คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : DYLM Chapter 27
Chapter 27
เอี๊ยดดดด
เสียกเบรกรถดังขึ้นอยู่ที่หน้าปากทางเข้าของถิ่นพวกเจียมังกร แบคฮยอนรับรู้ได้ถึงอันตรายบางอย่างถ้าหากว่าเข้าไปอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าแผนที่สร้างมาทั้งหมดอาจจะพังลงก็ได้
“ฉันว่าเราค่อยๆทยอยกำลังเข้าไปทีล่ะกลุ่มจะดีกว่า”หลังจากที่ดูสถานการ์ณแล้วแบคฮยอนจึงเสนอความคิดบอกกับวี
ซึ่งวีเองก็เห็นด้วยก่อนจะประกาศสั่งให้ลูกสมุนของตัวเองออกมาเตรียมตัวกันได้ ส่วนแบคฮยอนและเซฮุนตามด้วยลูกน้องของเขาจะเป็นกลุ่มแรกที่เข้าไปเผชิญกับพวกนั้นก่อน และถ้าหากว่ามีอะไรผิดพลาดขึ้นกลุ่มของวีจะเข้าไปแทรกช่วงต่อหากว่าฝ่ายเราเสียเปรียบขึ้นมา
“ถ้าไม่ไหวก็ส่งสัญญาณมาได้เลย”นี่คงเป็นครั้งแรกที่วีพูดดีกับแบคฮยอนอย่างจริงจังสักที บางทีเขาก็ตระหนักได้ว่าตอนนี้ยังไงเราก็ควรร่วมือกันไว้จะดีกว่า
แบคฮยอนพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปมุ่งหน้าเช้าสู่ป่าทึบที่เดินเข้าไปไม่ไกลก็ทะลุโผล่เข้าทางนั้น
“ส่วนลู่หาน นายกับกรุ๊บนั้นอ้อมไปทางด้านหลังรอสัญญาณต่อจากฉัน”วีกำชับบอกอีกครั้งแล้วเดินนำลูกน้องของตนตามเข้าไป
ตุ๊บ!
เสียงจากเบาะรถด้านหลังที่ถูกปิดลงดังขึ้นโดยใครบางคนที่แอบลักลอบตามมา ถึงแม้ว่าจะถูกห้ามจากพี่ชายตัวเองแล้วก็เถอะ ลู่หานที่เห็นเข้าก็ตกใจไม่น้อยที่มาเจอเธออยู่ที่นี่
“เธอมาทำไม ที่นี่มันอันตราย”ลู่หานว่าเสียงดุแต่จะมีหรอที่คนอย่างโบมีจะรู้สึกกลัวกับท่าทางนั้น เผลอๆอาจจะไม่สนใจในสิ่งที่เขาพูดอยู่เลยก็ได้
“จะให้ฉันนั่งจิตตกรออยู่ที่นั่นน่ะหรอ ไม่เอาหรอก”
“มันไม่ใช่ที่ๆผู้หญิงอย่างเธอจะมาเล่นสนุกนะ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ถ้ากลัวว่าฉันจะเป็นอะไรก็ดูแลอย่าปล่อยให้คลาดสายตาสิ”โบมียกยิ้มส่งไปให้ลู่หาน ตอนนี้เขาแทบจะบ้าตาย สถานการ์ณที่เป็นอยู่ตรงหน้าก็ช่างกดดันและเคลียดมากพออยู่แล้ว นี่เขายังจะต้องมีเธอเป็นภาระเพิ่มอีกหรอ
ฟู่วววววว
ลมหนาวของฤดูได้พัดโชยท่ามกลางฟ้ามืดที่ตอนนี้ตะวันเริ่มจะขึ้นแล้ว แทยอนที่นั่งรอเวลามาก็จบสิ้นลงเมื่อแบคฮยอนกับเซฮุนได้มายืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับลูกน้องอีกมากมาย เธอค่อยๆยกยิ้มนึกสนุกไม่ได้เกิดความกลัวแต่อย่างใด
