คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Brother Lover...03...120%
“งั้นผมขอตัวก่อนดีกว่า"
รุ่นน้องคนนั้นรีบขอตัวทันทีเพราะว่าจากที่เห็นสองคนนี้น่าจะสนิทกันน่าดู ไม่ว่าจะเป็นสายตาของและท่าทางจากมาร์คต้วน ที่แสดงคำว่า’หวง’ ออกมาอย่างชัดเจน
แบมแบมมองรุ่นน้องอีกคนที่จู่ๆก็ขอตัวออกไปอย่างดื้อๆ ไม่เข้าใจกับท่าทางเมื่อกี้เลย ทั้งๆที่ทำหน้าดีใจมากตอนที่เจอเขาแต่กลับหนีไปโดยไม่ทันได้พูดอะไรด้วยซ้ำ พอจะรั้งก็โดนมาร์คต้วน ขัดขึ้นมาก่อน
"ออ จริงสิ เมื่อกี้คุณมาร์คบอกว่ากลับกันนี่...หมายความว่ายังไงครับ" แบมแบมที่เพิ่งนึกได้ถามขึ้น
“อ่า ผมลืมบอกแบมไปใช่มั้ย แย่จริงๆเลย" มาร์คว่าพลางกุมหัวทำหน้าเครียดแสดงใหญ่ "พอดีผมมีรายงานน่ะ แต่ว่ามันยากมากเลย ให้ทำเองก็ไม่มีแนวทางเลย ก็เลยว่าจะให้แบมช่วยซะหน่อยครับ คอนโดผมอยู่ใกล้ๆมหาลัยนี้เอง นะ...” จริงๆรายงานนี้มันส่งอีกสองดือนโน่น อาจารย์แค่บอกให้ไปดูๆมาก่อน...มาแชร์ข้อมูลในห้องแล้วค่อยไปทำ
"มีรายงานตั้งแต่ตอนนี้เลยหรอครับ..." แบมแบมถามพลางขมวดคิ้วสงสัย ช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอมแรก อาจารย์สั่งรายงานแล้วหรอ
มาร์คที่เห็นว่าคนตัวเล็กทำท่าไม่เชื่อตัวเองก็รีบพูดออกไปอย่างตัดพ้อ
"ถ้าแบมไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมทำเองก็ได้...ก็แค่ทำคนเดียวและก็ไม่มีแนวทางอะไรในหัวเลย...ก็แค่นั้นเอง" ก่อนจะดราม่าเพื่อให้สนตัวเล็กเห็นใจ
"โอเคๆ เดี๋ยวแบมช่วย"
"จริงหรอครับ เกรงใจจังเลย" มาร์คยิ้มแป้นออกมาทางสายตาอย่างเจ้าเล่ห์โดยไม่ให้อีกคนได้เห็น ก่อนจะหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยรต่อมาของคนต่วเล็ก
“แต่ทำที่นี่ก็ได้นี่ฮะ ไม่เห็นต้องกลับไปทำที่คอนโดเลย”
ไม่อาวว...ก็ผมอยากมีเวลาส่วนตัวกับแบมนี่
“ก็ผมน่ะสิครับดันลืมหยิบสมุดที่จดรายละเอียดงานมาด้วย...หรือแบมไม่ไว้ใจผม” มาร์คแสร้งโกหกคำโตออกมา พลางทำหน้าเศร้าไปด้วย
“เปล่าครับ แบมไม่เคยคิดแบบนั้นเลย”
“จริงหรอครับ...งั้นไปกัน"
@คอนโดThe Park City
“คอนโดคุณมาร์คนี่ใหญ่จังเลยนะครับ แถมยังอยู่ใกล้มหาลัยมากๆเลยด้วย”
