คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Brother Lover...05...100%
อย่างที่คิดเลยพอมาถึงจูเนียร์ก็งอนแบมแบมใหญ่
แบมแบมพยายามจะอธิบายว่าไปติวให้รุ่นน้องจนลืมดูเวลาพอมารู้สึกตัวอีกทีก็เลยเวลาเข้าหอไปแล้ว
โทรศัพท์ก็ดันมาแบตหมดตอนไหนก็ไม่รู้อีก
ทว่า...จูเนียร์ก็ไม่ยอมเข้าใจ
ปรกติเวลาแบมง้อจูเนียร์ก็แค่กอดๆอ้อนๆจูเนียร์ก็หายแล้ว
แต่ครั้งนี้เหมือนจะโกรธจริง กอดคอกอดเอวก็แล้วยังไม่ยอมหายงอนเลย
“จูเนียร์อ่า”
“…”
แบมแบมเดินไปกอดเอวจูเนียร์จากทางด้านหลังที่ตอนนี้กำลังนั่งอ่านการ์ตูนอยู่ที่ปลายเตียง
สายตาจูเนียร์จ้องไปที่หนังสือการ์ตูนตรงหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ
ทำทีเป็นไม่ได้ยินเสียงหงิงๆครางเป็นลูกแมวของเพื่อนร่วมห้อง
“จูเนียร์แบมขอโทษ
แบมไม่ได้ตั้งใจ หายงอนนะ" ว่าพลางวางคางไว้บนไหล่อีกคนแล้วเอียงคออ้อน
“…”
“แบมสำนึกผิดจริงๆแล้ว
ขอโทษ...ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“…"
"จะไม่ทำให้เนียร์เป็นห่วงอีกแล้ว..."
“...”
“จูเนียร์อ่า!!”
“…”
“ขอร้องอย่าเมินกันสิ
พูดกับแบมซักคำก็ยังดี” ยังไม่ละความพยามยาม
“…”
“จูเนียร์...จะลงโทษแบมก็ได้
แต่อย่าเมินแบมแบบนี้” ทว่า...ก็ยังไม่ได้ผล
“…”
"ลงโทษแบมเลย!
แบมเป็นเด็กดื้อ! แบมเป็นเด็กไม่ดี! และที่สำคัญแบมทำให้เนียร์ต้องเป็นห่วง~"
เหมือนจะได้ผลจูเนียร์เหล่ตามองลูกแมวน้อยที่กำลังกอดเอวเอาหน้าซบอยู่ข้างไหล่ตัวเองอย่างออดอ้อน
แบมแบมกะพริบตาปริบๆอย่างคนดีใจ
โดยลืมสนใจระยะห่างของใบหน้า
ว่าตอนนี้มันใกล้กันแค่ไหน ใกล้ขนาดที่จูเนียร์สามารถนับขนตาของคนตัวเล็กตรงหน้าได้สบายๆเลย
จูเนียร์ที่ถึงแม้จะเห็นบ่อยแต่ก็ไม่เคยจะชินมันสักที ยิ่งมองแมวน้อยขี้อ้อนนานก็รู้สึกยิ่งว่าน้ำลายมันสอข้างกระพุ้งแก้มมากกว่าขึ้น
กลืนน้ำลายไปมากเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหมดไปเสียที
แบมแบมก็ไม่รู้ตัวเลยรึไงว่าทำแบบนี้มันเป็นการฆ่าตัวเองชัดๆ
นี่ถ้าไม่ใช่เขาแต่เป็นคนอื่น ป่านนี้เจ้าตัวคงโดนจับกดลงเตียงไปนานแล้ว
ไหนจะแก้มกลมๆที่แดงระเรื่อนี่อีก
โว้ยยย
กะจะฆ่ากันให้ตายเลยใช่มั้ย!!
“ทำหน้าแบบนี้หายงอนแล้วใช่มั้ย”
แบมแบมเอ่ยทำลายความเงียบ พร้อมกับดึงสติอีกคน
“อยากให้หายงอนก็ได้...แต่ว่า...”
จูเนียร์มองหน้าแบมแบมแล้วอมยิ้มอย่างคนเจ้าเล่ห์ จิ้มไปที่แก้มตัวเอง จึกๆ อย่างคนมีแผน
“…”
“หอมก่อนจะหาย
“จูเนียร์!!