“มาสักทีนะ ผู้หญิงของนายกำลังรออยู่เลย”แทยอนว่าอย่างใจเย็นยืนขึ้นหันไปมองฮานะแล้วกลับไปจ้องพวกเขาไม่วางตา
แบคฮยอนจ้องตาแทยอนเขม็ง เขาไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาสู้กับผู้หญิงที่ครั้งนึงเคยเป็นคนที่เขารักมากขนาดไหน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว ฮานะต่างหากที่เป็นผู้หญิงที่เขารักและต้องปกป้องเธอห้ได้
“ปล่อยฮานะไปซะ อย่าให้ฉันต้องลงมือกับเธอนะแทยอน”
“กล้าพูดแบบนี้ก็ดี๊ แล้วมาดูกันว่านายจะกล้าแค่ไหน ตอนแรกก็หวังว่าเราจะร่วมมือกันได้แต่ในเมื่อนายเลือกทางช่วยพวกมันแล้ว อยู่ที่ไหนกันล่ะออกมาสิ จะเล่นซ่อนแอบกันอีกนานมั้ย ”แทยอนตะโกนลั่นพลางมองลอบไปทั่วบริเวณนี้แต่ก็ไม่พบ
“งั้นก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะจบชะตาชีวิตคนของพวกนายให้สิ้นซาก เอามันออกมา”แทยอนประกาศสั่งให้ลูกน้องของตนลากเหยื่อรายแรกของตนออกมาพบประให้แบคฮยอนเห็นสักหน่อย
ไหนๆน้องสาวที่แสนน่ารักของเธอก็ชอบเขามากหนิ ให้พบเจอก่อนที่ชีวิตตัวเองจะจบลงหน่อยก็แล้วกัน
“ไม่ๆอย่าทำอะไรฉัน แบคฮยอนช่วยฉันด้วย”ซูจีสะอื้นไห้ร้องขอความช่วยเหลือ แบคฮยอนที่เห็นท่าไม่ดีล้วงหยิบปืนจากด้านหลังขึ้นไปจ่อไปที่เธอ จนต่างฝ่ายที่เห็นแบบนั้นต่างก็ยกปืนของตัวเองหันไปหาพวกศัตรูเพื่อจะปกป้องนายตัวเอง
“เอ๊ะๆ อย่าลืมว่าฮานะของนายก็ตายได้ทุกเมื่อถ้าหากฉันเป็นอะไรไป”แทยอนเตือนขึ้นแล้วยิ้มอย่างสะใจที่ฝ่ายนั้นเล่นงานเธอไม่ได้เพียงเพราะผู้หญิงคนนี้
แบคฮยอนกัดฟันกรอดดเมื่อเห็นว่าฮานะที่ถูกเชือกรัดอยู่กำลังมีชายชุดดำคนนึงถือมีดจ่อคอรอเชือดทุกเมื่อถ้าหากเข้าวู่วามทำอะไรไป
“อย่าทำอะไรพวกเค้า เธอต้องการอะไรว่ามา”
“ฉันให้โอกาสนายไปแล้วไง แล้วดูนายสิเลือกอะไร ตอนนี้สำหรับนายไม่มีทางเลือกอะไรทั้งนั้นแหละ”
“งั้นก็เหลือแค่ฆ่ากันให้ตายไปข้างสินะ ทางเลือกสุดท้ายสำหรับพวกเรา”เซฮุนที่ยืนนิ่งมาสักพักก็ออกปากพูดขึ้น เขาเองก็เป็นห่วงผู้หญิงที่เขารักเช่นกัน ตอนแรกก็ไม่อยากจะเชื่อปากแบคฮยอนว่าแทยอนยังมีชีวิตอยู่ พอเจอเข้าจริงๆเขาก็ตกใจไม่น้อยที่เธอเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน
ฉึก!