ตอนนี้ทั้งสองได้มาถึงคอนโดมาร์คแล้ว เพราะว่ามันใกลักับมหาลัยมากจริงๆ เลยทำให้มาถึงเร็วกว่าที่คิด ก่อนจะขึ้นมาก็ได้แวะไปซื้อข้าวซื้อขนมมาตุนไว้กันหิว ความจริงก็ควรหิวนะเพราะยังไม่มีใครได้กินอะไรเลย
มาร์คเดินออกมาจากครัวด้วยจานช้อนซ่อมในมือ ก่อนจะแกะอาหารใส่จาน
“ป๊าเพิ่งซื้อให้ตอนที่ผมสอบติดที่นี่แหละครับ”
“ว้าว ป๊าคุณมาร์คนี่ใจดีจังเลยนะครับ...แบมก็อยากได้คอนโดใหญ่ๆแบบนี้เหมือนกัน...แต่แบมคงต้องเก็บเงินอีกนานเลยล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ด้วยความตื่นเต้นแบมแบมเลยเดินสำรวจรอบๆอย่างลืมตัว
กึก
ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรแข็งจากทางด้านหลัง ก็เลยหันกลับไปมอง จึงเห็นว่าเป็นรุ่นน้องตัวเองนั่นเอง
“ก็มาอยู่กับผมสิครับ...อยู่ฟรีแถมเลี้ยงดูฟรีตลอดชีพเลยนะครับ”
แบมแบมเม้มปากแน่นกับคำพูดกำกวมจากรุ่นน้องตรงหน้า ก่อนจะรีบเพ่นหน้าหนีจากความร้อนที่แผ่ซ่านเข้ามา
“เอ่อ...แบม...แบมไปทานข้าวนะครับ” แบมแบมรีบเบี่ยงประเด็นหาทางหนีจากความประหม่านี้
“เอาสิครับ”
รุ่นน้องตรงหน้ายิ้มออกมาเบาๆ ผายมือไปทางอาหารที่ถูกจัดเรียบร้อยแล้ว ก่อนตะเดินตามไปทางด้านหลัง
"ตรงนี้เข้าใจรึยังครับ" แบมแบมหันไปถามรุ่นน้องที่นั่งจ้องตัวเองอยู่ตาไม่กระพริบ อยากจะชมว่าตั้งใจเรียนอยู่หรอก ถ้าไม่เอาแต่จ้องหน้าตัวเองขนาดนี้
"ก็พอเข้าใจครับ" มาร์คนั่งยืดตัวตรงแล้วตอบคำถามไป เพราะตอนนี้ทั้งสองนั่งอยู่บนพื้นพรมหมพิงโซฟา ก็เลยเกิดอาการเหมื่อยนิดหน่อย
พอได้รับคำตอบที่หน้าพึงพอใจจากรุ่นน้องตรงหน้า แบมแบมก็กลับเข้าสู่บทเรียนต่ออีกครั้ง พยายามอธิบายรายละเอียดอย่างตั้งใจ ส่วนมาร์คต้วน ก็...นั่งจ้องปากติวเตอร์จำเป็นอย่างตั้งใจเช่นกัน
มาร์คเริ่มออกกาอารเบื่อๆ เพราะตอนนี้ก็ชั่วโมงกว่าๆเกือบสองชั่วโมงแล้วที่นั่งฟังแบมแบมอธิบายมา อาการล้าจึงเกิดขึ้น แต่กับแบมแบมไม่เห็นบ่นอะไรออกมาซักคำเลย ตอนนี้ก็กำลังจดอะไรซักอย่างที่เข้าใจยากลงกระดาษอยู่
พอเห็นตั้งใจแบบนี้...ความคิดที่อยากจะแกล้งเลยเกิดขึ้นมาในหัว
“แบม...”
มาร์คที่ตั้งใจจะแกล้งคนตัวเล็กกระซิบข้างหูพร้อมเป่าลมเข้าไปเบาๆ
ทว่า...
