[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย

ตอนที่ 9 : วิ่งไล่จับ

อีกหนึ่งกำแพงที่พวกเราต้องข้ามไป

       "หูงั้นหรอ?" ตอนนี้พวกเรามารวมกันได้เพราะเอ็มม่าแกล้งเตะลูกบอลไปไกล้ๆจนเข้าป่า พวกเราก็มาแกล้งเล่นด้วย


    เอ็มม่า...เธอก็แอบร้ายๆนะ


       "ก็จริงนะ ฉันไม่เคยสังเกตเลยถ้าเธอไม่บอก" เรย์ยกมือขึ้นที่หู

        "ใครจะคิดว่ารอยแผลเล็กมากพอที่จะหายไปอย่างรวดเร็ว" นอร์แมนออกความเห็น

        "โทษที...ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ไม่เคยสะกิดใจเลย.."

        "ไม่หรอก ทำได้ดีมากเลยเอ็มม่า! พวกเรารู้ตำแหน่งและรูปร่างของมันแล้ว ต้องขอบคุณเลยล่ะ! พวกเราจะได้เคลื่อนไปอีกขั้น!" นอร์แมนพูดปลอบใจเอ็มม่า ให้ไม่คิดมาก


     ช่างเป็นคู่ที่แม่ยกทั้งหลายเทใจให้จริงๆ


        """"วิธีเอามันออก!""""

        "ระวังด้วย..ถ้าทำลายมันแล้ว แจ้งเตือนขึ้น ห๊าว~" ฉันเอามือป้องปากแล้ว หาว

        "คงทำลายผิดที่ผิดเวลาไม่ได้"

        "ถ้าพวกเราต้องทำ คงต้องเป็นช่วงเวลาที่ออก" พอเรย์กับนอร์แมนฟังฉันเสร็จพวกเขาก็พูดวิธีแก้ปัญหาออกมา

        "หาา--าา?!! แล้วพวกเราจะทำยังไงล่ะ?" เอ็มม่า

        "ฝากแผนส่วนนี้ไว้กับฉันได้ไหม?"

        "นายจะทำเหรอ? เรย์"

        "อืม"

        "ถ้านายยืนยัน งั้นก็ฝากจัดการล่ะกัน" ไม่ต้องห่วงหรอกเอ็มม่า..เรย์จัดการได้อยู่แล้ว

        "ปัญหาคือทุกคนเชื่อใจม่าม๊า" เป็นเรื่องใหญ่เลยล่ะ เด็กบางคนอาจรับความจริงนี้ไม่ได้

         "...พวกเราอาจต้องโกหกพวกเขา" เอ็มม่ามีสีหน้าที่เศร้าลง เธอคงไม่อยากโกหก

        "ไม่เท่านั้น พวกเขามีพลังกายต่ำมาก...หรือก็คือพวกโง่น่--" เรย์ที่บรรยายสรรพคุณ(?)ของแต่ละคนยังไม่จบดี ก็โดนเอ็มม่าปาลูกบอลสีฟ้าใส่


             ฟิ้ว~!


             หมับ!
        เรย์ไหวตัวทัน เขาเอียงตัวเล็กน้อย แล้วใช้มือรับลูกบอลได้


        น่าสงสารลูกบอลนะ

        "ฉันคิดเรื่องนั้นไว้แล้ว! ฉันมีความคิดอยู่" เอ็มม่าพูดด้วยเสียงติดหงุดหงิด แต่ถูกกลบไปด้วยความมั่นใจที่มากกว่า



              ตึกๆ ๆ!
        ให้ตายสิเอ็มม่า เธอเนี่ยคิดได้แต่เรื่องสนุกๆจริง!


        `วิ่งไล่จับ!`


        `นอร์แมนเป็นคนไล่ และทุกคนต้องวิ่งหนี ให้พวกเขาใช้สมองและร่างกาย`

         ความคิดของเอ็มม่าดีมาก สามารถให้พวกเขาได้ใช้สมองและร่างกาย แถมยังได้สนุกกันอย่างเต็มที่ หรือก็คือการฝึกไปในตัว


         ถ้าให้บรรยาย การลบรอยเท้า...ถึงจะไม่เนียนก็เถอะ นอร์แมนก็เล่นไป ทิ้งรอยเท้าให้เด็กๆหลงกลกันไป การดูทิศทางลม ส่วนนี้ดอนทำได้ดี การเล่นในวันนี้แตกต่างจากแต่ก่อนมาก ทุกๆคนดูจริงจังกว่าที่เคย

         การเล่นของเราเป็นไปได้สวย จนกระทั่ง


               ตึง
      "ฉันขอเล่นด้วยคนได้ไหม?" ซิสเตอร์โครเน่กล่าวแล้วยิ้มอย่างน่ากลัว


        ฉันเกลียดรอยยิ้มนั่น....แต่ฉันก็ไม่ต่างเท่าไรนิ...หยวนๆกันล่ะกัน


      "ฉันอยากเป็นเพื่อนกับทุกคน! มาเล่นวิ่งไล่จับกันเถอะ!"