แทยอนชักปืนของตัวเองขึ้นแล้วจ่อไปที่ซูจีที่อยู่ตรงหน้าเรียกความสนใจของทุกคนๆที่อยู่ตรงนี้
“ก่อนที่พวกนายจะได้ลงมือ คงต้องเป็นฉันที่จะจัดการฆ่านังนี่ก่อน”
“ไม่นะ!”
ปังง!
แทยอนจัดการยิงซูจีเข้าที่หัวใจอย่างไม่ลังเล ผู้หญิงคนที่คิดจะฆ่าพี่สาวตัวเองได้ลงคอก็สมควรแล้วที่เธอจะตายๆไปสักที
“ฮึกๆฉันขะ..ขอโทษ”ซูจีที่ยังรู้สึกตัวอยู่บ้างได้ปล่อยน้ำตาไหลลงมาเหมือนเขื่อนแตก เธอมองใบหน้าของพี่สาวตนเองด้วยใจที่เศร้าหมอง แทยอนที่เผลอน้ำตาคลอไปชั่วครู่ก็กลับมาแข็งกระด่างหันหนีเพราะไม่ต้องการที่จะรู้สึกผิดแต่อย่างใด
ตู้มม! ปังๆ ปัง!
วีที่ลอบมองหลบซ่อนอยู่มุมนึงของด้านหลังแบคฮยอนก็ทนไม่ไหว ตัดสินใจสั่งให้ลูกน้องโยนระเบิดควันใส่แล้วซุ่มออกไปยิงทางโน้นแต่ก็กันระยะทางฝั่งที่คุณอยู่เป็นอย่างดี
“ทำอะไรของนายฉันยังไม่ได้ให้สัญญาณ”
“มันฆ่าซูจีแล้วนายไม่เห็นหรอ เป็นแบบนี้แล้วยังไม่คิดจะลงมือสักที เดี๋ยวฮานะก็ได้เป็นรายต่อไปหรอก”
“แต่ว่า..”
“ฉันก็เห็นด้วยกับคุณวี เราไม่มีทางเลือกมากแล้ว”เซฮุนบอกแบคฮยอนให้ตั้งสติแล้วเตรียมพร้อมเมื่อควันจะจางลงในไม่ช้า
“แค่กๆ”เสียงสำลักควันจากพวกนู้นดังขึ้น ทุกคนบ้างก็หลบกันไปคนละทิศละทางบ้างก็หนีรอดจากกระสุนไม่พ้นล้มลงไปยังตรงหน้า
ไม่ปล่อยให้เสียเวลาทุกคนต่างวิ่งกรูเข้าหาศัตรูตรงหน้าเพื่อจัดการ วีที่ฝ่าคนพวกนี้เพื่อเข้าไปหาซูจี ถึงแม้ว่าเขาจะโกรธที่โดนหักหลังมากแค่ไหน แต่เขาก็ยังเลิกรักเธอไม่ได้
“ซูจีตื่นขึ้นมาสิ ฉันอยู่นี่ พวกเรามาช่วยแล้วทำใจดีๆไว้”วีเข้าไปเขย่าตัวเธอแต่ก็ไม่มีวีแววเลยที่เธอจะได้สติขึ้นมา
“ขอร้องล่ะฉันให้อภัยเธอนะ ฉันรักเธอมากด้วย อย่าทิ้งกันไปแบบนี้”ตอนนี้เขาเหมือนคนครั่งร้องไห้ออกมาไม่อายใคร ซูจีที่เหลือแรงอันน้อยนิดลืมตาขึ้นมามองวีก่อนจะยิ้มให้เขาพร้อมน้ำตาแล้วหลับลง
ฉึก!
“ถ้ารักกันมากก็ตายๆไปด้วยกันซะเลยสิ”แทยอนที่คว้ามืดแถวนั้นมาได้ก็อาศัยช่วงที่วีเผลอแทงเข้าที่ด้านหลังพร้อมกับคำพูดที่แทงใจดำ
"เธอนั่นเเหละที่ไปตาย"
ปัง!
