คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : DYLM Chapter 7
Chapter 7
You past
เมื่อฉันเห็นเเบคฮยอนดูเหม่อๆก็เลยเรียกสติเค้าอีกครั้ง
"ไม่ได้ยินที่ฉันพูดรึไง"เเล้วเเบคฮยอนก็หลุดจากภวังคทันที เขาหันหน้ามามองฉันอีกตามเคย
"ไม่ได้ยิน"โอ๊ะเป็นคนหูหนวกรึไง ทำเป็นหูทวนลมอยู่นั่นเเหละ
"ไม่ได้ยินเเล้วตอบได้ไง"
"มีปากไว้พูดไงเเละก็.."ฉันล่ะเบื่อกับคนที่ชอบพูดค้าง ไม่เข้าใจเลยจริงๆคือต้องการไรจากสังคมคะคุณเเบคฮยอน
"เเละอะไร"ฉันถอนหายใจให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเอ่ยถาม
"จูบไง"เเบคฮยอนพูดจบก็ยักคิ้วให้ฉันหนึ่งที ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้เเล้วประกบที่ริมฝีปากบางของฉันทันที ฉันมัวเเต่ตกใจกับการกระทำอันรวดเร็วของเเบคฮยอน เมื่อตั้งสติได้ฉันพยายามดันเเบคฮยอนออกเเต่เขาก็รวบมือทั้งสองข้างของฉันเอาไว้เเน่น
เเบคฮยอนคค่อยๆสอดลิ้นร้อนเข้ามาตักตวงความหวานในโพรงปากของฉันอย่างเอาเเต่ใจเเละรุนเเรง ฉันที่ทำอะไรไม่ได้ก็ปล่อยให้เเบคฮยอนได้ลิ้มรสความหวานของปากอยู่สองนาน โดยที่ฉันไม่ตอบสนองเขาเเม้เเต่นิดเดียวตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจก็ได้เเต่ร้องเสียงอื้ออึงในลำคอให้คนตรงหน้าปล่อยซักที เเบคฮยอนผละออกจากริมฝีปากของฉันเเล้วเอาลิ้นเลียบนริมฝีปากของตัวเอง ฉันที่หลุดออกจากเเบคฮยอนก็รีบเอามือเช็ดที่ปากของตัวเองทันที
"จูบของฉันมันน่าขยะเเขยงขนาดนั้นเลย"เเบคฮยอนถามขึ้น
"ยิ่งกว่าขยะเเขยงอีก"เเบคฮยอนเเบะปากเเล้วหยักไหล่ไม่เเคร์ฉันที่เห็นการกระทำอันกวนบาทา ฉันเองก็ไม่สนคนตรงหน้าเเล้วเอาผ้าห่มคุมโปรงทันที เเต่เเบคฮยอยก็ยังจะดึงผ้าห่มออกฉันต่างคนต่างดึงอย่างไม่ยอมเเพ้
"นี่เดี๋ยวก็หายใจไม่ออกหรอก"สุดท้ายเเบคฮยอนก็เป็นฝ่ายสงบศึก
"........."เเต่ยังไงฉันก็ยังนอนคุมโปงอยู่ดีนั่นเเหละ ไม่อยากจะเห็นคนๆนี้เลยจริงๆ
"นี่จะไม่ยอมเปิดใช่ป่ะ"ตอนนี้เเบคฮยอนเริ่มทำเสียงโหดใส่ฉัน คิดว่าจะกลัวรึไง อยากทำไรก็ทำยังไงฉันก็ห้ามหรือขอร้องไม่ได้อยู่เเล้วนิ
"........" เเบคฮยอนที่เห็นฉันเงียบไม่ตอบเขา อยู่ดีๆเค้าก็พลิกตัวลงมานอนตามฉันเเล้วจับตัวของฉันให้หันไปหาเค้า ฉันที่ไม่ชอบเเบบนี้เพราะมันอึดอัดเลยเปิดผ้าห่มออกครึ่งตัว
"นี่ปล่อยนะ ถ้าจะนอนก็ไปที่อื่นเลย"ฉันตะคอกใส่เเบคฮยอนเมื่อไม่ยอมปล่อยเเล้วยังยิ้มอยู่นั่นล่ะ
