกรธพี่วีเลย ฮึกๆฮานะรักพี่วีเหมือนพี่ชายเเท้ๆจริงๆ ต่อให้พี่วีจะเคยคิดเกลียดฮานะที่เป็นลูกเเท้ๆของคุณพ่อ เเต่พี่วีก็ยังดูเเลฮานะดีมาตลอด"

     ลู่หานกระชับกอดเเน่นกว่าเดิมเพราะเห็นคุณร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่นไปหมดเเล้ว เเต่ใบหน้าหวานๆของลู่หานก็ยังคงหันไปหาเซฮุนเล็กน้อย

          "พี่วีฝากมาขอบคุณนายที่ครั้งนึงได้เคยช่วยชีวิตเขาไว้ ครั้งนี้เขาขอได้เป็นคนที่ช่วยนายบ้าง"

     เซฮุนรู้สึกเสียใจไม่น้อย เเละขอบคุณผู้ชายคนนั้นที่ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อ เซฮุนขอสัญญาว่าเขาจะดูเเลฮานะให้ดีอย่างที่วีเคยทำมาตลอด เขาจะขออยู่รับใช้เเบคฮยอนเเละฮานะจนกว่าชีวิตจะหาไม่

          "เเบคฮยอนล่ะฮึกๆ เขาไม่เป็นไรใช่มั้ยพี่ลู่หาน"คุณยังคงถามหาคนสุดท้ายที่ลู่หานยังไม่เอ่ยถึง อย่างน้อยเเบคฮยอนก็เป็นคนที่เธอรักสุดหัวใจ เเละเขาก็สัญญากับคุณว่าจะดูเเลเเละรักคุณตลอดไป

     เขาจะไม่ทิ้งกันไปไหน ใช่มั้ย..

          "พี่ไม่รู้"

          "คะ?"ฮานะเกิดอาการงงขึ้นในทันที"หมายความว่ายังไง เขาหายไปหรอคะ.."

          "ไม่มีใครตอบเรื่องนี้ได้เลยฮานะ เขาหายไปตั้งเเต่วันนั้น"

          "เป็นไปไม่ได้!"คุณส่ายหัวอย่างไม่อยากจะเชื่อ"วันนั้นเเบคฮยอนยังมาช่วยฮานะอยู่เลยนะ"

          "ใช่!คุณเเบคฮยอนไม่ได้บาดเจ็บถึงขั้นปาง.."

          "อย่าพูดคำนั้นออกมานะเซฮุน!"คุณร้องห้ามให้เซฮุนไม่พูดคำนั้นออกมาให้ได้ยินทันที"เเบคฮยอนจะไม่เป็นไร"

     เซฮุนเงียบลงเเละหลุบตามองพื้น นี่มันชักจะเกินทนรับไหวเเล้ว เซฮุนอยากจะกระชากสายน้ำเกลือออกเเล้วไปตามหาเเบคฮยอนซะเดี๋ยวนั้น ถ้าไม่ติดว่าบดิการ์ดของลู่หานมาดักทางไว้

          "อย่าไปไหนเลยเซฮุน นายควรจะไปคุยกับโบมีสักหน่อยนะ รายนั้นก็เป็นห่วงพี่ชายตัวเองไม่น้อยเหมือนกัน"

____________

     2เดือนผ่านไป..

          "ขอบคุณมากนะเซฮุนที่ไปช่วยฉันเลือกของให้ลูกอ่ะ"คุณเดินเข้ามาในตัวคฤหาสน์พร้อมกับหันไปหาเขาที่เเบกของสิ่งสารพัดเด็กอ่อนจากห้างจนเต็มไม้เต็มมือไปหมดตามหลังมาติดๆ

          "ไม่เป็นไร มันเป็นหน้าที่ฉันอยู่เเล้วที่ต้องดูเเลเธอ"เซฮุนเอ่ยตอบก่อนจะส่งของพวกนี้ให้เเม่บ้านที่ยืนรอรับเอาไปจัดวางเข้าที่ให้เรียบร้อย

