[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย

ตอนที่ 7 : ร่วมมือ

โลกภายนอกเต็มไปด้วยสิ่งที่เราไม่รู้

                แสงแดดอ่อนๆ กลิ่นของต้นไม้แตะจมูก ไอเย็นชื้นๆ ทำให้ไม่ร้อนมาก ล้มนอนลงที่ใต้ต้นไม้ แล้วหลับตาลง

                 คุณก็จะพบกับความสบาย!

                 ให้ตายสิ...นายทำให้ฉันขี้เกียจ เรย์!

                    พึบ
                 เรย์ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันปิดหนังสือลง

               "ได้เวลาแล้วสินะ" ฉันหันไปถามเขา

               "ใช่ ไปหา 2คนนั้นกัน" พวกเราลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้าไปในป่า


                   ภายในป่า

               "คิดว่าถึงเวลาที่จะบอกเรย์กับคุโระยัง" เอ็มม่าที่พึ่งซ่อนเชือกในโพรงของต้นไม้เสร็จถามนอร์แมน
               "นั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันคิดเลยล่ะ"
               "อย่างที่รู้ พวกเขาคงไม่แสดงท่าทีตกใจ เรย์เป็นคนฉลาดและรู้เรื่องเครื่องจักรมาก คุโระเป็นคนรอบคอบ เก็บสีหน้าได้ดี พวกเขาคงช่วยพวกเราได้มาก"
               "ฉันจะพูดกับเรย์เอง เธอก็ไปคุยกับคุโระนะ" นอร์แมนหันมาคุยแจกแจงเรื่องที่ต้องทำกับเอ็มม่า
               "ได้เลย"

               "ทำไหม? นายต้องบอกฉันได้แล้วล่ะ" 

               "ขอบคุณที่ชมนะนอร์แมน" เรย์นั่งอยู่บนก้อนหินกับฉันที่มายืนข้างๆเขาพูดขึ้น

                   กึก!
               "!!?" นอร์แมนกับเอ็มม่าตกใจและหันมาหาพวกเรา

               "เรย์! คุโระ!"

               "โทษที พวกเราตามมาที่นี่เองแหละ" เรย์ลุกขึ้น เดินเข้าไปแล้วผาดแขนเข้ากับไหล่ของทั้ง 2คน

               "ถึงเวลาที่พวกเราจะต้องคุยกันตรงๆแล้ว" ฉันก็เดินเข้าไปด้วย

               "เกิดอะไรขึ้นที่ประตู?"

                   สิ้นคำถามของเรย์ นอร์แมนกับเอ็มม่าก็อธิบายทุกอยางให้พวกเราฟัง...ก็ไม่ต่างจากที่รู้เท่าไร


                "ปีศาจ...ฟาร์ม..ม่าม๊าคือศัตรู เป็นเรื่องจริงสินะ มิน่าล่ะ หน้าต่างถึงเป็นเหล็กฟันปลา" เรย์ที่เข้าใจสถานะการณ์อย่างรวกเร็วกล่าวสรุป

                 "อืม ม่าม๊าถึงหวาดระแวงแบบนี้" ฉันพูด

                 'เข้าใจเร็วเกินไปแล้ว!' นอร์แมนกับเอ็มม่าคิดพร้อมกัน

                 "เดี๋ยว! ทำไหมไม่สงสัยอะไรเลยล่ะ!" เอ็มม่ามองพวกเราอย่างไม่เชื่อสายตา
                 "นอร์แมนไม่เคยพูดโกหก" ฉันพูดเสริม
                 "ถ้าเป็นเธอก็อีกเรื่อง" เรย์ทำหน้าตลกแล้วชี้มาทางเอ็มม่า
                 "อืม" ฉันก็พยักหน้าตามน้ำไป

                      เพร้ง!
                    เอ็มม่า..เธออย่าพึ่งหน้าแหก

                  "ปัญหาคือจำนวนคน เราต้องจัดการกับ..."
                  "เดี๋ยวก่อน!" เอ็มม่าแทรกเรย์ขึ้น
                  "พวกเราต้องหนีไปทุกคน นายจำเป็นต้องช่วยเรา" เอ็มม่าพูดเสียงเข้มออกมา ทำให้บรรยากาศเริ่มมาคุ
                  "...งั้นฉันไม่จำเป็นหรอ?" เอ็มม่าไม่พูดถึงฉัน..แต่ถ้าไม่มีฉัน เธอก็แค่พูดตามเนื้อเรื่อง
                  "ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น!" เอ็มม่าหันมามองฉัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด

                     อย่างน้อยบรรยากาศก็ดีขึ้น

                  "ทั้งหมด 38คน ส่วนใหญ่เป็นเด็กอายุ 6ปี ม่าม๊า ปีศาจ เครื่องส่งสัญญาณ พวกเรามีปัญหาเต็มไปหมด พวกเราไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นยังไง...และความจริงที่นี้เป็นฟาร์ม กรณีที่เลวร้ายที่สุดคือไม่มีที่อยู่สำหรับมนุษย์" เรย์พูดต่อ
                   "พวกเราจำเป็นต้องทิ้งทุกคนไว้ นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุด" เรย์เข้าไปหาเอ็มม่าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

                   "ไม่เอาหรอก" เอ็มม่าที่ไม่รู้สึกกับน้ำเสียงที่จริงจังของเรย์พูดเสียงใส

                           ปึก
                      เรย์ถึงกับหัวเสีย

                    "มันอาจจะเป็นไปไม่ได้ แต่พวกเรามาคิดวิธีกันเถอะ!"

