ปาฏิหารรักข้ามภพ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

"น้ำใสๆไหลรินออกจากตาของพิกุลกาหาและหยดตกลงไปบนพื้นกลายเป็นเพชรสีขาวบริสุทธุ์นับไม่ถ้วน หล่อนนั้นได้แต่ปาดน้ำตาของตัวเองและตระโกนเรียกชื่อผู้เป็นพี่สาว”

………………………………………..................................................................

                  ต้นไม้ปลิวไสวไปตามแรงของลม ทำให้ใบไม้บางส่วนนั้นหล่นลงบนริมสระน้ำสีฟ้าคราม ท้องฟ้าที่ดูสดใสเต็มไปด้วยฝูงวิหกที่บินว่อนเต็มท้องฟ้า ฝูงนักสัมพาทีที่อยู่บนต้นไม้นั้นส่งเสียงร้องเรียกคู่ของตัวเอง เสียงหัวเราะของหญิงสาวปลิวมากับสายลม เสียงนั้นช่างเป็นเสียงที่น่าหลงไหล รอยยิ้มของหญิงสาวที่กำลังเล่นน้ำอยู่นั้นประดุจเหมือนนางอัปสราที่อยู่บนสรวงสวรรค์ก็มิปาน ผิวกายของแต่ละคนนั้นช่างขาวใสปานขนนก ราวกับว่าหญิงสาวที่ลงเล่นน้ำนี้ไม่ใช่มนุษณ์ธรรมดา เสียงหัวเราะหยอกล้อกันอย่างมีความสุขดูราวกับว่าหญิงสาวทั้งหมดนี้คงจะชอบในการเล่นน้ำมาก

                   ท้องฟ้าที่ดูสดใสในเมื่อสักครู่นั้น กลับแปรเปลี่ยนเป็นสีดำมืดทมึนอย่างหน้ากลัว เสียงนกสัมพาทีที่อาศัยอยู่บนต้นไม้นั้นต่างร้องเรียกคู่เพื่อเข้ารัง ตามมากับเสียงฟ้าร้องกึกก้องไปทั่วท้องฟ้า ราวกับว่าจะมีพายุที่รุนแรงกว่าครั้งไหนๆ หญิงสาวทั้ง 7 คนเมื่อเห็นว่ากำลังจะมีพายุเข้ามา จึงรีบพากันขึ้นจากสระน้ำทันที

“เสด็จพี่ น้องคิดว่าพวกเรารีบแต่งตัวและรีบกลับเมืองเราดีกว่า พายุก็ใกล้เข้ามาแล้ว น้องเกรงว่าเสด็กพ่อกับเสด็จจะทรงเป็นห่วงเอา” เสียงใสๆของหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นนาม “พิกุลกาหา” หล่อนเป็นน้องสุดท้องที่มีปัญญาฉลาดแหลมคนกว่าพวกพี่ทั้ง 6คน แถมหน้าตาและผิวพรรณของนางนั้น งดงามและโดดเด่นกว่าพวกพี่ๆทั้ง 6 เป็นอย่างมาก ผิวของหล่อนนั้นขาวอมชมพูดุจดอกกุหลาบขาวบานออกช่อ หน้าเรียวสวย ปากอมชมพู ในมือของหล่อนนั้นถือกรองหูสีเขียวมรกตที่มีขนนกประดับอยู่อย่างสวยงาม

“แน่นอนน้องพี่ งั้นพวกเรารีบกลับเมืองเราดีกว่า” ศิริกาหา หญิงสาวที่น่าจะเป็นพี่ใหญ่สุดรีบตอบตกลงทันที เพราะถ้าหากอยู่ช้ากว่านี้ อาจจะเป็นเรื่องที่ไม่ดีแน่นอน เพราะสระน้ำอโนดาษแห่งนี้ ไม่ได้อยู่ในการปกครองของท้าวท่าน ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น มันคงไม่ดีเป็นแน่

