[Fic Yakusoku No Neverland] : พันธะขีดเส้นตาย
ตอนที่ 25 : ป่าแห่งคำส้ญญา
โชคชะตาของครอบครัวที่รัก จะเป็นเช่นไร?
แซ่ก แซ่ก
"ใหญ่จังง!" ดอนแหงนหน้ามองต้นไม้ที่ใหญ่ผิดปกติด้วยความทึ่ง
ป่าที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ต่างจากรูปภาพหรือภาพวาดที่เคยเห็น มันมหึมา สูงใหญ่ และน่าอัศจรรย์ใจ
เด็กๆ ต่างตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้เห็น แต่การเดินทางในป่าที่มีรากไม้ใหญ่นั้นก็เป็นไปด้วยความยากลำบาก
แต่ละก้าวเริ่มเริ่มช้าลง
"เอ็มม่า" ดอนทักเอ็มม่า ทุกคนกำลังเหนื่อยล้า
"อื้ม! เอาล่ะทุกคนได้เวลาพักแล้ว" เอ็มม่าพูดเสียงใส
แล้วทุกคนก็ไปรวมตัวกันกินข้าวเช้า
"อย่ากินเยอะมากนะ พวกเราต้องเหลืออาหารให้ได้มากที่สุด" กิลด้ากล่าวเตือนเด็กๆ ด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
เอ็มม่า กับคุโระแยกตัวออกมาจากทุกคนเพื่อสอดส่องภัยอันตราย ตอนนี้ยังไม่สามารถพูดได้ว่าพวกเราปลอดภัย 100%
"เอ็มม่าไม่ไปกินหรอ?" ฉันทักเอ็มม่าที่ยืนข้างๆ
"ฉันไม่วางใจจะอยู่ตรงนี้เอง เธอนั่นแหละไปกินกับคนอื่นสิ" เอ็มม่าตอบกลับ
"ไม่ เธอบาดเจ็บอยู่นะ" ฉันยิ้มขมขู่ เธอต้องพักนะ
"ไม่ฉันไหวอยู่ เห็นไมเด็กๆเขาเรียกเธอแล้ว" เอ็มม่าเมินสายตาของฉัน
"..อยู่กันมันทั้งคู่นี้แหละ" ฉันถอนหายใจแล้วตอบตัดการเถียงนี้ เพราะไม่มีใครยอมใครนิ
เอ็มม่ากับคุโระมองไปที่ทุกคนกำลังกินขนมปังด้วยรอยยิ้ม
นี่คือมื้อเช้าแรกของเราที่โลกภายนอก และคือจุดเริ่มต้น ความปลอดภัย อาหาร พวกเราจะหามันอีกครั้ง และอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขในฐานะครอบครัวใหญ่
ฉันกำหมัดแน่น 2ปีต่อจากนี้จะต้องกลับไปช่วยคนที่เหลือ ศัตรูมีโอกาสอยู่ในป่าสูง ต้องปกป้องทุกคน
ในขณะที่คุโระตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ได้มีผู้มาใหม่มายังข้างหลังของทั้ง 2คนโดยไม่รู้ตัว และ
โป่ก!
"เฮ้ โย่ว!"
""โอ๊ย!"" ฉันกับเอ็มม่าร้องเสียงหลงเพราะมีบางอย่างกระแทกหัวพวกเราอย่างจัง
"เฮ้ โย่ว?" เอ็มม่าหันมองเรย์ที่เอาขวดน้ำออกจากหัวคุโระ
"เล่นอะไรของนายเนี่ย? เรย์" ฉันกุมหัวตัวเอง
"ที่นี่ไม่มีรอยเท้าหรือสิ่งของที่ตกอยู่...พักก่อนเถอะ ฉันจะทำแทนเอง" เรย์ส่งขวดน้ำให้พวกเรา
รอยเท้ามักช่วยเราได้เสมอเหมือนการเล่นวิ่งไล่จับ
หรือก็คือที่นี่ปลอดภัยในระดับหนึง
"ขอบใจ/อืม" เอ็มม่ากับฉันรับขวดน้ำจากเรย์
"..." เรย์เงียบไป
"...โทษที ถ้าฉันอยู่ในแผนเธอคงไม่ต้องเสียหูกับเจ็บมือ" เรย์ขอโทษเอ็มม่า
"ไม่ต้องห่วง ฉันมีความสุขที่นายมีชีวิตอยู่ เนอะคุโระ!"
"อื้ม ฉันดีใจ" ฉันยิ้มและตอบ
เรย์คลี่ยิ้มบางๆ "เมื่อกี้ฉันไปขอโทษอันนาด้วย"
อันนาต้องเสียผมเปียของเธอไป เพราะเอาไปอำพรางกลิ่นไหม้ แผนตอนที่แกล้งเผาเรย์
`ขอโทษด้วยเรื่องผม`
"รู้ไหมเธอตอบว่าอะไร?"
"จริงด้วยสุขสันต์วันเกิดนะ ยินดีด้วย"
"ไม่อยากเชื่อ..ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันเตรียมจะตาย" เรย์หลุบตามองต่ำ
และเงยหน้าอีกครั้ง หันมาสบตากับพวกเรา "คุโระ เอ็มม่า ฉันจะมีชีวิตอยู่.."
"ฉันจะปกป้องครอบครัวของฉัน เหมือนกับพวกเธอ"
"ครั้งนี้ฉันขอสัญญา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นฉันจะไม่ทิ้งพวกเขาอีก"
เขาเคยทิ้งครอบครัวของตัวเอง...โง่สินดี
"อืม..ก็พูดได้นิ" ฉันพูดเสร็จก็ยกน้ำขึ้นดื่ม
(ฉึก!)
...คุโระ..เขาถลอกจนไม่มีให้แซะแล้ว!