ไม่เอานะ”
“ทำไมอ่ะ
แต่ก่อนแบมหอมเนียร์บ่อยจะตาย”
“ก็ตอนนั้นมันเด็กนี่”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย
ก็เหมือนๆกันนั่นแหละ”
“แต่แบมอายนี่
ตอนนี้เราโตแล้วนะ”
“งั้น
ไม่หาย จะงอนต่อแล้ว” จูเนียร์เชิดหน้าเมินหน้าหนีไปทางอื่นอีกครั้ง
แบมแบมเลยต้องตกปากรับคำอย่างจำยอม
“เอางั้นก็ได้
แต่แค่นิดเดียวนะ”
“ได้...แบบไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ
เร็วๆเลย” จูเนียร์หันมายิ้มกว้าง จนคอแทบจะเคล็ด
แบมแบมหลับหูหลับตาสูดเอาอากาศเข้าปอดไปใหญ่ๆ
เพื่อเรียกความกล้า ก่อนจะรีบพุ่งไปหาแก้มเนียนตรงหน้าทันทีโดยที่ยังหลับตาอยู่
จูเนียร์เห็นท่าทางน่ารักๆนั้นก็อดไม่ได้ที่จะแกล้ง
เลยหันปากไปในตำแหน่งที่ปากเจลลี่นั้นพุ่งเข้ามา
จุ๊บ
แบมแบมที่รู้สึกว่าแก้มจูเนียร์มันนิ่มแปลกๆ
พอลืมตาขึ้นมา...
ก็พบว่า
มันไม่ใช่แก้ม
แต่ว่าเป็น...
ปาก!!
ปากจูเนียร์!!
แบบนี้มันก็หมายความว่าเราจูบกันไม่ใช่หรอ
แบมแบมผงะตัวออกมาอย่างรวดเร็ว
แต่จูเนียร์ยังคงนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ไหวติ่งใดๆ คงช็อคมากแน่เลย ฮือๆทำไงดีล่ะ -_-‘ ตายแล้วแบมแบมเพราะมัวแต่หลับตาเลยเล็งผิดตำแหน่งไปหมด
โอ๊ยจูเนียร์แบมขอโทษ
แบมแบมได้แต่โทษตัวเองอยู่ในใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้านั่นแหละที่ทำให้เรื่องทั้งหมดเป็นแบบนี้
แต่พอเจอกับตัวเข้าจริงๆกลับทำให้รู้สึกหวิวๆหยุ่นๆ มันแปลกจริงๆนั่นแหละ
ก็ปากแบมแบมน่ะนุ่มยิ่งกว่าเจลลี่แบบที่คิดไว้อีก
แต่เมื้อกี้สัมผัสมันเร็วไปแบมแบมน่าจะค้างไว้นานกว่านี้อีกสักหน่อย
สาบานได้เลยว่าถ้าแบมแบมรับรู้ได้ถึงความคิดอันแสนชั่วช้าร้ายกาจของเขาเข้า
คงได้รีบหนีไปเปลี่ยนรูมเมททันทีทันใดเลย
“จูเนียร์
แบมขอโทษ”
“อือๆ”
จูเนียร์ตอนนี้คล้ายคนไม่มีสติ
ไม่ว่าแบมแบมจะพูดอะไรออกมาก็ทำได้แค่ครางรับอือออรับรู้อยู่ในลำคอเพียงเท่านั้น
หลังจากผ่านเหตุการณ์ชลมุนว่นวายไปแล้ว
แบมแบมก็กลับมานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะประจำตัวเองทันที เจ้าตัวกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่
คงมีแค่จูเนียร์ที่อาการยังไม่ค่อยคงที่ดีเท่าไหร่เพราะเจ้าตัวเอาแต่แอบลอบมองแบมแบมจากข้างหลังเป็นระยะๆ
หนังสือการ์ตูนที่กางไว้นี่ก็อ่านหน้าเดิมๆอยู่เกือบสิบนาทีแล้ว ทั้งๆที่มันมีให้อ่านไม่ถึงสิบประโยคด้วยซ้ำ...โว้ยยย
