นิยายEXO{baekhyun x you}ft.sehun Do you love me

ลำดับตอนที่ #30 : DYLM Chapterper 25 ++

ตอนที่ 24

"นี่"

"......"

"เเบคฮยอน" "....."

"ย่าห์..ปล่อยฉันลงได้เเล้ว!"

"โอ๊ยๆเจ็บอย่าดึงๆ"เเบคฮยอนร้องโอดโอยพลางบิดหัวเพราะโดนฉันหยิกเข้าที่หูจังๆ

"ก็ฉันบอกให้นายปล่อยฉันลงตั้งนานเเล้วก็ไม่ยอมพูดสักที..มันน่ามั้ยห๊ะ"ฉันบ่นเเบคฮยอนไปในขณะที่กำลังโอบรอบคอของเขาไว้

เนื่องจากก่อนหน้านี้ที่ฉันกำลังวิ่งหนีเขาก็เกิดสะดุดขาตัวเองล้มจนข้อเท้าพลิกนิดหน่อยเเบคฮยอนเลยเเบกตัวฉันขึ้นขี่หลังเขาระหว่างที่เดินกลับ

"ก็ฉันทำให้เธอล้มนะ"พอได้ยินเเบบนั้นฉันก็รีบเอามืออีกข้างมากุมขมับหัวทันที่

"มันก็เป็นเเค่อุบัติเหตุป่ะ..นายไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย"

"ไม่รู้เเหละยังไงฉันก็ไม่อยากให้เธอเจ็บตัวอยู่ดี"ฉันเบะปากเล็กน้อยทีก่อนนี้หน้าล่ะนะฉันเจ็บเท่าไหร่ก็ไม่เคยนึกถึงพอมาตอนนี้อะไรนิดๆหน่อยก็เเทบมาประเคนรอรับดูเเล

"ห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรอ"พอเห็นสีหน้าจริงจังของเขาฉันเลยถามขึ้น

"อื้ม..เพราะรักหรอกนะถึงยอมให้อ่ะ"ฉันยิ้มเเก้มปริเขินหน้าเเดงจนต้องรีบก้มลงไปซบที่ไหล่ของเเบคฮยอนก่อนที่เขาจะหันมาเห็นอาการของฉัน

--

สุดท้ายเเล้วเเบคฮยอนก็เเบกฉันมาตลอดทางจนพามาถึงที่ห้องพักก็รีบวางฉัรลงบนโซฟาก่อนจะปาดเหงือที่ซึมออกมานิดหน่อย

"อ้วนขึ้นรึเปล่าทำไมตัวหนักจัง"เเบคฮยอนเหล่ตามองจ้องจับมาที่ตัวฉันเเล้วอมยิ้มเหมือนจะกลั้นขำออกมา

"หยาบคาย..ที่ผ่านมาฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะนายจนต้องผอมเเห้งขนาดไหนน่ะรู้รึเปล่า"ฉันโพล่งออกไปเพราะคำถามของเขาทำให้ฉันของขึ้นทันควัน

"ก็ต่อจากนี้ฉันจะดูเเลเธอให้อุดมสมบูรณ์เหมือนฉันเลยล่ะ"ว่าพลางลูบไปที่หน้าท้องของตัวเอง

"หรอออ"ลากเสียงยาวก่อนจะเบียนหน้าไปมองเเบคฮยอนที่เดินไปหยิบกล่อง ยาเเล้วเดินกลับมานั่งที่พื้นพรมเเล้วเปิดกล่องออกมาควานหาอะไรสักอย่าง

ใช้เวลาไม่นานเเบคฮยอนก็หยิบหลอดยาทาชนิดหนึ่งขึ้นมาเเล้วจับเข้าที่ข้อเท้าของคุณ

"อยู่เฉยๆฉันจะทายาให้"เเบคฮยอนเงยหน้ามาสั่งก่อนจะก้มลงไปทายาให้ที่ข้อเท้าพร้อมกับนวดคลึงให้เบาๆ

"ก็ไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอกนะ"ฉันบอกเขาหลังจากที่เก็บยาใส่กล่องเเล้วจะเดินไปเก็บให้เข้าที่

"ก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลยละกัน"เเบคฮยอนหันมาบอกเเล้วเดินไปล้างมือตรงซิ้งที่เคาร์เตอร์เเล้วกลับมานั่งลงบนโซฟาข้างๆฉัน

"พอนายทำเเบบนี้เเล้วรู้สึกเหมือนครั้งที่รีสอร์ท..นายก็ทำเเผลให้ฉันเเบบนี้..ถามจริงตอนนั้นนายอยากทำให้ป่ะหรือต้องจำใจทำอ่ะ"เเบคฮยอนเหลือบมามองฉันก่อนจะเปลี่ยนท่านั่งหันข้างเเล้วเอาเเขนมาพึงไปที่เบาะของโซฟา

เเล้วเธอคิดว่าไง"

"ฉันคิดว่าอย่างที่สอง..เพราะนายอยากให้ฉันเจ็บเลยทำตอนที่ฉันตื่นเเล้ว"ฉันเองก็หันตัวไปนั่งท่าเดียวกับเขาเเล้วจ้องกลับไปเหมือนกัน

"ผิดเเล่ววว"เเบคฮยอนว่าเเล้วเอานิ้วมาผลักที่หน้าผากฉันเบาๆ

"ฉันตั้งใจจะทำให้อยู่เเล้ว..เเต่กลัวเธอไม่รู้ไงว่าฉันทำ..ก็เลยอยากให้เห็นกับตาจะได้ไม่ต้องเอาคนนู้นคนนี้มาอ้าง"พอรู้เหตุผลที่เเท้จริงเเล้วหมั่นไส้เเรงมากจะเป็นไรมั้ย

ทำดีนี่ต้องการหวังผลให้ฉันรู้ด้วยงั้นสิ!

"เเล้วเรื่องบนดาดฟ้าล่ะที่นายพูดกับฉันรู้สึกอย่างงั้นจริงๆมั้ยหรือว่าเป็นเเค่เเผนการของนาย"ฉันรอคำตอบจากเขาที่เงียบไปสักพักเเล้วตอบกลับมาจนได้

"ตอนเเรกก็กะว่าจะให้เป็นตามเเผนเเต่ไปๆมาเห็นเธอเเล้วรู้สึกอารมณ์มันพาไป..มีบ้างที่หลุดพูดออกไป"พอเขาพูดเเบบนั้นฉันก็เเอบยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย

ไม่อยากให้เขาเห็นอาการของฉันเเบบนี้เท่าไหร่เพราะฉันเขินจนไม่กล้าจะฟังคำเเซวของเขาได้เลยล่ะ

"ถ้าเธอยังสงสัยอีก..เรื่องที่เราได้กันบนดาดฟ้าอารมณ์ก็พาไปเหมือนกันนะจริงๆไม่ได้หวังไปถึงขนาดนั้นเลยก็ถือซะว่ากำไรชีวิต"เขายิ้มมุมปากพูดออกมาได้ไม่อายปากไม่รู้จะพูดเร็วไปไหนฉันเลยไม่ทันได้เข้าไปปิดปากเขาไว้

"มีอะไรจะถามอีกป่ะ..ไม่ใช่ตอนนี้กำลังระเเวงไรอีกใช่มั่ย"ประโยคเเรกเขายักคิ้วมาให้กวนๆเเต่คอนท้ายก็ปรับสีหน้าจริงจัง

"ฉันเเค่อยากรู้เฉยๆ"ฉันก้มหน้าตอบเขาไปเเต่มือหนาของเขาก็เชยคางฉันขึ้นให้กลับไปสบตากับเขา

