รอรัก

เนื้อเรื่อง

        ณ ร้านไอสครีมแห่งหนึ่ง.....กริ้ง กริ้ง กริ้ง ประตูร้านถูกเปิดออก  ผมเดินไปหาที่นั่งด้านในสุดของร้านเพื่อหาที่นั่งหลบๆผู้คนซะหน่อย  อันที่จริงในร้านก็ไม่ได้มีแขกซักโต๊ะเดียว จะมีก็เพียงเจ้าของร้านคนสวย ที่กำลังเดินตรงมาหาผมด้วยรอยยิ้มที่ดู
แสนเศร้าปนความน่ารักที่ผมคิดว่าเธอเป็นทั้งคนสวยและน่ารักที่สุดที่ผมเคยรู้จัก
จะรับอะไรดีคะ วันนี้มาคนเดียวหรือคะ....โอ้ผมยิ้มด้วยความปิติ เธอจำผมได้...ก็อันที่จริงผมแอบมานั่งกินไอสครีมร้านนี้ แบบมีจุดประสงค์คือแอบนั่งมอง เจ้าของร้านคนสวยของผม หลายครั้งแล้ว เธอเลยจำผมได้  และทุกครั้งผมก็ต้องสั่งเจ้า  ไอสครีมวนิลาเยลลี่ซันเดย์ ที่เป็นความภาคภูมิใจของเจ้าของร้านที่พิถีพิถันตกแต่งได้
อย่างน่ามอง...ซึ่งทุกครั้งที่ผมเห็นถ้วยไอสครีมที่เธอบรรจงตกแต่งมาให้ผม 
มันทำให้ผมย้อนคิดถึงผู้หญิงคนหนึ่ง จิราพร ครั้งหนึ่งเธอเคยเป็นคนที่ผมรักที่สุด อันที่จริงถึงแม้ณ วันนี้ผมก็ยังรักเธอหมดหัวใจ  เพราะเธอคือคนที่ผมเกือบจะได้แต่งงานด้วยเมื่อห้าปีที่แล้ว  เธอเป็นคนที่ชอบทานไอสครีมและชอบประดิปประดอย ตกแต่งถ้วยไอสครีม  และมักบังคับให้ผมทานไอสครีมแบบต่างๆที่เธอ จินตนาการตกแต่งขึ้นมาโดยเฉพาะ วนิลาเยลลี่ซันเดย์ เธอตกแต่ได้ดูดีและเป็นความภาคภูมิใจของเธอที่สุด เธอฝันว่าซักวันเธออยากจะเปิดร้านไอสครีมเล็กๆซักร้าน....แต่แล้วความฝันของผมกับเธอก็ต้องพักทลาย    เป็นไงคะอร่อยไม๊คะ นุ๊กทำสุดฝีมือเลยนะ.