อ่านเท่าไหร่ก็ไม่เข้าหัวซักที
คนตัวเล็กที่เห็นจากข้างหลังว่ากำลังตั้งใจอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นอยู่นั้น
ข้างในก็ฟุ้งซ่านไม่แพ้กัน...เขาจูบจูเนียร์แต่ความรู้สึกมันไม่ได้น่าตื่นเต้นอะไรเลย
มีแค่ความตกใจ
แต่กับคุณมาร์คมันไม่ใช่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น
นี่ไงพอคิดถึงมาร์คทีไรมันต้องแปลกๆที่หน้าอกทุกที่ ยิ่งเวลาที่คิดถึงตอนที่มาร์คจูบบนโซฟาเมื่อตอนกลางคืน...ความรู้สึกแปลกๆก็ยิ่งกระหนำเข้ามาจนต้องจับหน้าอกข้างซ้าย
มันเต้นผิดจังหวะจนเจ้าตัวยังรู้สึกได้
โอ๊ย
นี่เขาเป็นอะไรไป ทำไมในหัวเอาแต่คิดถึงเรื่องของคุณมาร์ค
ไม่ได้การแล้ว เขาคงต้องออกห่างให้พ้นจากมาร์คต้วน
อยากรู้ว่าถ้าไม่ได้เจอกันเลย
อาการจะกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิมรึเปล่า
เกือบอาทิตย์แล้วที่แบมแบมไม่ได้คุยกับมาร์คเลย ถ้ามีเหตุบังเอิญให้เจอกันเจ้าตัวก็พยายามหนีตลอด แถมช่วงนี้แบมแบมยังทำตัวติดกับจูเนียร์จนผิดสังเกต
แบมแบมกับจูเนียร์กำลังนั่งรอแจ็คสันและก็คนอื่นๆอยู่ใต้ตึกคณะ
ตอนเย็นมีการพบปะน้องๆเหมือนเคย วันนี้แจบอมไม่ได้เข้าเพราะมีประชุมกับทางมหาลัย
“เนียร์ จะไปไหน”
แบมแบมสะดุ้งถามเมื่อเห็นว่าจูเนียร์ลุกขึ้นยืนแล้วทำท่าจะไปไหนสักที่
ปรกติแบมแบมจะเป็นคนเงียบๆชอบอยู่คนเดียว
แต่ว่าหลายวันมานี้เจ้าเพื่อนตัวเล็กของเขาทำตัวแปลก ๆ จนผิดสังเกตอยู่หลายครั้ง
ไม่ไปหมกอยู่ในห้องสมุดคนเดียวเหมือนเมื่อก่อน แถมช่วงนี้ยังทำตัวติดกับเขาแจ เหมือนพยายามหลบหนีอะไรสักอย่างเพราะเจ้าตัวชอบมองรอบข้างอย่างระแวงๆเสมอ
“ว่าจะไปหาอะไรในเซเว่นมากินหน่อย แบมเอาอะไรมั้ย เดี๋ยวเนียร์ซื้อมาฝาก
“ไม่เอาหรอก...แต่แบมขอไปด้วยสิ”
จูเนียร์มองแบมแบมที่เขย่าแขนอ้อนวอนเพื่อขอไปด้วย เวลาที่อยู่ข้างนอกก็ตามติดเขาแจ
ทั้งๆที่เมื่อก่อนแบมแบมค่อนข้างที่จะมีโลกส่วนตัวสูงชอบไปไหนมาไหนคนเดียวเสมอ
“จะไปให้ร้อนทำไม ไกลก็ไกล แบมนั่งรออยู่ที่นี่ดีแล้ว
เดี๋ยวพวกนั้นมันมาแล้วจะไม่เห็นเอา”
ถึงจะสงสัยแค่ไหนก็ได้แค่เก็บไว้ในใจ อยากให้เจ้าตัวเป็นคนเล่าให้ฟังเอง
“ไม่เป็นไรหรอก”
“แปลกๆนะช่วงนี้”
จูเนียร์หลุดถามความสงสัยออกไป
“…”
แบมแบมได้ยินที่จูเนียร์พูดมาแบบนี้ก็ได้แต่หลบหน้าเพราะกำลังหาเรื่องแก้ตัวอยู่
ถึงจะรู้ว่าตัวเองโกหกไม่ได้เรื่องก็เถอะ
“เงียบแบบนี้แปลว่าจริง?”