        นี่เป็นโอกาสของเราที่จะได้รู้จักกับศัตรู

        ตอนนี้เล่นตามน้ำไปก่อน

      "เวลากำจัดอยู่ที่ 20นาที ฉันจะเป็นคนไล่"
      "ทุกคนหนีจากฉันไปให้ได้นะจ๊ะ!"

        หลังจากตกลงกันได้ พวกเราก็เข้าไปในป่า 

                ตึกๆ ๆ ๆ ๆ!!!
                พรึบๆ!

        พอซิสเตอร์โครเน่นับ1-10 จบลง เธอก็วิ่งเข้ามาในป่าอย่างรวดเร็ว


        รองเท้าส้นสูงนะคุณเธอ! ถ้าใส่รองเท้ากีฬาจะเป็นไงเนี่ย!


        ถามว่าฉันแอบอยู่ตรงไหน? ถึงรู้การเคลื่อนไหวของเธอได้ ร่างกายของฉันอ่อนตัวได้ดี และคลองแคล่ว เลยเหมาะสมในการปีนป่ายมากกว่าที่พื้น ถึงฉันจะวิ่งเร็วอยู่ก็เถอะ ฉันลบตัวตนทิ้งแล้วอาศัยจังหวะที่เธอวิ่ง ปีนต้นไม้ตามเธอไป ฉันเลือกต้นไม้ที่มีกิ่งใบเยอะ เพราะจะสามารถลบฉันได้อย่างสมบูรณ์

       ซะที่ไหนล่ะ


      ปีนต้นไม้ตามซิสเตอร์โครเน่ไป? ไม่เอาๆ มันน่าเบื่อจะตาย แผนนั้นไว้สำหรับตามเธอไปเงียบๆ


     ฉันยืนเผชิญหน้าตัวต่อตัวกับซิสเตอร์โครเน่

 

       "อ๊ะ! เจอตัวแล้ว!" ซิสเตอร์โครเน่ยิ้มอย่างน่ากลัว เธอรีบพุ่งเข้าหาฉัน แล้วกางแขนโอบฉันเต็มที่

       "นี่ ทำให้ฉันสนุกทีสิ" แววตาสีทองสุกสว่างเผยให้เห็นถึงความซุกซน


                 พรึบ
    ฉันก้มตัวหลบ แล้วหมุนตัวถอยห่างจากเธอ


       "ไม่ให้หนีหรอก!" ซิสเตอร์โครเน่ยังไม่ละความพยายาม เธอเริ่มเหวี่ยงแขนเป็นวงกว้าง แล้ววิ่งให้เร็วขึ้น หวังจะจับฉัน


                 พรึบ
                 ครืด--ด
                 ตึก!

     พอซิสเตอร์โครเน่เหวี่ยงแขนมาฉันก็แคบเอียงตัวหลบ พอเธอจะดึงฉัน ฉันก็แค่ก้มตัวลง พอเธอจะตะครุบ(?) ฉันก็แค่โดดเกาะบนต้นไม้ พวกเราหลบกันไปมาสักพักใหญ่แล้ว

      อะไรกันๆ ไม่เห็นสนุกเลย

                   ฟรุบ!
       "นี่เธอ! ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!" จังหวะสุดท้ายนี้ซิสเตอร์โครเน่น่าจะโมโห เธอเลยเผลอเหวี่ยงหมัดเข้าหาฉัน

                   พรึบ
                   ตึก!
      แต่ฉันก้มตัวเอนหลังหลบหมัดที่ชกกลางอากาศ จังหวะต่อมา ฉันก็ตีลังกาแล้วกระโดดขึ้นบนต้นไม้ไป

      เลิกเล่นดีกว่า ยังไม่อยากฟังเสียงบ่นของคนอื่น

       "หมัดเมื่อกี้ ถ้าคนอื่นโดนคงสลบแน่" ฉันกล่าวชมก่อนจะปีนบนต้นไม้ให้ลับสายตาเธอไป

      Ok อย่างน้อยก็อุ่นร่างกายแล้ว



      ในตอนแรกพวกเราคิดว่าซิสเตอร์โครเน่จะหาเด็กที่มีอายุมากก่อน ซึ่งมีทั้งหมด 6คน แต่ตอนนี้...