"โอ๊ยย.."เเทยอนร้องออกมาอย่างเจ็บปวดเมื่อเมื่อเธอโดนลอบยิงจากทางข้างหลังที่สี่ข้าง เลยหันไปดูอย่างไวเเล้วกุมเเผลไม่ให้เลือดไหล่ออกมาเยอะ
" ขอโทษด้วยละกัน เเต่คนอย่างคุณสมควรตาย"เซฮุนเอ่ยขึ้นพลางเล็งกระบอกปืนไปที่หัวใจเธอ
เเทยอนกัดฟันยิ้มอย่างเจ็บใจ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นเเบคฮยอนกำลังโอบกอดผู้หญิงคนนั้นอย่างเป็นห่วงเป็นใหญ่
เพียงในเวลาไม่กี่นาทีพวกเขาสามารถยับยั้งเราได้หมดจนตกเป็นรอง ขืนขยับตัวเเม้เเต่นิดเดียวปืนนั่นได้ลั่นปลิดชีวิตตัวเองเเน่นอน
ปัง! ปัง !ปัง
ทันใดนั้นทุกคนในที่นี้รีบหันกลับไปทางด้านหลังต้นเสียงของปืนที่ระดมยิงกันกจนเสียงเงียบหายไป ต่างคนก็ตั้งท่าเตรียมรับมือกับสิ่งที่กำลังคืบคลานเข้ามา
ไม่นานป่าทึบนั่นก็เริ่มมีร่างของใครบางคนโผล่ออกมาให้เห็นกัน รวมไปถึงคนอื่นๆก็เเห่กันเดินเข้ามา ซึ่งเป็นภาพที่เเทยอนดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อสถานการ์ณจะไม่ทำให้พวกตัวเองเป็นฝ่ายเเพ้ง่ายๆ
"ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อยฉัน"
"โบมี!"เซฮุนร้องเรียกชื่อนั้นที่เห็นว่าเธอกำลังถูกจับเป็นตัวประกัน เเทยอนที่เห็นว่าเขาเผลอละสายไปก็เข้าไปเเย่งปืนเเล้วพลักเขาออก
"ดูท่าคนที่ตายจะเป็นพวกนายเเทนเเล้วล่ะ"
"ปล่อยโบมีไปนะเเทยอน!"คราวนี้เเบคฮยอนขึ้นเสียง เขาเองก็ตกใจเเละโกรธไม่เเพ้คนอื่น
คนที่อยู่ในอ้อมเเขนก็กำลังอ่อนเเอ ส่วนนั่นก็น้องสาวตัวเอง เขาไม่สามารถช่วยใครได้พร้อมกันเลยส่งสัณญาณให้เซฮุน ทันทีที่มีโอกาสให้มารับตัวฮานะหนีไป
เเทยอนค่อยๆก้าวไปทางฝั่งพวกของตัวเองที่มีคุณ'เฮนรี่'ยืนรออยู่นั่นเอง
"ถ้าฉันไม่มาเป็นกำลังเสริม เธอคงทำมันพัง"เฮนรี่ดุเธอด้วยสายตาจนเเทยอนได้เเต่ก้มหน้ายอมรับผิด
วีที่ดึงมีดออกจากตัวเสร็จก็ฮึดหยัดตัวลุกขึ้นทันทีที่ได้รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังมาโดยตลอด กำลังยืนต่อกรอยู่ข้างหน้า