"เมื่อคืนยังไม่เข็ดช่ะ หรือต้องให้ทวนอีกรอบว่าคนที่ไม่เชื่อฟังจะโดนลงโทษยังไง"ฉันเงียบทันทีที่ได้ยิน เเละที่เงียบไม่ใช่อะไรนะ เเต่ฉันไม่อยากให้มันเกิดเรื่องเเบบนี้อีกครั้ง ถ้าพี่ลู่หานรู้ว่าฉันไม่บริสุทธิ์อีกเเล้ว เค้าจะยังรักฉันอยู่รึเปล่า เเค่คิดเเล้วก็เศร้าเเล้ว เเบคฮยอนที่เห็นฉันเงียบก็ก้มมามองฉัน
"หึเชื่อฟังได้สักทีนะ"เเบคฮยอนปัดไรผมของฉันที่บดบังหน้าของฉันไปทัดไว้ที่ใบหู ฉันที่รู้สึกตัวก็เงยหน้ามามองเเบคฮยอนทำให้ใบหน้าของเรานั้นใกล้กันมาก ฉันจึงรีบหลบสายตาคู่นั้นที่ยังคงมองมาที่ฉัน
"นอนได้เเล้ววจะได้หาย"ฉันเลยค่อยๆหลับตาเเละหลับในที่สุดภายในอ้อมอกของเเบคฮยอน
You end
baekhyun part
ตอนนี้ผมนอนดูร่างเล็กที่หลับไหลตามคำสั่งของผมรวมๆกับพิษไข้ที่เป็นอยู่ด้วยนั่น
เเหละ สักพักนึงผมค่อยๆลุกออกจากเตียงไปเเบบเงียบๆ เเต่ก็ไม่วายที่จะหันไปห่มผ้าให้สูงขึ้นจะได้อบอุ่นกับอากาศเย็นๆในห้อง
ผมเดินออกจากห้องเเล้วเดินไปข้างล่าง ก็ไปเจอกับเซฮุนเข้าพอดี เฮ้อเห็นหน้านายเเล้วฉันเซ็งว่ะเซฮุน ผมก็ได้เเต่คิดในใจ ผมกับเซฮุนน่ะรู้จักกันตั้งเเต่เด็กๆเเล้ว เเล้วตอนเด็กๆเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ครอบครัวของเซฮุนทำงานให้กับครอบครัวของผม เซฮุนถูกมาเฟียเเก๊งอื่นตามฆ่าเเต่พ่อของผมก็ได้ช่วยเอาไว้
จนกระทั่งวันนั้น วันที่ผมได้เสียทั่งพ่อเเละเเม่เเต่พ่อกับเเม่ของเซฮุนก็โดนลูกหลงไปด้วย เพราะพวกท่านไปด้วยกันวันนั้น ผมกับเซฮุนคงจะเป็นเด็กที่น่าสงสารที่สุดที่พ่อเเม่ของพวกเราตายพร้อมกัน ผมกับเซฮุนจึงสัญญาต่อกันว่าจะต้องกำจัดมาเฟียพวกนั้นไปให้ได้ เเต่พอยิ่งโตผมกับเซฮุนก็เเตกต่างกันราวกับดินกับฟ้าผมที่ดูเป็นคนใจเเข็ง เย็นชาเครียดเเค้น
เเต่กับเซฮุนดูเป็นคนที่สุภาพบุรุษ รักษาน้ำใจ อ่อนโยน ตั้งเเต่นั้นมาผมจึงเป็นฝ่ายเดียวที่ยังเเค้นเเล้วคิดจะกำจัดไอพวกมาเฟียที่มันทำให้ชีวิตผมเป็นเเบบนี้ เเล้วยิ่งตอนนี้ดูท่าทางเซฮุนจะขี้สงสารมากเกินไป ดันไปช่วนฮานะให้หนีไปจนเกือบเสียเเผนละ ผมเดินตรงไปหาเซฮุนทันที
"ทำเเผลเสร็จเรียบร้อยเเล้วใช่มั้ย"ผมถามเซฮุนด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าจะเจ็บหนัก
"เรียบร้อยเเล้วครับคุณเเบคฮยอน"
"......."ผมพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ
"คุณเเบคฮยอนครับคือว่า..."
