คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Brother Lover...01
“วิศวะ ปีหนึ่ง รวม!!”
เสียงอันทรงพลังจากพี่ว๊ากขาโหดที่เป็นที่ร่ำลือกันนักกันหนาว่าโหดบรรลัยทุกปี
ทำให้นักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งที่รออยู่บริเวณหน้าลานกว้างต้องทิ้งทุกอย่างเพื่อวิ่งมารวมกันที่หน้าลานเกียร์
“สวัสดีครับปีหนึ่งทุกคน วันนี้ผมก็ขอแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน...ผม
‘อิม แจบอม’ เป็นประธานคณะครับ...วันนี้ผมจะมาแจ้งธรรมเนียมการปฏิบัติของปีหนึ่งให้ทราบกัน
ซึ่งเป็นธรรมเนียมที่เราปฏิบัติกันมาตามอย่างดีทุกปี และปีนี้ก็เหมือนกัน
อย่าทำตัวให้มีปัญหาตั้งแต่เข้ามานะครับ...เดี๋ยวจะหาว่าผมไม่เตือน!!”
กริบ!!
อิมแจบอมไล่สายตาไปมองรุ่นน้องตัวเองที่นั่งเกร็งกันเป็นแถว
ก่อนจะเริ่มเริ่มขี้แจงกฎธรรมเนียมออกมาทีละข้อ
จนมาถึงข้อสุดท้าย
เสียงโอดครวญจากบรรดารุ่นน้องก็ดังขึ้นเป็นระยะๆ
“เกินไปเหอะว่ะ
ดีนะที่ไม่ให้กูตัดทรงเกรียนมาด้วย ”
“เออมึง กูนึกว่ากูเพิ่งเข้าม.4สัส”
หลายเสียงบ่นเกี่ยวกับระเบียบในครั้งนี้อย่างออกนอกรส
บางเสียงก็บ่นว่าเหมือนมาเรียนม.ปลายบ้างล่ะ เพราะกฎที่อิมแจบอมร่ายมานั้นไม่ต่างจากการเข้าโรงเรียนมัธยมดีๆนี่เอง...ไหนจะเรื่องการแต่งตัว
ห้ามใส่รองเท้าสีฉูดฉาด เสื้อห้ามออกนอกกางเกง หรือกระโปรง
สีผมก็ต้องเป็นสีที่สุภาพห้ามเป็นสีที่เด่นเกินไป
แต่พอหันไปดูสีผมของรุ่นพี่แต่ละคนนั้น...สีแจ่มมาตั้งแต่หน้ามหาลัยมายันในคณะกันทั้งนั้นเลย
สงสัยจะเก็บกดมาจากปีหนึ่ง
"%#@#%$&^(&*@#%$^”
“@$#%&^*()%@$#%^&&*((“
“W#%$^&*())_()*(&*^&%”
แซ่ดๆ
จากเสียงที่บ่นเล็กๆพอรวมกันเข้าก็กลายเป็นเสียงกลุ่มใหญ่
“ปีหนึ่งเงียบ!! ถ้ามีใครไม่เข้าใจหรือไม่พอใจในระเบียบก็ยกมือขึ้น
ส่งเสียงรบกวนแบบนี้...ที่เก่าไม่เคยมีคนสอนเรื่องมารยาทสินะ”
คำพูดที่แสนเจ็บแสบจากพี่ว๊ากขาโหด แทรกเข้ามาจนปีหนึ่งเงียบกริบอีกครั้ง
กริบ
ถึงจะไม่พอใจแค่ไหนก็คงไม่มีใครกล้าขัดได้
แจบอมกวาดตามองนักศึกษาปีหนึ่งอีกครั้ง สายตาแหลมคมจ้องทีละคนอย่างบีบเค้นจนหลายคนหลบสายตาหนีเป็นพัลวัน
“โอเค! ไม่มีใครยกมือ ผมจะถือว่าพวกคุณทุกคนเข้าใจกฎระเบียบแล้วนะครับ...แล้วอย่าให้ผมเห็นหรือได้ยินว่าวิศวะปีหนึ่งไม่ทำตามระเบียบนะครับ
เพราะถ้าผมเจอ...คุณจะจดจำผมแบบไม่มีวันลืมแน่”
พูดเสร็จก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ
พร้อมกับมอบหน้าที่ให้กับคนอื่นบ้าง
“วันนี้พบผมแค่นี้พอจะพาลเบื่อขี้หน้าผมซะก่อน”
แจบอมว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะยื่นไมค์ให้อีกคนข้างๆ “คุณครับมาทำหน้าที่ของคุณด้วยครับ”
และไม่ลืมกระตุกยิ้มกวนประสาทให้จูเนียร์ที่รับช่วงต่อ
แจบอมเดินออกไปแล้ว ทิ้งไมค์ไว้ให้คนรับช่วงต่ออย่างหวั่นๆ
บรรยากาศตอนนี้อย่าว่าแต่ขยับตัวเลย แค่หายใจแรงยังเกร็ง
อิม แจบอมนะ อิม แจบอม!!