          "ช่วงเวลาเเบบนี้เขาควรจะอยู่กับฉันเนอะ"จู่ๆคุณก็พูดตัดพ้อขึ้นมาเมื่อนึกถึงเเบคฮยอนที่ไม่ทราบข่าวสารถึงเขาว่าเป็นตายร้ายดียังไง เเต่คุณก็เชื่อว่าเขาจะไม่เป็นไร เเละสักวันเขาจะกลับมา

          "ไม่เอาน่าฮานะ..เดี๋ยวลูกในท้องก็พลอยเครียดไปด้วยหรอก"เซฮุนปรามร่างเล็ก พร้อมกับดันให้เธอไปนั่งพักผ่อนโซฟากลางห้องนั่งเล่น

          "ฉันคิดถึงทุกคนเลยเซฮุน มันไม่ชินสักทีที่พวกเขาจากไป"ปกติห้องนั่งเล่นนี้มักจะเต็มไปด้วยความสุขเสมอ เมื่อครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาได้พูดคุยกัน ซึ่งวันนี้ไม่มีอีกเเล้ว

     สองเดือนก่อนหลังจากที่ออกจากโรงพยาบาลคุณก็ต้องไปงานศพของคุณพ่อเเละพี่ชาย ซึ่งมันเป็นอะไรที่ปวดใจมากสำหรับผู้หญิงคนนึงเพราะเสียครอบครัวไปพร้อมกันทีเดียว

          "ฉันเป็นทุกอย่างให้เธอได้นะ เป็นทั้งพ่อเเละเเม่เเล้วก็พี่ชายเธอไง ส่วนอีกหน้าที่ฉันจะเหลือไว้ให้คุณเเบคฮยอนเป็นคนดูเเลเเล้วกัน"

          "เหลือไว้ให้เค้า เเล้วเจ้านายของนายหายหัวไปไหนห๊ะ!"คุณเบ้ปากมองเซฮุนอย่างหงุดหงิด เเต่จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้

          "มีเรื่องอะไรที่ไม่ได้บอกฉันรึเปล่าเซฮุน"คุณหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

          "เรื่องไหนกัน ฉันไม่มีอะไรบิดบังเธอเลยนะ"เซฮุนไหวไหล่เเล้วส่ายหัวไปมา

          "ก็พวกนายมันเเผนสูง ขนาดตอนที่นายเนียนมาขอมาอยู่ทำงานที่นี่ ฉันยังไม่รู้เลยว่าเป็นเเผนของเเบคฮยอน"

          "โถ่วว~เเต่นี่ฉันไม่รู้อะไรเลยจริงๆ สัญญาเลยอ่ะว่าถ้ารู้ความคืบหน้าของคุณเเบคฮยอนเเล้วฉันจะรีบมาบอก"เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงหนักเเน่นพอที่จะให้คุณเชื่อใจได้อยู่

          "สาบาน"

          "อื้ม~สาบาน"ไม่พูดเปล่าเซฮุนยังยกมือขึ้นสามนิ้วโชว์ให้เห็นชัดเเละอีกข้างก็ไม่ได้ไขว่หลังอีฟใดๆด้วย

          "ไม่รู้ก็ไม่รู้"คุณพูดปัดๆก่อนจะหยิบรีโมทมาเปิดทีวีดูอะไรเล่นไปเรื่อย

     'ข่าวใหญ่สำหรับวันนี้เป็นที่น่าสนใจอย่างมากจนเป็นที่พูดคุยก็ว่าได้เลยนะครับ หลังจากทางตำรวจบุกจับมาเฟียฮ่องกงที่สร้างปัญหาระดับประเทศทั้งค้าอาวุธต้องห้าม ขนส่งยาเสพติด เเละยังลอบฆ่านักบริหารตระกูลคิมเเละลูกชายคนโตของเขาที่เสียชีวิตไปเมื่อสองเดือนก่อน ไหนยังอยู่เบื้องหลังร่วมมือกับประธานาธิบดีกันโกงประเทศชาติอีกด้วย เเละซึ่งตอนนี้ได้รับโทษโดยการจำคุกเเละประหารชีวิตยกเเก๊ง"

