คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : DYLM Chapter 1
นิยายเรื่องใหม่ของไรต์อิมเมจมาร์ค NCT
สามารถติดตามกันได้นะ
Your Future ฉันนี่เเหละเเฟนรุ่นพี่ จิ้ม
Do you love me
chapter 1
“ตื่นสักทีนะ” ไม่นานชายแปลกหน้าก็เดินเข้ามาใกล้ๆแถวขอบเตียงที่ฉันนอนอยู่
“น่ะ...นายเป็นใคร” ฉันถามอย่างตะกุกตะกัก เมื่อคนตรงหน้าเปลี่ยนทิศทางและมานั่งบนเตียงต่อ
“ฉันจำเป็นต้องบอกเธอด้วยหรอ”
เขาหันมาทำหน้าแหยะๆใส่
นี่ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้เขาดูเหนือกว่านะ ป่านนี้เท้าฉันได้ไปกระตี๊บหน้านายแน่ เหอะ
“แล้วนี่ที่ไหน ทำไมฉันถึงอยู่นี่” ฉันตะโกนถามออกไปทันที
“นี่เธอดูไม่ออกรึไง” ฉันมองไปทั่วห้องแต่ก็นะฉันส่ายหน้าเป็นคำตอบ
“ฉันไม่รู้” พอพูดจบคนตรงหน้าก็กระชากข้อมือฉันเข้าไปหาใกล้ๆ แล้วเขยิบหน้าเข้ามากระซิบที่ข้างหูของฉัน ทำให้รู้สึกขนลุกวาบบ หยึ๊ยยยย
“รึว่าที่นี่มันสบายเกินไปสำหรับคนอย่างเธอ”ไม่ทันได้เอะใจคนตรงหน้าก็กระชากแขนให้ฉันลุกขึ้นและเดินตามเขาไป พอเดินตามทางมาเรื่อยๆก็มาเจอกับบันไดที่ลงไปข้างล่าง เขาดึงมือของฉันให้ลงตามไปด้วยกัน เมื่อสิ้นสุดที่ขั้นสุดท้าย ฉันก็เห็นห้องขังห้องใหญ่ห้องหนึ่งมีกรงเหมือนในคุกเลยอ่ะ ที่พื้นก็เต็มไปด้วยกองฟางแชะๆ เขาเปิดประตูและดันให้ฉันเข้าไปข้างใน และจัดการปิดประตูและล็อคทันที
“อ๋อนี่นายจับตัวฉันมาใช่มั้ย” ฉันตะโกนให้คนตรงหน้าที่หันหลังกลับไป เขาหยุดเดินและหันหน้ามาหาฉัน
“อืม”
“แล้วนี่นายจับตัวฉันมาทำไมเนี่ย” ฉันพูดเสียงดังและเดินไปเกาะที่กรง
“นี่โง่จริงหรือแกล้งโง่เนี่ย จับมาเป็นตัวประกันไง”
“อ๊า อยากจะได้เท่าไหร่ล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้พ่อเอามาให้ และก็จะไม่เอาเรื่องนายเลย”
“หยุดพูดจาไร้สาระได้แล้ว” เขาทำหน้าดูไม่เชื่อยังไงไม่รู้
“เอ๊านี่ฉันพูดจริงนะไม่ได้โกหก สาบานยังได้เลย” ฉันชูสามนิ้วขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
“ฉันไม่ต้องการเงิน เก็บเงินสกปรกๆของครอบครัวเธอไว้เถอะ”
“เอ๊าแล้วนายจะเอาอะไร ไม่เอาเงินแล้วจับตัวฉันมาทำไม” ฉันเขย่ากรงแต่มันดันแข็งแรง ก็มีแต่ร่างฉันเนี่ยแหละที่เขย่าไปมาเเทน
“ทำลายครอบครัวเธอไง” พูดจบเขาก็เดินขึ้นไปข้างบนเลยทันที
“อ่าวเห้ยย กลับมาก่อนดิ จะมาทิ้งให้ฉันอยู่ในนี้ไม่ได้นะ รู้มั้ยว่าฉันน่ะลูกใคร นายได้ตายสมที่แน่”รู้สึกเหมือนฉันจะตะโกนพูดอยู่คนเดียวแหะ แสบคอจัง หิวน้ำด้วย เพราะดันไปตะเบ่งใช้เสียงกับหมอนั่นเเท้ๆ
