คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : โซระ แสงหนึ่งเดียวในความมืด ตอนที่ 9 7 นักเวทย์อสูร(45%)
บริเวณชั้น 7 ตึกร้างแห่งหนึ่ง
" ผมจะไม่เอาเรื่องของคุณไปบอก เฟรม ก็แล้วกันนะ ไม่งั้นเจ้านั้นคงจะตัวลุกเป็นไฟแหง "
" ขอบใจ อควา "
" ว่าแต่อัศวินแห่งสายลมเป็นน้องชายของคุณเหรอครับ? ผมดูจากท่าทาง ลักษณะ รูปร่างไม่ค่อยเหมือนกับคุณที่
เป็นพี่ชายของเขาเลยนะ " เด็กหนุ่มหัวฟ้าพูดขึ้นพร้อมยิ้มกวนๆเล็กน้อยแต่ฝ่ายที่คุยด้วยกลับทำสีหน้านิ่งเฉยเช่นเดิม
" ยิ้มบ้างก็ได้นะ ไม่มีใครว่า "
" เหรอ? "
" นายนี้น่า~ไม่มีมนุษยสัมพันธ์เลยรึไงขนาดน้องสาวตัวเองยังแทบจะไม่คุยด้วยเลย "
" อลิส น่ะเหรอ? "
" แล้วยังจะมีใครอีกเล่า!!! " เด็กหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าตะคอกใส่ชายหนุ่มตรงหน้าแต่เขาก็ไม่ได้มีปฎิกริยาอะไร
ตอบโต้อะไร
" เฮ้อ~ ผมชักหิวแล้วสิไปหาอะไรกินดีกว่า "
" คนกลุ่มโน่นเป็นไง ท่าทางจะน่าอร่อย " เลสพูดพลางชี้นิ้วออกไปทางนอกหน้าต่าง แล้วปลายนิ้วของเขาก็ไป
หยุดอยู่ที่แก๊งนักเลงวัยรุ่นกลุ่ม หนึ่งซึ่งอยู่ห่างจากตึกร้างแห่งนี้ไม่มากนัก ตัวแก๊งน่าจะมีสมาชิกประมาณยี่สิบสามสิบคนได้
กำลังรุมซ้อมชายวัยกลางคน คนหนึ่งอยู่
" น่าอร่อยจริงๆด้วยครับ ไอ้เลือดของพวกมนุษย์ชั่วๆเนี่ย " ไม่รอช้าเขาพุ่งตัวกระโดดลงไปจากชั้นเจ็ดแล้วมุ่งหน้า
ไปหาชายพวกนั้นทันที
" นายนี่มันกระหายไม่หยุดเลยนะ อควา "
" เฮ้ย!! ไอ้แก่เงินที่เราปล่อยให้แกยืมไปน่ะเมื่อไหร่แกจะใช้พวกเราวะ!! หา!!! " ชายที่ท่าทางจะเป็นหัวหน้าแก๊งพูดขึ้น
" ดะได้โปรดเถอะ ขออีกแค่สามวันเท่านั้นแล้วผมจะใช้คืนแน่ "
" ไม่มีสามวงสามวันแล้วเว้ย!! ถ้าแกไม่ยอมจ่ายแกก็ขายลูกสาวของแกให้พวกเราซิวะ!!! "
" แหมๆๆ พวกวัยรุ่นสมัยนี้นี่ไม่ไหวชอบรุมทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อยู่เรื่อย " สิ้นสุดคำพูดเหล่านักเลงวัยรุ่นจึงหันไป
มองยังที่มาของเสียง
" แกเป็นใครวะไอ้หนู ดึกดื่นป่านนี้ยังจะมาเดินที่ๆเปลี่ยวอย่างนี้คนเดียวอีกคิดแน่นักเหรอไงวะ!! หา!? " เขาพูดขึ้น
พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้า และใช้มือขวาของตนจับที่คอชายเสื้อของเขาไว้
" ชิ! น่ารำคาญเป็นบ้า "
สวบ!