          "เซฮุน..ข่าวที่พูดนั่นใช่เเก๊งมาเฟียที่ทำร้ายพวกเราก่อนหน้านี้ใช่มั้ย"คุณชี้ไปที่จอทีวี พอหันไปมองเซฮุยก็พบว่าเขากำลังดูอย่างตั้งใจ

          "อื้ม~คุณลู่หานคงจัดการเรื่องพวกนี้ให้จบให้สิ้นสักทีเเล้วล่ะ"เซฮุนหันมาตอบโดยมีคุณพยักหน้ารับรู้ ดีเหมือนกันที่คนชั่วพวกนั้นถูกลงโทษอย่างสาสมกับสิ่งที่ทำไป 

     ในเมื่อพวกเขาพรากชีวิตคนอื่น ตอนนี้เลยกลายเป็นพวกเขาพรากชีวิตเองเเทนเสียเเล้ว เเต่นั่นล้วนมาเเต่ผลกรรมที่พวกเขาทำเองทั้งนั้น

     ตกดึก..

     ก๊อกๆ

          "ฮานะ เธอนอนรึยัง ฉันเอานมอุ่นๆมาให้น่ะ"เสียงเซฮุนผ่านลอดประตูเข้ามาในห้องทำให้คุณที่นั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกเดินไปเปิดประตูออกให้

          "นมบำรุงครรภ์ครับคุณเเม่"เซฮุนยื่นเเก้วส่งมาให้คุณอย่างระมัดระวัง ซึ่งคุณก็รับมาจิบเล็กน้อยก่อนจะเอาไปวางไว้ตรงโต๊ะหัวเตียง

          "ขอบคุณมากนะ จะว่าไปวันนี้พี่ลู่หานไม่ส่งข่าวอะไรมาเลย ทั้งๆที่ข่าวออกจะใหญ่โต"คุณพูดขึ้นอย่างสงสัย เพราะวันทั้งวันมานี้เขาหายเงียบไปเลย อีกอย่างจะได้บอกข่าวดีเรื่องที่ไปตรวจอัลตราซาวด์ที่เพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลมาเมื่อเช้ากับเซฮุนซะหน่อย

     พอคุณรู้ก็รีบให้เซฮุนขับรถไปเลือกซื้อของให้เจ้าตัวเล็กที่กำลังลืมตาออกมาดูโลกใบนี้ทันที

          'ฉันมีลูกชายให้นายเเหละเเบคฮยอน เมื่อไหร่จะกลับมา ฉันอยากให้นายรับรู้เหลือเกิน ลูกกำลังรอนายอยู่นะ ได้โปรดเถอะ กลับมา..'

          "ก็คงจะยุ่งๆจนไม่มีเวลามั้ง"เซฮุนว่าจากนั้นก็เดินกลับไปที่ประตู"ดื่มนมให้หมดด้วยเเม่นมย้ำมา"เเละเซฮุนก็เริ่มทำตัวสั่งเธอเหมือนที่พี่วีเคยทำเป็นประจำ

          "ฝันดีนะเซฮุน"คุณโบกมือลาเขาจากนั้นเซฮุนก็เปิดประตูออกไปเหลือเพียงคุณที่ฟุบตัวนั่งลงบนเตียงนิ่งๆ

     สายตาเหม่อมองไปยังบานกระจกเหลือบมองวิวกลางคืนด้านนอก ที่ตอนนี้ดวงจันทร์กลมโตสว่างไสวสวยงามท่ามกลางหมู่ดาวระยิบระยับที่ล้อมรอบ พลอยให้นึกถึงคืนที่คุณเเละเเบคฮยอยได้นอนดูดาวด้วยกันครั้งหนึ่ง พอมาดูคนเดียวเเบบนี้เเล้วมันเปลี่ยวใจยังไงไม่รู้

     สองขาเล็กลุกขึ้นก่อนจะก้าวไปตรงนั้นคุณเปิดประตูออกเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ข้างนอกตรงชานระเบียงสักพักนึง

     พรึ่บ!

     o_o!