                    'หึๆ' ถึงเวลาที่ผู้ใหญ่ต้องออกโรงแล้ว

                    "ฉันจะไม่บอกว่าความคิดของใครผิด" ฉันพูดขึ้นกระทันหัน ทำให้ทั้ง 3คนหันมามองฉัน
                    "เรย์ ฉันเข้าใจนาย เพราะการหลบหนี พวกเราจำเป็นต้องให้คนน้อยที่สุด เอ็มม่า พวกเราก็รักครอบครัว ความคิดของเธอไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร"
                    "แต่ว่าอย่าลืม ศัตรูของเราคือ ปีศาจกับม่าม๊า...แต่ฝั่งของเราก็มีพวกเราเหมือนกัน" ฉันเหยียดยิ้ม แล้วมองทั้ง 3คน

                           อึก
                      พวกเขาจ้องฉันนิ่ง

                    "ฉันคิดว่าเป็นเรื่องง่ายๆ ถ้าพวกเราร่วมมือกัน" ฉันเดินเข้าไปยืนเคียงข้างกับเอ็มม่า แล้วลูบคอตัวเอง

                    'คอแห้ง' 

                   "ใช่แล้วล่ะ! ถ้าไม่มีที่ให้มนุษย์อยู่รอด งั้นก็สร้างมันด้วยตัวเองสิ!" เอ็มม่าว่าเสียงใสแล้วกระโดดเข้ามากอดฉัน

                   "กรอด นี่พวกเธอ" เรย์ทำท่าไม่พอใจ

                   "ไม่ลองก็ไม่รู้"

                   "เลิกบ่นแล้วมาร่วมมือกับพวกเราซะ!"

                   "เหลือแค่นายแล้วนะเรย์" นอร์แมนอยู่ข้างเอ็มม่าแล้วยิ้มสดใส

                        วันเวลาเริ่มผ่านไป ใกล้ถึงวันที่ส่งออกครั้งใหม่มากขึ้น

                        เวลาเริ่มน้อยลง แผนหลบหนีใกล้เข้ามาถึง พวกเราต้องทำให้ดีที่สุด เพื่อพวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่

                        เพราะฉะนั้น

มาทำในสิ่งที่พวกเราทำได้กันเถอะ

ขอบคุณภาพจาก: Pinterest

#เรย์~ มาช่วยพวกเขาซะ!

#คงเป็นตอนนี้ที่หนูคุโระพูดเยอะสุด (คุโระไม่ชอบพูดเยอะ)

--------------
มาแล้วๆ ปรับรูปแบบนิยายใหม่! เป็นไงบ้าง~ ตอนนี้อธิบายถึงการวางแผน(เถียง)เป็นซะส่วนใหญ่(?) เบลอเหมือนเดิม แฮะๆ เป็นยังไงกับนิยายเราบ้าง? ที่ไรท์เขียนเรื่องนี้มีเหตุผลนะ คือ! อยากให้คนรู้จักเมะเรื่องนี้มากขึ้น(ถึงจะยากก็เถอะ) ไรท์ไม่ใช่คนเก่ง แต่จะทำให้ดีที่สุด ไรท์เป็นคนนึงที่รักเรื่องนี้ ซึ่งหลายๆคนที่มาอ่านนิยายไรท์ก็คงรักเรื่องนี้เหมือนกัน แต่ไรท์อาจลงนิยายผิดจังหวะไปหน่อย เลยไม่ค่อยมีคนสนใจ...อยากจะถามว่า

1. อ่านเรื่องนี้เพราะอัพบ่อย
2. อ่านเล่นๆ ฆ่าเวลา
3. อ่านเพราะรักเรื่องนี้(YAKUSOKU NO NEVERLAND)
4. อื่นๆ (ระบุด้วยก็ดีค่ะ!)

คำถามสุดท้ายที่อยากให้ตอบ! เอารูปแบบนิยายเดิม หรือแบบใหม่นี้ดี?

ขอโทษกับสิ่งที่ไรท์บ่นด้วยค่ะ! แต่เพราะไรท์ค่อนข้างจริงจังกับเรื่องนี้ อยากให้ปรับตรงไหนบอกได้นะ!

อย่าลืม! คอมเม้น! และกดให้กำลังใจด้วยนะคะ! 

ทุกๆคอมเม้นและกำลังใจเป็นแรงผลักดันอย่างดีเลยค่ะ