       "เจอแล้ว!" ซิสเตอร์โครเน่ใช้สิ่งที่เราสอนเด็กๆให้เป็นประโยชน์ คือให้มองสิ่งรอบตัว เธอใช้ใบไม้ทำเป็นลายต่างๆ แล้วล่อเด็กเล็กๆ

       'ยุ่งแล้วไง' ฉันมองลงไปข้างล่าง ในอ้อมแขนของเธอเต็มไปด้วยเด็กเล็ก

       ซิสเตอร์โครเน่เริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง คราวนี้เธอออกตัววิ่งอย่างรวดเร็ว แล้วจับเด็กๆได้หลายคน...นี่เธอไม่เหนื่อยเลยหรอ?


       เหลืออีก 6คน


      "เอ็มม่า!" ฟิลล์โบกมือให้เอ็มม่าโดยมีเด็กผู้หญิงอีกคนอยู่ข้างๆ ข้างหน้าพวกเขามีซิสเตอร์โครเน่ที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว

                     ตึกๆ ๆ!!
                     พึบ!
      เอ็มม่ารีบวิ่งไปคว้าตัวเด็กทั้ง 2ได้ทัน แต่แบบนั้นเธอเหนื่อยตายเลย...ฉันเลยต้องออกแรงนิดหน่อย

                     ปึก!
                     ครึด--ด!
      ฉันใช้เท้ากระทืบกิ่งไม้ขนาดกลาง(?)ให้หัก...จากที่ฉันคำนวณไว้มันจะตกลงไปที่หัวของซิสเตอร์โครเน่พอดี


      ถ้าเธอหลบไม่พ้นล่ะนะ


      อะไรนะ? ฉันโหดไปหรอ


      ไม่นิ นี่นะแค่น้ำจิ้ม


                      พึบ
       "อะไรเนี่ย!" น่าเสียดาย..เธอหลบได้

       "ชิ" ฉันเดาะลิ้นไม่พอใจ แต่อย่างน้อยหยุดการเคลื่อนไหวของเธอได้ก็ดีแล้ว

      ฉันรีบปีนต้นไม้ไปทางที่เอ็มม่าวิ่งไปแล้วตะโกนว่า

        "เอ็มม่า! ส่งมา!" ฉันทิ้งตัวลงจากต้นไม้ โดยเอาหัวลง แต่ก่อนที่จะถึงพื้น ฉันก็ใช้ขาเกี่ยวไว้กับกิ่งไม้ก่อน


       อย่างน้อยต้องลดเด็กลง


        "ได้!" เอ็มม่าส่งเด็กผู้หญิงให้ฉัน ซิสเตอร์โครเน่ที่วิ่งใกล้เข้ามาก็พยายามจะจับฉัน

       แต่ฉันดีดตัวขึ้นไปบนต้นไม้พร้อมกับอุ้มเด็กไปได้ก่อน..เสียใจด้วยนะ

       ซิสเตอร์โครเน่เผยความไม่พอใจออกมา ก็ดันมาแพ้ฉันอีกแล้วนิ

        "คุโระ...ก่อนหน้านี้มีกิ่งไม้ตกลงมาใส่ฉันน่ะ" ซิสเตอร์โครเน่ยิ้มกว้าง เธออยากรู้คำตอบจากฉัน


       หรี่ตาสีทองลงเล็กน้อย นิ้วเรียวแตะริมฝีปากบางสีอมชมพูแล้วเหยียดยิ้มกว้าง


       จากสีทองแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน


       แววตาสีแดงหลุบมองหญิงสาวข้างล่าง เหมือนกับมองสิ่งของที่ต่ำต้อย


      ไม่มีค่าให้เด็กสาวต้องมอง

      ซิสเตอร์โครเน่ถอยหลังไปหลายก้าว


         "อ้อ~...พอดีกระทืบแรงไปหน่อยค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ" พูดจบฉันก็กระโดดออกไป ตรงข้ามกับทิศทางของเอ็มม่า

         "เร็วมาก" โครเน่มองคุโระหายไปจนลับตา แล้ววิ่งไปหาเอ็มม่าต่อ ภาพที่เด็กสาวยิ้ม และแววตายังติดตา

         'เด็กคนนั้นไม่ควรยุ่งด้วย' สัญชาตญาตของเธอบอกมาแบบนั้น


                  ตึก ๆ ๆ
      ฉันเปลี่ยนมาวิ่งที่พื้น เพราะมีเด็กอยู่ด้วย ปีนบนต้นไม้เลยไม่สะดวกเท่าไร ให้ตายสิ แผ่แรงกดดันออกไปไม่ให้เด็กสาวในอ้อมกอดรู้ตัว เป็นสิ่งที่ยากกว่าที่คิด