"นายต้องการอะไรจากพวกเราก็ว่ามาเลยดีกว่า"
"หึ..ที่ถามเนี่ยต้องการคำตอบเเบบไหนล่ะ ฉันพูดไปพวกนายจะยอม?"เฮนรี่สะเเหยะยิ้มเย้ยหยันอย่างคนมีชัย
วีกำหมัดเเน่นอยากจะวิ่งเข้าไปต่อยไอ้หมอนั่นเเล้วก็ฆ่าให้ตาย เเต่ก็เเค่ได้คิด ยิ่งคนของเราตกอยู่ในเงื้อมมือของมัน เลยเสี่ยงที่จะทำอะไรบุ่มบ่ามไม่ได้
"ฉันต้องการให้พวกนายยอมแพ้ซะ องกรณ์ของของนายมันต้องป่นปี้จนไม่มีใครเชื่อถือได้อีก ฉันอุตส่าห์ทำให้พวกนายฆ่ากันเองเเต่พวกนายกลับหันกลับมาร่วมมือกันซะงั้น..น่าเสียดาย"
"นายต้องการเเบบนั้นไปเพื่ออะไร"คำถามของเเบคฮยอนพลานทำให้ทุกคนต่างอยากรู้เหตุผลของการกระทำนั้นเป็นอย่างมาก
ทุกอย่างล้วนเเล้วเป็นเเผนของเฮนรี่ที่สร้างขึ้นได้เเนบเนียน จนเขาได้ทำร้ายผู้หญิงคนนึงทั้งๆที่บริสุทธิ์ สร้างความเข้าใจผิดให้เเบคฮยอนได้โกรธเเค้นกับวีจนร้าวฉาน
"อยากรู้ก็ไปถามพ่อของนายสิ อ้าให้ตายลืมไป พ่อเเม่นายตายไปหมดเเล้วนี่เนอะเเบคฮยอน ส่วนพ่อของนาย ได้เช็คข่าวหรือยัง อาจจะเห็นมาเฟียเเก่หน้าโง่ถูกลอบสังหารขณะเดินทางพาดหัวข่าวอยู่ก็ได้"
"พ่อ.."เเบคฮยอนก้มมองฮานะที่เนื้อตัวเริ่มสั่นเทาที่ได้ยินเเบบนั้น
"ไหนๆพวกนายทุกคนก็จะไปตายๆกันอยู่ละ ก่อนจากไปก็ควรรู้พฤติกรรมเลวๆที่พวกเขาทำกับครอบครัวฉันไว้ซะ จะได้เลิกโง่"
เสียงของเฮนรี่ดังกังวาลไปรอบ ๆทุกคนได้เเต่เงียบฟังที่เขาพูดไปเเต่ก็คอยระวังตัวเองตลอด เผื่อโดนลอบทำร้ายในตอนที่เผลอ
"พวกเขาหักหลังครอบครัวฉันเเล้วหันมาจับมือกันอย่างพวกนายเนี่ยเเหละ เขาทิ้งพ่อฉันโดยไม่เหลือเยื้อใยสักนิดทั้งๆที่เป็นเพื่อนกันมานาน จนฉันกับพ่อตัดสินใจเลือกที่จะทำร้ายครอบครัวนาย..เเบคฮยอน"
เเบคฮยอนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อเขากำลังได้รู้ความจริงจากปากของคนที่ลงมือฆ่าพ่อเเม่ของเขา
"เราส่งคนไปลอบสังหาร เเต่โชคดีของนายกับน้องสาวจริงๆนะที่ไม่ตาย เราก็เเค่สวมรอยว่าเป็นคนของตระกูลคิมส่งมา ไม่คิดว่าจะโง่เชื่อกันเป็นสิบๆปี"
"ไปตายซะ!"