     เเต่เเล้วคุณก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆไฟทั้งบ้านก็ดับลง เสียงของเหล่าบดิการ์ดโวยวายเเห่กันไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น อย่าบอกนะว่านี่เรากำลังโดนศัตรูจู่โจมกลางดึกอีกน่ะ

     เเย่เเล้ว!

     กึก..

     ทันทีที่คิดว่าตัวเองควรหาที่หลบซ่อนก็ต้องหยุดยืนกับที่เมื่อร่างของใครไม่รู้โผล่มากลางความมืดเข้าประชิดตัวอยู่ด้านหลังคุณ เเถมยังมีวัตถุเเข็งๆจ่อมาที่เอวข่มขู่กันอีกด้วย

          "ยะ..อย่าทำอะไรฉันเลยนะ มีไรก็พูดกันดีๆก่อนเถอะขอร้องล่ะ"คุณพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนอย่างหวาดกลัวเ พราะถ้าหากเธอถูกทำร้ายเกรงว่าลูกที่อยู่ในท้องจะกระทบไปด้วย

     เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวเหมือนเมื่อก่อนเเล้ว..

     หวืบ..

     เเละทันใดนั้นเองที่ไฟทั้งบ้านกลับมาสว่างขึ้นอีกครั้ง เเสงไฟเเต่ละดวงทำให้คุณเห็นอะไรรอบๆชัดขึ้นเว้นก็เเต่คนข้างหลังที่จ่อปืนมาที่สี่ข้างคนนึงล่ะ เเต่ไม่นานคนๆก็ขยับเข้ามาชิดใกล้ พร้อมกับกระซิบที่ข้างหูจนคุณขนลุก

          "มาลักพาตัวเมียครับ"เสียงทุ้มเเหบเเห้งที่มีเอกลักษณ์เอ่ยขึ้นบอก ทำให้คุณรีบหันตัวกลับเเล้วพบว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีผู้ชายใส่เเมสปิดหน้าเเละสวมหมวกอีกใบ

     ไม่รู้ทำไมใบหน้าเริ่มเห่อร้อน ขอบตาเหมือนมีน้ำใสๆคลอโดยอัตโนมัติ คุณรีบกลั้นใจยื่นมือไปถอดหมวกออกเเล้วปล่อยลงพื้น

     ดวงตาสีดำคมกรบที่ตอนนี้สะท้อนภาพของคุณอยู่ตอนนี้ยิ่งทำให้ต้องเลื่อนมือไปถอดเเมสออกให้อย่างรวดเร็ว

          "บะ..เเบคฮยอน"พอได้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆอีกครั้งน้ำตาก็เอ่อล้นไหลลงมา คุณโผลกอดเเบคฮยอนเเน่นราวกลับว่าสิ่งที่เธอเห็นตอนนี้ไม่ใช่ความฝัน เเต่คือเขา เป็นเขาจริงๆ เเบคฮยอนเขากลับมาหาคุณเเล้ว

        "ฮึกๆเเบคฮยอนนายมาเเล้ว นายกลับมาเเล้วฮืออ~"คุณพร่ำพูดเเต่คำนี้ซึ่งเเบคฮยอนก็กระชับกอดเเน่นกว่าเดิม ก่อนจะพูดในสิ่งที่เขาคิดมาตลอดหลายเดือนที่หายไป

          "ฉันคิดถึงเธอฮานะ"

     เสียงทุ้มเเสนอบอุ่นของเเบคฮยอนยิ่งทำให้คุณร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม  อยากจะโกรธที่จู่ๆก็หายไป เเต่พอเห็นเขามาอยู่ตรงหน้ากลับดีใจมากกว่า