มาทิ้งระเบิดไว้แล้วเดินจากไปแบบไม่สะทกสะท้านได้ยังไงกัน
จูเนียร์ได้แต่ก้นด่าประธานขาโหดอยู่ในใจ
“สวัสดีครับอยู่กับพี่ไม่ต้องเกร็งนะครับ
พี่ไม่งับหัวเหมือนท่านประธานหรอก” ไม่ลืมที่จะวกเข้าไปกัดอิมแจบอมเบาๆ
จนรุ่นน้องบางคนถึงกับหลุดขำ แต่คนที่ดูจะหัวร้อนกว่าใครคงหนีไม่พ้นคนที่โดนพาดพิงอย่างอิมแจบอม
“พี่ชื่อจูเนียร์ เป็นรองประธาน
ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรก็ถามพี่ได้ พี่ก็อยู่แถวๆตึกนี่แหละ ไม่ชั้นห้าก็ใต้ตึกถ้าสงสัยอะไรก็มาหากันได้”
“...”
“อ่อแล้วก็...อยู่กับพี่ส่งเสียงได้นะครับพี่ไม่ใช่อิม
แจบอม ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
และวกประเด็นไปกัดแจบอมอีกดอก
จนน้องรุ่นน้องต่างพากันหัวเราะพรืดออกมา
จนคนที่โดนพูดถึงต้องหนีออกไปจากบริเวณเพื่อสงบสติอารมณ์
“เอาหละ ต่อไปก็จะเป็นการแนะนำตัวของพี่ๆที่ดูแลในส่วนต่างๆนะครับ ตั้งใจฟังให้ดีๆละกัน”
รุ่นพี่มากหน้าหลายตาออกมายืนเรียงข้างหน้าเพื่อแนะนำตัวทีละคน
“สวัสดีครับพี่แจ็คสันนะครับผม เป็นที่ปรึกษาครับ
ถ้าน้องมีอะไรจะมาปรึกษาพี่ก็มาได้เลยนะ ไม่ต้องกลัวพี่นะครับ
ถึงหน้าพี่จะโฉดแต่ใจพี่ไม่ได้โหดด้วยนะครับ ฮิ้ววว” แจ็คสันว่าอย่างติดตลกแต่ต้องเบรคหน้าทิ่มแทบไม่ทันเพราะเจอจูเนียร์สกัดดาวรุ่งเข้าให้ก่อน
“อย่ามามั่นหน้ามึงอ่ะทั้งหน้าโฉดและก็ใจโฉด”
“ฮ่าๆๆๆๆ”
รุ่นน้องขำกันตามๆกันเพราะหน้าเหวอๆของแจ็คสัน
“เอาเถอะๆ ถึงหน้าตาพี่เขาจะดูปรึกษาไม่ค่อยได้ก็เถอะ
แต่จริงๆแล้วพี่แจ๊คสันเป็นคนที่มีความเป็นคนที่มีความคิดดีคนหนึ่งเลยล่ะ ปรึกษาเขาได้นะครับ
พี่เขาเก่งเรื่องการวางแผนงานมาก โดยเฉพาะแผนการสับรางนี่ยิ่งเก่งเลยครับ^^”
“จูเนียร์
สาบานว่านายกำลังชมฉันอยู่”
แจ๊คสันหันไปคาดคั้น
“ชมสิ
นายก็ได้ยินนี้ฉันบอกว่านายเป็นคนเก่ง”
จูเนียร์ว่าพูดด้วยท่าทางใสซื่อ ที่ดูยังไงก็แสแสร้ง