เเบคฮยอนปล่อยฮานะเเล้วลุกขึ้นเหยีดเเขนจ่อปืนไปที่เฮนรี่อย่างโกรธเเค้น เเต่เขาก็ต้องหยุดลงเมื่อโบมีถูกมันล็อคคอ เเล้วใช้ลูกปืนจ่อไปที่หัวของเธอ
"ฟังเรื่องของตัวเองจบเเล้วก็อย่าเพิ่งใจร้อนสิ รอให้คนอื่นเขาได้รู้บ้าง มาที่เรื่องของนายเถอะวี ไม่สงสัยหรอว่าทำไมพ่อของนายดูไม่อยากจะให้นายมารับตำเเหน่งต่อ เลยพยายามที่จะหมั่นหมายฮานะให้กับลู่หานเพราะต้องการให้ลูกสาวที่เเท้จริงสืบทอด เเต่ด้วยความเป็นผู้หญิงก็เลยต้องการผู้ชายที่พร้อมจะดูเเลสานต่อเเทน เเละปกป้องเธอได้ไงล่ะ"
"เเกกำลังจะบอกว่าฉัน.."
"ใช่!นายถูกพวกเขารับมาเป็นบุตรบุญทำตั้งเเต่เกิด เพราะไม่อยากจะเสียคนในพรรคไปถ้าหากรู้ว่า ไม่มีลูกชายสืบทอดดำรงตำเเหน่งนั้นต่อ"
วีถึงกับเข่าทรุดเมื่อได้รู้ความจริงพวกนั้น มันกำลอกตอกย้ำหัวใจของเขาที่สงสัยมาโดยตลอดจนวันนี้ได้รู้ความจริง
"ถ้าสองตระกูลนี้ไม่ขัดเเย้งกันไปซะก่อน คนที่จะได้หมั่นหมายกับฮานะก็จะตกเป็นของใครไม่ได้ถ้าไม่ใช่ เเบคฮยอน ไม่น่าเชื่อว่าสุดท้ายเเล้วโชคชะตาจะทำให้ทั้งสองรักกันได้ขนาดนี้"
คุณเเละเเบคฮยอนหันมามองตากันอย่างไม่ได้นัดหมาย ก่อนที่จะละสายตากลับไปมองที่พวกเขา
"เเละวันนี้เเหละที่ทุกคนจะได้ชดใช้กรรมตายๆกันไปให้หมด ทุกสิ่งทุกอย่างจะตกมาเป็นของฉัน เเละฉันก็จะเเก้เเค้นให้พ่อได้สำเร็จ"
โบมีที่เริ่มเห็นท่าไม่ดีฉวยโอกาสตอนที่เขากำพล่ามอยู่กัดเข้าไปที่มือนั่นเต็มเเรง เเล้วดันตัวเองออกก่อนจะรีบวิ่งกลับมาทางคนของตัวเอง เเต่ไม่ทันเเล้วเธอช้าไป..
ปัง!
"เฮือกก.."
"โบมี!//โบมี!"เสียงร้องจากพี่ชายเเละเเละเซฮุนร้องเสียงดัง ทันใดนั้นเเบคฮยอนก็หมดความอดทนจัดการยิงลูกปืนที่อยู่ในมือไม่ยั้ง
พอเห็นว่าได้เกิดการประทะขึ้นอีกครั้ง ลูกน้องที่รอเวลาต่างก็เข้าสู้ระดมยิงอย่างไม่เเพ้กัน คุณรีบวิ่งไปหาที่หลบพอเป็นเกาะป้องกันตัวเองได้จากลูกกระสุนพวกนั้นพอ
เเต่เเล้วก็เเทบไม่น่าเชื่อจู่ๆคนของฝั่งนั้นดูลดจำนวนลงไปเยอะ พอจ้องไปดูดีก็พบว่ามีการโจมตีอีกลูกนึงที่คอยเวลาเหมาะสมเเล้วบุกเข้ามาช่วย เขาคนนั้นคือเสี่ยวลู่หานนั่นเอง
เซฮุนที่ฝ่ากระสุนจะวิ่งเข้าไปหาร่างของโบมีที่ล้มกองไปกับพื้น เเต่ก็โดนใครบางคนอุ้มโฉบไปเสียก่อน
ลู่หานเป็นกังวลอย่างมากเมื่อตอนที่ยกพวกไปอ้อมทางด้านหลัง โชคดีที่เขาชะล่าใจวางเเผนสำรองไว้ให้ไปดูลาดราวเเค่ไม่กี่คน ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีหญิงสาวรั้นที่จะไปกับเขาให้ได้
พอไปถึงก็โดนพวกนั้นที่กำลังซุ่มจัดการพวกเรามาพบเข้า เลยถูกจับตัวไว้ เเต่พอลูกน้องของลู่หานเเห่กันมาช่วยเลยทำให้เขาหลุดเป็นอิสระ
เเต่ก็ทำให้ผู้หญิงที่เขาคิดว่าจะต้องดูเเลให้ปลอดภัยที่สุด ถูกจับออกไปข้างนอก เขาเลยได้เเต่รอเวลาที่เหมาะสมเพื่อจัดการพวกนั้นชุดใหญ่ เเต่ก็ช้าไปเขาเข้ามาช่วยโบมีไว้ได้ไม่ทันดังที่ใจคิด..