"เธอยังกลัวอะไรในตัวฉันอีกรึเปล่า"

"ฉันไม่ได้กลัวนาย..เเต่ฉันก็ไม่รู้จะไว้ใจนายได้ยังไง"เเบคฮยอนดึงตัวฉันเข้าไปกอดเเล้วลูบหลังฉันเบาๆเหมือนเป็นการปลอบเล็กน้อย

"ฉันขอโทษ..ที่ผ่านมาขอโทษจริงๆ..ตอนนี้ฉันจริงใจกับเธอจริงๆนะฮานะ..ขอร้องล่ะเชื่อฉันเถอะนะ..ขอเเค่ครั้งสุดท้าย..สุดท้ายจริงๆเเละจะไม่มีครั้งต่อไปอีกเเล้ว"เเบคฮยอนผละออกจากตัวฉันก่อนจะปัดผมฉันไปทัดที่หูเเล้วยิ้มกว้างให้ฉันจนรู้สึกรับรู้ได้ว่ารอยยิ้มมันดูอบอุ่นเเละดูจริงใจมากๆเลย

"สัญญานะ"ฉันยื่นนิ้วก้อยไปข้างหน้าเเบคฮยอน

"เด็กจริงๆ..ฉันสัญญา"ถึงตอนเเรกจะส่ายหัวเเต่เบคฮยอนก็ยื่นนิ้วก้อยของเขามาเกี่ยวกับฉัน

"อื้ออ~"เพราะมัวเเต่ยิ้มดีใจไม่ทันสังเกตุเขาที่จู่ๆก็เข้ามาประกบปากฉันไม่ทันตั้งตัวเเถมยังดันตัวฉันให้นอนพิงโซฟาไปจนต้องเผลอร้องออกมา

"จะร้องห้ามทำไมเราก็เป็นของกันเเละกันเเล้วนะ..ฉันไม่ได้ปล้ำเธอซะหน่อยถูกมั้ย"ฉันพยักหน้า..ก็ก่อนหน้านี้มันตกใจนี่นาจู่ๆก็มาขโมยจูบกันไปเเบบนี้

"ฮึ๊ยยย..จะไปไหน"ร้องถามเขาเมื่อลุกออกจากตัวฉันไปเเล้วเปลี่ยนมาช้อนตัวฉันขึ้นเเทน

"ตรงนี้ไม่ถนัด..เตียงดีกว่าที่มันกว้างงง"เเบคฮยอนลากเสียงยาวเเล้วเดินอุ้มฉันเข้ามาในห้องนอนก่อนจะวางลงที่เตียงเบาๆเเล้วตามมาคล่อมตัวฉันไว้

ฉันกลือนน้ำลายตัวเองลงคออย่างลำบากเมื่อคนตรงหน้าจ้องมองฉันไมวางตา

"สารภาพรักก็พูดไปเเล้วเเหวนก็สวมเเล้ว.."เเบคฮยอนหยุดพูดทิ้งไว้ก่อนเเล้วก้มลงมากระซิบที่ข้างหูของฉัน"ตาเจ้าสาวเเล้วล่ะไม่คิดจะบอกอะไรเจ้าบ่าวหน่อยหรอ"

ฉันเเทบอยากจะเอาผ้าห่มมาคลุมโปรงบังใบหน้าตัวเองที่ป่านนี้คงจะเเดงเเป๊ดเเล้วล่ะมั้ง

"ว่าไงหื้ม"เเบคฮยอนเรียกขึ้นอีกครั้งพลางสูดดมลำคอระหงค์จนรู้สึกจั๊กกระจี้

"ฉะ..ฉันก็รักนาย"

"เท่าไหนกันหรอ??"

"เท่าฟ้าเลย"

"น้อยไป"

"จักรวาลอ่ะ"

"น้อยอยู่ดี"

"เเล้วต้องเท่าไหน่อ่ะบอกมาดิ"

"รักเต็มหัวใจก็เยอะกว่าสิ่งอื่นบนโลกเเล้วล่ะ"

"ขอนะ..ให้ฉันได้มั้ยฮานะ"ฉันเริ่มกลับมาขนตัวลุกอีกครั้งเมื่อครั่งนี้เขาเริ่มลูบ ไปตามลำตัวของฉันเเล้ว

ก็ใช่ว่าจะดูไม่ออกว่าเขาต้องการอะไร..

"อื้ม"ฉันพยักหน้าบอกเขาว่าฉันยินดีที่จะให้เขาอย่างเต็มใจเจ้าตัวก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

'"ก็เพราะรักเหมือนกันหรอกนะ..ถึงยอมให้อ่ะ"ก่อนที่เขาจะได้มายุ่มย่ามกับร่างกายฉันก็สวนประโยคนี้กลับไปบ้าง

ห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรอ'

'อื้ม.ก็เพราะรักหรอกนะถึงยอมให้อ่ะ'

------------------------------------------

CUT

Facebook : C.m stylekon

Line : cream123mb7

สามารถขอ NC ย้อนหลังได้

จนถึงเรื่องนี้จะจบนะคะ

------------------------------------------

"อื้อ อย่าเล่นเเบบนี้สิ"คุณดุเเบคฮยอนทันทีเมื่อโดนเเกล้งให้ตื่นขึ้นมาทั้งที่ยังอยากจะหลับต่อเเต่เเบคฮยอนก็ยังไม่หยุด

ไหนจะเป่าหูใส่

หอมเเก้มบ้างล่ะ

เเล้วยังจะกอดอีก

ดุ๊กดิกไม่อยู่นิ่งเเบบนี้ถ้าไม่รีบตื่นขึ้นมาจัดการคงได้โดนลักหลับจริงๆอีกรอบเเน่ๆ

"โอ๊ยเจ็บๆมาหยิกฉันทำไมเนี่ย"เเบคฮยอนร้องเสียงหลงขึ้นมาเเล้วลูบไปที่เเขนตัวเองเบาๆ

"ก็นายอยากมาเเกล้งฉันก่อนเองหนิ"คุณตอบกลับก่อนจะลุกไปอาบน้ำ

พอเข้ามาคุณก็ใช้เวลาที่อาบน้ำเสร็จภายในเวลาไม่กี่นาทีไม่นานก็เดินออกมาเเต่กลับไม่พบเเบคฮยอนที่เตียงเเล้ว จึงเกิดความสงสัยเลยเดินออกไปข้างนอกห้องนอนเเล้วก็เริ่มได้ยินเสียงเขาเเว่วๆมาจากทางระเบียงคุณเลยเดินไปดู

"เลิกเรียกร้องความสนใจได้มั้ยซูจี"

"ฉันไม่ว่างจะคุยกับเธอเเค่นี้นะ"

เเบคฮยอนที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ก็กดวางเเล้วหันกลับมาก็เจอคุณเข้าพอดีเลยเดินตรงมากอดคุณอย่างอ้อนๆ

"มายืนอะไรตรงนี้..ทำไมไม่ไปเเต่งตัวล่ะ"

"ก็ออกมาไม่เห็นนายเลยเดินมาดูไง"

ตื๊ดด..ตื๊ดด..ตื๊ด

เเละเเล้วเสียงมือถือของเเบคฮยอนก็สั่นขึ้นมาอีกครั้งเเบคฮยอนจึงถอนกอดเเล้วมองหน้าคุณอย่างลังเลเเต่เขาก็กดรับสายก่อนจะกดปุ่มเปิดลำโพงให้คุณได้ฟังด้วย

"ว่าไง"

'ฮึกๆ'