“เปล่าหรอก” แบมแบมลากเสียงยาว พยายามคิดคำแก้ตัว “แบมแค่รู้สึกเบื่อๆ
อยากอยู่กับเพื่อนบ้าง อ่านแต่หนังสือหัวจะระเบิดอยู่แล้วเนี่ย” ไม่ว่าเปล่าแบมแบมยังแสดงท่าทางว่าหัวจะระเบิดให้ดูด้วย
“จริงหรอ”
จูเนียร์มองเพื่อนตัวเล็กอย่างไม่เชื่อสายตา แบมแบมเนี่ยนะรู้จักคำว่า
‘เบื่อหนังสือ’ ทั้งๆที่ตั้งแต่รู้จักกันมาคนตรงหน้าแทบจะอุทิศชีวิตให้กับหนังสือเล่มหนาๆเลยก็ว่าได้
เที่ยวก็ไม่ค่อยได้ไปกับเขาหรอก ปรกติวิศวะนี่ใครๆก็รู้ว่าเที่ยวดื่มเก่งแค่ไหน มีแบมแบมเนี่ยแหละตรงข้ามทุกอย่าง
กลุ่มพวกเขาก็เที่ยวบ่อยนะยกเว้นแบมแบมคนเดียวนั่นแหละ ชวนทีไรก็ไม่ยอมไป
“อืม แบมอยากใช้ชีวิตแบบวัยรุ่นธรรมดาๆดูบ้าง คิดว่ามันน่าสนุกดี”
“งั้นหรอ” จูเนียร์ครางรับเสียงยาว
ก่อนจะกระตุกยิ้มออกมา “ดีเลย...คืนนี้พวกไอ้แจ็คชวนไป ‘Dom’ พวกนั้นต้องแปลกใจแน่ๆที่แบมแบมจะไปด้วย”
คำชวนปลายปิดแบบนี้จะให้แบมแบมปฏิเสธได้อย่างไรล่ะ
นอกจากต้องรับคำ
“ออ ได้สิ” แบมแบมยิ้มตอบหน้าเจื่อน ‘Dom หรือชื่อเต็มๆว่า Dominic’ ที่ว่าเนี่ยเป็นผับที่เด็กวิศวะในมอชอบไปกัน นั่นก็แปลว่าเจ็ดสิบเปอร์เซ็นเป็นผู้ชาย
แบมแบมเคยไปไม่กี่ครั้งหรอก เพราะมันค่อนข้างที่จะเสียงดัง กลิ่นแอลกอฮอล์และบุหรี่ก็ตีกันคละคลุ้งสุดๆ
“นั่นไงพูดถึงก็มาพอดี”
แบมแบมหันไปมองตามทางที่จูเนียร์บอก เห็นแจ็คสันวิ่งนำหน้ามาก่อนเพื่อน
“แบมแบมจ๋าาาาา”
เป็นแจ็คสันอีกนั่นแหละที่ตะโกนจนคนแถวนั้นต้องหันมาให้ความสนใจ พอเห็นว่าคนที่ส่งเสียงเป็นแจ็คสันก็พากันทำหน้าเอือมๆเพราะเห็นจนชินตาแล้ว
แบมแบมเอานิ้วชี้มาทำท่าจุ๊ๆ ให้แจ็คสันเบาเสียงลง แต่แจ็คสันหาได้สนใจไม่ วิ่งตรงดิ่งเข้าไปกอดคนตัวเล็กทันที
“…”
“คิดถึงจังเลย”
“เอ่อ...แต่ว่าเราเพิ่งแยกกันเมื่อกี้เองนะ”
แบมแบมหันไปบอกคนที่ทำท่าว่าจะกลายเป็นปลาหมึกติดหนึบเขาไปแล้ว จริงๆก็เพิ่งแยกกันจากเมื่อกี้เอง แจ็คสันโดนอาจารย์เรียกไปคุย เขากับจูเนียร์ก็เลยมาจองที่ไว้ก่อน
“กับแบมน่ะ ห่างแค่สองนาทีแจ็คก็ว่านานแล้ว”
โป๊กกก!!
“โอ๊ย! ทำอะไรของมึงวะ!!”
