คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : โซระ แสงหนึ่งเดียวในความมืด ตอนที่ 7 นักเรียนใหม่
" นี่เมย์วันนี้ไม่เป็นไรแล้วเหรอ? "
" อื้อ! ไม่เป็นไรแล้ว " ฉันพูดพร้อมพยักหน้าตอบแต่ โซระ ก็ยังคงทำสีหน้าเป็นห่วงอยู่อีกฉันจึงพูดล้อเล่นไปว่า
" ไม่เป็นไรหรอกน่าก็ฉันเป็นเจ้าสาวของเธอนี่นา " ได้ยินดังนั้น โซระ ก็ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดขึ้นว่า " ถ้าไม่เป็นไร
แล้วก็ดี "
เมื่อเดินผ่านเข้ามาในรั้วโรงเรียน ก็ได้ยินทั้งเสียงจากประชาสัมพันธ์ เสียงนักเรียนคุยกันดังลั่น ซึ่งเป็นภาพที่เห็น
ได้ทั่วไปในวัยเรียน ฉันและ โซระ เดินตะลอนๆไปนั่งที่เก้าอี้ในโรงอาหารซึ่งตอนนี้มีนักเรียนเดินพลุกพล่านไปมาอยู่เต็ม
ไปหมด
" นี่โซระ ห้องเรียนเป็นไงมั่ง? "
" เอ่อ~อืมก็ดีนะ "
" มีคนมาสารภาพรักหรือเปล่า? "
" เยอะแยะไปแต่ฉันก็ปฎิเสธไปหมดน่ะแหละ "
" เห~ "
การสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ถ้าไม่มีเสียงออดดังขึ้นซะก่อน " ชั้นไปก่อนนะ เมย์ ตั้งใจเรียน
ด้วยหล่ะ " เธอพูดขึ้นพลางหยิบกระเป๋านักเรียนจากทางขวามือขึ้นมาและเดินจากไป เอาหล่ะเราคงต้องไปเรียนบ้าง
แล้วหล่ะ
" .....................?????? " นี่มันอะไรฟะเนี่ยไอ้ข้อสอบที่เหมือนภาษาลาตินนี่ เอาเหอะมั่วๆไปละกัน การ
เรียนการสอนดำเนินไปอย่างน่าเบื่อเหมือนกับทุกๆวัน ช่วงเย็นก่อนจะโฮมรูมหัวหน้าห้องได้แจกกระดาษผลสอบวิชา
คณิตศาสตร์ แก่สมาชิกในห้องเมื่อฉันได้รับแล้วจึงค่อยๆมองดู " ...........!!! " สิบสี่เต็มห้าสิบเนี่ยนะ!?
" นี่ เมย์ ช่วงหลังโฮมรูมคุณครูวิศนะเรียกไปพบนะ " หัวหน้าห้องเดินเข้ามาพูดข้างๆฉัน
หลังโฮมรูมเสร็จ โซระ มารอรับฉันที่หน้าห้องฉันจึงถามไปว่า " วิชาคณิตเธอได้กี่คะแนน คงได้สอบใช่มะ?"