          "นายหายไปไหนมา ฉันเป็นห่วงนายเเทบเเย่ ฉันกลัวมากๆว่านายจะไม่กลับมาหาฉันอีกเเล้ว เเต่ฉันก็ยังคอยบอกตัวเองเสมอว่า นายจะกลับมา ฉันพูดเเบบนี้ทั้งวันทุกครั้งที่คิดถึงนาย"

          "ทำดีเเล้วล่ะ"เเบคฮยอนเอ่ยชมก่อนจะลูบหัวคุณเบาๆอย่างปลอบประโลม"เธอรู้ว่าฉันจะไม่มีทางทิ้งเธอ ไม่มีวัน"

     เเบคฮยอนผละคุณออกเล็กน้อยเเล้วปาดน้ำตาให้ จากนั้นก็จูบเข้าที่หน้าผากอย่างอ่อนโยน ซึ่งคุณก็หลับตาพริ้มก่อนจะกลับมากอดเขาเหมือนเดิมไม่ยอมปล่อย

          "ฉันไปจัดการเรื่องที่มันคาราคาซังทั้งหมดมาน่ะ ต่อจากนี้เราจะได้อยู่กันอย่างสงบสุขเสียที"เเละเเล้วเเบคฮยอนก็เริ่มอธิบายให้คุณฟังว่าเขาหายไปทำะไรมา

          "จริงๆมันก็เป็นเรื่องที่เสี่ยง กำจัดทั้งหมดมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยจริงๆ ฉันไม่อยากให้เธอเป็นห่วง ฉันกลัวว่าถ้าเกิดตัวเองเป็นอะไรขึ้นมาจะทำให้เธอเสียใจ"

          "......"

          "งั้นข่าวที่เห็นวันนี้เป็นฝีมือนายใช่มั้ย"คุณถามในขณะที่ยังมีคราบน้ำตาติดอยู่

          "อื้ม~"

          "เเล้ว..เรื่องนี้นายก็สั่งเซฮุนห้ามบอกฉันใช่มั้ย"ทันใดนั้นคุณก็คิดว่าเรื่องนี้ทั้งสองคนต้องรู้กันโดยไม่ยอมบอกอีกเเน่ๆ เลยถามออกไปอย่างโกรธๆ

          "เปล่า..ฉันบอกลู่หานนู้น"พอเเบคฮยอนตอบมาเเบบนี้คุณก็งงหนักเข้าไปใหญ่ เพราะลู่หานทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้นได้เนียนมาก

          "ทำไมมีเเต่คนใจร้าย ทั้งนายเเละพี่ลู่หานเลย รู้มั้ยว่าฉันเครียดขนาดไหน ฉันคิดไปต่างๆนาๆว่านาย.."

          "ชู่วว~"เเบคฮยอนยกมือขึ้นมาจุ๊ปาก เเล้วย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อให้คุณเเละเขาได้สบตากัน

          "ไม่มีอะให้ต้องเป็นห่วงเเล้ว ต่อไปนี้เธอกับฉันจะอยู่ด้วยกันตลอดไป  เราจะอยู่กันเเบบพร้อมหน้าพร้อมตาอย่างพ่อเเม่ลูก"เเบคฮยอนละสายตาออกก่อนจะก้มต่ำลงไป จากนั้นฝ่ามือเขาก็สัมผัสกับหน้าท้องของคุณ"ผู้ชายหรือผู้หญิง"

          "ผู้ชาย"คุณตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่เเบคฮยอนยังคงชอบอยู่เสมอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิกเเก้มคุณอย่างหมั่นเขี้ยว

          "คิดรึยังว่าจะให้ชื่ออะไร"

          "ก็..บยอน เเทฮยอง"คุณชำเลืองมองเเบคฮยอนเล็กน้อยว่าเขาเห็นดีเห็นงามด้วยหรือเปล่า เพราะนี่มันคือชื่อจริงของพี่วี คุณเเค่ไม่อยากให้พี่ชายที่รักหายนั้นถูกลบออกไปเท่านั้น 