คงจะผิดจังหวะไปหน่อยเพราะตอนนี้จมูกทั้งสองชนกันเบาๆอย่างพอดิบพอดี
แบมแบมเบิกตาโพล่งตกใจกับเหตุการณ์ไม่คาดไม่ฝันตรงหน้า
มาร์คได้โอกาสสำรวจหน้าหวานที่ตอนนี้แดงปลั่งเหมือนมะเขือเทศสุก ตาโตที่ยังคงเบิกขึ้นด้วยความตกใจ แล้วไปหยุดอยู่ที่ริมปีปากอิ่มสวยที่ยังคงสั่นระริก...ดึงดูดให้เข้าไปหา
มาร์คต้วนจ้องลึกลงไปในสายตาคนตัวเล็ก ก่อนจะดันเอาริมฝีปากเม้มริมฝีปากตัวเองแนบกับปากอิ่มเบาๆ แล้วถอนออกมาเพื่อดูปฎิกริยาคนตรงหน้า
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กยังนิ่งอยู่ แถมสายตาสั่นระริกเหมือนนกน้อยที่เหมือนเชิญชวนอยู่นั้น ทำให้สติที่พอมีเหลืออยู่ของมาร์คต้วนขาดสะบั้น ผลักคนตัวเล็กให้พิงกับโฟซาแล้วขึ้นไปนั่งคร่อมทับไว้อย่างมาดมั่น ฉกชิงริมฝีปากอิ่มมาอยู่ในปากตัวเองซ้ำๆ อย่างกระหาย ก่อนจะสอดส่ายลิ้นเข้าไปในริมฝีปากอีกฝ่ายอย่างทักทาย
"อื้ออ~" แบมแบมประท้วงออกมาจากลำคอเบาๆ
แต่ก็ไม่ถึงกับขัดขืน...เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ได้ขัดขืนแต่หรือต่อต้าน มาร์คก็ยิ่งได้ใจ ใช้มือสำรวจลูบคลำไปมาอย่างเต็มที่บีบเค้นเอวบางเบาๆให้รู้สึกไปด้วย ลิ้นก็สำรวจเข้าไปข้างในปากอิ่มอย่างจาบจ้วง ทำอยู่อย่างนั้นซ้ำๆจูบแล้วจูบอีก จนปากที่อิ่มอยู่แล้วเริ่มเปลี่ยนไปเป็นบวมแดง เมื่อพอใจแล้วจึงเลื่อนหน้าออกจากริมฝีปากหวาน ไปขบเม้มติ่งหูจนคนตัวเล็กสะดุ้งสุดตัว ความรัญจวนใหม่ที่เพิ่งได้สัมผัสปลุกเอาตัวตนอีกคนที่แบมแบมไม่เคยได้รู้จักออกมา
“อ่ะ มาร์ค”
คนตัวเล็กเผลอร้องครางเสียงหวานออกมา ยิ่งกระตุ้นให้มาร์ครุกหนักยิ่งขึ้น จากที่ตอนแรกตั้งใจจะแกล้ง ตอนนี้เริ่มรู้สึกว่าหยุดไม่ได้แล้ว มาร์คได้ใจใหญ่เผลอดูดซอกคอของคนตัวเล็กแรงๆ จนขึ้นสี แบมแบมเจ็บจี๊ดขึ้นมาจนสะดุ้งสุดตัว ดึงสติกลับมาทันท่วงทีก่อนจะสายไป
เมื่อมีสติแล้วความลนลานก็เข้ามาแทน แบมแบมเผลอผลักมาร์คออกจากตัวอย่างแรง จนมาร์คที่เผลอไม่ทันได้ตั้งตัวไปชนมุมโต๊ะที่ติวหนังสือแล้วได้เลือดสดๆ
“โอ๊ยยยย!!!!”
แบมแบมหน้าซีดเผือด เห็นเลือดสีเข้มไหลออกมาจากข้างขมับของมาร์คต้วนซิบๆ ความลนลานที่มีอยู่แล้วยิ่งเพิ่มพูนเข้าไปอีก
“มาร์ค แบมขอโทษ แบมไม่ได้ตั้งใจ”
“...”
"ทำยังไงดี!!"
"..."
“แบมขอโทษ...ที่เผลอรุนแรงกับมาร์คไปหน่อย...ดูซิได้เลือดเลย”
คำพูดสองแง่สองง่ามจากคนตัวเล็กทำให้มาร์คได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ถึงแบมแบมจะไม่ได้คิดอะไรก็เถอะ...แต่เขาคิดไง!!
ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่เดี๋ยวจะใช้คำนี้กับคนตัวเล็กบ้าง 'ระวังไว้เถอะแบมแบม ถ้าเผลอรุนแรงจนได้เลือดบ้าง...อย่ามาร้องไห้งอแงก็แล้วกัน'
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แผลแค่นี้เล็กน้อย”
“ก็มาร์คแหละทำอย่างนั้นกับแบมก่อน แบมตกใจนะ”
แบมแบมพูดพร้อมกับใช้ทิชชู่เปียกที่มีติดกระเป๋ามาซับเลือดออกให้เบามือ
“อย่างงั้น? อะไรหรอคับ”
มาร์คแกล้งขมวดคิ้ว ทำเป็นไม่เข้าใจในสิ่งที่คนตัวเล็กพูด
“ไม่ต้องมาถามเลย...มาร์คไม่รู้หรือยังไงกัน” แบมแบมหยิบสำลีชุบแอลกอฮอล์จิ้มเข้าที่แผลอย่างฟึดฟัด
“โอ๊ยยยยยย!!” มาร์คร้องลั่นเมื่อคนตัวเล็กเอาแอกอฮอล์มาจิ้มที่แผลเข้าจังๆ ถึงมันจะไม่ได้แผลใหญ่แต่เขาที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็ร้องออกมาลั่นเหมือนกัน ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กไปเอาแอลกอฮอลมาจากไหน
"ไปเอาแอลกอลฮอลมาจากไหนเนี่ย"
"จูเนียร์ฝากซื้อเมื่อเช้า...ไม่คิดเลยว่าจะได้ใช้เร็วขนาดนี้"
"ผมเจ็บนะแบม"
“สมน้ำหน้าให้เจ็บซะบ้าง อยากแกล้งแบมก่อน”
ตอนนี้แบมแบมเริ่มสู้แล้วเพราะรู้สึกเริ่มสนิทกันมากขึ้นแล้ว เขาไม่ยอมเสียเปรียบให้มาร์คแกล้งฝ่ายเดียวหรอก
“ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่นา”
มาร์คยังคงตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จต่อไป
“ก็ที่มาร์คกัดแบมไง...มันเจ็บแบมก็เลยตกใจ”
“แค่โกรธที่กัดแค่นั้นหรอ แล้วก่อนหน้านั้นหล่ะ โกรธมั้ยครับ”
มาร์คกุมมือเล็กที่ตอนนี้กำลังติดพลาสเตอร์ให้ตัวเองอยู่ให้หยุดมือลง เพื่อให้คนตัวเล็กสนใจตอบคำถามของตัวเองก่อน
แบมแบมชะงักมือค้างไว้กลางอากาศเพราะถูกอีกคนจับไว้แน่น เมื่อหันไปสบตาแล้วก็รู้สึกขัดใจไม่น้อยที่มาร์คยังยิ้มอยู่
“โกรธหมดนั่นแหละ”
ตอนนี้แบมแบมรู้สึกว่าตัวเองแปลกไป ทั้งทำนิสัยเหมือนเด็ก ทั้งงอแง ทั้งขี้โวยวายจนหยุดไม่อยู่ ไม่รู้ทำไม...ทั้งๆที่นิสัยแบบนี้เขาจะทำกับคนในครอบครัวเท่านั้น คนเรานั้นมีวิธีการปฏิบัติกับทุกคนต่างไป ซึ่งเขาก็ไม่ได้เปิดเผยด้านนี้ให้ใครได้เห็นง่ายๆ...แต่มาร์คกลับสามารถดึงนิสัยลึกๆของเขาออกมาได้แบบง่ายๆเลย แบบนี้มันน่ากลัวเกินไปแล้ว
คนชื่อมาร์คต้วนทำอะไรกับจิตใต้สำนึกเขาเนี่ย
ฟอดดดด~
มาร์คที่เห็นคนตัวเล็กหน้าบูดหน้าเบี้ยวแล้วเกิดรู้สึกหมั่นเขี้ยว จนต้องฟัดแก้มป่องนั้นแรงๆ จนคนที่แก้มป่องอยู่แล้วยิ่งป่องมากกว่าเดิมสองเท่า
"คะ...คุณมาร์ค!! ทำอะไร"
“ง้อไงครับ...อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยนะ” เดี๋ยวผมจะอดใจไม่อยู่อีก คราวนี้หนีไม่ได้อีกแล้วนะ
“ง้อที่ไหนกันเขากับแบบนี้กันเล่า” แบมแบมงอแง
“อ้าว...หรอครับ...แล้วเขาทำแบบไหนกันหล่ะ”
มาร์คทำลอยหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ จนคนตัวเล็กอดหมั่นไส้ไม่ได้
“ไม่รู้ แต่ไม่ใช่แบบนี้แน่...แบบนี้แบมก็เสียเปรียบอีกแล้วสิ”
“อ้าวจริงหรอครับ งั้นแบมแบมหอมผมคืนก็ได้น่ะ
มาร์ครีบยื่นข้อเสนอให้คนเสียเปรียบตรงหน้า พร้อมกับยื่นหน้าข้างหนึ่งไปให้คนตรงหน้าหอมคืน
“ไม่เอาด้วยหรอก”
“ไม่ได้ให้เอานะครับ...แค่หอมเฉยๆก็พอ”
ประโยคร้ายกาจของมาร์คหลุดออกยิ่งทำให้แบมแบม โกรธฟึดฟัดหน้าดำหน้าแดงยิ่งขึ้น แบมแบมเข้าใจประโยคนี้ดี จึงรีบตวาดกลับมาร์คเสียงดัง
“คุณมาร์ค!!”
