[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย
ตอนที่ 31 : ถูกช่วยเหลือ
ถูกช่วยเหลือ
หวี๊ดดดด!
"เสียงเมื่อกี้อะไรน่ะ?"
ทางด้านเอ็มม่าที่แยกมากับคุโระกับเรย์ พาคนอื่นๆวิ่งมาทางทวนลมตามคำบอกของเรย์ ทุกอย่างราบรื่นดีแต่กลับมีเสียงคล้ายนกหวีด เสมือนเป็นสัญญาณเตือนภัยร้ายลั่นป่า ทำให้ทุกคนหยุดวิ่งและหันหลังชนกันมองความมืดมิดเบื้องหน้าไม่ละสายตา
"..ทุกอย่างดูเหมือนจะไม่เป็นไรนะ"
เมื่อเห็นความเงียบและเสียงลมกระทบใบไม้เป็นคำตอบ หลังจากเงียบมานานแอนนาก็พูดขึ้น
"..นี่ คุโระกับเรย์หายไปสักพักแล้ว...พวกเขาควรกลับมาได้แล้วนะ" กิลด้ากล่าวเป็นห่วงเพื่อนทั้งสอง ทำให้สีหน้าหลายๆคนเริ่มเคร่งเครียดไม่ต่างกัน
'ไม่ พวกเขาต้องไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร'
เอ็มม่าพยายามกดความกลัวเอาไว้ในอก ได้แต่เชื่อมั่นและไว้ใจเพื่อนทั้งสองว่าพวกเขาจะกลับมาให้เธอได้กอดแน่นๆให้หายหวั่นใจ
"มีบางอย่างเกิดขึ้นกับพวกเขารึเปล่า?"
"..บางอย่าง?"
"ถูก...ไล่ล่า"
เสียงพูดคุยกลับมาอีกครั้ง พวกเขาคาดการณ์สิ่งที่เป็นไปได้อย่างกังวล ในใจได้แต่หวังไม่ให้มันเกิดขึ้น และหวังให้เพื่อนทั้งสองกลับมาอย่างปลอดภัย แต่ความหวังของพวกเขาต้องถูกขยี้อย่างย่อยยับ เมื่อเสียงกระทบพื้นดังขึ้นมาจากทางไกลที่พวกเขาวิ่งผ่านมา
ตึงงง!!
"เอ็มม่าไม่เป็นไรนะ หน้าของเธอซีดมาก" ดอนถามเอ็มม่า
"..ฉันไม่เป็นไร" เอ็มม่าตอบ
เพื่อนของเธอต้องรับมือกับสัตว์ปีศาจได้อย่างแน่นอน แต่ถ้าพวกเขากำลังเจออยู่กับปีศาจจากฟาร์มล่ะ
"..ฉันจะไปเช็คสถานการณ์ให้ ทุกคนวิ่งไปทางทวนลมต่อเลย"
เอ็มม่ายกยิ้มกว้าง ไม่ใช่เธอไม่ไว้ใจพวกเขา เธอก็แค่ต้องการความชัดเจน ไม่ใช่สถานการณ์ที่ได้แต่คาดเดาแบบนี้
"ได้เลย" กิลด้า
"ดูแลตัวเองด้วย" ดอน
เมื่อพูดคุยกันเสร็จ เอ็มม่าก็ออกตัววิ่งไปทิศทางที่เคยผ่านทางทันที
'อ๊ะ ตัวของเรามัน'
จู่ๆภาพตรงหน้าของเอ็มม่าก็มืดลงอย่างฉับพลัน จากที่เคยได้ยินเสียงรอบข้างชัดเจนกลับไม่ได้ยินเสียงอีกต่อไป ร่างกายโงเงนส่ายไปมาไม่มั่นคง สุดท้ายเธอก็ล้มลงไปกับพื้น ทำให้ดอนกับกิลด้ารีบวิ่งไปดูด้วยความเป็นห่วง
ตึก!
""เอ็มม่า!?""
"เกิดอะไรขึ้น!?"
"อดทนไว้นะ!"