แจ็คสันชี้หน้าคนแถอย่างคาดโทษ ถ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าน้องๆตอนนี้คงได้วิ่งไล่แตะปากมันไปกลางสนามแล้ว
“สวัสดีครับ”
เสียงหวานเอ่ย
เสียงปีหนึ่งที่ดังมาตลอดจู่ๆก็เงียบสงัดกลางอากาศอย่างกะทันหัน
พร้อมกับหันไปมองทางเสียงเล็กที่เอ่ยมาเสียงหวาน
จนคนที่ไม่ได้สนใจเหตุการณ์ข้างหน้ามาตั้งแต่ต้น ต้องเงยหน้าขึ้นเพื่อสังเกตเหตุการณ์ข้างหน้า
ที่ดูเงียบจนผิดปรกติ...
‘มาร์ค ต้วน’
จับจ้องใบหน้าหวานตรงหน้านิ่งเหมือนถูกสะกด
“พี่ชื่อแบมแบมครับ เป็นคนดูแลเกี่ยวกับเรื่องการเรียน
ใครมีปัญหาเกี่ยวกับเรื่องเรียนก็มาถามพี่ได้นะครับพี่จะพยายามช่วยทุกคนอย่างสุดความสามารถเลย”
แบมแบมว่ายิ้มๆ สายตากลมๆจ้องไปทางน้องๆที่ตั้งใจฟังจนผิดปรกติ
ก็ได้แต่ฉีกยิ้มออกมาเพื่อเรียกความมั่นใจให้ตัวเอง
“อ่อ...แล้วพี่ก็จะอยู่ที่ห้องสมุดเป็นส่วนใหญ่นะครับหรือถ้าไม่เจอที่ห้องสมุดก็อาจจะอยู่แถวใต้ตึกนี่แหละครับ”
แนะนำตัวเสร็จแบมแบมก็ยิ้มให้เด็กๆอีกรอบ
วันนี้เขาตื่นเต้นมากที่ได้เจอน้องๆในคณะเป็นวันแรก
เขายังจำได้ดีว่าตอนที่เขาเข้ามาในรั้วมหาลัยวันแรกนั้นน่าตื่นเต้นมากแค่ไหน แถมตอนนั้นยังโดนพวกพี่ๆแกล้งไปเยอะเหมือนกันมีครั้งหนึ่งแบมแบมโดนดุจนร้องไห้ออกมาต่อหน้าทุกคน
สุดท้ายพี่ๆก็มาขอโทษแล้วก็มาง้อที่แกล้งแรงไป จนตอนนี้ก็สนิทกับพี่ๆกลุ่มนั้นไปแล้วล่ะ
เจอกันทีไรก็ต้องล้อถึงเรื่องที่แบมแบมร้องไห้ตลอดเลย
ครั้งนี้ก็เลยอยากจะใจดีกับน้องๆให้มากๆ
“พี่แบมแบมเห็นน่ารักๆแบบนี้เนี่ยเก่งมากเลยนะขอบอก
Aทุกเทอมนะครับ ถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามพี่เขาได้เลย
ตอบได้ทุกเรื่อง...ยกเว้นเรื่องความรัก”
จูเนียร์แอบแซวเพื่อนตัวเล็ก
“เนียร์อ่า”
จนทำให้คนที่โดนแซวอยู่ยู่หน้าอย่างงอนๆ จนทำให้ทุกคนได้เห็นท่าทางนั้นก็อดยิ้มตามไม่ได้