“นี่นายฉันหิวน้ำ ได้ยินมั้ยยยยยย” โอ๊ยยยจะเป็นบ้าตายอะไรของเค้ากันนะ จับขังฉันไว้เหมือนฉันไปฆ่าใครตายงั้นแหละ จะไม่ให้เห็นฟ้าหินดินกันเลยรึไง ฉันยิ่งขี้กลัวอยู่่ด้วย ในเมื่อฉันทำอะไรไม่ได้เลยเดินไปที่ริมกำแพงและนั่งพิงลงรอให้ไอคนใจร้ายกลับมาจนผลอยหลับไป
baekhyun part
หึ คิดว่าฉันอยากจะได้เงินของเธอมากนักรึไง ผมเดินขึ้นมาและปิดประตูทางเข้าตรงบันไดก่อนจะส่งกุญแจไปให้เซฮุน
“ฝากนายดูด้วย และก็พอตอนเที่ยงเอาอาหารไปให้ยัยนั่นด้วย”
“ได้ครับผม เอ่อเมื่อกี้ผมได้ยินว่าเธอหิวน้ำ จะให้ผมเอาไปให้เธอเลยมั้ยครับ”
“ไม่ต้องหรอก อดทนไม่ได้ก็ปล่อยให้ตายไป” ผมพูดจบก็เดินละออกมาเลย
ผมเดินออกมานอกบ้าน เอ่อที่นี่ไม่ใช่ในเมืองหรือนอกเมืองนะครับ แต่ที่นี่เป็นเกาะนึงเลย และบนเกาะนี้ก็มีชาวบ้านที่มีน้ำใจ และน่ารักมากๆอีกด้วย เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน เกาะนี้ชื่อว่าเกาะ บยอล เพราะไรน่ะหรอ ผมเป็นเจ้าของเกาะไง แต่ไม่ค่อยมีใครรู้จักเกาะนี้หรอกครับ เพราะมันเป็นที่ลับของผม ผมเดินไปแถวหมู่บ้านตรงแถวหน้าผา ที่เต็มไปด้วยทุ่งหญ้าที่จัดตกแต่งให้สวยงาม ที่นั้นมีหลุมฝังศพอยู่สองหลุม คงเป็นใครไม่ได้นอกจาก พ่อกับแม่ผมเองแหละ ใช่ ตอนนี้พวกท่านเสียแล้ว และพวกนั้นมันทำให้พ่อกับแม่ผมต้องตาย
“ผมสัญญาว่าจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่”ก่อนที่น้ำตาที่อ่อนแอของผมจะล่วงหล่นลงมาสู่พื้นดินก็จัดการปัดออก
End baekhyun part
Sehun part
ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วผมทำตามที่คุณแบคฮยอนได้สั่งไว้ รีบเดินลงไปที่ห้องใต้ดิน ก็เจอกับร่างเล็กที่นอนพิงพนังอยู่
ผมจัดการไขกลอนประตูก่อนจะเปิดมันอย่างช้าๆ เเละค่อยๆวางอาหารกับน้ำลงไปบริเวณโต๊ะแถวนี้
พอวางเสร็จแล้วผมก็เดินไปหยุดมองคนตรงหน้าและย่อตัวลง ก่อนจะเขย่าคนตัวเล็กเบาๆ
“นี่ตื่นมากินข้าวได้แล้ว” เธอค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือก่อนจะเบิกตาโพลง แล้วเอานิ้วมาชี้ที่หน้าผมอย่างตกใจ
“นายเป็นใคร โดนขังเหมือนกับฉันใช่มั้ย”
ผมขำให้กับคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างนึกตลก