โซระพยักหน้าแล้วหยิบกระดาษผลสอบยื่นมาให้ดู สี่สิบหกคะแนน!!! ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเพราะว่าคน
ที่เพิ่งจะมาเข้าเรียนตอนคนอื่นๆเกือบเรียนกันจนจบเทอมจะมาได้คะแนนเกือบเต็มที่แม้แต่คนที่อยู่ห้องเก่งที่สุดในสายยัง
บอกว่ายากมาก ในขณะที่ฉันยังยืนค้างไม่เชื่อสายตาตนเอง โซระ ก็ถามขึ้นว่า " แล้วของเมย์หล่ะได้กี่คะแนน? " ฉัน
สะดุ้งโหยงแล้วมองไปที่เธอ " หรือว่า เมย์.....! " ฉันรีบเอามือปิดปากเธอทันที ขอร้องหล่ะอย่าพูดซ้ำเติมฉันมากไปกว่านี้
เลย
เมื่อฉันก้าวเข้าไปที่ห้องพักครูแล้วเดินเข้าไปหาอาจารย์วิศนะซึ่งเป็นอาจารย์สอนวิชาคณิตศาสตร์ในห้องของ
ฉัน แล้วถามขึ้นมาว่า " อาจารย์มีธุระอะไรถึงเรียกหนูมาคะ? " อาจารย์จึงพูดขึ้นว่า" พรุ่งนี้ให้มาสอบซ่อมตอนเย็นหลัง
โฮมรูมไม่งั้นเธอก็ซ้ำชั้น!! "
" นี่โซระ ช่วยชั้นหน่อยซี่ "
" ก็ได้ๆ งั้นเดี๋ยวคืนนี้ชั้นจะติวให้เอง "
" อ๋า~ไม่รู้เรื่องเลยอะ โซระ "
" พยายามเข้าเมย์เธอต้องทำได้แน่! " การติวมหาโหดนรกแตกดำเนินไปเรื่อยๆใช้เวลาไปทั้งคืนจนชั้นรู้สึก
เมื่อยร้าไปทั้งตัว แต่ก็รู้เรื่องอะไรขึ้นมาเยอะเลยอาจเป็นเพราะ โซระ สอนเข้าใจง่ายก็เป็นได้
โรงเรียนในขณะนี้ฝนตกหนัก ครูใหญ่เลยประกาศให้นักเรียนเดินเข้าไปนั่งรอที่ห้องของตน
เมื่อถึงคาบเรียนคุณครูประจำชั้นได้แนะนำนักเรียนไหม่ให้ทุกคนในห้องรู้จัก ผมของเขาเป็นสีเขียวอ่อนมัดเป็นหางม้าพาดไว้
ข้างหลัง ดวงตาสีแดงของเขาจ้องมองมาที่ฉันซึ่งกำลังแอบหลับในห้องเรียนอยู่เพราะความเมื่อยร้าจากการติวหนังสือเมื่อ
คืนโดยไม่ได้หลับไม่ได้นอน ซักพักหลังจากที่เขาได้แนะนำตัวเองเสร็จเขาก็เดินไปนั่งที่นั่งริมหน้าต่างข้างหลังสุด
เมื่ออดเลิกเรียนดังฉันก็ได้ไปหา โซระ ซึ่งยืนรอฉันอยู่ที่หน้าห้องเหมือนเดิมแล้วก็เดินทางไปสอบซ่อมที่ห้องพัก
ครู โดยที่การสอบซ่อมครั้งนี้ฉันคิดว่ามันง่ายมากเพราะว่ามันออกตามที่ โซระ ช่วยสอนให้เมื่อวานเป้ะๆเลย
ในขณะที่ฉันกับโซระกำลังจะเดินออกจากรั้วโรงเรียนเพื่อกลับหอพักซึ่งตอนนี้นาฬิกาที่ข้อมือของฉันบอกเวลาห้า
โมงกว่าแล้ว แต่ในขณะที่จะเดินออกไปนั้นขาของฉันและโซระก็ต้องหยุดชะงักเพราะภาพของเด็กหนุ่มที่ปรากฎตรงหน้า
" นายมาทำอะไรที่นี่ เลส "
" ก็แค่ว่างๆแล้วบังเอิญเดินผ่านมาเท่านั้นเอง "
" ชั้นว่าคงไม่ใช่แค่นั้นหรอกมั้ง " พูดจบ โซระ ก็ควักมีดสั้นสีทองออกมาจากกระเป๋ากระโปรงแล้วพุ่งมันเข้าใส่
เป้าหมาย กะปลิดชีวิต แต่จู่ๆเธอก็หยุดชะงักลง เพราะ ได้ยินเสียงของเด็กหนุ่มอีกคนหนึ่งจากด้านหลัง
" เจ้านี้เป็นเหยื่อของฉันอย่าเข้ามายุ่ง "
" เชน "
เด็กหนุ่มเจ้าของเสียงนั้นมีผมสีเขียวอ่อนมัดเป็นหางม้าพาดไว้ด้านหลัง และมีดวงตาสีแดง " เธอคือนัก
เรียนใหม่นี่ " เขาหันหน้ามาสบต่ฉันชั่วขณะแล้วหันกลับไปหาเป้าหมายแล้วพูดขึ้นว่า
" ชั้น วินไนท์ เชน จงมอบชีวิตของเจ้ามาให้ข้าซะ " เขาพูดขึ้นพร้อมๆกับที่มีดาบสีดำเล่มยาวมาปรากฎอยู่ในมือ
แล้วจึงพุ่งเข้าจู่โจม เป้าหมาย ทันที
เช้ง!!