" อ่อก! " แต่จู่นักเลงคนที่เข้ามาหาเรื่องเขาก็ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างกะทันหัน พร้อมๆกับที่บริเวณหัวใจของเขามีรูแผล
เปิดกว้างจนของเหลวสีแดงนั้นไหลออกมาไม่หยุด
" ฮิๆๆ เลือดของมนุษย์ชั่วๆเนี่ยอร่อยจริงๆ " เขาพูดขึ้นพร้อมแสยะยิ่มเล็กน้อย
" กะแก เป็นใครกัน " จู่ๆก็มีนักเลงคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมๆกับที่นักเลงคนอื่นๆหยิบอาวุธของแต่ละคนขึ้นมาไม่ว่าจะ
เป็นมีด ปืน กระบองและอีกสารพัด โดยไม่สนใจชายวัยกลางคนที่นอนกองอยู่กับพื้น
" ผมน่ะเหรอผมก็เป็นแค่หนึ่งใน 7 นักเวทย์อสูรและมัจจุราศวารี อควาไงหล่ะ " เขาตอบกลับไปพร้อมๆกับหยิบมีด
สั้นเล่มหนึ่งออกมาจากกระเป๋าของผู้ตายที่ตนเพิ่งฆ่าไปเมื่อไม่น่นมานี้และพุ่งตัวไปหาชายที่ยืนอยู่ใกล้ตัวเขามากที่สุด
พร้อมๆกับใช้ปักเข้าที่หัวใจของชายคนนั้นและทำเช่นนี้ไปเรื่อยๆจนในที่สุดผู้ที่ยังมีชีวิตเหลืออยู่ในบริเวณนั้นก็เหลือแค่
เขาและชายวัยกลางคนซึ่งยังคงไม่มีเรี่ยวแรงที่จะวิ่งไปไหนและบัดนี้นัยน์ตาของเขาแฝงไปด้วยความกลัวต่อเด็กหนุ่มที่
ยืนอยู่ตรงหน้า
" อะฮ้า ยังเหลืออยู่คนนึงสินะ " เขาพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ชายคนนั้น
" ยะอย่าทำอะไรผมเลย "
" ครับๆ ผมไม่ฆ่าคุณแน่ครับ "
" ขะขอบพระคุณมากครับ "
" แต่ว่า.......คุณต้องมาเป็นข้ารับใช้ของผม " เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าพูดพลางหยิบของสิ่งหนึ่งที่มีรูปร่างเป็นวงกลมสี
ดำเล็กๆออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตนและนำมันล้วงเข้าไปในบริเวณหัวใจของชายตรงหน้าพร้อมๆกับแสยะยิ้มเล็กน้อย
" นี้ โซระ แล้วสองคนนั้นเมื่อวานไปนอนที่ไหนเหรอ?? "
" ไม่รู้ " โซระตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉยไม่รู้เป็นอะไรไม่ถูกกันนักหนาแถมเมื่อวานก็ฟาดกบาลคนเจ็บซะ
" อรุณสวัสดิ์ครับองค์หญิง " จู่ๆ รุ่นพี่วิซ(อยู่ม.6เรียกอย่างนี้น่าจะดีกว่า) ก็มาปรากฎตัวอยู่ข้างหน้าฉันโดยที่ฉันยัง
ไม่ทันตั้งตัว แน่นอนก่อนที่ฉันจะตอบกลับไป สายตาฉันก็เหลือบไปมองสาวผมทองซึ่งยืนอยู่ข้างๆซึ่งบัดนี้ใบหน้าของเธอ
แสดงอารมณ์โกรธอย่างเห็นได้ชัด
" เอ่อ นี่โซระทำไมทำหน้าแบบนั้นหล่ะ " เมื่อจบคำพูดของรุ่นพี่ โซระ ก็โผเข้ากอดฉันพลางพูดขึ้นว่า
" ฉันไม่มีทางยก เมย์ ให้ไอ้คนอย่างนายหรอก!!! " เธอตวาดใส่ รุ่นพี่วิซ แถมทั้งแยกเขี้ยวใส่ อีกต่างหาก
แต่ที่สำคัญเธอกอดฉันแน่นเกินไปแล้ว ฉันหายใจไม่ออกนะ โซระ แต่ท่าทางตอนนี้สายตาเหมือนยักษ์มารของเธอจะจ้อง
มองไปที่เป้าหมายอย่างเดียวเสียแล้ว นะนี้!!! ยัย โซระ ให้ฉันอยู่ในสภาพอย่างนี้ฉันทั้งอึดอัดทั้งอายเลยนะ
" นี่ โซระ "
" มีอะไร? "
" เธอดูสภาพองค์หญิงที่เธอกอดซะเต็มรักบ้างสิ " จบคำพูดโซระจึงเริ่มหันมามองที่ฉัน
" เมย์!!! "
" นี่เธอเป็นอะไรรึเปล่า? " โซระ ค่อยๆคลายกอดเต็มรักออกทำให้ฉันเดินเซไปเซมาเล็กน้อยก่อนที่จะทรงตัว
" จะไม่เป็นไรได้ไงยะยัยบ้า!!! ชั้นเกือบจะหายใจไม่ออกตายไปแล้วนะ "
" ฉะฉันขอโทษ "
" เอาน่าๆ โซระ เค้าก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรนี่ครับ ที่เค้าทำไปแค่เพราะเป็นห่วงองค์หญิงแค่นั้นเอง จริงไหม โซระ? "
" ฉันไม่มีอะไรต้องตอบคนหย่างนาย "
" นี่! โซระ "
" ไม่เป็นไรหรอกครับองค์หญิง "
" แต่ว่า...... "
" ใช่ ไม่เป็นไรหรอก เมย์ ยังไงเจ้าหมอนี่ก็ผิดเองที่มารบกวนความสุขของพวกเรา "
" ............ "
" ฉันเกลียดเธอที่สุด!!! โซระ "
" เมย์....... " พูดจบฉันก็วิ่งไปทางโรงเรียนคนเดียวโดยไม่หันมามองทั้ง รุ่นพี่วิซ และ โซระ ซึ่งตอนนี้สีหน้าของ
เธอดูเศร้าสร้อยมาก
" เธอลองคิดทบทวนดูอีกทีก็แล้วกันนะ โซระ "
" ฉันไม่ต้องการให้คนอย่างนายมาสอนหรอก "
"..............................."
ความคิดเห็น