“นายขำทำไมอ่ะ นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกนะ ฉันว่าเรารีบหนีกันเหอะ” เธอว่าเเล้วรีบลุกขึ้นมองซ้ายมองขวาก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมตามเธอไป
“ฉันเป็นบอดี้การ์ดของเขา ไม่ต้องหนีหรอก” เธอหยุดชะงักไปสักพักเเล้วหันหน้ามามองผมด้วยความผิดหวัง
“แล้วนายเข้ามาทำไม อยาบอกนะว่านายนั่นสั่งให้นายมาซ้อมฉันน่ะ”
พอพูดจบร่างเล็กก็ก้มลงไปหยิบฟางมาปาใส่ผม คิดว่าปามาจำทำอะไรได้รึไง
“เห้ยๆไม่ใช่ ฉันเเค่เอาอาหารมาให้” เธอกำลังจะปาใส่ผมอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุดลงเเล้วทิ้งหญ้าลงสู่พื้น เธอหันไปมองที่โต๊ะอาหารเล็กๆ แล้วรีบเดินไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หยิบขวดน้ำขึ้นมากระดกหลายอึกโดยไม่เเคร์ว่าผมจะมองเธอยังไง
“แล้วนายนั่นชื่อะไรหรอ ฉันถามเขาก็ไม่ยอมตอบ”
“ชื่อแบคฮยอนน่ะ” เธอพยักหน้าก่อนจะตักข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็วทำให้สำลัก ผมที่หวังดีก็หยิบขวดน้ำส่งให้
“ขอบใจนายมากนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
ผมส่งยิ้มไปให้แล้วร่างเล็กก็ส่งยิ้มกลับมาให้ผมเช่นกัน มันดูน่ารักมากเลยล่ะรู้สึกสงสารนะที่ต้องมาเจอเรื่องอะไรเเบบนี้ ทั้งที่คนทำมันก็ไม่ใช่เธอด้วยซ้ำ
“นายนี่ดูใจดีมากอ่ะ ไม่น่าทำงานให้นายแบคอะไรนั่นเลย”
“เขาเป็นคนดีนะ ฉันล่ะติดหนี้บุญคุณเขาจริงๆเลยล่ะ”
“หรอ แต่ฉันว่าไม่นะ”
“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ” ผมถามเธอไป
“ฉันชื่อ คิม ฮานะ เรียก ฮานะนั่นเเหละ” เธอพูดแนะนำตัวเองเสร็จก็ถามกลับ “แล้วนายล่ะ”
“ฉันชื่อ โอ เซฮุน ยินดีที่ได้รู้จักนะฮานะ”
End sehun part
หลังจากที่คุยกับเซฮุนเสร็จ เขาก็กลับขึ้นไปข้างบน เหลือเพียงฉันอยู่คนเดียวในห้องขังบ้านี่T^T ผ่านไปเนิ่นจนฉันคิดว่ามันคงน่าจะมืดแล้วแหละเพราะมันก็นานแล้วนี่นา
ตึง !!
อยู่ดีๆกเสียงประตูทีเพิ่งเปิดเข้ามาก็ปิดลงซะดังไม่กลัวพัง ถ้าให้เดาคงไม่ใช่เซฮุน เพราะเขาเป็นคนที่สุภาพมากกว่านี้ นั่นไงจริงด้วย เป็นอีตาบ้าแบคแบดนั่นแหละ ชิ คราวนี้จะอะไรอีกล่ะ
“จะปล่อยฉันได้ยังล่ะ” ฉันเชิดหน้าถามแบคฮยอน
“ยังหรอก มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอก” แบคฮยอนยกยิ้มที่มุมปากพลางส่ายหน้า
“พ่อแม่นายนี่เคยสั่งสอนนายบ้างมั้ยว่าอย่ารังแกคนที่อ่อนแอกว่า อ้อ หรือสอนแต่ไม่จำ”
“อย่ามากล่าวถึงพ่อแม่ฉัน”