          "อ่า~ฉันเดาไม่ผิดจริงๆด้วย ฉันก็คิดเเบบนั้น งั้นถ้ามีลูกผู้หญิงฉันขอเป็นคนตั้งนะ"

          "อะไร บอกหรอว่าจะยอมมีคนที่สอง-*-"คุณเเกล้งเเหย่เเบคฮยอนไปงั้น เเหละ นี่ขนาดยังไม่ทันคลอดคนที่หนึ่งเลย เขายังมีหน้ามาเเพลนเรื่องอนาคตอีก

     คนบ้า!!

          "ไม่ยอมก็จะจับปล้ำเลย^^"

     ตุ๊บ!

          "โอ้ย~เจ็บนะเนี่ยฮานะ"เเบคฮยอนทำหน้าโอดครวญ คุณเบะปากดูก็รู้ว่าเสเเสร้งสุดๆ โดนเเทงโดนลูกปืนยังทนไหว กับอีเเค่กำปั้นเล็กทุบไปทีนึงมันจะไปเจ็บอะไรขนาดนั้น

          "สมน้ำหน้า!"

          "พูดงี้ไม่รักกันเเล้วหรอ?"

          "ระ..รักสิ"คุณตอบไปอย่างเขินๆ พอเงยหน้ามาก็พบว่าเเบคฮยอนยืนอมยิ้มพออกพอใจกับคำตอบเหลือเกิน

          "เเล้วถ้า..มีลูกเป็นผู้หญิงอีกคนนายจะตั้งชื่อว่าไร"

          "ก็.."เเบคฮยอนยืนทำท่าครุ่นคิดจนคุณยืนรอลุ้นไปด้วย จนกระทั่งเเบคฮยอนดีดนิ้วเเล้วมองมาที่คุณ"ชื่อเเทยอนเป็นไง คล้องกับเเทฮยองดีว่ามั้ย"

          "ไม่ ไม่เอา!!"คุณสวนทันควันทันที กล้าดียังไงมาเอาชื่อคนรักเก่ามาตั้งชื่อลูกของคุณ ไม่ยอมเด็ดขาด เเบคฮยอนที่เห็นว่าคุณเริ่มออกอาการหึงก็หัวเราะออกมา

          "ล้อเล่นน่า"เพราะเห็นว่าคุณงอนเเบคฮยอนก็เริ่มทำตัวอ้อนๆ ตีเนียนเข้ามากอดจากทางด้านหลังเเล้วจัดการหอมเเก้มไปฟอดนึง"เอาไว้ให้ได้ก่อนค่อยคิด ไม่รีบ เราสองคนยังมีเวลาอีกเหลือเฟือ"

____________

07/05/61

อ่ะนั่นไง

พอจะกลับมาอิพี่ก็มาเเบบไม่ธรรมดา

เเกล้งเมียไปอีก~

เเล้วเรามาติดตามกัน

ว่าคนที่ยุ่งกับผู้หญิงทุกเรื่องอย่าง

เซฮุนจะได้สมหวังกับเค้ามั้ย

เเล้วพี่ลู่หานที่น่าสงสารอยู่เฉยๆ

ก็โดนเเบคคาบไปกิน

จะอยู่ต่อไปยังไงก็มาลุ้นกันน

สุขสันต์วันเกิดนะเเบคฮยอน

ขอโทษที่มาช้า

เเละขอโทษที่ดองเธอมาหลายปี

ฮืออ~พระเอกคนเเรกของไรต์

19/03/61

ฮืออออพี่วีไปเเล้ว

ละเเบคฮยอนพระเอกของเราหายไปไหนอีก

คนอื่นเค้าเป็นห่วงกันหมดเเล้วเนี่ย

กำลังมาต่อให้จบนะทุกคน

ใครอ่านอยู่ก็ช่วยเม้นเป็นกำลังใจ

ให้ไรต์ต่อไปจนจบนะ

อีกนี๊ดดละ