ลู่หานอุ้มร่างของโบมีเข้าไปที่ป่าฝั่งนู้นให้ไวที่สุดเขาต้องส่งเธอให้ใครสักคนขับรถไปโรงพยาบาลไวที่สุด
"ลู่หาน"
"รีบตามฉันมาฮานะ เธอเองก็ต้องรีบออกไปจากที่นี่"
ร่างบางของคุณที่ได้ยินดังนั้นก็รีบตามเขาเข้าไปในป่าโดยไม่รู้ตัวว่า ได้มีสายตาคมกริบลอบมองเเล้วตามมาด้วยเช่นกัน
ลู่หานเปิดรถเเล้วสั่งให้คนของตนที่ประจำอยู่จุดนี้เหลืออยู่คนเดียว เลยเร่งให้เขาเตรียมออกรถด่ว นก่อนจะยัดร่างเล็กของโบมีเข้าไปข้างใน
"ฟังฉันให้ดีฮานะ รีบไปจากที่นี่ พาโบมีไปโรงพยาบาลให้ไว ฉันรู้ว่าเธอห่วงทางนี้.."ลู่หานหยุดพักหายใจเเป๊บนึงก่อนจะเอ่ยประโยคสุดท้าย"รอพวกเราที่นั่นนะฮานะ"
คุณไม่ทันได้เอ่ยอะไรลู่หานก็รีบวิ่งกลับไปเสียเเล้ว คุณเลยเปิดประตูรถเพื่อที่จะเข้าไป เเต่ก็ถูกกระชากออกมาด้วยมือของผู้หญิงคนนั้น
'เเทยอน'
o_o!
"ออกรถไปเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องห่วงฉัน"
"เเต่ว่า.."
"รีบไปซะ!ๆไม่งั้นได้ตายกันหมดเเน่"คุณร้องบอกจนคนของลู่หานรีบออกรถไปอย่างที่คุณสั่ง
"กล้าหาญมากเลยนะ"เเทยอนเอ่ยชมก่อนจะเปลี่ยนมากระชากผมคุณเเล้วผลักลงไปกับพื้น
ตุ๊บ!
"คนอย่างเธอมีดีกว่าฉันตรงไหน เเบคฮยอนถึงได้ลืมความรักของเราไปจนหมด"
"เพราะฉันไม่ได้หลอกลวงเขาเหมือนเธอไง.."