“ทำไม คำพูดฉันมันทำให้นายจะเจ็บเจียนตายเลยรึไงห๊ะ”ฉันตกใจนิดหน่อยที่เขาพุ่งพรวดไขกุญแจเปิดประตูเข้ามาข้างใน
“หุบปากของเธอไปซะ” แบคฮยอนกัดฟันพูด
“ไม่หยุด ทำไมทนฟังแค่นี้ไม่ได้หรออ่อนเนอะ ” ฉันกอดอกพูด
เเละสุดท้ายแบคฮยอนก็จัดการเดินเข้ามาจับที่ข้อมือของฉันไว้ แล้วกระชากให้ออกมาจากห้องขังบ้าๆนี่ กลับขึ้นไปข้างบนมายันบรรไดตรงประตูทางออก
“นี่นายฉันเจ็บนะ” ฉันพูดแล้วพยายามสะบัดมืออย่างแรง แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะแรงของแบคฮยอนมีเยอะมากกว่าผู้หญิงตัวเล็กอย่างฉัน โลกนี่ช่างไม่ยุติธรรมเอาเสียเลย ระหว่างที่แบคฮยอนกำลังกระชากข้อมือของฉันอยู่ ก็เจอกับเซฮุนยืนอยู่ข้างหน้าพอดี
“เอ่อ คุณแบคฮยอนมีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ” เซฮุนถามเขาอย่างสุภาพพลางเหลือบมองฉันที่ยืนอยู่ข้างๆเเบคฮยอน
“เซฮุนช่วยฉันด้วย” ฉันตะโกนทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่นี้ แต่ก็มีสายตาจากหมอนั่นมองฉันอย่างกะจะฆ่าให้ตายมันซะตรงนี้
“ไม่มีไรหรอกนายจะไปทำอะไรก็ไปเถอ ส่วนเธอมานี่” พูดจบแบคฮยอนก็ลากข้อมือฉันครั้งแล้วครั้งเล่า
“นี่ปล่อยฉันนะแบคฮยอน นายจะทำอะไรน่ะ” แบคฮยอนเปิดประตูเข้ามาห้องหนึ่งและดันฉันให้เข้าไปในห้องจนได้ก่อนจะปิดมันและกดล็อคอย่างรวดเร็ว
“เธอนี่มันผู้หญิงอะไร อยู่ได้ไม่ถึงวันก็ไปอ่อยไอเซฮุนมันแล้วหรอ ง่ายเนาะ”
“นายนี่มันคิดอุบาตที่สุดเลย”แบคฮยอนเดินเขยิบเข้ามาใกล้จนหลังฉันชนเข้ากับกำแพง เเล้วเอามือข้างนึงมาดันกำแพงไว้ไม่ให้ฉันหลบ
“หรือมันไม่จริง” พอสิ้นคำพูดแบคฮยอนเขาก็ช้อนตัวฉันขึ้นอย่างง่ายดาย ก่อนจะโยนตัวฉันลงไปที่เตียง ไม่นานร่างของแบคฮยอนก็ถลาขึ้นค่อมฉันทันที พยายามเเล้วที่จะตะเกียดตะกายไปอีกฝั่งหนึ่งแต่ก็ถูกมือของแบคฮยอนลากกลับมา มือหนาของแบคฮยอนลูบไล้ไปที่แก้มของฉันก่อนจะบีบมันเเรงๆ
“เอามือสกปรกๆของนายออกไปห่างๆหน้าฉันเลยนะ” ฉันพยายามปัดมือนั่นออกห่าง เเล้วหันหน้าหนีแต่มือหนาก็เอามือมาจับที่คางของฉันให้หันมามองหน้าเขาเเทน
“อยากรู้จัง ถ้าพ่อเธอเห็นรูปเธออยู่บนเตียงกับผู้ชายแล้วจะเป็นไงนะ” พอพูดจบเขาก็ขยับมานอนตะแคงข้างแล้วเอามือสอดเข้าไปที่เอวของฉันให้หันหน้ามาซบที่อกของเขา จากนั้นก็ล้วงมือไปที่กระเป๋าด้านข้างแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดกล้องหน้าไว้
“หันหน้ามาสิ” เขาก้มหน้าลงมาสั่งเสียงเเข็ง
“หันมาให้โง่น่..”