"หื้ม"
"คือว่าผมขอโทษสำหรับเรื่อง.."
"ช่างมันเหอะ เเต่คราวหลังอย่าทำเเบบนี้อีก"
"ครับ เอ่อผมขออนุญาติไปดูฮานะได้มั้ยครับ"ผมที่ได้ยินก็คิดสักเเป๊บก่อนจะตอบไป
"ช่วงนี้นายไม่ต้องไปดูเเลเธอเเล้ว เดี๋ยวฉันจัดการเอง"ผมที่กำลังจะเดิน เเต่เซฮุนก็มีทีท่าว่าจะไปให้ได้ ก็คนมันไม่ให้ก็ยังจะไปอยู่ได้
"ผมเข้าใจว่าคุณเเบคฮยอนอาจจะไม่ไว้ใจผม เเต่ผมเเค่อยากจะไปขอโทษเธอที่ทำให้เธอต้องโดน..."เซฮุนหยุดพูดเเค่นั้นเเต่ผมก็รู้ว่าจะพูดอะไร
"บางทีคืนนั้นมันก็ไม่ได้เลวร้ายไปทั้งหมดหรอก"ผมยิ้มให้เล็กน้อยเเล้วเดินไปหาเเม่บ้านในห้องครัว
"อ้าวคุณเเบคฮยอน ลมอะไรหอบมาถึงในครัวได้ล่ะคะเนี่ย"ป้าคนนึงถามผมขึ้นทำให้หลายๆคนที่เหลือต้องหันมามองตามๆกัน
"เอ่อ เปล่าครับผมเเค่จะบอกว่าทำข้าวต้มเเล้วก็ยาเหมือนเดิมด้วยนะครับ"
"ให้ป้าเอาไปให้ที่ห้องไหนดีคะ"
"ที่ห้องผมได้เลยครับ"เเล้วผมก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง ที่มีร่างเล็กนอนอยู่ที่เตียงนั้น ผมยื่นมือไปเเตะหน้าผากของเธอเพื่อเช็คไข้ก็เริ่มหายร้อนมากเเล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เเล้วป้าที่ห้องครัวก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมกับข้าวต้มเเละยา ผมเดินไปรับเอาไว้ก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงที่เดิม ผมจึงเดินไปเขย่าตัวฮานะให้รู้สึดตัว
"นี่ตื่นได้เเล้ว กินข้าวกินยาเเล้วค่อยนอนต่อ"
"อื้อออออออออ"เธอยังคงทำเสียงงัวเงียป่ะปนกับรำคาญ
"นี่ตื่นๆๆ"
"พี่ลู่หาน"หึ ขั้นนอนละเมอเรียกชื่อเเฟนเลยหรอ คงจะรักกันมากสินะ เเต่น่าเสียดายที่คนเเรกของเธอไม่ใช่ลู่หาน เเต่เป็นฉันคนนี้ต่างหาก จริงๆเธอควรจะเอ่ยชื่อฉันนะ ช่างเหอะจะพูดถึงใครมันก็ไม่สำคัญหรอก ผมเลยเขย่าเธออีกครั้ง
"จะตื่นไม่ตื่น"ผมเริ่มหมดความอดทนเเล้วนะ
"นาย.."เธอค่อยๆลืมตามองมาที่ผมเเล้วดันตัวให้พิงกับหัวเตียง
"เอากินซะ"ผมหยิบถ้วยข้าวต้มให้เธอ
"ข้าวต้มอีกเเล้วหรอ ฉันเบื่ออ่ะ ไม่อยากกิน"
"อย่าเรื่องมาก มีไรก็กินๆไปเหอะหน่า"เธอทำหน้าไม่พอใจผมก่อนจะหยิบถ้วยไปกินเอง ซึ่งก็ดีเเล้ว ผมขี้เกียจดูเเล ต้องมานั่งป้อนให้ เธอกินได้นิดๆหน่อยก็เอามาวางไว้ที่โต๊ะข้างเตียงเช่นเดิม
