[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย

ตอนที่ 29 : สัตว์ปีศาจ

ความเดิมตอนที่แล้ว

คุโระตกลงมาที่โพรงไม้คนเดียว ถึงจะพบเจอกับแมลง(?)แปลกๆก็ตาม แต่เธอก็จัดการกับพวกมันที่ตามมาตอแยได้อย่างง่ายดาย และมาพบกับเอ็มม่า กับเรย์อีกครั้ง แต่อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ดีเท่าไร เพราะรากไม้พยายามจะรัดพวกเขา แต่ก็รอดมาได้ เพราะทำให้ความหนาวเย็นจากข้างนอกเข้ามาภายในได้ ซึ่งเป็นจุดอ่อนของรากไม้ และปีนออกไปข้างบนได้สำเร็จ

==========

สัตว์ปีศาจ

     เมื่อสามารถขึ้นมาบนพื้นได้อีกครั้ง ลมหนาวเย็นก็พัดปะทะเข้าสู่ร่างเล็กทันที สาเหตุจากอากาศหนาวเป็นพิเศษนี้ คงเพราะต้นไม้ที่สูงใหญ่ และมีใบไม้หนาบดบังแสงจากดวงอาทิตย์อีกที ทำให้ไม่หลงเหลือความอบอุ่นมากนัก

     ร่างกายที่พึ่งอบอุ่นพบกับอากาศหนาวที่เปลี่ยนแปลงกระทันหันทำให้ยกมือขึ้นมากอดตัวเอง เพื่อให้ความอบอุ่นไม่ได้

     แต่การที่มีอากาศหนาวก็ยังมีข้อดี เพราะจะได้ไม่เจอรากไม้ซุ่มโจมตีอีก

     กึด

     ฉันกอดตัวเองแน่นขึ้น แล้วเอาหน้าซุกกับผ้าพันคอผืนหนาของตัวเอง

     โลกภายนอกเต็มไปด้วยสิ่งที่พวกเราไม่รู้ เต็มไปด้วยสิ่งที่น่ากลัว เสมือนไม่ใช่โลกที่พวกเราอาศัยอยู่ มันทั้งเคว้งคว้างและโดดเดียว ไร้เป้าหมายและไร้เส้นทาง..แต่อย่างน้อยพวกเราก็มีหนังสือของคุณมิเนอร์ว่า และเป็นหนังสือที่มีประโยชน์สุดๆ มันมีทั้งวิธีจัดการอันตรายที่ไม่รู้จัก จุดอ่อนของศัตรู รวมทั้งสิ่งที่กินได้ อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว

     พวกเรามีกันและกัน และพวกเรามีพันธมิตร

     "คุโระ เอ็มม่าเจอแล้ว" เรย์ที่อยู่หลังต้นไม้กวักมือเรียก ทำให้มีเด็กๆหลายคนให้ความสนใจไม่น้อย

     สิ่งที่อยู่ต่อหน้าของพวกเราคล้ายๆดอกไม้ที่ตูมอยู่ แต่มันใหญ่กว่าดอกไม้มาก ซึ่งมันคือ น้ำ

     "น้ำหรอ?"

     "ดอกอาเนโมเนเก็บน้ำบริสุทธิ์ไว้ พวกนี้เป็นของปลอม แต่ถ้าทำตามในหนังสือก็ดื่มได้ปกติ" ฉันอธิบายให้คนอื่นๆที่ไม่เคยอ่านหนังสือฟัง

     "อาเนโมเน!?" ดอนทำสีหน้าประหลาดใจกับข้อมูลที่ฉันบอกไป

     "คอยดูนะ" เรย์ล้วงมือในกระเป๋าหามีดสั้น แล้วจัดการผ่าดอกอาเนโมเนทางแนวนอน และน้ำสีใสก็ไหลทะลักออกมาใส่โหลแก้วที่เตรียมไว้จนเต็ม

     """""ว้าวววว!!"""""