แชะ แชะ แชะ
แบคฮยอนฉวยโอกาสตอนที่ฉันเผลอแล้วกดถ่ายรัวๆทันที พอเสร็จแล้วยังมีหน้ามาเบะปากและยักไหล่อย่างไม่แคร์สายตาเกลียดชังของฉันสักนิด
“น่ะ..นายจะทำอะไร”
“ฉันก็จะส่งรูปตอนเธออยู่บนเตียงกับฉันส่งไปให้พ่อเธอดูไงล่ะ จะเป็นไงน๊า” แบคฮยอนกดที่หน้าจอมือถือก่อนจะกดส่ง
“พอใจนายรึยัง” ฉันก้มหน้าถามเขาโดยไม่มองร่างสูข้างๆ จนทำให้เขาก้มหน้ามามองฉันเเทน
“ยัง มันยังไม่จบแค่นี้หรอก” พูดจบแบคฮยอนก็ลุกขึ้นจากเตียงแล้วออกไปจากห้อง
…
..
.
ทางด้านบ้านคุณ
เสียงปิดประตูรถนับสิบๆคันปิดพร้อมกัน มีหญิงวัยชรามายืนต้อนรับให้เจ้านายตัวเองที่เพิ่งกลับมาถึงหมาดๆ
“เอาไปช่วยคุณชายถือกระเป๋าสิ” แม่นมรีบสั่งให้คนในบ้านออกมาช่วยกันเอาของไปเก็บ
“ไม่เป็นไรครับแม่นม วีถือเองได้แค่นี้สบายมาก”
“ไม่เป็นไรค่ะดิฉันเต็มใจจะช่วย” แล้วแม่นมก็หยิบกระเป๋าเดินนำเข้าไปที่ห้อง
“อ่าวแล้วยัยฮานะล่ะ” เสียงของหนุ่มวัยกลางพูดแทรกขึ้น
“อยู่ข้างบนน่ะค่ะ เดี๋ยวนมไปตามมาให้นะคะ”
“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมไปตามเองดีกว่านมไปเก็บของที่ห้องเถอะ” พูดจบวีก็เดินขึ้นบันไดไปเลย
V part
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ผมระดมเคาะประตูห้องแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย ผมเลยเคาะอีกรอบเเล้วรอบเล่า
“ฮานะเปิดประตูหน่อยพี่กลับมาแล้วน๊า”
เงียบ…
.ไม่มีเสียงตอบรับอีก ผมจึงลองบิดที่ลูกบิดแต่ไม่ได้ล็อก ผมเลยเปิดเข้าไป แต่ก็ต้องพบว่าในห้องว่างเปล่า ไม่มีตัวเล็กอยู่ในห้องเลย อ่าวไปไหนวะ แม่นมก็บอกว่าอยู่ข้างบนนี่นา ผมออกไปข้างนอกห้อง ก็เห็นแม่นมกำลังออกจากห้องผมพอดี
“แม่นมครับ ฮานะไม่อยู่ในห้องอ่ะ”
“ทำไมจะไม่อยู่คะ วันนี้ทั้งวันคุณหนูยังไม่ออกจากห้องเลยนะคะ”
“ก็ผมเข้าไปดูแล้วไม่เจอนี่ครับ”
“เอ๊ะ แปลกจัง ถ้าคุณหนูไม่อยู่ห้องแล้วจะไปไหนได้ล่ะคะ” พอนมพูดจบผมก็จัดการหยิบมือถือขึ้นมาแล้วโทรหา ‘ลู่หาน’ ทันที
ตี๊ด..ตี๊ด..ตี๊ด
(หวัดดีค๊าบบบพี่วี มีไรป่าวพี่โทรมาซะดึกเชียว)
“ฮานะอยู่กับเเกรึป่าว”
(บ้าหรอพี่ดึกขนาดนี้จะอยู่กับผมได้ไง)
“อ่าวแล้ววันนี้นายไม่ได้ไปไหนกับฮานะหรอ”
(หึ ไม่ได้ไปไหนนะ เมื่อเช้าโทรไปก็ปิดเครื่อง)
เพล้งงงงงงงง ผมผละออกจากมือถือ เมื่อได้ยินเสียงเเก้วเเตกกระทบกับพื้นเสียงดังมาจากทางข้างล่าง และมีเสียงพ่อตามหลังมาอีก