"อ่ะนี่ยา"ผมยื่นยาไปให้พร้อมกับเเก้วน้ำเธอรับเเล้วกินยาอย่างว่าง่าย
"เเล้วเซฮุนไปไหน จริงๆหน้าที่นี้นายให้เซฮุนทำไม่ใช่หรอ"เอาอีกละจะพูดชื่อคนอื่นอีกนานป่ะ ผมไม่ตอบเธอเเต่เดินเข้าไปในห้องน้ำเตรียมผ้าเเล้วก็น้ำไปเช็ดตัวคนปากดีที่อยู่บนเตียงเเทน ผมเดินออกไปเเล้วก็เอาผ้าจุ่มน้ำเเล้วบิดให้หมาดๆ
"ยื่นเเขนมา"ผมเรียกเธอ
"เมื่อกี้ฉันถามทำไมไม่ตอบ"ผมถอนหายใจก่อยจะดึงเธอมาเลยเเล้วก็เช็ดไล่ไปตามเเขน
ส่วนเธอก็ดูไม่พอใจในสิ่งที่ผมทำ
จริงๆผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องมานั่งทำอะไรบ้าๆให้ยัยนี่ด้วย อ่อใช่สิไม่มีคนทำนี่หว่า เป็นอย่างงี้สินะ พอผมเช็ดตัวให้เธอเสร็จ ผมก็เอาของไปเก็บข้างล่างเเล้วขึ้นมาบนห้องอีกที ก็เห็นว่าเธอไปหลับเเล้ว จึงเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ พอผมอาบน้ำเสร็จก็เดินตรงไปที่เตียงเเล้วนอนข้างๆเธอก่อนนอนผมก็ยังคอยเช็ควัดไข้ให้เธอจนเผลอหลับไปในที่สุด
Baekhyun end
เช้าวันต่อมาคุณตื่นขึ้นก่อนจะรู้สึกหนักๆตรงที่หน้าท้อง คุณก้มลงไปมองก็เห็นมือหนาที่กอดคุณเอาไว้อยู่คจึงหันตะเเคงไปหาเเบคฮยอนเเล้วจ้องไปที่ใบหน้าหวานๆของเขา ใบหน้าที่เนียนเเก้มใสอมชมพูเหมือนผู้หญิง คุณมองต่ำลงไปหยุดที่ริมฝีปากอมชมพูของเเบคฮยอนเเต่คุณก็ต้องสะบัดหัวไล่ความคิดที่กำลังจะเกิดขึ้น
เเบคฮยอนค่อยๆลืมตาเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรมากวนๆทำให้เขาต้องตื่นเเต่พอลืมตามาก็เห็นว่าคนตรงหน้าหลับตาพริ้มเเถมยังซบอยู่ที่อกของเขาอีก เเบคฮยอนค่อยๆลุกออกจากเตียงไปอาบน้ำพอเเต่งตัวเสร็จ เขาก็ไปปลุกคุณให้ตื่นไปอาบน้ำเเต่งตัวใส่เสื้อผ้าที่อยู่ในตู้เต็มไปหมดเเล้วให้ลงตามไปกินข้าว คุณที่งงกับเเบคฮยอนที่เอาเเต่สั่งนู่นสั่งนี่ก็รีบทำตามเเล้วเดินลงไปคุณก้าวลงบันไดจนถึงขั้นสุดท้ายเเล้วก็มีคนนำคุณไปที่ห้องอาหาร
(หึคงกลัวว่าฉันจะหนีสินะ)
ฉันเดินตามไปก็ถึงห้องอาหารที่มีเเบคฮยอนรออยู่ก่อนเเล้ว เเบคฮยอนทุบเก้าอี้ข้างๆเบาๆเพื่อให้คุณไปนั่งตรงนั้น คุณเดินไปนั่งตรงที่ๆเขาได้ให้นั่งเรียบร้อยเเล้ว ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ คุณมองไปรอบๆบริเวณนี้เพื่อหาใครบางคนเเบคฮยอนที่ทานอยู่นั้นก็หันไปตามสายตาของคุณ