     "คราวนี้พวกเราก็ไม่ต้องหาแหล่งน้ำแล้ว" เอ็มม่าบอกข้อดีของมัน

      หลังจากนั้นพวกเราก็เดินทางกันต่อ จุดหมายคือแอเรียB06-32 ซึ่งตอนนี้พวกเราอยู่ที่B00-15 เพราะตกลงไปข้างล่าง พวกเราเลยออกนอกเส้นทางนิดหน่อย 

     ระหว่างการเดินทางที่เป็นไปอย่างราบรื่น เรย์ก็เปิดปลอกปากกาออกมาดู ปรากฏหน้าจอสีใสที่มีโค้ดแสดงตำแหน่งปัจจุบันของพวกเรา สัญลักษณ์นกฮูกที่เปรียบเสมือนตัวแทนของคุณมิเนอร์ว่าและรหัสมอร์สที่ล้อมรอบสัญลักษณ์นกฮูกบนหน้าจอลอยอยู่แปลได้ความว่า สัมผัสฉัน

     พอกดเข้าไปก็มีช่องให้กรอกรหัสผ่าน มีโค้ดเลขแปลกๆ และรหัสมอร์สที่แปลไม่ออก(วงกลมทึบ) ปริศนานี้เราแก้ปัญหาโดยการใช้หนังสืออีกเล่มที่มีสัญลักษณ์นกฮูกและรหัสมอร์สเส้นทึบบนปกหนังสือช่วย

     2 เล่มที่ถูกสงสัยในตอนแรก ได้เอามาใช้ในตอนนี้

     หนึ่งเล่มไว้ให้เรารู้เรื่องโลกภายนอก ส่วนอีกเล่มเป็นกุญแจเปิดรหัสนี้

     คุณมิเนอร์ว่าตั้งใจทำให้มันซับซ้อนขนาดนี้ คงเป็นเพราะป้องกันไม่ให้พวกผู้ใหญ่ หรือพวกปีศาจรู้ง่ายๆ มีเพียงแค่เด็กที่ได้อ่านเท่านั้นที่จะพอจับสังเกตเห็นถึงสิ่งนี้ได้

     "13-18-02 งั้นก็ต้องหน้าที่13 บรรทัดที่8 คำที่2"

     เรย์เปิดหนังสือตามที่โค้ดเลขบอกจนหยุดอยู่ที่หน้าที่ต้องการ ตาเรียวเล็กไล่กวาดสายตาตามบรรทัดของหนังสือเพื่อหาคำที่เป็นเป้าหมาย

     "มนุษย์"

     พอพบคำที่ต้องการแล้ว เรย์ก็กรอกคำลงไปบนหน้าจอใส

     พรึบ

     หน้าจอเปลี่ยนไปเป็นลายมือของใครสักคน ที่เป็นใครไม่ได้นอกจากคุณมิเนอร์ว่า

     "มาหาฉันถ้าต้องการความช่วยเหลือ ฉันจะคอยอยู่ที่แอเรียB06-32 วิลเลี่ยม มิเนอร์ว่า" ฉันอ่านตามข้อความบนหน้าจอแล้วพูดตามไปด้วย

     ความหวังถูกก่อตัวขึ้นในจิตใจ เป็นความหมายที่ทำให้ร่างกายที่เหนื่อยล้า กลับมามีพลังเพื่อเดินทางสู้เป้าหมายอย่างไม่ย่อท้ออีกครั้ง

     "ข้อความจากคุณมิเนอร์ว่า!" เอ็มม่าส่งยิ้มให้พวกเรา

     "อื้ม นอร์แมนคงเห็นแล้ว พาสเวิร์ดต่อไปก็-"

     ครืนน--นน!!!