“เฮ้ย แค่นี้ก่อนนะ” ผมวางสายลง เเล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่าง มองเศษแก้วที่แตกอยู่ตามพื้นกระจายไปทั่วอย่างตกใจรวมถึงคนใช้ภายในบ้านที่เเตกตื่นกับอารมณ์กริ้วโกรธของพ่อ ที่ไม่ค่อยได้เเสดงอาการอย่างนี้มานานเเล้ว
“มีอะไรรึเปล่าครับพ่อ” ผมถามทันที
“ฮานะไม่ได้อยู่ที่นี่ใช่มั้ย” พ่อกำมือแน่นและพูดเสียงดัง
“ไม่อยู่ครับ และก็ไม่ได้อยู่กับลู่หานดด้วย” เเต่แล้วพ่อก็โยนกระดาษลงพื้น ผมจึงหยิบขึ้นมาดู ก็ต้องทำให้ผมตะลึง มันเป็นภาพฮานะนอนซบอกผู้ชายคนนึงแต่หน้าไม่ชัด จึงทำให้เห็นไม่ถนัด แต่ก็พอจะดูจากสีหน้าตัวเล็กได้ว่าตัวเองถูกบังคับไม่ได้ยินยอมแต่อย่างไร แล้วมีตัวหนังสือเขียนมาอีกว่า ‘ครั้งนี้แค่ภาพ..แต่ครั้งหน้าคงเป็นVDOนะ’ ผมรับฉีกกระดาษเเละขยำทิ้งลงอย่างโกรธจัด
“มันเป็นใครกัน มีสิทธิ์มาทำอย่างนี้กับฮานะได้ไง” ผมพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจ
ผมนั่งลงกับโซฟาแล้วเรียกรวมตัวการ์ดในบ้านให้มาที่ห้องประชุมในบ้าน
“พวกนายไปสืบมา ว่ารูปนี้มันส่งมาจากไหน แล้วตามหาฮานะให้เจอด้วย”
“ครับผม” แล้วทุกคนก็กระจายขับรถออกไปทำตามที่นายสั่ง ไม่นานก็มีรถอีกคันมาจอดหน้าบ้าน ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของคนที่วิ่งมา คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจจาก ลู่หาน คนรักของฮานะไงล่ะ
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอครับ” ลู่หานที่เพิ่งวิ่งเข้ามาก็ถามผมขึ้น พลางมองสภาพรอบๆห้องรับเเขกที่เศษเเก้วเเตกกระจายเต็มไปหมด
“ฮานะหายตัวไป” ผมตอบอย่างเสียงแผ่วเบา แต่มันก็พอที่จะได้ยินอย่างชัดเจน
“ห๊ะ หายไปไหน” ลู่ห่านตะโกนอย่างใจร้อน
“มีคนจับตัวไป”
ผมกำมือแน่นนึกโกรธเเค้นคนที่จับตัวเธอไป ป่านนี้เธอ้องเจอกับอะบ้างก็ไม่รู้ ผู้หญิงหัวใจบอบบางอย่างเธอทนรับเรื่องเลวร้ายเเบบนี้ไม่ไหวหรอก
“งั้นทางผมจะช่วยอีกแรง” พอพูดจบลู่หานก็เดินออกจากบ้านไป ตอนนี้สมองผมอื้อไปหมด ทำอะไรไม่ถูกเลย ในบ้านของเรามีเสียงหัวเราะได้ก็ฮานะ เธอเป็นเหมือนแก้วตาในดวงใจของทุกคนในบ้าน ผมโทษตัวเองที่ดูแลน้องได้ไม่ดี ทำให้น้องต้องตกอยู่ในอันตราย ถ้าผมรู้ว่าใครทำรับรองว่าผมจะตามไปฆ่ามัน ที่บังอาจมาทำร้ายน้องสาวที่รัก แล้วเราจะได้เห็นดีกัน
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบคอมเม้นกันเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์ๆกันดี
ความคิดเห็น