แต่ฝ่ายตรงข้ามเองก็ใช้มีดลมสองเล่มปัดออกไปได้ ทำให้ เชน เสียหลักแต่เขาก็พยายามทรงตัวเอาไว้ ซึ่งเป็น
เวลาเดียวกับที่ โซระ พาฉันวิ่งหนีออกมาจากสถานที่นั่น
" เฮ้อ~ลดดาบลงหน่อยก็ได้น่า เชน สาวๆหนีกันไปหมดแล้วนะ " เลสพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยพร้อมกับที่มีดลม
สลายไปจากมือของเขา แต่ฝ่ายตรงข้ามกลับบุกจู่โจมเข้ามาอีกระลอก แต่ ตัวเขาเองก็กระโดดโดยใช้ลมเป็นตัวช่วยทำให้
เขาลอยตัวขึ้นไปบนฟ้า
" เป็นไงทำไม่ได้ล่ะสิ ถึงนายจะเป็นน้องชายของฉันแต่นายสูญเสียความแข็งแกร่งที่แท้จริงไปแล้วเพราะมี
ความรู้สึกไร้สาระอย่าง ครอบครัว ไงล่ะ "
ซัวะ!
เชน พุ่งตัวไปบนอากาศพร้อมๆกับใช้ดาบของตนฟันเข้าที่ใบหน้าของ เลส แต่เขากลับเบี่ยงตัวหลบได้ทันทำให้
โดนไปแค่เฉียดๆ
" ชั้นจะแสดงให้ดูว่าตลอดห้าปีที่ผ่นมานี่ชั้นพัฒนาไปถึงขั้นไหนแล้ว " เชน พูดขึ้นในขณะที่ร่างกายของเขา
เองก็ค่อยๆสลายไปพร้อมๆกับสายลมที่พัดมา
ซึ่ง เลส เองก็ตกใจเล็กน้อยแต่ก็ยังคงแสดงสีหน้านิ่งเฉยพร้อมๆกับหันมองไปรอบๆ " ได้แค่นี้เองเหรอ.!! "
แต่จู่ๆ เชน ก็มาปรากฎตัวอีกทีทางด้านหลังของ เลส พร้อมๆกับใช้ดาบสีดำของตนจี้คอของเขาไว้ แต่อีกฝ่ายกลับมีสี
หน้าที่นิ่งเฉยพร้อมๆกับยิ้มขึ้นเล็กน้อย
" ที่นายไปฝึกมามันได้แคนี้เองเหรอ? "
" .......................!!! " แต่จู่ๆชายที่อยู่ตรงหน้ากลับไปปรากฎตัวอยู่ด้านหลังของเขาเสียแล้ว พร้อมๆกับใช้
มีดลมจำนวนห้าเล่ม ปักเข้าที่กลางลำตัวของเขา จนมีของเหลวสีแดงไหลออกมาจากปากแผลที่ที่เปิดกว้าง
" อึ้ก! เลส...แก!! " แล้ว เชน ซึ่งสติสัมปชัญญะดับวูบไปแล้ว จึงร่วงลงไปแต่ เลส ก็พุ่งตัวเข้าไปรับ
ร่างของเขาไว้พร้อมๆกับใช้แขนทั้งสองข้างค่อยๆวางร่างของเขาพิงไว้หน้าป้ายโรงเรียน
" ขอโทษนะ เชน ที่พี่ทำได้ในตอนนี้ก็มีแค่นี้แหละ "
ฝ่ายฉันที่ โซระ ช่วยพาหนีออกมา ซึ่งตอนนี้อยู่ที่ห้องของตนเองแล้ว
" นี่ โซระ เธอรู้จักนักเรียนใหม่คนนั้นเหรอ? " ฉันถามไปด้วยความสงสัย
" ก็แน่นอนอยู่แล้ว "
" เขาเป็นใครกันเหรอ? "
" ก็เป็นผู้พิกทักษ์ทั้งเจ็ด ที่ต้องคอยปกป้องเธอไงหล่ะ "
" เอ๋??? "
ความคิดเห็น