เสียงนั้นทำให้ผมตื่นจากผวัง  ผมหันไปยิ้มให้เธออย่างชื่นชม...อร่อยครับ...เธอยิ้มหวานให้ผม...แปลกนะคะสามีนุ๊กก็ชอบทานไอสครีมแบบคุณเนี่ย...ผู้ชายเค้าชอบทานกันแบบนี้หรือคะ...ผมได้แต่ยิ้ม
...วันนี้เป็นอะไรไปคะ ดูเศร้าๆ...เธอถามผมด้วยความสงสัย
...เอ้อ เปล่าครับ คิดถึงเพื่อนเก่านิดหน่อย...ผมตอบเธอแบบงงตัวเอง
...มีอะไรไม่สบายใจ จะระบายบ้างก็ได้นะคะ ตอนนี้ไม่มีลูกค้า นุ๊กคุยเป็นเพื่อนก็ได้...แต่ถ้าไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรนะคะ เธอเสนอตัวอย่างจริงใจ  ผมคิดว่าอย่างงั้นนะ
....คิดถึงแฟนเก่าน่ะครับ คล้ายๆคุณนุ๊กนี่แหละ เค้าชอบทำไอสครีมเหมือนกัน...  ผมหลุดปากพูดไปได้ยังไง ทั้งที่ไม่อยากจะพูดให้ใครฟังอีก แต่เหมือนมันอัดอั้นเต็มที  มันพร้อมที่จะพรั่งพรูออกมา....
....อ้าวก็ดีนีคะแล้วเขาไปไหนซะล่ะคะ....เธอถามเหมือนอยากรู้จริงจริง
.... เกิดอุบัติเหตุบางอย่าง เมื่อห้าปีที่แล้วครับ...ทำไมผมต้องเล่าให้เธอฟังด้วยนะ   สมองเธอกระทบกระเทือนอย่างแรง จนเธอเป็นเจ้าหญิงนิทรา ไปปีเศษ
ครอบครัวเธอ โทษว่าผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องเป็นอย่างนี้...ผมถอนใจนิดหนึ่งก่อนเล้าต่อ  ครอบครัวเธอขอร้องให้ผมเลิกยุ่งเกี่ยวกับเธออีก ห้ามเยี่ยม ห้ามมาหา ต้องการให้ผมตัดขาดไปเลย....ตอนนั้นผมไม่รู้จะทำยังไง แฟนผมก็หลับไม่ได้สติ  ก็จำใจต้องห่างออกมา...แต่ผมก็เฝ้าสืบข่าวอาการของเธอมาตลอด หลังจากนั้นปีเศษ เธอฟื้นขึ้นมา แต่เธอไม่มีความจำเก่าๆหลง
เหลืออยู่เลย....ผมหยุดพูดมันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอหอย  ผมแว่วเสียงเธอเบาๆ........เสียใจด้วยจริงๆนะคะ...แต่ป่านนี้เธอก็น่าจะหายหรือดีขึ้นแล้วซิคะ
คุณทำไมไม่ไปหาเธอละคะ....เธอออกความเห็นเหมือนพยายามจะช่วยเหลือ.....
ครับ...เธอหายดีแล้วครับ แต่เธอ เธอ จำผมไม่ได้ครับ.....ผมมองหน้าสวยของเธอ  ดูเธอทำหน้าเศร้าลง แต่ก็ยังสนใจถามต่อ ....แล้วคุณทำไงต่อคะ....
นั่นซิครับ ไหนๆก็เล่ามาขนาดนี้แล้ว ผมขอความเห็นหน่อยครับ ว่าผมควรจะบอกความจริงกับเธอดีไม๊ เพราะผมมีรูป ที่ถ่ายด้วยกันเยอะมาก เธอน่าจะมี
โอกาสนึกได้บ้าง....เธอมองหน้าผม ทำหน้าเหมือนครุ่นคิด
....แต่เอแล้วเธอคนนั้นมีแฟนหรือมีครอบครัวใหม่ไปแล้วหรือยังคะ....
ผมจ้องหน้าเธอแต่ไม่ได้ตอบ
 นุ๊ก คิดว่าถ้าเธอมีแค่แฟนใหม่...คุณก็น่าจะบอกนะคะ แล้วให้เธอตัดสินใจ...
 แต่..แต่ถ้าเธอมีครอบครัวไปแล้ว นุ๊กคิดว่าก็ไม่ควรค่ะ เพราะมันจะไปทำลายครอบครับเธอเปล่าๆ บาปกรรมค่ะ.....กริ้ง กริ้ง กริ้ง มีลูกค้ากลุ่มหนึ่งเปิดประตูเข้ามา ทำลายบรรยากาศสนทนาของเรา
...ขอโทษค่ะ ขอไปรับลูกค้าก่อนนะคะ ขอบคุณที่เหล้าให้ฟังค่ะ....แล้วเธอก็ยิ้มหวานออกไปจากโต๊ะผม
...ขอบคุณครับที่ กรุณาทนฟัง  ผมจะทำตามคำแนะนำของคุณครับ...
ใช่ผมคงต้องทำตามแนะนำของเธอ  ผมคงทำตามหัวใจตัวเองไม่ได้ ผมไม่อาจทำลายความสุขของคนที่ผมรักได้  ผมคงจะยินดีเฝ้ามองดูเธออยู่อย่างนี้ตลอดไป
ทั้งที่เธออยู่ใกล้แค่เอื้อม โอ้ จิราพร น้องนุ๊ก ของผม