'ขยับสิ ขยับ'
เอ็มม่ารู้ดีว่าร่างกายของเธอตอนนี้เป็นยังไง มันแสดงอาการมานานแล้ว ได้แต่กัดฟันอดกลั้นความเจ็บปวดแล้วซ่อนมันไว้ให้ลึกสุดหัวใจ แต่อาการกลับนักขึ้นเรื่อยๆ และทำให้เธอต้องมาอยู่ในสภาพอ่อนแอแบบนี้
"แผลที่หูเปิด เธอเลือดออก!" แอนนา
แค่แผลเก่าเลือดออก..เธอทนได้อยู่แล้ว
"ไข้ขึ้นสูงด้วย!" กิลด้า
แค่เป็นไข้..เธอไม่ได้เป็นอะไรมากสักหน่อย
เพราะฉะนั้น...ได้โปรดขยับที เธออยากไปหาพวกเขา
อ้อนวอนแค่ไหนร่างกายก็กระทำสวนทางกับความในใจ เสมือนร่างกายบอกทางอ้อมว่าให้พักได้แล้ว
"ทำยังไงดี?"
ตึก ตึก
ก่อนที่คนอื่นจะได้คิดอะไรเพื่อช่วยเหลือเอ็มม่า ข้างหน้าของพวกเขากลับมีเสียงเดินดังขึ้น ภายในป่ามืดมิดแสนอันตรายนี้พวกเขาไม่คิดว่ามันปลอดภัย ทุกคนจึงเตรียมใจรับมือกับสิ่งที่จะปรากฏในอีกไม่ช้านี้
"ทางนี้"
""""""!!!"""""
เบื้องหน้าของพวกเขาไม่ได้ปรากฏสัตว์ปีศาจแต่อย่างใด กลับมีหญิงสาวตัวเล็กในผ้าคลุมสีขาวปิดบังร่างกายและใบหน้ายืนอยู่แทน
"มาทางนี้สิ" หญิงสาวปริศนาเอ่ยอย่างเป็นมิตรอีกครั้ง เธอยกแขนขึ้นชี้ไปยังทิศทางหนึงของป่า
"คนปกติ?!"
มีมนุษย์อยู่โลกภายนอก!
เพราะท่าทีของหญิงสาวปริศนาไม่ได้อันตรายทำให้เด็กๆเริ่มมีความหวัง แต่ไม่ใช่สำหรับเด็กที่อายุมากกว่าที่ต้องแปลกรับชีวิตของทุกคน
"เธอเป็นใคร" กิลด้าถามอย่างไม่ไว้ใจ
มันไม่ง่ายไปหน่อยหรอที่ผู้หญิงคนเดียวจะสามารถอาศัยในป่าที่น่ากลัวได้ และถ้าตอนนี้คุโระกับเรย์ถูกไล่ล่าจากปีศาจของฟาร์มอยู่ล่ะก็ มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอที่เธอคนนี้ปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน
"แสดงใบหน้าออกมา"
===============
ตึกกๆ! ตึกกกๆ!!
'ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปแย่แน่!'
คุโระที่วิ่งหนีหัวหน้าปีศาจจากฟาร์มอยู่เริ่มนักใจ เพราะมันส่งสัญญาณให้ปีศาจจากฟาร์มตัวอื่นๆที่กระจายตัวอยู่ ให้กลับมาหาเขาและรุมล้อมวิ่งไล่เธอ
'เร็ว เราต้องวิ่งให้เร็วกว่านี้!'
ขาเล็กพยายามก้าวให้ไกลและเร็วขึ้น มุ่งหน้าไปทิศทางตรงข้ามของทางทวนลมให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ปีศาจพวกนี้ไม่มีการเคลื่อนไหวที่สูญเปล่า พวกมันไม่ยอมเข้ามาโจมตีคุโระ เพราะเป็นสินค้าคุณภาพสูง จึงไม่มีทางเลือกมากนอกจากจะทำให้เด็กสาวหมดแรง
หากคุโระหยุดเมื่อไร เธอจะถูกจับทันที
ดวงตากลมโตกวาดสายตามองปีศาจทั้งสาม มีปีศาจสองตัวอยู่ทางซ้ายและทางขวาประกบเธอไม่ให้วิ่งออกนอกเส้นทาง ส่วนตัวสุดท้ายวิ่งตามหลังของเธอมาติดๆ เมื่อสมองคิดแผนได้ก็หาจังหวะที่ปีศาจด้านข้างกำลังวิ่งผ่านต้นไม้บดบังตัวเธอเสร็จก็เริ่มลงมือทันที
ควับ!