     ในตอนที่เรย์จะกรอกรหัสต่อก็เกิดเสียงปริศนาดังขึ้นซะก่อน เขารีบเก็บปากกาและหนังสือลง ส่วนฉันกับเอ็มม่าก็รีบหันมองไปรอบตัว อย่างหวาดระแวง

    ครืนนน ครึกก

    เสียงยังคงดังสนั่นอย่างต่อเนื่อง ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย จากที่ดังอยู่แล้วเป็นดังขึ้น จากห่างไกลเป็นใกล้ขี้น

     สัมผัสที่สะเทือนอย่างหนักอึ้งจากพื้นสู่ร่างกายเป็นสัญญาณเตือนภัยได้อย่างดี

     "นี่เรย์" เอ็มม่าก้มหน้านิ่ง

     เธอไม่อยากคิดเลยว่ามันคืออะไร

     "อา มีบางอย่างกำลังมา.." เรย์ตอบเสียงเรียบ

     เขาว่าเจอรากไม้เมื่อกี้ก็หนักแล้วนะ

     ทุกคนต่างหยุดนิ่ง และอดที่จะแสดงสีหน้าด้วยความกังวลไม่ได้

     "อีกแล้วหรอ..." ทอมะ

     ครึก!

     เศษไม้จากต้นไม้ที่ถูกโค้นล้ม กระเด็นใส่ฉันจากด้านหลัง

     ให้ตายเถอะ ของแบบนี้ฉันหลบได้สบายๆ

     มีอะไรยากกว่านี้ไม?

     เมื่อฉันมีความคิดอาจหาญท่าทายชีวิตตัวเองเสร็จ ไม่ช้าและไม่เร็วเกินไป สิ่งมีชีวิตแปลกประหลาดร่างใหญ่โตผิดรูปร่างก็ปรากฏขึ้นในทิศทางของต้นไม้ที่ถูกโค้นล้มสู่สายตาของทุกคน

     "ทุกคนวิ่ง!!"

     ไม่ต้องรอให้สิ้นเสียงของเอ็มม่า เสียงรองเท้าบูทกระทบดังกับพื้น จาก 1คน เป็น 2คน และมากขึ้นเรื่อยๆก็ตามมา

     ถึงฉันจะบังอาจคิดพิเรนไปไม่นาน แต่มันคือสิ่งที่ฉันไม่อยากเจอที่สุด!

     พวกเราโดนปีศาจในป่าโจมตี

     ตึก ตึก ตึก ๆ ๆ!!!

     """""ว้าากก!!"""""

     โครมมมๆ!!

     เสียงความวุ่นวายจากหลายๆคน และอีก 1ตัว ผสมปนเปกันไปหมด แรงกายทั้งหมดในร่างถูกรีดเค้นออกมาใช้กับสถานการณ์แสนลุ้นระทึกนี้ พื้นที่ขรุขระทำให้เกือบล้มอยู่หลายครั้ง แต่ด้วยกล้ามเนื้อขาที่ถูกฝึกฝนมาอย่างดี เพราะเกมวิ่งไล่จับทำให้ไม่มีใครล้มลงไป

     "ก๊าซซซ!!"

    เพราะเสียงกรีดร้องของมัน ทำให้ทุกคนต้องยกมือขึ้นปิดหูรวมถึงฉันด้วย

     "อื้อฮือ น่าเกลียดไม่พอ ยังหนวกหูสุดๆ" ฉันที่วิ่งข้างเอ็มม่า กับเรย์หรือก็คือ อยู่ตรงกลางพอดี เอามือปิดหูแน่นกว่าใครเพื่อน

     มลพิษทางหู! ฉันโดนเต็มๆ!! ซวยซ้ำซวยซ้อนจริงๆ!

     "เรย์! เจ้านี่มันอะไร?" กิลด้าตะโกนกลับมาถามเรย์ที่รั้งท้าย

     "มีในหนังสือไม?!" ตามมาด้วยเสียงของดอน

     เรย์หันมามองฉัน กับเอ็มม่าเหมือนอยากขอคำปรึกษา แล้วพวกเราก็ผยักหน้าลงพร้อมกัน

     ตึก ตึกๆ !

      "ไม่มีเลย! มันต้องเป็นปีศาจแน่นอน!"