"อย่ามาปากดี"เเทยอนเข้าไปตบคุณทั้งๆที่ถือปืนอยู่ ทำให้ที่มุมปากของคุณเลือดไหลขึ้นมา
"ถ้าไม่มีเธอ เเบคฮยอนก็จะไม่ลืมฉัน ถ้าเเกตายไปจากนี้คนที่เขาจะลืมก็จะกลายเป็นเธอ เเล้วคนที่ยังมีลมหายใจอยู่อย่างฉัน ก็จะได้กลับไปรักกับเเบคฮยอนเหมือนเเต่ก่อน"
เเทยอนว่าอย่างเจ็บปวด เเละโกรธเกลียดคุณทุกครั้งที่มองใบหน้านี้
"ถ้าคิดว่ามันจะเป็นเเบบนั้น ก็ฆ่าฉันทิ้งซะสิ เเต่ฉันไม่คิดว่าผลจะออกมาเเบบนั้นนะ"
"อย่ามาท้าฉัน พูดอะไรไปมันก็ไม่ได้ทำให้ฉันไขว้เขว่ได้หรอก"
คราวนี้เเทยอนจ่อปืนมาที่ร่างบางตรงหน้า มองเธอที่กำลังหลับตารับชะตากรรมอันเวทนา ที่จะต้องตายอย่างโดดเดี่ยวไม่เเม้เเต่จะได้เจอกับคนรักเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะหายไปจากโลกนี้
เเกร๊ก!
"ลาก่อน"
พรึ่บบ!
เเทยอนรีบหันปืนหนีเมื่อภาพที่เห็นตรงหน้า มันทำให้เจ็บปวดใจเพราะเเบคฮยอนที่วิ่งเข้ามาปกป้องผู้หญิงคนนั้น ด้วยการใช้ตัวเองเป็นที่กำบัง
"คนที่เธอฆ่าได้มีเเค่ฉันเเทยอน ฮานะไม่เกี่ยว"บอกฮยอนเอ่ยขึ้นทั้งๆที่หันหลังให้กับเเทยอน
"รักกันมากใช่มั้ย! ดี!..ในเมื่อคนที่ฉันรักเขาทิ้งไปหาผู้หญิงอีกคนเเล้ว ก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะไว้ชีวิตนายอีกต่อไปเเบคฮยอน"เธอกล่าวประโยคนี้ทั้งน้ำตามองไปยังทั้งคู่ที่โอบกอดกันรอความตาย
เชิญไปรักกันต่อในนรก!
ปัง! ปัง!
เสียงลูกปืนที่ลั่นมาทำให้คุณเเละเเบคฮยอนรีบสำรวจอาการบาดเจ็บของอีกฝ่าย คุณมองร่างของเเบคฮยอนที่มอมเเมไปหมด ไหนจะเลือดตามตัวเเต่ก็ไม่พบบริเวณที่ถูกยิงเมื่อครู่
"เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า"
คุณส่ายหัวบอกเมื่อโดนถาม เลยรีบเงยขึ้นไปดูพบว่ามีร่างโปร่งเเสนคุ้นเคยได้วิ่งเข้ามารับกระสุนเเทนทั้งคู่ไว้
"เซฮุน!"
คุณตกใจมากที่เห็นว่าเขาทำเเบบนั่น พอปรายตาไปหาผู้หญิงคนนั้นก็โดนกระสุนของเซฮุนเล่นงานเข้าที่กลางหน้าผาก จนร่างนั้นล้มลงไป
ตุ๊บ!
"ไม่นะเซฮุน!"คุณร้องเรียกหาเขาทั้งน้ำตา เมื่อร่างนั้นล้มลงมาท่ามกลางระหว่างเเบคฮยอนกับคุณ
"ทำใจดีๆไว้นะเซฮุน นายต้องไม่เป็นอะไร"
เซฮุนพยายามฝืนตัวเองเพื่อลืมตามองคนที่ตัวเองรักทั้งคู่ ทั้งๆที่ตอนนี้เลือดไหลออกบริเวณอกข้างซ้ายเป็นอย่างมาก
..
__________
จบตอนสักที
ยาวนานมากก
มาอัพให้เนื่องจาก..
#HappyBaekhyunday♡
ขอโทษที่มาช้านะคะะ
ฝากคอมเม้นติชมกันโลดด
ละก็ฝากนิยายเซ็ตนี้กันด้วยน๊า♡
ความคิดเห็น