                    ปีกนกสีขาวบริสุทธิ์กระพือขึ้นอย่างสวยงาม ขนนกสีขาวที่หล่นจากปีกของเหล่ากินรีทั้ง 7 นั้นหล่นลงและตกลงไปในน้ำ เหล่าหญิงสาวทั้ง 7 คนตอนนี้ กลายเป็นครึ่งคนครึ่งนกอย่างสวยงาม นางในวรรณคดีที่หลายๆคนคิดว่าไม่มีจริง ตอนนี้กลับมีชีวิตอย่างน่ามหัศจรรย์ ถ้าใครไม่มาเห็นกลับตาก็คงไม่เชื่อ เสียงกระพือปีกพร้อมกับการบินขึ้นอยู่ท้องฟ้าและหยอกล้อเล่นกันนั้นเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเหล่ากินรี ตอนนี้พวกนางทั้ง 7 กำลังบินขึ้นสู่ท้องฟ้า และมุ่งหน้าตรงไปเชิงเขาไกลลาศ

                    เสียงฟ้าร้องดังระงมไปทั่วท้องฟ้า ฝนเทลงมามิขาดสาย ลมพายุชัดพาเอาปีกของพิกุลกาหา ที่กำลังบินบนท้องฟ้านั้นเกือบล่วงลงมาบนพื้นดินให้ได้ ตัวของนางนั้นตอนนี้เปียกปอนไปด้วยน้ำฝนที่มีกลิ่นหอมเหมือนดอกมะลิ 

 "เสด็จพี่หม่อมฉันว่าเราลงไปพักก่อนเถอะเพค่ะ หม่อมฉันคงบินต่อไม่ไหวแล้ว" เสียงของพิกุลกาหาดังขึ้น ตอนนี้ตัวของนางนั้นเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ใบหน้าของนางซึ่งตอนนี้เหมือนคนไม่มีแรง ไม่ต่างอะไรกันกับพวกพี่ๆทั้ง 6 คน ของนาง

 "พี่ก็ว่าดีเหมือนกันนะ ถ้าขืนเราบินต่อไป มีหวังถูกพายุชัดปีกของเราตกลงพื้นดินแน่" เสียงของศิริกาหาผู้เป็นพี่สาวดังขึ้น พลางมองดูน้องๆทั้ง 6 คน ในจิตใต้สำนึกของตัวเองนั้นยังคงบินต่อไปได้ แต่เมื่อหล่อนมองดูน้องๆ ของตัวเองแล้ว คงจะไปบินต่อไปอีกไม่ได้ คิดได้ดังนั้นตัวเองจึงโฉบปีกและบินลงพื้นดินทันที

                     ท่ามกลางแสงสีดำทมึนของเมฆนั้น ปรากฎมีแสงสีขาวสว่างเจิดจ้าขึ้นต่อหน้าของกินรีทั้ง 7 นาง  ทำให้ทั้ง 7 นั้นตกใจและหยุดซะงักปีกของตัวเองแทบไม่ทัน

"นั้นแสงอะไรเพค่ะเจ้าพี่" เสียงใสๆของพิกุลกาหาดังขึ้น พลางชี้นิ้วไปยังลำแสงสีขาวนั้น น้ำเสียงของหล่อนไม่สู้ดีนัก

 "อย่าไปเข้าใกล้แสงนั้นเด็ดขาด พวกเราบินลงพื้นดินเดี๋ยวนี้เร็ว บินไปให้เร็วที่สุด พิกุลกาหา!!" เสียงของศิริกาหาดังขึ้น ก่อนที่นางนั้นจะจับมือของพิกุลกาหาเอาไว้ เหมือนนางรู้ดีว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นแน่กับน้องของหล่อน แต่ยังไม่ทันได้สัมผัสมือของผู้เป็นน้องสาว แสงนั้นก็สว่างจ้าขึ้นมากกว่าเดิม พร้อมเสียงร้องขอความช่วยเหลือ 

  /////////  ฟิ้ววววววว กรี๊ดดดดดดดด ////////// 

                        ไม่ทันเสียแล้วที่ผู้เป็นพี่จะจับมือของผู้เป็นน้องพิกุลกาหาไว้ได้ทัน หล่อนนั้นได้ถูกลำแสงสีขาวเมื่อสักครู่นี้ดูดกลืนเข้าไปต่อหน้าต่อตาผู้เป็นพี่สาวทั้ง 6 คน ภาพที่พวกพี่ๆทั้ง 6 เห็นตอนนี้คือ พิกุลกาหา นั้นกำลังล่องลอยไปในลำแสงสีขาว เสียงร้องเรียกขอความช่วยเหลือนั้นยังคงดังขึ้นอย่างแพ่วเบาก่อนที่ลำแสงสีขาวนั้นจะค่อยๆ ดับแสงลงและหายวับไปกลับตาผู้เป็นพี่สาวทั้ง 6 คน