     มันเดาได้ง่าย เพราะสิ่งที่ไม่ถูกระบุในหนังสือมีเพียงสิ่งเดียวที่พวกผู้ใหญ่ยกเว้นคุณมิเนอว่าไม่อนุญาตให้เด็กคนไหนล่วงรู้ คือปีศาจนั่นเอง

      "เจ้านั่นสินะ!" ดอนหันมามองปีศาจข้างหลัง เพราะเขาพึ่งเคยเห็นปีศาจครั้งแรก และคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันนัก

     ทุกคนแสดงสีหน้าหลากหลายกันไป

     "ฉันมั่นใจ แต่ปีศาจที่ฉันเห็นกับนอร์แมนมันเดินเหมือนมนุษย์" เอ็มม่าบอกข้อมูล แล้วหวนคิดถึงปีศาจในความทรงจำ

     "ใช่ความทรงจำของฉันก็เป็นแบบนั้น!" เรย์พูดเสริมข้อมูลของเอ็มม่า เพราะในตอนที่เขายังเป็นทารก ปีศาจที่เดินเหมือนมนุษย์ยืนควบคุมผู้ใหญ่มีอยู่ไม่น้อย

     ทั้งมือ ใบหน้า และผิวกาย พวกเขาจำมันได้อย่างดี

     ก็อยากโม้นะว่าฉันเคยเห็นมันบ่อยๆจากมังงะของโลกก่อน แต่ท่าจะไม่ดีเท่าไร...ตัวจริงไม่ใช่ว่ามันไม่น่ากลัวนะ..เพียงแค่ฉันคิดว่ามันน่าเกลียดมากกว่าเท่านั้นเอง

     ฉันหวังว่าทุกคนจะคิดเหมือนฉันนะ

     อะไรกัน ไม่เห็นแปลก! ถ้าคิดว่ามันน่ากลัวก็ไม่ดีเท่าไร เพราะมันคือสิ่งที่เราต้องเผชิญหน้าในตอนนี้ และในอนาคต

     "แต่ปีศาจที่ฉันเจอกับนอร์แมนพวกมันไม่มีหาง ใส่หน้ากากตลอดเวลา ใส่เสื้อผ้าด้วย!"

     แต่ว่าเจ้าตัวนี้

     "ก็น่าจะคล้ายๆ สัตว์ปีศาจไง!" ฉันโพล่งขึ้นบ้าง หลังจากเงียบมานาน

     พรึบ!

     ปีศาจพุ่งตัวมาข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มันยื่นลิ้นหมายจะตวัดฉันเข้าปาก

     ฟริ้วว ฉึก!

     "ก๊าซซซ--ซซ!"

     ปีศาจผู้น่าสงสารร้องลั่น เพราะก่อนที่มันจะตวัดฉันเข้าปากมันไป ฉันเขวี้ยงมีดทำครัวที่พกมาด้วยพุ่งไปตัดลิ้นของมันก่อน แต่ด้วยเหตุนี้ทำให้เหลือมีดทำครัวอีกแค่ 1ด้ามเท่านั้น

     ดอนเห็นสถานการณ์เริ่มไม่สู้ดี เขารีบยกมือขึ้นสูงแล้วชูแขนไปทางซ้ายให้กิลด้า

     ตึก ตึกๆ!!

     "ทุกคนวิ่ง อย่ามองข้างหลัง!"

     จากนั้นพวกเราถูกแบ่งเป็น 2กลุ่ม โดยแต่ละกลุ่มมีดอนและกิลด้าเป็นผู้นำ ดอนนำพวกเราวิ่งไปที่แคบๆ ที่มีต้นไม้อยู่หนาแน่น ส่วนกิลด้าวิ่งนำเด็กที่มีศักภาพต่ำไม่กี่คนพาไปอีกเส้นทาง ที่มีต้นไม้อยู่หนาแน่นเช่นกัน

     สัตว์ปีศาจลังเลเล็กน้อย มันมองดู 2กลุ่มที่วิ่งไปคนละเส้นทาง เพื่อเลือกเหยื่อของมันเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเลือกกลุ่มคนที่เยอะกว่า

     น่าเสียดายที่ฉันอดตะโกนบอกมันให้มันมาทางนี้

     "ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย" เอ็มม่าพูดตัด เพราะรู้ทันความคิดของฉัน

     "ฉันว่ามันแค้นเธอแน่ๆ" เรย์พูดหยอกฉัน

     ได้ทีก็แกล้งเลยนะ..