         "คุโระ ขอบคุณค่ะ!" เด็กสาวในอ้อมกอด เอ่ยขอบคุณพร้อมรอยยิ้มกว้าง

       อย่างน้อยเราก็ทำสำเร็จ

          "..อือ" วิ่งไปสักพัก ฉันก็เห็นนอร์แมนกับเรย์ 

          "รู้ตัวไหมว่าเมื่อกี้เธอทำอะไรคุโระ!" เรย์กล่าวคาดโทษ เขาได้ยินเสียงกิ่งไม้หักตกพื้น ขนาดมันไม่ใช่เล็กๆแน่! มีแค่คนเดียวที่จะทำคือยัยนี้!

           "กระทืบ...แรงไปหน่อย" คุโระตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

           "ไม่ต้องมาอ้างเลย!" เรย์มองคุโระด้วยสายตาไม่พอใจ

           'แต่ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว' เรย์คิด

           'จะให้เขารู้ก่อนหน้านี้ไม่ได้เด็ดขาด' คุโระคิด

          "ตอนเริ่มไล่จับ คุโระก็วิ่งไล่ไปมากับซิสเตอร์โครเน่ด้วยค่ะ! สุดยอดไปเลย!" เด็กสาวในอ้อมกอดโพลงขึ้น

          "ไหนๆ เล่าให้ฟังหน่อยสิ" นอร์แมนยิ้มสดใส แล้วถามเด็กสาว

       สดใส! บ้าดิ!!

          'เห้ยๆ อย่านะ!' คุโระถลึงตาใส่เด็กสาวในอ้อมกอด แล้วส่งสายตาประมาณว่า 'หยุดพูดนะ!'

          "เอ๋ มันสุดยอดเลยนิ ทั้งวิ่ง ทั้งหลบ ปีนต้นไม่อีก อ๊ะ!" เด็กสาวรีบใช้มือปิดปาก เพราะพึ่งรู้ตัวว่าคุโระไม่อยากให้พูด

          "นี่คุโระ พวกเรามีเรื่องต้องคุยกัน" เรย์

          "อืม อีกยาวเลยล่ะ" นอร์แมน

        ทั้ง 2คน ทำหน้าตาคุกคาม ขมขู่ จนหน้ากลัว

        ตายแน่ๆๆ!!


          "เรย์ คุโระ ไปกันเถอะ เธอมาแล้ว" นอร์แมนเตือนเพื่อนทั้ง 2คนที่กำลังมีปากเสียงกัน


                   ตึกๆๆๆ
                   ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
        พวกเราวิ่งขนานกัน 3คน ด้านหลังก็มีซิสเตอร์โครเน่วิ่งไล่พวกเรา

                   พรึบ
        แล้วพวกเรา 3คน ก็วิ่งออกไปคนละทาง ซิสเตอร์โครเน่เลือกที่จะตามนอร์แมน เหตุผลเพราะนอร์แมนมีพละกำลังที่น้อย


        ไม่คิดจะตามฉันบ้างหรอ? ฉันอุ้มเด็กอยู่นะ?..ช่างเถอะ

        ฉันวิ่งอ้อมไปเพื่อจะไปหานอร์แมน เขาไม่โดนจับง่ายๆหรอก

                   ตึก
        ฉันกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนก้อนหินที่มีนอร์แมนยืนอยู่ ก้มลงมองซิสเตอร์โครเน่ที่เก็บสีหน้าไม่มิด


         ฉีกยิ้มกว้างๆ ให้แด่หญิงสาวตรงหน้า


           "หมดเวลาแล้ว" ก่อนที่เรย์จะเข้าหาเธอจากด้านหลังแล้วพูดออกมา

พวกเราชนะ

ขอบคุณภาพจาก: Pinterest

#สกิล: เหยียดยิ้มให้คนกลัว ทำงาน!
#ขอโทษนะคะซิสเตอร์โครเน่

--------------
สุขสันต์วันสงกรานต์ค่ะ! ขอให้มีความสุขกันมากๆนะคะ ใครเล่นน้ำบ้าง! 555 เมื่อวานไม่ได้อัพ วันนี้เลยเอา คุโระ VS ซิสเตอร์โครเน่ มาฝากค่ะ! เจอกันวันเว้นวัน!

อย่าลืม! คอมเม้น! และกดให้กำลังใจด้วยนะคะ!

ทุกๆคอมเม้นและกำลังใจเป็นแรงผลักดันอย่างดีเลยค่ะ