"เมื่อไหร่จะกินห๊ะ"คุณสะดุ่งเล็กน้อยที่เเบคฮยอนขึ้นเสียงกับคุณ เลยหยุดมองหาเซฮุนเเล้วกลับมาทานอาหารในจานตนเองให้หมด
"วันนี้ฉันเป็นอิสระเเล้วหรอ"คุณที่ทานอาหารมาได้สักพักกับความเงียบกริบก็เอ่ยถาม
"ยังหรอก"เเบคฮยอนตอบออกมาก่อนจะกลับไปสนใจทานอาหารต่อไป
"อ่าวเเล้วไม่ขังฉันเเล้วอ่อ ไม่ให้เก็บตัวอยู่เเต่ในห้องหรอ"คุณยังไม่เลิกถามเเบคฮยอน
"ชอบเเบบนั้นก็ไม่บอก"เเบคฮยอนลุกขึ้นมา คุณที่เห็นเขาทำท่าว่าจะทำอย่างงั้นก็รีบบอก
"ไม่ๆๆฉันไม่ชอบ"เเบคฮยอนกลับมานั่งตามเคย เเล้วยกน้ำขึ้นมาดื่มก่อนจะเอ่ยบอกคุณ
"วันนี้ฉันจะพาออกไปข้างนอก"คุณที่ได้ยินก็เเอบดีใจหรือควรเสียใจดี เเบคฮยอนคิดจะทำอะไรพิเรนๆอีกรึเปล่าเเต่คุณก็ไม่เเสดงออกให้คนข้างๆเห็น
พอคุณกับเเบคฮยอทานเสร็จเเบคฮยอนก็พาคุณออกไปที่จอดรถเเล้วยัดตัวฉันให้เข้าไปในรถอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่คุณนั่งอยู่ในรถก็มองวิวรอบๆเเถวนี้ จริงๆบนเกาะนี้มีทั้งตนไม้ทุ่งหญ้าเขียวขจีสวนไร่ต่างๆที่ดูอุดมสมบูรณ์มันก็สวยเเละน่าอยู่นะ ติดตรงที่ว่าเจ้าของนี่เเหละไม่น่าเป็นนายเเบคฮยอนคนนี้เลย
เเบคฮยอนขับรถเข้ามาในหมู่บ้านที่ดูเเล้วก็ใหญ่ทีเดียวเลย คุณเเละเเบคฮยอนลงมาจากรถเเล้วเดินเล่นในหมู่บ้านที่ดูคึกคักน่าดูเลยทีเดียว คุณเลยหันไปถามเเบคฮยอน
"พาฉันมาในที่ชุลมุลเเบบนี๊ไม่กลัวฉันหนีหรอ"คุณทำหน้าทะเล้นใส่เเบคฮยอน
"ก็ลองดูสิหนีเเล้ววอย่าให้จับได้นะ คงรู้นะว่าจะเป็นไงต่อ"คุณที่ได้ยินเเบคฮยอนพูดถึงกับเงียบทันที เเบคฮยอนลากคุณให้เดินตามไปเเล้วเข้ามาในร้านนึง คุณมองไปรอบๆร้านที่ตกเเต่งได้สวยเด่นน่าเข้าจริงๆ เเบคฮยอนพาคุณไปที่นั่งข้างๆริมทะเลก่อนจะยื่นเมนูมาให้คุณที่หยิบมาดูก็ถึงกับตาเป็นประกาย ไอติมสุดที่รักที่ฉันชอบกินเเละไม่ได้กินมานานทำให้คุณเเทบอยากจะเหมาทั้งร้าน ไม่นานเกินพนักงานชายคนนึงก็มารับออร์เเอร์
"ไม่ทราบว่าคุณเเบคฮยอนหน้าบูดกับคุณผู้หญิงหน้าหวานจะรับอะไรดีคร้าบ"เอิ่ม พนักงานคนนี้มันรับออเดอร์ลูกค้าทุกคนเเบบนี้รึเปล่านะ??