     แต่ทุกคนสุดยอดเลย พวกเขาเตรียมการวิ่งหนีจากปีศาจมาตั้งแต่แรก ใช้สมองได้ดี ไม่มีอาการร้อนรน วิเคราะห์ศัตรูและสภาพแวดล้อมในฐานะทีมอย่างใจเย็น ระยะเวลา 2เดือนพวกเขาฝึกมาดี และทุ่มสุดตัว...ไอ้ปีศาจชั้นต่ำ!

     แกมันไม่น่ากลัวเท่า นอร์แมน ม่าม๊า และซิสเตอร์โครเน่หรอกกกก!!!

     พวกเราไม่ใช่อาหาร ถ้าคิดว่ามันง่ายที่จะกินเด็กที่สั่นกลัวล่ะก็ไปคิดใหม่ซะ!

     "คุโระ เรย์ ทุกคนปลอดภัยแล้ว มาจัดการปีศาจกันเถอะ!"

    ต้องขอบคุณดอนที่พาพวกเรามาที่ที่มีต้นไม้ค่อนข้างเยอะ เพราะขนาดตัวที่ใหญ่ของสัตว์ปีศาจ ทำให้มันติดต้นไม้อยู่ พวกเรา 3คนรีบหันมาคุยกัน แล้วปล่อยให้คนอื่นวิ่งกันไปก่อน

     "เอาให้จบ เพราะปีศาจนี่มันไม่ยอมแน่"

     ฉันพูดแนะนำ พวกปีศาจจากฟาร์มจะมาตอนไหนก็ไม่รู้ โดยรวมแล้วเราพบกับสถานการณ์อันตรายหลายอย่างเข้ามา ตอนนี้ทุกคนก็เหนื่อย และที่สำคัญพวกเรายังไม่ได้พักกันเลย

    คอยดูนะ ถ้าฉันได้พักฉันจะหลับยาวๆเลย 

    "ทำให้มันร่วงในกับดับของต้นไม้" เรย์จับคางครุ่นคิด และพูดออกมา

     ถึงพวกเราจะมีทักษะที่ดีแค่ไหน แต่ถ้าต้องสู้กับสัตว์ปีศาจที่ได้เปรียบมนุษย์หลายอย่าง โดยไร้อาวุธ ก็เป็นความคิดที่สิ้นคิดมาก ความคิดของเรย์เลยเป็นทางเลือกที่ดี

     "เข้าใจแล้ว งั้นแยกกัน" เอ็มม่ารีบด่วนสรุป เพราะสถานการณ์ในตอนนี้เราไม่ควรเสียเวลาแม้แต่น้อย

     "ได้เลย" ฉันตอบรับ แล้วเตรียมวิ่งไปอีกทาง

     "ไม่ ฉันจะทำคนเดียว"

     "".....""

     เกิดความเงียบระหว่างพวกเราขึ้น เอ็มม่าที่หันมามองเรย์อย่างจับผิด และพูดขึ้นว่า

     "เรย์ นายคงไม่ฆ่าตัวตา-"

     "ไม่ทำเด็ดขาด ที่ฉันทำเพราะฉันมั่นใจว่าจะทำสำเร็จ" เรย์ยิ้มตอบ น้ำเสียงสื่อถึงความมั่นใจอย่างมาก

     ฉันมองเรย์นิ่ง แล้วพูดให้เอ็มม่าคลายความกังวลใจ

    "เอ็มม่าไว้ใจเรย์เถอะ หมอนี้ไม่กล้าผิดสัญญาฉันหรอก"

     "ถูกต้องที่สุด คอย 10วินาที หลังจากฉันไปจากนั้นพวกเธอก็ไปรวมกลุ่มกับกิลด้า และพาไปทางทวนลมให้เร็วที่สุด" เรย์ยิ้มกว้างเพื่อให้พวกเราไว้ใจเขามากยิ่งขึ้น