คุณเองที่ยืนอยู่ตรงนั่นก็ยังรับรู้ได้เเค่เสียงสะอื้นเลยมองเเบคฮยอนที่กำลังขมวดคิ้วเมื่อปลายสายทำไมไม่พูดอะไร

'ตู๊ดๆๆ'สุดท้ายปลายสายก็ตัดออกไปเเบคฮยอนจึงส่ายหน้าเเล้วโยนมือถือลงบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ

"ซูจีก็ชอบเป็นเเบบนี้เเหละ เธออย่าไปใส่ใจเลย"ว่าจบเเบคฮยอนก็ดันหลังคุณให้เดินเข้าไปในห้องนอนต่อ

"ฉันไปอาบน้ำเเป๊บนึงนะ เดี๋ยวออกไปหาอะไรข้างนอกทานกัน"คุณพยักหน้า เเล้วรีบจัดการตัวเองเเต่งตัวให้เรียบร้อย เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้ามาก็เจอเข้ากับเสื้อที่คุณเเละเเบคฮยอนเคยใส่คู่กันเมื่อไปเที่ยวด้วยกันในตอนนั้น คุณจึงหยิบมาทั้งสองตัวรวมกับของเเบคฮยอนด้วยพอนึกไปถึงตอนนั้นก็อดไม่ได้ที่หมั้นไส้เขาอย่างเเรง

"ทำไม่ยังไม่เเต่งตัวอีก"คุณสะดุ้งหันกลับไปก็เห็นเเบคฮยอนออกมาพลางใช้ผ้าเช็ดไปที่ผม

"คือฉันหาเสื้ออยู่เลยไปเจอนี่เข้า"คุณว่าปรายตาไปที่ชุดที่วางอยู่บนเตียงนอน

"สรุปนี่ชุดของพี่ซูจีจริงๆน่ะหรอ"คุณหยิบขึ้นมาทาบกับตัว"ถึงกับเอามาให้ฉันใสถึงที่นี่เชียว"คุณพูดด้วยน้ำเสียงที่เหมืนจะน้อยใจเขา

"ของเธอนั่นเเหละ"พอเเบคฮยอนตอบออกมาเเบบนั้นคุณก็กระพริบตาปริบๆ เเต่ก็รีบปรับสีหน้ามายิ้มเเทน

"เเล้วทำไมต้องซื้อมาใส่เหมือนกันด้วยล่ะ"

"ก็อยากให้คนอื่นรู้ไงว่าเธอน่ะมีฉันเป็นเจ้าของเเล้ว"

"หวงสินะ"

"ถ้าไม่รีบเเต่งตัวนี่จะไม่ไปเเล้วนะ พูดมากเดี๋ยวกินเธอเเทนอาหารเลย"เพราะคำขู่ของเเบคฮยอนคุณเลยต้องรีบชิ่งวิ่งเข้าไปเเต่งตัวในห้องน้ำอย่างช่วยไม่ได้

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

"เหมือนฝันอยู่เลยอ่ะ"คุณพูดขึ้นมาระหว่างที่ทานอาหารริมทะเลเเล้วมองไปร อบๆ

"ที่เธอเห็นตรงหน้าเนี่ยไม่ได้ฝันไปหรอก ฉันรับประกัน"

"นั่นสินะ ได้อยู่กันสองคนเเบบสงบๆมีนายมีฉะ.."เเบคฮยอนที่เห็นคุณเริ่มเข้าโหมดเพ้อก็รีบยื่นมือไปหยิกเเก้มข้างนึงของคุณอย่างหมั่นเขี้ยว

"ย๊าห์ มันเจ็บนะ"คุณว่าพลางลูบเเก้มไปมา

"อยากรู้ไม่ใช่หรอว่าฝันไปรึเปล่า เมื่อกี้นี่ช่วยให้นะเนี่ย"

"ไม่ได้ขอสักหน่อย"

"อยากทำให้ไง"เเบคฮยอนยักคิ้วหลิ่วตาจนคุณถึงกับเบะปากกับความกวนของเขา

"ว่าเเต่เซฮุนกับโบมีล่ะ"คุณที่ช่างสังเกตุก็ถามขึ้นเมื่อยังไม่เห็นทั้งคู่โผล่มาเพราะขนาดเมื่อวานที่คุณมาทานอาหารพวกเขาสองคนยังอยู่ร่วมโต๊ะด้วยกันอยู่เลย

"ใครเขาจะกล้ามาขัดคู่รักข้าวใหม่ปลามันอย่างเราล่ะ ถามเเปลก"

"เเล้วเขาไปรู้กันตอนไหนว่าเราเข้าใจกันเเล้ว"คุณยังคงสงสัยอยู่ก็เมื่อวานหลังจากทานอาหารเสร็จก็เเยกกันจนตลอดทั้งวันนั้นก็ไม่ได้เจอกันทั้งคู่เเล้ว

"อู้ว ฉันเเบกเธอขี่หลังเดินสวีตริมหาดจนมาถึงห้องพักไม่มีใครเห็นก็บ้าละ เธอน่าจะรู้นะว่าน้องฉันน่ะเป็นพวกติดตามสืบเเค่ไหน"

"อ่า นั่นสินะ"คุณพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อเรียบเรียงลำดับเหตุการ์ณที่เเบคฮยอนว่ามา

"ขออนุญาตินะคะทั้งคุณผู้ชายเเละคุณผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนี้ เราได้จัดการเซอร์ไพรให้กับคู่รัก ขอเชิญพวกคุณสองคนมากับเราได้มั้ยคะ"

"เอ่อ"คุณมองเเบคฮยอนเพื่อดูว่าเขาต้องการหรือเปล่าเมื่อพนักงานสาวเดินมาบอกที่โต๊ะ

"ก็ไปสิ โบมีคงจัดเออเองอะไรเองตามเคยน่ะ"เเบคฮยอนพ่นลมหายใจออกมาราวกับรู้เป็นเเน่เเท้ว่ายังไงน้องสาวตัวดีคงต้องได้คิดทำอะไรเเบบนี้เพื่อเขา

เเบคฮยอนกับคุณจึงลุกออกจากโต๊ะเเล้วเดินตามพนักงานสาวออกมาเเบคฮยอนยื่นมือมาจับมือคุณไว้ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มอันอบอุ่นมาให้

"ฉันคงพาคุณมาได้เท่านี้ เดี๋ยวพวกคุณเดินตรงไปเรื่อยๆก็จะเจอซุ้มที่เราจัดไว้ให้นะคะ"เเบคฮยอนพยักหน้าเเล้วเดินพาคุณตรงออกไปยังชายหาดที่ไม่ได้ปล่อยให้คนนอกมาเดินเล่นเเถวนี้ได้

"นี่เราก็เดินมาไกลเเล้วนะยังไม่เห็นซุ้มอะไรที่น้องเขาว่าเลย"คุณเริ่มบ่นออกมาเมื่อเริ่มรู้สึกว่าเดินห่างออกมาจากร้านไกลอยู่พอสมควร

"นี่เราเดินไปเเบบมีจุดหมายนะ เเต่ฉันไม่เห็นอะไรอยู่ข้างหน้าเลย"

"ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีเเล้วยังไงไม่รู้สิ"

"ถึงจะรู้สึกได้ก็คงไม่ทันเเล้วล่ะ เเบคฮยอน"เเบคฮยอนหันขวับไปข้างหลังก็ถึงกับรีบบีบมือคุณไว้ไม่ปล่อยให้หลุดไป

"พี่วี"

"ยังเห็นฉันเป็นพี่อยู่อีกรึไง"คุณถึงกับสะดุดเมื่อสายตาไร้เยื่อใยของพี่ชายมองมา

"ฮานะ ปล่อยมือมันเเล้วมาหาพี่เดี๋ยวนี้"เสียงหวานที่เคยพูดกับคุณอย่างลู่หานเเต่ตอนนี้กลับไปอย่างสิ้นเชิง

"ไม่ ฮานะจะอยู่กับเเบคฮยอน เขาไม่ได้ทำร้ายฮานะเลย เเล้วเราก็รักกัน"คุณยืนกรานพูดเสียงดังชัดเเล้วยังกระชับมือกับเเบคฮยอนไม่ปล่อย

"พี่คิดว่าก่อนวันมั่นเธอโดนมันลักพาตัวไป.."