"หุบปากเน่าๆของเเกไปเลยชานยอล"เเบคฮยอนที่โดนพนักงานนามว่าชาลยอลเเอบเเซะ เเล้วยังส่งยิ้มหวานให้คนตรงหน้าอีก ด้วยเสียงอันทรงพลังของเเบคฮยอนทำให้ชาลยอลสะดุ้งเเล้นมาหาเเบคฮยอน
"โธ่เพื่อนกันเเซวนิดเเซวหน่อยไม่ได้ไง๊"ชานยอลเลยบ่นไปมา เเทบจะเเร็ฟกันจนลิ้นพันเเล้วมั้งนั่นเเบคฮยอนที่ไม่สนใจคำพูดของชาลยอลสักเท่าไหร่ก็เมินมองไปทางอื่น
"เเล้วนี่ใครอ่ะเเฟนคนใหม่หรอออ''ชานยอลที่สงสัยว่าคนที่มากับเเบคฮยอนคือใครก็เอ่ยถาม
"ไม่ต้องไปสนใจหรอก"
"เอ้าไอเเบคฮยอนเดี๋ยวสาวน้อยคนนี้ก็งอนหรอก ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ชาลยอลคนนี้จะปลอบใจให้นะ"ชานยอลหันไปว่าเเบคฮยอนก่อนจะหันมาบอกฮานะที่นั่งงงอยู่กับสองคนนี้อยู่ จริงๆก็สงสัยตั้งเเต่เมื่อเช้าเเล้ว ไหนจะพาออกมาข้างนอกอีกวันนี้ฝนฟ้าคงจะตกหนักเเน่เลย
"ไอชานยอลเลิกพูดมากได้เเละ ก่อนที่ฉันจะสั่งยุบร้านนี้"
"โหไม่เอาดิวะ อย่าทำงี้ดิเ ออๆจะเอาไรว่ามา"
"เอาไรก็ได้ที่อร่อยมาที่นึง"
"ร้านนี้อร่อยทุกอย่างครับ"ชานยอลยังคงโฆษณาให้กับร้านตัวเอง
"งั้นเอาไรมาก็ได้ที่เด็ดๆถ้าถามอีกจะไปละ"
"ใจเย็นๆดิ รอเเบ๊ปนึงนะ"เเล้วชานยอลก็หายไปข้างในทันที
"นี่ เเบคฮยอน"คุณเอ่ยเรียกเเบคฮยอน
"มีอะไร
"นายพาฉันมาที่นี่ทำไมอ่ะ"
"ไม่ต้องถามมากเดี๋ยวก็รู้"คุณเลยไม่ถามอะไรหรือชวนคุยกับเเบคฮยอนอีกเลย ไม่นานไอติมชุดโตก็ถูกมาเสริฟที่โต๊ะ
"ทานให้อร่อยนะครับผม"ชานยอลเอ่ยบอกทั้งสองคนก่อนจะไปรับออร์เดอร์ใหม่กับชายชุดดำคนนึงที่ไปนั่งหลบมุมริมสุดอีกฝั่ง
"ไม่ทราบว่าจะรับอะไรดีครับ"ชานยอลถามลูกค้ารายใหม่ที่ดูเเต่งตัวมิดชิดกระเป๋าเต็มไปหมด
"เอ่อ ผมขอถามไรหน่อยได้มั้ยครับ"