“ครับ ว่าไง”
“แบมจะกลับแล้ว”
“โอ๋ๆ ผมล้อเล่นครับ อยู่ที่นี่เถอะนะ”
มาร์คเริ่มรู้สึกว่าคนตัวเล็กเริ่มจะงอนจริงๆเข้าแล้วจึงรีบ ง้อแบบจริงจังทันที...เกิดลูกแกะน้อยของเขางอนหนักวิ่งหนีกลับหอคนเดียวแล้วจะซวยเอา
“แบมอยากกลับแล้วนี่”
“จะกลับได้ไงครับ ตอนนี้มันเลยเวลาเข้าหอแล้ว ค้างที่นี่ก่อนก็ได้ พรุ่งวันเสาร์อยู่ช่วยผมทำรายงานก่อนสิ เดี๋ยวไปส่งให้ถึงหอเลย...นะครับ”
มาร์คดูเวลาตลอดเวลานั่นแหละ รู้ด้วยว่าเวลามันเลยมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่ได้เตือนกับคนตัวเล็กไป
แบมแบมก้มลงดูเวลาในนาฬิกาบนข้อมือตัวเอง ซึ่งบอกเวลาเที่ยงคืนยี่สิบห้าแล้ว กลับไปก็เข้าหอไม่ได้อย่างที่คุณมาร์คพูด...
"คุณมาร์ครู้อยู่แล้วใช่มั้ยฮะ...ว่าเวลามันเกิน แต่คุณมาร์คก็ไม่ยอมบอกแบม" แบมแบมพูดออกมาตาแดงๆ ความรู้สึกเหมือนโดนหลอกให้มาติดเกาะอยู่ด้วยกัน จะหนีก็หนีไม่ได้ ต้องรอจนกว่าจะเช้าพรุ่งนี้
"ไม่ใช่นะครับ...ผะ...ผมไม่รู้ว่าก่อนเลย เพิ่งมาดูเวลาตอนที่แบมพูดมะกี้เลย...ถ้าผมโกหกขอให้ผมตกนรกเลยเอ้า!!" ซวยแล้วกู...ได้ตกนรกหมกไหม้แน่!!
แบมแบมจ้องคนตรงหน้านิ่งๆ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ก็ได้...แบมเชื่อคุณมาร์คก็ได้...ถ้างั้นให้แบมนอนที่ไหนล่ะ”
“นอนเตียงผมก็ได้...อ่อ...ผมหมายถึงเตียงผมกว้าง”
“ไม่เอาหรอกเดี๋ยวมาร์คก็ทำแบบนั้นอีก” แบมแบมรีบปฏิเสธทันควัน จนคนโดนปฏิเสธต้องหัวเราะร่า...ตอนแรกก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรหรอกนะ เพราะสงสารแต่พอมาพูดแบบนี้แล้ว อยากทำขึ้นมาทันทีเลย ^^
ทำไมพูดจาได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย
“หัวเราะ แปลว่าจะทำใช่มั้ย!!”
“เปล่าครับๆ สัญญานะครับว่าจะไม่ทำ”
“เกี่ยวก้อยด้วย”
แบมแบมยื่นนิ้วก้อยป้อมๆไปหาคนตรงหน้า ด้วยท่าทีไม่ไว้ใจ
“ครับๆ”
มาร์คยื่นนิ้วก้อยขึ้นไปเกี่ยว แล้วโยกเบาๆ ก่อนจะสะดุดตากับแหวนเรียบๆสีเงิน บนนิ้วนางข้างซ้ายที่ตัวเองเป็นคนสวมให้กับมือแล้วเผยยิ้มออกมาเล็กๆมุมปาก
ยังสวมอยู่ด้วย...