แจ็คสันหันไปแหวใส่จูเนียร์เพื่อนรัก ก็มันเล่นผลักเขาจนหน้าอันหล่อเหลาของเขาแทบทิ่มลงไปจูบกับพื้นอยู่รอมร่อ ดีที่เขาไหวตัวทัน
“อย่ากอดแบมกูมาก...กูหวง!!”
“แบมก็ของกูเหมือนกัน ตราบใดที่แบมยังไม่เลือกใคร กูก็จะกอดไปเรื่อยๆแบบนี้แหละ”
ชริ้ง//ชริ้ง(สองสายตาปะทะกัน)
ปะทะวาจากันเสร็จก็เปลี่ยนมาปะทะสายตากันบ้าง
แบมแบมหันไปมองทั้งสองคนแล้วได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ฝั่งหนึ่งก็ขี้ลวนลามอีกฝั่งก็ขี้หวง แค่นี้คนทั้งคณะก็แทบจะหาว่าเขาเป็นวันทองที่ไม่ยอมชัดเจนกับใครสักคนไปแล้ว มีแค่แบมแบมคนเดียวที่พยายามอธิบายประจำว่าทั้งสองคนเป็นแค่เพื่อน ส่วนสองคนนั้นนออกจากไม่อธิบายแล้วยังทำให้คนอื่นเข้าใจผิดกันบ่อยๆอีก เดี๋ยวก็หนีไปมีแฟนจริงๆซะหรอก
พอคิดว่าจะมีแฟนจู่ๆหน้ามาร์คต้วนก็ลอยเข้ามาในความคิด
เฮ้ยย!!
สะบัดหัวไล่มาร์คออกไปจากหัว หันมาสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าต่อ
“พอเลยนะทั้งสองคน คนอื่นมองกันหมดแล้ว”
คนตัวเล็กหันไปบอกให้เพื่อนทั้งสองหยุดทะเลาะกันเสียที ถึงนี่จะเป็นตึกวิศวะแต่ก็มีหนุ่มสาวจากคณะอื่นมานั่งตามม้านั่งเต็มไปหมด แล้วแบมแบมก็คงไม่วายโดนเอาไปพูดเสียๆหายๆอีก คนที่รู้จักกันถึงเข้าใจว่านี่เป็นการเล่นกันของพวกเขา แต่ถ้าคนที่ไม่ได้รู้จักนี่สิ...
แบมแบมเหลือบตามองรอบข้างซึ่งก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆเพราะมีหลายคน มองมาทางพวกเขาแล้วแอบกระซิบกระซาบกันลับๆ ทว่าแบมแบมก็ยังทำท่าทางเข้มแข็งเหมือนไม่รู้ไม่เห็นอะไร
...จนกระทั่ง
สายตาไปหยุดที่สายตาคมของใครบางคนเข้า เฮือก...เหมือนลมหายใจติดขัดจนแทบลืมหายใจ คนที่เขาพยายามหลบหน้ามาตลอด มาร์คนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆประมาณห้าหกคนได้ แต่สายตาที่มองมาทำให้แบมแบมแทบจะทำตัวไม่ถูก สายตาที่มาร์คส่งมาเหมือนกำลังตำหนิ จนเขาต้องรีบสำรวจตัวเอง พอเห็นว่าแจ็คสันยังคงเกาะเขาเป็นปลาหมึกอยู่ก็รีบแกะมือของแจ็คสันออกอย่างรวดเร็ว จนแจ็คสันเองยังมองอย่างไม่เข้าใจ เมื่อก่อนก็กอดมาตลอดไม่เคยเห็นแบมแบมจะปฏิเสธอะไรเลย
“แบม ทำไมทำกับแจ็คแบบนี้”
“กะ ก็ คนมองเยอะไงแจ็ค”
แบมแบมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องแกะมือแจ็คสันออก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้แจ็คสันก็กอดต่อหน้าคนเยอะๆตลอด แต่พอเห็นสายตาของมาร์คที่มองมามันทำให้แบมแบมรู้สึกกลัวสายตานั้นโดยไม่มีเหตุผล ถึงจะพยายามหลบตลอดแต่ยังไงก็ต้องเจอกันจนเย็นอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งแบมแบมจะพยายามไม่มองไปยังกลุ่มของมาร์ค
อันที่จริงมาร์คเห็นแบมแบมตั้งแต่เดินลงมาจากตึกแล้ว แต่คนตัวเล็กคงไม่ได้สังเกตเห็นเขาหรอก ก็มัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาเหมือนกำลังหลบหนีอะไรซักอย่างอญุ่แบบนั้น และถ้าให้เดาก็น่าจะหลบเขาอีกนั่นแหละ ก็แบมแบมเล่นไม่ยอมไปห้องสมุดเลยตั้งแต่กลับจากคอนโดเขาครั้งนั้น แถมยังทำตัวติดจูเนียร์เป็นตังเม จนเขาไม่มีโอกาสได้เข้าหาเลย
แต่แบมแบมจะหลบหน้าเขาทำไม
@Dominic
“อ้าวแบมมาด้วยหรอ”
“อื้ม อยากมาเที่ยวกับเพื่อนบ้าง” แบมแบมจำได้ว่าตั้งแต่เข้ามาเหยียบภายในร้าน
ตัวเองได้ตอบคำนี้ไปเป็นสิบๆรอบแล้ว
ทั้งคนที่รู้จักและคนที่ไม่รู้จักแต่พอคุ้นหน้ากันบ้าง ทุกคนดูประหลาดใจกับการมาของแบมแบมในครั้งนี้
กลุ่มเขาเป็นกลุ่มใหญ่ที่มีมากกว่าสิบคน ส่วนมากก็จะเป็นพวกสโมที่ทำงานร่วมกัน
ขนาดเพื่อนกลุ่มเดียวกันยังประหลาดใจที่เห็นแบมแบมมานั่งตากลมอยู่ตรงนี้ได้ บางคนที่ไม่เคยได้นั่งร่วมกลุ่มกันก็เกิดอาการตัวเกร็ง จิบเครื่องดื่มในมืออย่างสุภาพอย่างที่ไม่เคยเป็น จะว่ายังไงดี จะบอกว่าอึดอัดก็คงไม่ใช่ ความรู้สึกเหมือนมีลูกมานั่งจ้องตัวเองตอนกำลังทำผิดศีลอยู่ต่างหาก
โพล๊ะ!!
“โอ๊ย ตบเราทำไมแจ็คสัน”
“อย่ามาตอแหลไอ้ขุน มารงมาเราอะไรของมึง”
แจ็คสันแขวะเมื่อเห็นว่าไอ้ขุนมันกำลังทำตัวดัดจริต “แล้วจิบแบบนี้ชาติไหนมึงจะเมา”
“ไม่นะ...ปรกติเราก็ดื่มแบบนี้หนิ”
“อย่าให้กูต้องพูดไอ้ขุน ปรกติมึงยกขวดกระดกเป็นอึกๆ
มึงบอกว่ากินในแก้วมันเด็กๆ”
“เอ้าหรอ เราไม่เห็นจำได้เลย” เพื่อนต่างคณะยังแก้ตัวไม่เลิก ที่รู้จักกันได้ก็เพราะเป็นนักกีฬาเหมือนกัน
นิสัยก็คล้ายๆกัน ผู้ชายก็งี้มีเพื่อนหลายกลุ่ม สนิทกันง่ายไม่มีอะไรให้จุกจิกต้องมานั่งใส่ใจรายละเอียดแบบผู้หญิง
แค่พูดถูกคอกันก็เป็นเพื่อนกันหมดแล้ว
พลั๊วะ!!