    "เอ็มม่า ถ้าหมอนี่ไม่กลับมาไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนฉันจะลากกลับมาเอง" ว่าจบฉันก็หักมือเสียงดังกร๊อบแกร๊บ

     ในครั้งที่แล้วฉันแค่ต่อยเรย์ แต่ครั้งนี้เขาน่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเขาทำผิดสัญญา

     "อื้ม! โชคดีนะเรย์" เอ็มม่าพยักหน้าลงรัวๆ แต่มีเหงื่อบนใบหน้าแย้มยิ้มเสมอนั้นเล็กน้อย

     "นะ-แน่นอน" เรย์ตอบเสียงสั่น

    "พวกเราจะรอนายนะ" ฉันส่งยิ้มเป็นกำลังใจ และออกตัววิ่งไปกับเอ็มม่า

    "ไว้เจอกัน" เรย์ตอบ แล้วออกตัววิ่งไปทิศทางตรงข้ามกับพวกเรา

     ตึก ตึก ๆ

     ทางด้านเรย์ เขาจงใจวิ่งอ้อมไปข้างหลังของสัตว์ปีศาจแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า "มาสิฉันอยู่ทางนี้"

     ควับ

     "ใช่แล้ว"

     สัตว์ปีศาจหันมามองเรย์ ในปากกว้างมีฟันแหลมคม และเลือดสีแดงจากแผลที่ปากผสมกับน้ำลายไหลลงพื้นเลอะไปทั่ว อย่างกระหาย

     เขาจะไม่ตายที่นี่..และจะไม่ให้ทุกคนตายด้วย!

     "มาเลย!" เรย์ออกตัววิ่งสุดแรง เพราะคิดว่าสัตว์ปีศาจสนใจมาที่เขาแล้ว

     แต่...

     ควับ!

     สัตว์ปีศาจกลับหันหน้าหนีไปอีกทาง และ...

     "ก๊าซซซซ!!"

     ครืดด โครมม

     มันกรีดร้องสุดเสียง พังต้นไม้ต่อไปไม่สนใจว่าตัวเองจะเจ็บแค่ไหน

     "???" เรย์ได้แต่ยืนงง

     ทำไมมันไม่ตามเขาล่ะ?

     และเรย์ก็ได้คำตอบเมื่อสายตาคมเห็นสัตว์ปีศาจต้องการมุ่งหน้าไปทิศทางไหน

     "..ฉันแค่พูดเล่น!" เรย์ตบหน้าผากเสียงดังอย่างเหนื่อยหน่าย

     ทางด้านฉันกับเอ็มม่าที่ทันเห็นเหตุการณ์พอดีก็...

     "คิดเหมือนฉันไมเอ็มม่า?" ฉันพูดอย่างเหม่อลอย แต่สายตายังมองสัตว์ปีศาจที่จ้องฉันอย่างกินเลือดกินเนื้อไม่วางตา

     ...ฉันคิดว่าฉันต้องออกไปแทนเรย์ซะแล้ว

     "ฉันก็คิดเหมือนเธอ คุโระ" เอ็มม่าพยักหน้าลงอย่างช้าๆ

     สัตว์ปีศาจนี่มันตามฉัน..ก็คงจะแค้นที่โดนตัดลิ้น

     ถึงตอนแรกจะคิดอยากเจออะไรที่ยากกว่าหลบเศษไม้ก็เถอะ...แต่เพราะแบบนี้แผนเลยเสียหมด

     ฉันแอบลอบยิ้มในใจ

ขอโทษตอนนี้จะทันไมนะ?

ขอบคุณภาพจาก: Pinterest

#วิธีดูรหัสมอร์สค่ะ

--------------

เปิดตัวตอนแรก ติชมกันได้นะคะ55

อืมไรท์ว่าไม่ทันนะ555+ รู้สึกว่าคุโระของเราจะเจองานหนักนะคะ ไม่หน้าเลยลูกกก

รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ♡