"อุ๊ปส..ฮุๆ" เอ็มม่ากลั้นขำสุดชีวิต
"..." เรย์เบี่ยงสายตาไปทางอื่น
ฉันยิ้มกว้าง และพูดเสียงที่อ่อนลง
"..ทำไปด้วยกันเถอะ..มาสร้างโลกที่พวกเราอยู่ได้อย่างมีความสุข"
"อื้ม! มาพยายามกัน!" เอ็มม่า
"แน่นอน" เรย์
หลังจากนั้นพวกเราก็ออกเดินทางกันต่อ สิ่งแรกที่จำเป็นคือน้ำ วิวที่เห็นตอนแรกคือแหล่งน้ำ พวกเราต้องไปตรวจสอบดูว่าน้ำสะอาดพอที่จะดื่ม และพวกเราต้องหาอาหารด้วย
มันทั้งน่าตื่นเต้น และลำบาก แต่นี่แหละคือการใช้ชีวิตที่โลกภายนอก
"แล้วต่อจากนี้ล่ะ..มีแผนที่จะมุ่งหน้าไปยัง?"
"ฮุๆ ก็เพราะนายทำตัวเองนั่นแหละ เลยไม่รู้แผนของเราเลย" ฉันส่งเสียงเยาะเย้ย
เรย์มีสายตาที่ว่างเปล่า...เธอดูสนุกนะที่ได้แกล้งเขาน่ะ
เรย์ได้แต่นึก...เป็นเหมือนเดิมก็ดีแท้ๆ
"คิดไว้แล้วล่ะ พวกเราจะไปทางใต้ที่แอเรียB06-32" เอ็มม่าเข้ามาขัดพวกเรา
พวกเราจะได้เจอคุณมิเนอร์ว่า
หะ
เรย์มองปากกาที่สลักตรงปลายด้ามว่า W.M ในมือของเอ็มม่า
"ปากกาอะไร? แอเรียB06-32?" เรย์ได้แต่ถาม..okเขาผิดเองแหละที่เอาแต่จะฆ่าตัวเอง
"ซิสเตอร์โครเน่ให้นอร์แมนไว้" ฉันตอบ นี่คือสุดยอดไพ่ตายที่นอร์แมนบอกไว้
"และยิ่งกว่านั้น..พอถอดมันออก" เอ็มม่าส่งปากกาให้เรย์ และหยุดพูดเพื่อความตื่นเต้น
พรึบ!
"หา! อะไรเนี่ย" เรย์ตกใจกับสิ่งที่เห็น
แต่ก่อนที่จะได้พูดกันต่อนั้น
"ลานิ!!!"
"!!!" เสียงของทอมะดังขึ้นด้วยความหวาดกลัว
ตึกๆ ตึกๆ !
พวกเรารีบวิ่งไปหาทอมะ และคริสที่อยู่ด้วยกันกับเขา
"เกิดอะไรขึ้นทอมะ!" เรย์เข้าไปหาทอมะ แล้วถามขึ้น
"แย่แล้ว! ลานิหายไป!!" ทอมะชี้ไปทางที่ไร้เงาคน
หายไป?
"เกิดอะไรขึ้น! ถูกโจมตีเหรอ!?" เอ็มม่าหวาดวิตกออกนอกหน้า
"ไม่! ไม่ใช่เลย! จู่ๆเขาก็หายไปในอากาศ!!" ทอมะพยายามอธิบายให้พวกเราเข้าใจ
"ทำไงดี!" คริส
"ลานิ! เลิกเล่นได้แล้ว!"
"ได้ยินก็ตอบด้วย"
"..." เงียบไม่มีเสียงตอบรับ
แปลก...แปลกเกินไป
"ทุกคนหยุด มันแปลกเกินไป" ฉันยกนิ้วแตะปาก พูดเสียงเบา
เรย์สะดุดกับคำพูดของฉัน "ไม่มีการตอบสนอง..ไม่ใช่แค่ลานิ..."
ไม่มีใครพูดอะไรเลย
"ทุกคนยังอยู่ครบใช่ไม" เรย์ถามคนที่ยังเหลืออยู่ แล้วมองหาอื่นด้วย แต่ไม่แม้จะเห็นวี่แววของคนอื่นเลย
"อื้ม" ทอมะ
"ฉันยังอยู่" เอ็มม่ากอดคริสที่ยังอยู่ไว้
"..."
....เดี๋ยวนะ
ทำไมคุโระไม่ตอบ
เรย์ เอ็มม่า ทอมะ และคริสค่อยๆหันมองเด็กสาวร่างเล็กผมสีดำที่รั้งท้ายพวกเขา
ร่างกายของเรย์เหมือนถูกแช่แข็งค้างเมื่อพบกับความว่างเปล่า
ทุกคนหายไป...อย่างไร้ร่องลอย
ขอบคุณภาพจาก: Pinterest
#ไม่ใช่ป่าแบบนี้นะคะ มันโหดกว่านี้ ไรท์ไม่มีรูป55
--------------
กลับมาแล้ว 555+ ขอเปิดภาค 2ด้วยยตอนสั้นๆ และไม่ยาวมากนะคะ อีกตอนอัพวันไหน? ไม่รู้ค่ะ!
ไพ่ตายที่นอร์แมนบอกในตอนที่10 ก็คือปากกานั่นเอง!
ขอขอบคุณทุกกำลังใจ และคอมเม้นค่ะ♡
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ!
เอ๊ะ
เดี๋ยวนะ
ห้ะ!!
คุโระ!!
ม่ายยยยย น้องไปหน่ายยยยยยย!!!
ขอบคุณค่ะ!
ขอบคุณค่ะ
กำลังรออยู่เลยยยย
ขอบคุณค่ะ!
ขอบคุณค่ะ