ถ้าจะให้นิยามคำว่าแบมแบม ก็คงจะมีแต่คำว่า ’น่ารัก’ เต็มไปหมด
“...ใครได้เป็นน้องรหัสนี่โชคดีตายเลย ทั้งน่ารัก
เรียนเก่ง แถมยังนิสัยดีอีกด้วย...โอ้ย น่ารักใช่มั้ยล่ะ~”
เป็นจูเนียร์ที่อวยเพื่อนตัวเองแบบสุดพลัง จนแบมแบมเขินหน้าแดงอยู่ข้างๆ
“น่าร๊ากกกกกกกก”// ประสานเสียงกัน
เมื่อได้ยินคำว่าน่ารักจากปากเด็กๆ แบมแบมก็ยิ้มเขินจนตายี แต่ว่ายิ้มที่สดใสของแบมแบมนั้นได้ไปสะกิดใจใครหลายๆคนให้หลงเข้าไปแล้วล่ะ
รวมทั้ง ‘มาร์ค ต้วน’ ด้วย
“คนนี้แฟนในอนาคตพี่เองแหละ”
แจ็คสันเดินเข้ามาโอบคนตัวเล็กด้วยท่างทางแสดงความเป็นเจ้าของ
ท่ามกลางสายตาอิจฉาของนักศึกษาปีหนึ่งที่ส่งกระแสความร้อนอะไรสักอย่างไปทางแจ็คสัน
“ให้มันน้อย ๆ หน่อยแจ็คสัน
แบมแบมไม่มีทางเอาแกเป็นแฟนหรอก”
จูเนียร์ที่เห็นแจ็คสันลอยหน้าลอยตาโอบไหล่แบมแบมอยู่รีบเข้าไปแยกทันที
“ใครจะไปรู้...อนาคตมันเป็นเรื่องไม่แน่นอนโว้ย”
“เฮอะ กว่าจะถึงวันนั้นฉันคงจะได้ไปก่อนแล้วล่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“มึงว่าไงนะ”
แจ็คสันลืมตัวจนลืมกฎที่ว่าหนึ่งเดือนแรกห้ามพูดคำหยาบต่อหน้าน้องๆก่อน
เพราะอารมณ์ชั่ววูบ
“พอแล้วแจ็คสัน
จูเนียร์...น้อง ๆ มองอยู่นะ”
แบมแบมห้ามทับทั้งสองอย่างปลงๆ เพราะสองคนนี้ทะเลาะกันเป็นเด็กๆอย่างนี้เป็นประจำ
แบมแบมเองก็เริ่มเหนื่อยที่จะต้องแยกกันแล้วเหมือนกัน
ระหว่างที่ข้างหน้ากำลังเกิดศึกขนาดย่อมๆกันอยู่
ในแถวก็มีเสียงคุยกันซุบซิบเป็นระลอก
“พี่แบมแบมแม่งโคตรน่ารัก”
“ใช่!!”
“กูจะจีบ”
“กูว่าอยากว่ะ ดูจากท่าทางแล้วน่าจะมีคนมาขายขนมจีบไม่ขาดสายแน่ๆ”
“ยิ่งยากยิ่งน่าลอง มึงไม่คิดงั้นหรอ”
“เออๆกูรู้
แต่มึงเผื่อใจไว้บ้างก็ดี”
“อย่างกูไม่มีคำว่าเผื่อใจ...เพราะกูจะเอา”
จะเอาเหรองั้นหรอ...ข้ามศพมาร์คต้วนไปก่อนแล้วกัน
‘เพราะกูก็จะเอา’
...แล้วมาดูกันว่าใครมันจะได้
ความคิดเห็น