มือเล็กดึงผ้าพันคอออก และขว้างไปหาปีศาจที่อยู่ด้านหลังของเธอ มันรีบปัดผ้าพันคอออกเพื่อให้มองเห็นร่างเล็ก แต่ร่างของเธอกลับไม่อยู่ตรงไหนแล้ว
"เธอหายไปไหน?" มันหันมาถามเพื่อนปีศาจทั้งสองที่หยุดนิ่งเช่นกัน
"ไม่ ฉันไม่เห็นเธอ" พอพวกมันวิ่งพ้นจากต้นไม้ก็ไม่เห็นร่างของคุโระแล้ว
"อยู่ข้างล่าง!" ปีศาจอีกตัวดมหากลิ่นเอกลักษณ์ของคุโระ และทำให้พบว่าเธอกำลังวิ่งอยู่ใต้พื้น
พวกมันคาดไม่ถึงเลยว่าร่างเล็กจะลงไปใต้พื้นที่มีแต่รากไม้กินสิ่งมีชีวิต ความหวาดกลัวที่รากไม้จะทำให้สินค้ามีคุณภาพต้องมีรอยขีดข่วนทำให้พวกมันตัดสินใจลงไปในโพรงรากไม้ด้วย
กึด!
"ขอฆ่าพวกมันหน่อยเถอะ!"
ฉันกัดนิ้วตัวเองทำให้มีเลือดสีแดงไหลออกมาตามทางที่ฉันวิ่ง รากไม้ตอบสนองต่อเลือดอย่างดี พวกมันเริ่มเคลื่อนไหว แต่ด้วยร่างกายที่มีขนาดเล็กและความเร็วที่เป็นเลิศจึงสามารถหลบหลีกพวกมันได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่ใช่สำหรับปีศาจทั้งสามที่มีร่างกายใหญ่โต พวกมันโดนรากไม้พันเยอะขึ้นและในที่สุดพวกมันก็ถูกรากไม้พันธนาการไว้
"ขึ้นไปด้านบนดีกว่า" ฉันวิ่งไปไกลสักพักก็กระโดดเกาะรากไม้ข้างบน แล้วกระชากมันด้วยแรงที่มากพอจนทำให้มันขาดได้
ตึก
"เหนื่อยจริงๆ อยากพักแล้ววว" ฉันหอบหายใจนักและบิดตัวไปมา เพราะใช้แรงไปมากแล้วยังไม่ได้พัก ซึ่งมีผลเสียทำให้ปวดทั่วร่างกายแทบขยับไม่ได้
"มันจบแล้ว"
เสียงปีศาจหัวหน้าดังขึ้นจากด้านหลังของฉัน ไม่น่าแปลกใจที่มันจะอยู่ด้านบนและรอจับฉันง่ายๆ
"เธอทำได้ดีเกินคาด" ปีศาจหัวหน้าค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ ส่วนฉันถึงจะเหนื่อยมากแค่ไหน แต่ก็เตรียมตัวหนีเต็มที่
"รู้ตัวไมว่าเธอมีความสามารถเหนือคนอื่น" มันค่อนข้างพอใจมาก เพราะการหนีแสนฉลาดของเธอทำให้เขาอดพูดถึงความลับของเธอไม่ได้
"มันคงเกี่ยวกับคุณภาพระดับแรร์สินะ" ฉันก็ต้องแปลกใจเหมือนกัน ภายนอกร่างกายบอบบางนี้กลับมีพลังมหาศาลอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งเธอก็คาดเดาได้จากระดับที่สูงของเธอเอง
"ถ้าอยากรู้ก็ยอมแพ้ซะ"
พูดให้อยากรู้และจากไปอย่างไม่ใยดี เธอละเกลียดจริงๆ
'เมื่อไรจะมานะ..'
ฉันนึกย้อนเนื้อเรื่องต่อจากนี้ แต่ยังไม่ทันได้คิดก็มีบางอย่างพุ่งมาคว้าหลังเสื้อให้ตัวเธอลอยไปจากปีศาจจากฟาร์มเสียแล้ว
ควับ!
"ใครน่ะ!" ปีศาจจากฟาร์มตะโกนด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นบุคคลปริศนาขี่ม้าแปลกตาชิงสินค้ามากคุณภาพของเขาไป
"คุโระ เธอปลอดภัยนะ!" เสียงเรียกอันคุ้นเคยทำให้เด็กสาวต้องแปลกใจ พอหันหลังมองคนที่ซ้อนหลังคนที่คว้าตัวเธอไว้อยู่ก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าเดิม
นายมาทำอะไรที่นี่! เรรรรย์!!
ขอบคุณภาพจาก: Pinterest
#รอดแล้ว(?)
--------------
คุโระของเราเก่งสุดๆไปเลยย ใครช่วยน้องกันนะ? แล้วเรย์มาได้ยังไง? รอตอนหน้านะคะ!
ติชมกันได้นะคะ
จะขอหยุด2-3วันนะคะ///ไม่ว่างคะ55
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ♡
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
คนที่มาช่วยน้องก็คือออออ....ยั----แค่ก!!