“แบมไม่มีชุดเปลี่ยน~”
“เอาชุดผมไปก่อนก็ได้”
“ขอบคุณครับ...งั้นมาร์คไปหาชุดให้แบมหน่อยนะ แบมจะไปอาบน้ำนอนแล้ว”
แบมแบมหันไปบอกมาร์ค แล้วอ้าปากหาววอดๆโดยไม่ยอมเอามือไปปิดปาก มาร์คเห็นแบบนั่นก็ยีหัวคนตัวเล็กใหญ่
น่ารักแล้วจะยังน่าหมั่นเขี้ยวอีก
“หืม อย่ามาจับหัวแบมเล่นสิ...เดี๋ยวแบมไม่หล่อขึ้นมาใครจะรับผิดชอบเอง”
แบมแบมหันไปดุมาร์คเบาเบา แล้วปัดผมไปมาเพื่อให้กลับไปสู่สภาพเดิม
“ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่มีใครรับผิดชอบครับ...เดี๋ยว'มาร์คต้วน'รับผิดชอบครับ”
เอาอีกแล้ว...คำพูดกำกวมชวนให้คิดมากนี้
ถึงแบมแบมจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่แบมแบมก็เขินเป็นนะ
“ไม่คุยกับมาร์คแล้ว...ไปเอาชุดมาเร็วๆซิครับ แบมจะไปอาบน้ำ”
มาร์คเดินไปเลือกเสื้อผ้าจากตู้ชั้นในสุดที่ไม่ค่อยได้ใช้ หยิบเสื้อผ้าออกมาดูสองสามชุดแล้วเลือกตัวที่เหมาะสมให้รุ่นพี่ตัวเล็ก แต่ส่วนมากมาร์คจะชอบใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ ดังนั้นถ้าจะให้หาเสื้อที่พอดีกับตัวแบมแบมล่ะก็..อย่าหวังเลย
มาร์คหยิบเสื้อเชิตสีขาวสะอาดออกมาหนึ่งตัว แล้วก็หยิบบ๊อกเซอร์ตัวใหม่ออกมาจากตู้ เอาไปให้แบมแบมที่ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำแล้ว
แอ๊ดดด
มาร์คได้ยินเสียงเปิดประตูมาจากประตูห้องน้ำ ในขณะที่ตัวเองกำลังจดจ่ออยู่กับบอลนัดสำคัญที่กำลังถ่ายทอดสดหน้าทีวี กำลังจะหันไปบอกให้คนตัวเล็กเข้าไปนอนก่อนได้เลยเพราะเขาไปเปิดไฟในห้องนอนไว้แล้ว แต่ข้างนอกไม่ได้เปิดไฟไว้เพราะปรกติเวลาอยู่คนเดียวก็ชอบปิดไปดูทีวีแบบนี้อยู่แล้ว
ทว่า...
ยังไม่ทันจะพูดอะไรก็ตาค้างซะก่อน
“เชี่ยยยยย”
เช็ดแม่...มาร์คต้วนแทบจะตะโกนคำหยาบออกมากับภาพตรงหน้า
แบมแบมกำลังเช็ดผมอยู่หน้าห้องน้ำอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ไม่รู้ตัวเลยว่าเสื้อเชิ้ตสีขาวที่สวมอยู่ตอนนี้มันกระทบกับแสงไฟห้องน้ำแล้วสะท้อนให้เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ไหนจะทรวดทรงองเอวโค้งเว้านั้นอีก โว้ยยย...แล้วแบบนี้จะทนได้อีกกี่น้ำวะ
...น่าจับมาซุกชะมัด
มาร์คต้วนที่กำลังดูบอลอยู่ถึงกับไม่มีกระจิตกระใจจะดูอีกต่อไป สายตาไล่สำรวจมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ประจวบกับที่แบมแบมเอื้อมมือไปเช็ดผมพอดี เลยทำให้เสื้อเชิ้ตตัวยาวร่นไปจนเกือบจะถึงจุดสำคัญ วับๆแวมๆอยู่แบบนั้นจนคนมองเกือบหัวใจวายตาย
มาร์คจับจ้องอยู่อย่างนั้นนานพลางกลืนน้ำลายดัง เอื๊อก!!