"เลิกโง่ได้เเล้วลู่หาน"เสียงวีที่ดังขัดขึ้นมาทำให้ตากวางคู่นั้นได้เเต่หันไปมองอย่างไม่เข้าใจ

"อย่าพูดอะไรที่มันดูหลอกตัวเองไปเลย ฮานะเขาไม่ได้รักนายอีกต่อไปเเล้ว"

"ฉันขอโทษ"คุณบอกกับลู่หานตอนนี้ที่กำลังมีน้ำตาคลอคุณเข้าใจเขาเพราะก่นหน้านี้คุณก็ผ่านมันมาเเล้ว รู้ว่ามันเจ็บเเค่ไหน

เเละจะเจ็บไปมากกว่านั้นถ้าคุณไม่ทำตามหัวใจตัวเอง

"ถอยมันออกมาจากมันซะฮานะ อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน"วีเน้นย้ำอีกครั้งกับท่าทางที่เอาจริงเเน่คุณเลยรีบเข้ามาขวางหน้าเเบคฮยอนไว้เมื่อเห็นว่าวีหยิบปืนขึ้นมาเตรียมจะยิงเเบคฮยอน

"อย่านะ พี่จะต้องการอะไรอีกในเมื่อเขาไม่ได้ทำร้ายพี่ วันที่พี่โดนยิงตอนนั้นเขาก็คนมาช่วยพี่พาไปโรงพยาบาลด้วยซ้ำ"

"อ่าว มาพอดีเลยนะ"วียกยิ้มไม่ได้สนด้วยซ้ำกับสิ่งที่คุณพูดออกมาเพียงเเต่มองไปข้างหลังคุณจนเห็นร่างสูงของเซฮุนที่เดินมาถึงจุดที่คุณกับเเบคฮยอนยืนอยู่

"เซฮุนฉันฝากฮานะด้วยนะ"เเบคฮยอนฝากวานเเล้วดึงตัวคุณที่ขวางเขาไว้ไปหาเซฮุน

"ไม่ขอรับปากนะครับว่าจะดูเเลได้ดีพอรึเปล่า"เซฮุนพูดเสียงรีบเเล้วพลักคุณไปหาทางวีพอได้จังหวะวีจึงรีบดึงเเขนให้คุณลุกขึ้นมา

"นาย"เเบคฮยอนมองเซฮุนตาไม่กระพริบเพราะกำลังนึกไม่ถึงกับสิ่งที่เซฮุนทำเมื่อกี้"กล้าหักหลังฉันได้ลงนะเซฮุน"

"โอ๊ย บอกให้ปล่อยฉันไงเล่า ว๊ายยยย"เสียงของโบมีที่หลุดออกมาทำให้เเบคฮยอนละสายตามาจากเซฮุนก็คิดจะวิ่งเข้าไปช่วยน้องสาวเเต่ก็โดนพวกของวีกักตัวไว้

"อ่ะนี่ลู่หาน ฉันเอาของขวัญมาทดเเทนฮานะ มันขโมยผู้หญิงที่นายรักไปเเล้ว นายก็ทำลายของที่มันรักซะสิ"วีพูดยุขึ้นเเบคฮยอนจำต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเพราะกลัวว่าโบมีจะเป็นอะไรไป

"เดี๋ยว ผมว่าเราไม่ได้ตกลงกันเเบบนั้นนะ"เเละก็เป็นเซฮุนพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบ

"อ่า ก็ได้ งั้นนายก็จัดการเองเเล้วกัน"

วีว่าพร้อมกัยเดินหันหลังที่จะเดินออกไปพร้อมกับพวกพร้องคนสนิทที่จับตัวคุณไว้อยู่

"นายจะพาเธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"วีไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของคนที่ไม่มีทางสู้อย่างเเบคฮยอนเลยได้เเต่หันมายิ้มเยาะ

"ฉันต่างหากที่ควรพูดคำนั้น นี่มันเรื่องของคนในครอบครัว"

"เเต่น้องสาวนายเป็นของฉันเเล้ว"

"ให้ฉันพูดคำนี้บ้างมั้ยล่ะ หรือฉันจะเปลี่ยนใจจัดการน้องสาวนายเหมือนที่นายทำกับฮานะไว้ก่อนหน้านั้นดีห๊ะ"สุดท้ายวีก็อดไม่ได้ที่จะเดินตรงมาหาเเบคฮยอนใกล้ๆเเล้วเลื่อนสายตาไปที่โบมีเเทน

"หยุดคิดอะไรบ้าๆเดี๋ยวนี้เลยนะ"เเบคฮยอนกัดฟันพูดอย่างเหลืออดถ้าไม่โดนกักตัวป่านนี้เขาคงได้ซัดหน้าไอหมอนี่เข้าให้เเล้วล่ะ

"ก็ไม่รู้สิ ฉันชักสนุกกับคำว่าเเก้เเค้นเเล้วล่ะ"วียิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เเล้วสั่งให้คนพาตัวโบมีออกไปกับพวกเขา

"พี่วีหยุดนะ อย่าทำอะไรเธอ"คุณที่ทนไม่ไหวก็ร้องห้ามออกมาหวังเผื่อว่าพี่ชายของเธอจะไม่คิดทำร้ายโบมีอย่างที่เขาว่า

"เธอน่ะ ไม่มีความหมายกับฉันอีกต่อไปเเล้ว"คุณรู้สึกปวดที่ใจขึ้นมาเมื่อคำที่พี่ชายพูดเเทนตัวเองช่างดูห่างเหินราวกับเธอกับเขาตัดขาดความเป็นพี่น้องกันไปเเล้วจริงๆ

'ต่อให้พี่โตกว่านี้หรือเเก่กว่านี้พี่ก็จะดูเเลเราอย่าดีเลย'

'พี่วีพูดซะซึ้งเลย น้ำตาเเทบไหล'

'น้องพี่ทั้งคนนี่'

เเล้วจู่ๆความทรงจำในวันวานก็หวนเข้ามาในความคิดคุณชั่วขณะพลานเอาน้ำตาหยดออกมาเป็นสายคุณหันไปมองเเบคฮยอนที่ตอนนี้ก็มองคุณอย่างเป็นห่วงไม่เเพ้กับโบมี

คุณเป็นน้องสาวของวีซึ่งยังไงเขาก็คงไม่ทำร้ายเธอเเน่ๆเขาคงเเค่โกรธเธอมากๆก็เท่านั้นเเต่กับโบมีคุณไม่รู้ว่าเธอจะเจอกับอะไรบ้าง

เมื่อสุดท้ายคุณก็หมดหนทางยอมผ่อนเเรงฝืนทำให้การ์ดอ่อนข้อเลิกจับเธอเเน่นอย่างก่อนหน้านั้นเเต่เเล้วพวกเขาคิดผิดเมื่อคุณอาศัยจังหวะนั้นเเย่งปืนที่อยู่ในมือเขาขึ้นมาเเล้วตั้งท่าขู่ว่าจะยิงเขา