“เหี้ยมึง!! ตบกูอีกแล้ว”
ขุนเผลอสบถขึ้นหลังจากโดนตบป๊าบรอบที่สอง
“แบบนี้ค่อยเป็นมึงหน่อย” แจ็คสันตบบ่าเพื่อนต่างคณะปุๆ
“แต่แบมแบม...” ขุนมองทางคนตัวเล็กอย่างหวาดๆ
“แบมแบมไม่ว่าหรอก ไม่อย่างงั้นคงคบกับพวกกูไม่ได้”
แจ็คสันอธิบายเพราะตอนเจอแบมแบมครั้งแรกเจ้าตัวก็คล้ายๆไอ้ขุนเนี่ยแหละ
ก็แบมแบมน่ะน่ารัก หน้าตาน่ารัก แถมคำพูดคำจาก็น่ารักอีก จนแจ็คสันไม่กล้าทำตัวห่ามๆให้เห็นเลย
คีพลุคพูดเพราะมาตลอดจนโดนไอ้จูเนียร์มันหัวเราะใส่หน้า
บอกว่าหน้าอย่างมึงไม่น่าจะเป็นคนดีได้ขนาดนี้เลย พอได้ยินแบบนั้นก็เลยได้สวนมันกลับไปแบบจัดเต็ม
เลยได้เสียงหัวเราะจากเพื่อนตัวเล็ก
พอเห็นว่าแบมแบมไม่ได้ว่าอะไรแถมยังชอบใจที่เห็นเขาเผยตัวตนที่แท้จริงออกมา
แรกๆก็คีพบ้างหลุดบ้างกลัวคนตัวเล็กจะไม่ชอบใจในความห่ามของตัวเอง
แต่พอได้คุยกันจริงๆแล้วแบมแบมไม่ได้แคร์ว่าจะพูดเพราะหรือไม่เพราะแค่เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันคนตัวเล็กก็พอใจแล้ว
“เอ้าชนนนนนนนนน!!” พอทุกอย่างคลี่คลายลงทุกคนก็กลับมากระปี้กระเป่าเหมือนเดิม
“เฮ้!!”
สิ้นเสียงแจ็คสัน ทุกคนบนโต๊ะต่างก็แหกปากร้องเสียงดังตามประสาผู้ชายดิบๆ
ยกแก้วขึ้นมาชนเสียงเกรียวกราว ไม่มีหรอกมาดแบบในละครที่เห็นบ่อยๆ ชีวิตจริงพอเหล้าเข้าปากไอ้พวกหน้าหล่อนี้มันก็กลายเป็นผีบ้ากันทั้งนั้น
มีก็แต่แจบอมที่นั่งทำหน้าเบื่อโลกอยู่คนเดียวบนโต๊ะ นั่งกระดกเครื่องดื่มของตัวเองเงียบๆไม่พูดไม่จา
แถมไม่ยอมชนแก้วกับเพื่อนๆอีก
ขนาดแบมแบมที่ดื่มเหล้าแรง ๆ เหมือนคนอื่นไม่เป็น ยังให้ความร่วมมือกับเพื่อนๆ
โดยยกเครื่องดื่มสูตรพิเศษที่แจ็คสันเป็นคนชงให้มาชนแก้วกับเพื่อนคนอื่นๆ แก้วของแบมแบมเป็นน้ำผลไม้หอมๆที่ผสมแอลกอฮอล์หน่อยๆ
ซึ่งแบมแบมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่รสชาติมันอร่อยจนจิบไม่หยุดปากเลย
“แจบอมวันนี้มึงเป็นอะไร แบมแบมอุตส่าห์มาด้วยทั้งทีนะเว้ย
ทำตัวให้สนุกหน่อยดิวะ”
แจ็คสันเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเพื่อนทำหน้าไม่สบอารมณ์
ทั้งๆที่พวกเขากระโดดโลดเต้นกันรอบร้านที่เห็นว่าแบมแบมมารออยู่ในร้านกับจูเนียร์ก่อนแล้ว จูเนียร์มันบอกว่าอยากเซอร์ไพรส์เลยแอบพาแบมแบมมาก่อน ซึ่งมันก็เป็นเซอร์ไพรส์ที่หน้าตกใจจริง ๆ เพราะยากนักที่แบมแบมจะออกมาเที่ยวสถานที่อโคจรแบบนี้
มีแค่แจบีเท่านั้นที่ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมาเลย มาถึงก็กระดกเหล้าเอากระดกเหล้าเอา
“วันนี้กูไม่มีอารมณ์”
“เออ...ติสอีกเพื่อนกู”
แจ็คสันแขวะใส่แจบอมที่กระดกเหล้าอย่างกับมันเป็นแค่น้ำเปล่า มองเพื่อนรักขาโหดก่อนจะสายหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“...”