"ได้ครับผม"
"เกาะนี้มันเกาะอะไรหรอ ไม่เคยได้ยินชื่อเลย"
"อ่อคุณคงเป็นนักท่องเที่ยวเพิ่งมาเป็นครั้งเเรกหรอครับ"
"ใช่ครับผม"
"เกาะนี้ชื่อเกาะบยอลครับ"
"เกาะบยอล"ลูกค้าคนนี้ยังคงงงๆกับชื่อเพราะมันฟังดูเเปลกๆ
"ชื่อเกาะมันดูเเปลกๆเนอะครับ"
"อ่อจริงๆเกาะนี้ไม่มีชื่อหรอกครับ ชาวบ้านก็เลยตั้งเป็นชื่อของเจ้าของเกาะน่ะครับ"
"เจ้าของที่นี่ชื่อบยอลหรอครับ"
"ชื่อเเบคฮยอนครับ เเต่พวกเราเรียกสั้นๆจากชื่อตระกูลเขาน่ะครับ วันนี้เจ้าของเกาะก็มาร้านเรานะครับนั่ง
อยู่ตรงนู่นเเหนะ"ชานยอลชี้ไปตรงที่นั่งที่เเบคฮยอนนั่งอยู่เเล้วลูกค้าคนนั้นก็เอียงไปมองตามนิ้วชี้ของชานยอลกก็พบเเค่ด้านหลังมากับผู้หญิงอีกคนเเต่ไม่เห็นหน้าเพราะเเบคฮยอนบังอยู่
"อ่อครับงั้นผมเอากาเเฟสดที่นึงละกันครับ"
"ไม่รับไอติมหรือพายขนมปังเพิ่มหรอครับ"
"ไม่ครับ"
"งั้นรอสักครู่นะครับ"พอลูกค้าคนนี้เห็นชาลยอลไปเเล้วก็รีบหยิบมือถือเเล้วโทรหาใครบางคนทันที
(ว่าไงเทา)
"ผมมาถึงเกาะที่คุณซูจีมาเเล้วนะครับเเต่ไม่เห็น"
(ไม่เป็นไร วันนี้นายกลับมาก่อนเถอะ เเล้วค่อยไปสืบต่อ เเล้วที่นั่นมันเกาะที่ไหนกัน)
"เกาะบยอลครับคุณวี"
(เกาะบยอล??ไม่คุ้นหูเลยเเหะ)
"ผมก็งงเหมือนกันครับ มันเป็นชื่อของเจ้าของเกาะครับชื่อเเบคฮยอน"
(อ่องั้นหรออืมๆงั้นเเค่นี้นะฉันต้องไปประชุม)
"ครับผม"เทาที่กดวางสายเเล้วหันไปมองเจ้าของเกาะอีกครั้งเเต่ก็ไม่เห็นเเล้วมีเเต่ไอติมที่ยังกินไม่หมดกองพูนอยู่เต็มถ้วยเเล้วชาลยอลก็มาเสริฟกาเเฟบนโต๊ะของเทา
TBC.
ถูกใจกดเฟบ ถ้าชอบเม้นเลยจ้า
ไม่เงานะคนดี
1เม้น1ล้านกำลังใจในการเเต่งต่อ
เราเเต่งให้เธอ
เธอเม้นให้เรา
เเฟร์กันดี
ความคิดเห็น