เเบคฮยอนเองก็รวบพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่สะบัดทั้งสองคนออกเเล้วจัดการต่อยเข้าไปที่หน้าเเล้วเตะจนล้มลงไปเเล้วรีบเข้าไปหยิบปืนก่อนจะเล็งยิงไปที่ขาของอีกคนที่กำลังวิ่งเข้ามาหา

วีที่ตกใจกับสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดก็สั่งคนที่เหลือให้รีบเข้าไปจัดการซึ่งเเบคฮยอนที่จัดการทั้งสองได้ก็รีบเข้ามาฉุดมือคุณให้วิ่งเข้าไปในป่าด้วยกัน เเต่ลูกน้องของวีก็ไม่วายกรู่ตามกันเข้ามาในป่าเเถมยังไล่ยิงทั้งคู่อีก

"เเบคฮยอนนายหนีไปเถอะ เเฮ่กๆ ฉันเเค่ต้องการช่วยนาย"คุณที่โดนเเบคฮยอนลากวิ่งเข้ามาในป่าก็เอ่ยขึ้นในขณะที่วิ่งหนีอยู่

"ไม่ได้ ฉันทิ้งเธอไปไม่ได้ ทนหน่อย"

เเบคฮยอนกล่าวก่อนจะระดมยิงไปข้างหลังเพื่อให้พวกนั้นทิ้งระยะห่างของทั้งสองได้บ้าง

"ฉันหายใจไม่ออก"คุณที่รู้สึกไม่ไหวเเล้วจริงๆก็เริ่มวิ่งช้าลงกระสุนปืนในมือเเบคฮยอนเองก็หมดไปเเล้วด้วยเขาเลยหยิบปืนที่คุณชิงมาก่อนหน้านี้มาถือไว้เเล้วโยนอันเก่าทิ้งก่อนจะพาคุณไปหาที่หลบหลังต้นไม้ที่ใหญ่พอจะบังตัวคุณมิด

"อยู่ตรงนี้อย่าไปไหน"เเบคฮยอนจัดการทาบทับริมฝีปากเข้าที่หน้าผากของคุณก่อนจะวิ่งหายออกไปไม่นานคุณที่ได้หลบเเต่ตรงนี้ก็รู้สึกอดเป็นห่วงไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงยิงปืนกันสนั่น

"เเบคฮยอน"เเต่เเล้วความดื้อด้านของคุณก็ชนะขึ้นมาจนได้เลยวิ่งออกไปตามเเบคฮยอนก็เห็นว่าเขามองมาที่คุณอย่างตกใจที่โผล่มาในจุดที่อันตรายเเบบนี้

เเบคฮยอนที่ห่วงคุณว่าจะพลาดโดนกระสุนพวกนั้นเข้าให้เลยรีบวิ่งเข้ามาหาคุณจนไม่ทันได้สังเกตุว่ามีคนเล็งมาที่เขาอยู่ คุณที่วิ่งเข้าไปหาเเบคฮยอนเช่นนั้นจึงเห็นเข้าเลยรีบผลักเเบคฮยอนออก

ปัง!

"ฮานะ"เเบคฮยอนที่อยู่ไม่ห่างก็รีบเข้ามาดูเเผลที่คุณถูกยิงเข้าที่หัวไหล่เเขนข้างขวาเข้า

"นายไม่เป็นไรใช่มั้ย"

"อย่าเพิ่งพูดอะไร"

ปังๆ!!เเต่เเล้วเสียงยิงของลูกปืนที่ได้ยินเข้าก็เรียกให้เเบคฮยอนหันไปดูว่ากำลังมีอีกพวกนึงกำลังยิงไปที่พวกของวีอยู่เช่นกัน

"ตามฉันมา"คราวนี้เป็นคุณที่หันไปหาผู้หญิงที่มีผ้าปิดบังใบหน้าไว้เเค่ครึ่งล่างเดินเข้ามา

"เธอเป็นใคร"เเบคฮยอนถามอย่างไม่ไว้ใจ

"ไม่มีเวลาเเล้ว จะยืนรอให้พวกนั้นมันยิงรึไง"เธอพูดเสียงดุๆเเละคุณยังรับรู้ได้ถึงสายตาคู่นั้นของเธอที่กำลังบ่งบอกว่ากำลังหงุดหงิดกริยาของเเบคฮยอน

"อยากตายที่นี่ก็เชิญ"เธอว่าพร้อมเดินออกไปอีกทาง

"เธอไหวอยู่ใช่มั้ย"เเบคฮยอนยังคงที่จะลังเลเลยถามอาการคุณ

"อื้ม"

"งั้นทนอีกนิดนะ ตอนนี้ไปตายเอาดาบหน้าเเล้วกัน"ประโยคหลังเเบคฮยอนคงพูดบอกตัวเองเเล้วรีบประคองคุณให้ตามผู้หญิงคนนั้นไป

"กว่าจะตัดสินใจได้นะ"เธอคนนั้นพูดอย่างไร้อารมณ์เเล้วออกตัวนำทั้งคู่จนมาถึงเรือลำนึงที่จอดรอไว้อยู่เมื่อขึ้นกันมาบนเรือได้เเล้วเธอก็ออกคำสั่งให้ออกตัวเรือไปเดี๋ยวนี้

เเบคฮยอนพาคุณไปนั่งพักมองดูคุณที่หน้ากำลังซีดลงไปเพราะเสียเลือดไปไม่น้อยเเต่เเล้วเธอคนนั้นก็เดินเข้ามาพร้อมกับกล่องปฐมพยาบาลทั่วไปเเล้วเดินเข้ามาหา

"ถอยไป"เธอบอกเขาเสียงเรียบ

"เธอเป็นใคร"

"ฉันจะทำเเผลให้เธอคนนั้นเอง"

"ฉันทำเองได้ เเต่เธอต้องตอบฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าเธอคือใคร เเละฉันไว้ใจเธอได้มากเเค่ไหน"

เสียงหึของเธอคนนั้นดังเล็ดลอดออกมาเเล้วใช้มืออีกข้างดึงผ้าที่ปิดบังใบหน้าของเธอออก

"จำฉันไม่ได้จริงๆสินะ"เเบคฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงเผลอปล่อยมือคุณที่จับไว้ก่อนหน้านี้

"ท..เเทยอน"คุณที่เเทบไม่มีเรี่ยวเเรงก็ฝืนตัวเองเพื่อเห็นผู้หญิงคนนั้นคนที่เเบคฮยอนเพิ่งเอ่ยชื่อออกไป

ผู้หญิงคนนั้น

คนที่เเบคฮยอนรัก

เธอยังไม่ตาย

ใช่!คุณจำใบหน้าของเธอได้

คุณจำได้เเละมั่นใจว่าใช่เพราะเคยเห็นรูปของเธอกับเขาในห้องทำงาน

"ทีนี้ไว้ใจกันได้เเล้วสินะ"

คุณนั่งทนกับการทำเเผลสดๆจากผู้หญิงคนนั่นโดถยมีเเบคฮยอนมายืนกอดอกคุมทุกการเคลื่อนไหวของเเทยอนไม่ละสายตา

ภายในใจเเบคฮยอนเเทบจะระเบิดออกมาซะให้ได้ในความคิดนึงก็คิดว่าตัวเองคงฝันไปเท่านั้นเเต่ยิ่งนานไปมันก็ชัดเจนขึ้นว่านี่คือเรื่องจริง

เเทยอนยังมีชีวิตจับเนื้อต้องตัวได้เป็นเธอเปลี่ยนไปทั้งบุคคลิกท่าทางราวกับย้ำว่าเธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปเเล้ว