โชคดีหน่อยที่เขาไม่ได้เปิดไฟในห้องนั่งเล่น มีแค่แสงไฟจากห้องน้ำผ่านตัวแบมแบมมาและก็ไฟจากทีวีเท่านั้นที่ให้ความสว่างอยู่บ้าง...ไม่อย่างนั้นล่ะก็ไม่อยากคิดเลยว่าตัวเองจะแสดงหน้าหื่นออกมามากขนาดไหน!
แบมแบมเช็ดผมจนหมาดเสร็จจึงเดินมาหยุดตรงหน้ามาร์คที่กำลังทำหน้าเหมือนช็อกกับอะไรซักอย่าง
และแบมแบมก็ยังเช็ดผมตัวเองต่อเพราะมันยังไม่แห้งดี ส่งผลให้คนมองได้แต่ลุ้นหัวใจตุ้มๆต่อมๆว่าเสื้อเชิ้ตตัวนี้จะร่นได้มากขนาดไหน
“คุณมาร์ค”
แบมแบมแตะไหล่มาร์คเบาๆ เพื่อให้คนตรงหน้ารู้สึกตัว แต่มาร์คกลับสะดุ้งตัวโหย๋งขึ้นมา เหมือนโดนของร้อนอย่างไรอย่างนั้น
“คุณมาร์คเป็นอะไรรึเปล่าครับ”
แบมแบมถามด้วยความเป็นห่วงใช้มือที่เย็นชืดแตะหน้าผากมาร์คเบาๆ ทว่า...กลับโดนคนตัวโตเบี่ยงหนีอย่างหวาดๆ
“แบมแบม”
มาร์คขยับปากพึมพำชื่อแบมแบมเบาๆราวกับคนกำลังละเมอ
“หืม มีอะไรติดหน้าแบมหรอครับ”
แบมแบมใช้มือลูบหน้าตัวเองไปมา เข้าใจว่ามีอะไรติดหน้าตัวเองอยู่เพราะเห็นมาร์คต้วนจ้องหน้าตัวเองแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ก่อนจะก้มหน้าลงไปเพื่อให้มาร์คได้หยิบอาสิ่งแปลกปลอมออกให้ ทว่ามันไม่ได้มีอะไรแปลกปลอมนอกจากจิตใจของมาร์คต้วนที่คิดไปไกลจนเกินจะดึงกลับ
ยิ่งแบมแบมขยับหน้ามามากเท่าไหร่มาร์คก็ยิ่งหดคอเข้าไปแนบกับโซฟามากเท่านั้น
"ไม่ไหวแล้วเว้ย!!"
ก่อนพูดเสียงลอดไรฟันแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้แบมแบมได้แต่เกาหัวแกรกๆมองตามอย่างไม่เข้าใจ
“เป็นอะไรของเขานะ”
แบมแบมเข้าไปนอนก่อนมาร์ค เพราะรอแล้วรออีกก็ไม่เห็นรุ่นน้องจะออกมาจากห้องน้ำซะที
ส่วนคนที่เข้าไปทำใจสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำนั้น เมื่อจัดการตัวเองเสร็จแล้ว ก็เดินย่องออกมาจากห้องน้ำพลางหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาตัวการที่ทำให้ตัวเองต้องอารมณ์พลุ่งพล่านจนแตกกระเจิง
เมื่อกี้แทบตายแหนะ...แบมแบมทำเขาไว้แสบมาก เจ้าตัวคงไม่รู้ว่าเขาต้องอดใจกลั้นแค่ไหนที่จะไม่จับตัวเองกดลงโซฟาตั้งแต่พาขึ้นห้องมาวันแรก
ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างเตียงที่มีคนตัวเล็กนอนอยู่
"หลับสบายอยู่คนเดียวเลยนะ...เดี๋ยวก็จับปล้ำทำเมียซะเลย"
แล้วลูบเส้นผมที่ปรกหน้าออกเบาๆ ยิ่งเอาผมขึ้นแบบนี้ ยิ่งทำให้เห็นว่าคนตรงหน้า หน้าหวานมากขนาดไหน เวลาปรกติเขาคิดว่าแบมแบมน่ารักมากอยู่แล้ว แต่เวลานอนยิ่งน่ารักจนอยากจับฟัดให้จมเตียงเลย
มาร์คโน้มตัวลงไปสัมผัสกับหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ก่อนจะกระซิบข้างหูว่า
“ฝันดีครับ...เจ้าลูกแกะ”
ความคิดเห็น