“อย่าให้เมาเหมือนหมานะมึง...เพราะกูรอถ่ายรูปมึงไปประจานลงเพจอยู่”
แจ็คสันเอ่ยเตือนบุคคลที่มีตำแหน่ง(พี่ว๊าก)อันยิ่งใหญ่ค้ำบ่าอยู่
“เออน่า กูรู้ลิมิตตัวเองดี”
“งืมๆ กูววปายย..อรึก...ปายเต้นนะ”
แจ็คสันสะกิดบอกจูเนียร์ที่นอนแหมะรอให้สร่างเมาอยู่บนโซฟา จูเนียร์โบกไม้โบกมือให้เป็นอันว่ารับรู้ก่อนจะหลับตาต่อ
ตอนนี้เหมือนทั้งกลุ่มจะมีแค่แบมแบมที่มีสติมากที่สุด ถึงจะดื่มไปเยอะแต่เหล้าที่ผสมเข้าไปมันก็อ่อนมาก
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้แก้มกลมๆของคนตัวเล็กแดงแจ๋น่ารักน่าหยิกเลยทีเดียว
วูบบ ทันทีที่แบมแบมลุกขึ้นยืนหัวก็วูบไป เลยทำให้เจ้าตัวเซน้อย ๆ
ซึ่งคนที่เห็นเหตุการณ์ก็มีแค่คนเดียว
“จะไปไหนแบมแบม”
แบมแบมหันไปตามเสียงเรียกที่ติดจะดุๆของคนแจบอม
ใช่สิแบมแบมลืมไปเลยว่าแจบอมก็มาด้วย ก็เจ้าตัวเล่นไม่ส่งเสียงอะไรเลย นึกว่ากลับบ้านไปแล้วซะอีก
ถึงจะอยู่กลุ่มเดียวกันแต่ระหว่างทั้งสองนั้นก็ยังดูเหมือนคนแปลกหน้ากันอยู่ดี
เพราะไม่เคยมีโอกาสเลยที่ทั้งคู่จะมานั่งคุยกันแบบเปิดใจ
“แบมว่าจะไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
“ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“ไม่ต้องหรอกแบมไปแป๊บเดียว แจบอมนั่งเฝ้าเพื่อนเฝ้าของอยู่นี่ดีแล้ว”
แบมแบมปฏิเสธเมื่อเห็นว่าของมีค่าของบางคนยังค้างอยู่บนโต๊ะอยู่เลย
ส่วนเจ้าของของมีค่าพวกนี้ก็หายไปไหนกันหมดก็ไม่รู้
“งั้นก็ดูแลตัวเองดีๆ” แจบอมว่าพลางหันมายกแก้วในมือเข้าปาก
“อื้ม” แบมแบมตอบรับในลำคอ
พลางเหลือบมองแก้วสีอำพันในมือคนตรงหน้า “แจบอมเองก็เหมือนกัน อย่าดื่มเยอะมากล่ะ...แบมเป็นห่วง”
แจบอมที่กำลังจะยกแก้วกระดกเกิดอาการมือค้างกลางอากาศไปกะทันหัน
มองตามหลังบางที่เดินไปออกไปแล้ว
แจบอมมองตามร่างบางอย่างเป็นห่วง ถึงแม้เจ้าตัวจะยืนยันว่าดูแลตัวเองได้
แต่ก็ต้องยอมรับว่าแบมแบมในท่าทางที่เมานิดๆ แก้มทั้งสองข้างที่แดงปลั่งนั้นเสี่ยงต่อการโดนฉุดเหลือเกิน
แบมแบมทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำเสร็จกำลังเดินกลับไปทางเดิม
แต่ทว่า...
หมับ
จู่ๆก็โดนสวมกอดจากทางด้านหลัง ทั้งยังโดนปิดปากแน่น เจ้าตัวได้แต่ดิ้นร้องอยู่ในอกปริศนา
จากนั้นคนตัวเล็กก็ถูกลากเข้ามุมอับ เหมือนคนที่จับตัวเขาจะเป็นคนในเพราะดูเหมือนจะชำนาญทางพอสมควร
“อรึกกก...อ่อยอะ(ปล่อยนะ)”
ลมหายใจอุ่นๆที่เหมือนจงใจปล่อยรดปะทะเข้ากับต้นคอขาว ทำให้แบมแบมขนลุกเกรียว
ความกลัวทำให้สายน้ำจากตาโตหยดเผาะลงมา ในใจเอาแต่โทษตัวเองไม่หยุดที่เดินทื่อๆออกมาคนเดียวแบบนี้
ถ้ายอมให้แจบอมมาส่ง จุดจบของตัวเองคงไม่เป็นแบบนี้
“ฮรึกก ฮือออออ”
“ร้องไห้ทำไม...แบมแบม”
ความคิดเห็น