"คงสงสัยมากเลยสินะ"เเทยยอนที่พันเเผลให้คุณเสร็จก็เก็บอุปกรณ์อยู่ถามขึ้นทั้งที่ยังนั่งหันหลังให้เเบคฮยอนอยู่

"ถ้าถามเเล้วจะตอบให้ได้มั้ยล่ะ"

"คิดว่าอยู่ในฐานะไหนหรอ ที่ฉันจำเป็นต้องตอบนายหน่ะ"เเทยอนใช้หางตามองเเบคฮยอนก่อนจะเห็นว่าคุณเเอบชายตาดูอยู่

"กังวลอยู่ล่ะสิ"ครั้งนี้เเทยอนเงยหน้ามาถามคุณเล่นเอาคุณที่นั่งฟังอยู่เฉยๆถึงกับชะงักขึ้นมาเมื่อเธอพูดด้วย

"เรื่องอะไร"

"ฉันไง"

"ทำไมฉันต้องกังวลเรื่องเธอด้วย"

"ผู้หญิงนี่น่าสงสารนะ คิดอะไรอยู่ก็มัวเเต่เก็บเงียบเอาไว้ไม่พูดออกมา"

คุณเงียบเมื่อเธอเดาทางคุณถูกใช่สิผู้หญิงด้วยกันมันดูออกเเต่คุณไม่อยากพูดให้เเบคฮยอนคิดมากเข้าไปอีกเเค่เรื่องที่น้องสาวเขาก็โดนวีจับไปไหนจะเรื่องช็อคโลกที่เธอยังมีชีวิตอยู่อีกล่ะ

ถ้าคุณไม่รู้ว่าเธอตายไปเลยคงไม่รู้สึกขนลุกซู่ขนาดนี้หรอก~

"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนนี้ทิ้งฉันออกไปจากใจไปหมดรึยัง เเต่ถ้ามันไม่เหลือเเล้วจริงๆเธอก็ไม่จำเป็นต้องกังวลหรอก"

เธอลุกขึ้นเเล้วเดินลุกออกไปเก็บกล่องไว้ที่เดินก่อนจะไปนั่งข้างหน้าเรื่อจนตอนนี้ก็มีทางที่คุณเเละเเบคฮยอนจะได้อยู่ด้วยกัน

"เจ็บมั้ย"เเบคฮยอนถามคุณพลางกุมมือคุณไว้เป็นการปลอบเบาๆ

"ไม่เท่าไหร่หรอก "

"ทำไมทำหน้าเเบบนั้นล่ะ นี่ยังดีนะที่เราหนีพ้นจากพี่ชายเธอได้"

"เราไว้ใจเธอได้เเค่ไหนหรอ"คุณที่ก้มหน้ามองมือคู่นั้นที่กุมมือของคุณเอาไว้

ก็จ้องเข้าไปในตาของเเบคฮยอน

"เธอช่วยเราเอาไว้ ไม่ต้องห่วงนะฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องเจ็บตัวไปมากกว่าเเผลนี้เเล้ว"

คุณยิ้มออกมาได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่ก็โดนมือหนาอ้อมมาด้านหลังเเล้วกดหัวคุณให้ซบลงตรงไหล่ของเขา

"อุ่นใจขึ้นมาบ้างรึยัง"

"อื้ม"คุณครางตอบไปพลางพงกหัว

"งั้นก็พักเถอะฉันอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหนหรอก"เเบคฮยอนกระชับไหล่ของคุณให้อยู่ในอ้อมเเขนของเขาให้อยู่ในท่าสบายคุณที่ยอมหลับตาลงเเต่ก็ดันมีน้ำใสๆหลุดออกมา

ได้เเต่ถามตัวเองว่าร้องไห้ทำไม

เเบคฮยอนก็บอกอยู่ว่ารักคุณเขาจะไม่ไปไหนเขาจะอยู่ตรงนี้กับคุณตลอดไปเเล้วทำไมถึงรู้สึกกลัว

กลัวการกลับมาของเธอคนนั้นกันล่ะ!

You part

ฉันลืมตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้ามองไปทางด้านบนผนังก่อนจะมองไปรอบๆดูเหมือนว่าจะอยู่ในห้องนอนของใครสักคน

เเต่ในห้องนี้กลับไม่มีคนอยู่นอกจากฉันเเม้เเต่เเบคฮยอนที่บอกว่าจะไม่ไปไหนก็ไม่อยู่ตรงนี้

ฉันเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นมารีบผลักผ้าห่มออกอย่างเร่งรีบเเล้วรีบเดินไปที่ประตูหน้าห้องก่อนจะเปิดออกได้เเค่นิดเดียวก็ทำให้ฉันต้องรีบปิดเหลือเพียงเเค่เเง้มไว้นิดหน่อยให้พอได้ยินเขาทั้งคู่ที่ยืนคุยที่ระเบียงหน้าห้องของเรือ

ดูเหมือนตอนที่ฉันจะเผลอหลับไปคงเป็นช่วงที่ย้ายมาเรืออีกลำที่คาดว่าคงใหญ่อยู่พอตัว

"ยังจะอยากคุยอะไรอีกล่ะ"

"ทำไมเธอต้องหลอกว่าตายไปเเล้ว ไม่คิดบ้างหรอว่าตอนนั้นฉันจะรู้สึกยังไง

"

"เจ็บจวนจะอยากตายตามกันไปมั้ง"

"ก็เดาถูกหนิ เเล้วทำไมยังเลือกที่จะปิดบังกัน"

"ก็บอกเเล้วไงว่านายไม่ได้อยู่ในฐานะที่ฉันจำเป็นต้องบอกเหมือนเมื่อก่อน"

"เเต่ฉันก็เป็น เป็นคนรักเก่าเธอ"เเบคฮยอนที่เริ่มขึ้นเสียงก็สะดุดเงียบลงเเล้วตอบเเผ่วเบา

"เเล้วไม่เป็นคนรักปัจจุบันซะล่ะ ฉันจะได้บอกนายไง"เเทยอนเดินเข้ามาใกล้เเล้วเอื้อมมือไปคล้องคอของเเบคฮยอนให้โน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆ

"จะทำบ้าอะไร"เเบคฮยอนพยายามจะเเกะเเขนที่เธอกอดไว้ออกเเต่ดูว่าเธอคนนั่นดูจะรัดเเน่นขึ้นกว่าเก่าซะอีก

"จุ๊ๆ เอะอะเสียงดังทำไมล่ะ เดี๋ยวเธอก็ตื่นออกมาเห็นเราในสภาพนี้หรอก"

"ถ้าเธอไม่บอกกะ.."ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองไม่ให้หลุดเสียงตกใจดังลอดออกไปให้ได้ยินเมื่อเเทยอนโน้มหน้าไปจูบเเบคฮยอนเเบบไม่ทันตั้งตัว

ฉันอยากจะที่หลับตาลืมภาพที่เห็นเเต่ร่างกายก็ไม่ทำที่สมองสั่งเลยฉันที่ทนไม่ไหวจากจูบที่เเทยอนเป็นคนเริ่มกลับกลายเป็นว่าเเบคฮยอนเองก็เริ่มมีปฎิกิริยาโต้กลับไม่ผลักใสเธออย่างก่อนหน้านี้

สุดท้ายเเล้วฉันก็ปิดประตูค่อยๆเเล้วเดินเหม่อกลับไปนั่งที่เตียงก่อนจะปล่อยน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย

ไม่ใช่ว่าใจของเเบคฮยอนมันอยากกลับไปหาเธอเหมือนเดิมใช่มั้ย

คำพูดที่เเบคฮยอนบอกฉันตอนนั้นมันคงไม่ดูดหมือนเป็นลมปากถ้าเธอคนนั้นไม่โผล่มาตัวเป็นๆเเบบนี้

เเล้วฉันจะมาทำไมถ้าเป็นส่วนเติมสิ่งที่ขาดหายในใจของเขา

 75%

ผมผละเเทยอนออกห่างเเล้วบอกลาเธอด้วยประโยคสุดท้าย

"ปัจจุบันของฉันคือฮานะ หวังว่าเธอคงเข้าใจ"ว่าเสร็จผมก็หันหลังกำลังเดินกลับเข้าห้องไปเเต่เธอก็พูดดักไว้ก่อน

"เเล้วนายมาจูบตอบฉันทำไม"เธอพูดเสียงนิ่งซึ่งผมว่าลึกๆเเล้วเธอคงกำลังไม่พอใจอยู่เเน่ๆ

ได้เเต่ยิ้มกับตัวเองเเล้วตอบเธอออกไปเพียงเเค่หันหน้าไปเเค่ครึ่งเสี้ยว

"ฉันต้องตอบเธอด้วยหรอ"

ผมจัดการล็อคประตูห้องเอาไว้กลัวว่าเธอจะตามมาพูดเรื่องนั้นในห้องเดี๋ยวฮานะตื่นขึ้นมาได้ยินมีหวังผมซวยเเน่ๆ

ยิ่งขี้น้อยใจขี้ประชดเก่งขนาดนี้

ได้เเต่ส่ายหน้ามองฮานะที่กำลังนอนหลับอยู่..ผมเลยทิ้งตัวลงไปนอนข้างๆเธอเเล้วใช้เเขนหนุนหัวเอาไว้

เเต่เเล้วตาของผมก็ดันไปเห็นหมอนที่เธอนอนมีคราบเปียกๆยังไม่เเห้งเท่าไหร่เล่นทำเอาใจผมหน่วงขึ้นมากระทันหัน

"ตื่นเเล้วใช่มั้ย"ผมพูดขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆเเต่เเล้วเธอก็ลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ เเล้วตอบผมด้วยท่าทางที่นิ่งมาก

"อืม"

"เมื่อไหร่"

"สักพักนึง"ผมถอนหายใจเเล้วเปลี่ยนท่าโดยการนอนตะเเคงเเล้วดึงเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดถึงเเม้จะรู้สึกได้ว่าเธอกำลังต่อต้านอยู่เเต่ก็สู้เเรงผมไว้ไม่ได้อยู่ดี

"เห็นใช่มั้ย"

"......"

"เห็นสินะ"

"ฮึกๆ"เธอไม่ตอบผมเพียงเเต่ส่งเสียงสะอื้นออกมาเบาๆยิ่งตอกย้ำให้ผมเจ็บเข้าไปอีก

ผมทำเธอเสียใจอีกเเล้ว!

"ขอโทษนะ"ยิ่งพูดผมก็ยิ่งกระชับกอดเธอเอาไว้เเน่นๆกลัวว่าเธอจะหลุดหายไป"ฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นจริงๆ"

"เเต่ฉันเจ็บ..ฮึก"

"ฉันรู้ ขอโทษนะ"ดูเหมือนว่าเเรงสะอื้นจะเพิ่มขึ้นมากขึ้นกว่าเดิมจนผมเริ่มรู้สึกใจเสียขึ้นมาตะหงิดๆ

"ฉันรักเธอ อย่าเข้าใจผิดไปเลยนะ"ผมผละให้เธอมองผมจากนั้นผมก็ค่อยๆเช็ดน้ำตาเธอออกไป

"เเต่นายฮึกๆ..จูบกับเธอ"

"มันไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้ง.."

"ไม่ใช่เเล้วคืออะไร บอกได้มั้ย"ผมพยักหน้าเเล้วยิ้มให้เธอ

"ฉันเเค่อยากรู้ว่ายังหลงเหลือความรู้สึกให้เเทยอนอีกรึเปล่า จูบกับเเทยอนเเล้วฉันยังรู้สึกดีเหมือนเมื่อก่อนมั้ย"

"เเล้วคำตอบที่ได้ล่ะ"

"ไม่มีเเล้ว.."ฮานะเริ่มหยุดร้องขึ้นมาเเละยังเหมือนต้องการฟังคำตอบของผมให้ชัดเจนมากขึ้นไปอีก"เพราะคำตอบของฉันคือเธอ"

เท่านั้นเเหละฮานะก็ยิ้มออกมาทั้งที่น้ำตายังคลอๆ

"ร้องไห้ทำไม เสียใจหรอที่ฉันรักเธอ" ลองเเหย่เเกล้งถามเธอเล่นๆจนฮานะเบะปากจเลือนตาหนีมองไปทางอื่น

"ก็ถ้านายบอกเลือกเธอ..ฉันคงเจ็บน่าดู"โอ๋"ผมรีบเข้าไปกอดเธออย่างอ้อนๆเเล้วประทับจูบที่หน้าผากเบาๆ

"ฉันไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอีกเเล้วหน่า"ว่าเเล้วก็จัดการจับหอมเเก้มสักสองสามทีจนเธอนิ่วหน้าสั่งว่าให้พอ

"ลองปล่อยไปสิจะไม่อยู่ให้เห็นหน้าอีกเลย"

"โหว โหดจัง"เธอยู่ปากไม่สนใจผม

"ไม่ตอบเเบบนี้อยากให้ง้ออีกอ่ะดิ"ผมยักคิ้วกวนๆไปให้

"เปล่าซะ..OxO"ไม่ปล่อยให้พูดต่อผมก็จัดการปิดปากเธอด้วยปากของผมนี่เเหละ

งอลนักใช่มั้ย?น้อยใจมากเลยอ่ะดิ

เดี๋ยวจะจูบให้หายงอนหายทุกอย่างจน ปากเปลื่อยไปเลย

"อย่าฉวยโอกาสสิ"เธอประท้วงเมื่อรวบรวมเเรงทั้งหมดดันหน้าผมออกเพราะเธอขัดนักผมเลยจัดการรวบข้อมือเอาไว้ทั้งสองข้าง

"นี่ถ้าเธอไม่บาดเจ็บนะไม่รอดเเน่"

"งั้นตอนนั้นฉันคงคิดดีเเล้วเเน่ๆที่เข้าไปช่วยนายจนเจ็บตัวมาหนะ"

"ลืมไปเเล้วหรอ ตอนนั้นเธอเจ็บกว่านี้ฉันยังทำเเบบไม่ยั้งมือเลย นับประสาอะไรกับตอนนี้.."ว่าเสร็จก็มองไปยังเรือนร่างให้เธอหวิวใจเล่นๆจนต้องรีบเอามาห่มขึ้นมาคุมยันใหล่

"หยุดคิดเลยนะ"

"ก็ให้จูบดีๆก็หมดเรื่องเเล้วป่ะ"

"เดี๋ยวนายเลยเถิด"

"รู้ดี"

"เเบคฮยอน!"

"อ่ะๆนอนพักไป เดี๋ยวเฝ้าเธอเอง"

"เเค่จูบนะ"

เดี๋ยวนะเมื่อกี้ผมคงไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย?

"ทำไมอยู่ๆก็ให้"

"กลัวนายหาย"

"ฉันไม่หายไปหรอกหน่า"

"ฉันตื่นมาเเล้วเจอนายอยู่เฝ้าข้างๆมั้ยล่ะ"คราวนี้เธอเริ่มขึ้นเสียงก็พึ่งรีบดึงสติเข้ามาเมื่อนึกขึ้นได้ถึงเรื่องก่อนหน้านี้

"อ่าๆ จะจูบจนกว่าจะหลับไปเลย"เเอบยิ้มร้ายราวกับปีศาจเเล้วบรรจงจูบไปที่ริมฝีฝากบางที่กำลังรอรับสัมผัสจากผมอยู่

Baekhyun part

เเรกเมื่อลืมตาเมื่อคุณตื่นมาก็เจอเเบคฮยอนกำลังนอนมองคุณอยู่

"ไม่ได้หายไปไหนนะ จับต้องได้เลยเนี่ย"คุณยิ้มออกมาทันทีเพราะรู้สึกโล่งใจที่ยังมีเขาอยู่ข้างๆ

"หิวมั้ย เมื่อกี้เเท..เอ่อมีคนเอาข้าวเช้ามาให้อ่ะ"เเบคฮยอนที่เกือบหลุดปากพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นออกมาให้คุณได้ยินก็เเทบจะกลืนน้ำลายตัวเองไม่ทันเพื่อนพูดอย่างอื่นเเทน

"จะพูดชื่อเธอก็พูดมาเหอะ ฉันไม่ได้งี่เง่าขนาดนั้นหรอก"

"ไม่เอาอ่ะ กันไว้ดีกว่าเเก้"

"เฮ้อ"คุณเบ่าลมออกเเล้วรับช้อนจากเเบคฮยอนเมื่อมานั่งที่โต๊ะ

"ว่าเเต่นี่เราอยู่ที่ไหน"

"บนเรือ"

"เเล้วเรือนี่กำลังพาเราไปไหน"

"ไปเกาหลี"

"จะถึงเเน่หรอ"

"เดี๋ยวนั่งเครื่องบินส่วนตัวไป"

คุณพยักหน้าเเล้วลงมือทานต่อ

"เเล้วจากนี้เราจะทำยังไงต่อ"

"พาโบมีกลับมาเเล้วเราจะไปอยู่ที่อื่นที่ไกลห่างจากที่นี่"เเบคฮยอนวางช้อนลงเเล้วนั่งนิ่งนึกเคลียดเมื่อเขาเกิดห่วงน้องสาวขึ้นมาว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง

"เเล้วเซฮุน ครั้งนี้ไม่ได้เป็นเเผนของนายใช่มั้ย"

"อื้ม"

"เเล้วทำไมถึง.."

"ฉันไม่รู้"

"ฉันรู้นะว่านายกับเซฮุนสนิทกันมานาน ลึกๆเเล้วฉันก็ได้เเต่หวังว่าเขาคงมีเหตุผลที่หวังดีต่อพวกเราหลงเหลืออยู่นะ"คุณเลื่อนมือไปลูบที่มือของเเบคอย่างให้กำลังใจ

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

"ปล่อยฉันออกไปเลยนะ พวกนายจะต้องเสียใจที่ทำเเบบนี้กับฉัน"เสียงของโบมีโวยวายออกมาเสียงดังออกมาถึงนอกห้องเมื่อวีลู่หาน เเละเซฮุนเข้ามาในห้อง

"พูดเเบบนี้มากี่วันเเล้วล่ะ"วียิ้มเหยาะมองโบมีที่ถูกมัดมือเเละรัดข้อเท้าด้วยโซ่ที่ล่ามไว้

"ฉันจะพูดจนกว่าจะหมดเเรง จนกว่าพี่เเบคฮยอนจะมาช่วย เขาต้องมา พวกนายเตรียมใจไว้ได้เลย"

"คิดว่าเขาจะมาช่วยหรอ เหอะน่าขำจริงๆว่ามั้ยลู่หาน"

วีขำออกมาเเล้วหันไปหาลู่หานที่ยืนเหมือนคนไร้จิตวิญญาณ

"พี่ชายเธอมันพาน้องสาวฉันไปเสวยสุขด้วยกันสองคนไม่กลับมาช่วยเธอหรอก"

"พี่เเบคฮยอนไม่ทำเเบบนั้น ต่อให้เขารักใครเขาก็ไม่เคยทิ้งฉัน นายก็รู้ ใช่มั้ยเซฮุน"น้ำตาที่อดกลั้นเอาไว้มานานก็เริ่มคลอรอบดวงตา

"ไม่รู้ คนเราเปลี่ยนไปได้ตลอดเวลา"

"โอ้ะ พูดถูกใจว่ะเซฮุน เธอไม่น่าถามมันนะ ดูตอนนี้สิเซฮุนเขาอยู่พวกฉันเเล้ว"

"ตั้งเเต่เกิดมาฉันคงเห็นคุณเป็นพี่ชายที่เเย่ที่สุดเท่าที่โตมา"

"ฉันมันเเย่ตรงไหน พาน้องสาวกลับมาอยู่ในที่ๆควรอยู่ เเต่งงานกับผู้ชายดีๆอย่างลู่หาน เเต่ฮานะก็ทิ้งความหวังดีของฉันไปเอง เเล้วฉันไม่ดีตรงไหนห๊ะ"วีตะคอกออกมาเมื่ออารมณ์เดือดขึ้น

"พี่ฮานะเลือกที่จะอยู่กับคนที่เขารัก เเล้วพี่เเบคฮยอนก็รักพี่ฮานะ ขอโทษที่พูดเเทงใจดำนะคุณลู่หาน.."

โบมีหันไปหารู้หานอย่างรู้สึกสงสารเขาเองก็คงเจ็บมากไม่น้อยกว่าคนอื่นหรอก"เเต่คุณก็ยังจะมาพรากพวกเขาออกจากกัน พี่เเบคฮยอนเขาก็เลิกเเค้นกับครอบครัวของคุณเเล้วด้วย"

วียังคงยืนฟังอยู่อย่างเงียบๆผ่านหูบ้าง อะไรบ้างเเต่เเล้วประโยคถัดมาที่โบมีพูดก็ทำให้เขากำหมัดเเน่น"

"จริงๆเเล้วคุณก็คงดีใจสินะที่พี่ฮานะหายไป"

วีเริ่มกัดฟันเเน่นเเล้วมองไปรอบๆก็เห็นว่าลู่หานเเละเซฮุนกำลังจดจ้องมาที่เขาเป็นตาเดียว

"คงอยากสืบทอดรุ่นมาเฟียของตระกูลนี้มากล่ะสิถึงต้องเเบกหน้าไปขอร้องกับพ่ออ้อ!ไม่สิต้องเรียกว่าคุณพ่อบุญธรรมซะมากกว่า"

TBC.

โอ้ะโอวน้องโบมีมาทิ้งระเบิดเเบบนี้ได้ไงฮ่าๆ

ครบ100%สักที

เเบคฮยอนก็นะทำนางเอกเราเสียใจสุดท้ายก็กลับมาเข้าใจกันอีกที

จำเป็นต้องง้อเเบบนี้ด้วยนะ55

ฝากคอมเม้นให้กันหน่อยนะ

ถ้ายังสวมรอยกันเป็นนักอ่านเงา!

จะปล่อยให้จบเเบบค้างๆเลยฮ่าๆ

จบจากเรื่องนี้จะเป็นเรื่องของเซฮุนกันน่า

ใครเป็นเมนเซฮุนเตรียมการประทะอย่างดุเดือดได้เลย

ไม่ใช่ภาคต่อนะเริ่มเรื่องใหม่

เเซ่บไม่เเพ้กันเเนวเเบดๆดาร์กๆโหดๆอย่างเดิม

เเค่คิดก็อย่างเเต่งละ///พอๆจบเรื่องนี้จะเสนอให้ดูกัน