คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : (IV) Be my guest DETECTIVE!!
“เชิญเลยครับคุณนักสืบ” คุณลุงเสื้อสเวตเตอร์เสียเขียวขี้ม้าที่ปรากฏตัวอยู่หน้าทั้งคู่คือ คุณ คริสเตียน เซน เขาดูเป็นคุณลุงใจดีคนหนึ่งที่ไม่มีพิษภัยอะไร แถมเขายังอาสาทำชาให้แก่สองหนุ่มสาวเสียด้วย
“เห็นไหม ฉันบอกนายแล้วว่าเขาจะต้องดูเป็นคนใจดี” อัยย์พูดกับเนโรขณะที่ คุณเซนกำลังต้อมน้ำร้อนเพื่อทำชาอยู่ที่ห้องครัว
“ก็ได้เธอชนะ” หมาป่าหนุ่มจิปากด้วยความหงุดหงิด ถ้าไม่ติดที่ว่าถ้าเขาต้องเลี้ยงขนมเธอเพราะแพ้พนัน ทายว่าลูกค้าคนนี้จะเป็นแบบไหน เขาดันไปแทงว่าหมอนี่จะเป็นคุณพ่อขี้เมา พุงพลุ้ยตามแบบฉบับหนังครอบครัวบ้านแตก
“คิดถึงจังเลยแฮะ ตอนเด็กๆฉันก็อยู่บ้านแบบนี้ นี่แหละแต่ติดตรงที่ว่าดอกไม้น้อยไม่หน่อยไม่งั้นคงจะเหมือนบ้านขอฉันเปี๊ยบเลยล่ะ” อัยย์พูดติดตลกตามแบบที่เป็นทุกครั้งทำให้เนโรก็รู้สึกผ่อนคลายตามไปด้วย
“ก็เคยอยากมีเหมือนกันนะบ้านแบบนี้น่ะ แต่ว่าคนอย่างพวกเรานะคงไม่ได้อยู่บ้านบ่อยๆหรอก เผลอเข้ามานั่งแช่ได้2นาทีก็ต้องออกไปอีกแล้วมั้ง”
“นายนี่นะ ไม่เคยเอ็นจอย กับบรรยากาศรอบๆตัวเลยรึไง” เธอถอนหายใจลากยาว ที่เขาชอบทำให้ทุกอย่างเสียบรรยากาศตลอดเวลา แต่ก็นะถ้าเจ้าหมาตนนี้ไม่บ่น ก็คงไม่ใช่เขาแล้วแหละ
“ชาได้แล้วครับ เชิญตามสบายเลย” เซน เสิร์ฟชาให้กับทั้งสองพลางนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“พูดมาได้เลยนะคะ คุณเซน รายละเอียดงานน่ะค่ะ”
บรรยากาศอบอุ่นหลังมรสุมที่พึ่งผ่านพ้นไป ไม่ได้ช่วยทำให้ตัวของอัยย์เองรู้สึกดีขึ้นเลย เมื่อเธอสิ่งที่คุณพ่อเลี้ยงเดี่ยวคนนี้พึ่งบอกออกมา
"ลุงจะบอกว่าลูกสาวของลุงหายโดนหายตัวไปงั้นเหรอ?" เนโรพยายามทำความเข้าใจกับสิ่งที่คุณเซนเล่ามาพลางเดินไปทั่วห้องด้วยความเบื่อหน่าย ชายคนนี้พยักหน้าแทนคำยืนยันว่าสิ่งที่เขาพูดไปเป็นความจริง
"แล้วคุณรู้ตัวได้ยังไงคะว่าลูกของคุณหายตัวไปเมื่อไหร่"อัยย์ที่นั่งอยู่บนโซฟา จิบชาคาโมมายด์ทั้งๆที่เธอไม่ได้เป็นคนชอบดื่มชาเลย แต่จริงๆแล้วน่าจะเป็นเพราะกลิ่นหอมของมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายกับสถานการณ์แบบนี้มากกว่า
“วันนั้นฝนตกผมก็เลยจะไปหาแกตามปกติ ผมแต่ว่าเธอไม่อยู่ในห้อง ผมก็เลยเดินหาดูในห้องเผื่อว่าแกจะไปแอบในตู้เสื้อผ้าอีก พอดีว่าเชอรีล แกเป็นคนที่กลัวฟ้าร้องน่ะครับเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่ว่าผมก็ลองดูแล้วแต่ก็ไม่เจอแกเลย” น้ำเสียงสั่นเครือของผู้ชายคนนี้ ทำให้อัยย์รู้สึกเห็นอกเห็นใจ ถ้าเป็นเธอที่ลูกสาวหายตัวไป สภาพจิตใจเธอคงไม่ต่างจากชายคนนี้มากนัก
เนโรที่เดินวนรอบห้องขณะที่มีสองเหมียวเกาะไหล่ของเขาอยู่สะดุดตาเข้ากับรอยขีดข่วนริมขอบประตู เขาย่อตัวลงเพื่อสังเกตดูร่องรอยที่เกิดขึ้นอย่างละเอียด ขณะที่อัยย์ยังคงสอบถามข้อมูลกับคุณพ่อผู้โชคร้ายคนนี้
รอยของการเเงะนิหน่าแทบจะไม่เหลือร่องรอยเลยนะ อีกอย่างตัวลูกบิดก็ไม่เสียหายเลย ใครก็ตามที่ทำคงจะเก่งพอควรเลยนะเนี่ย เขาคิดภาพในหัวอย่างเป็นระบบเพื่อจะได้พยายามคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นให้ถูกต้องที่สุด ในหัวของเขามีทฤษฎีมากมายแต่ดูไม่มีอันไหนดูเป็นไปได้เลย เนโรเลยปัดตกความคิดเหล่านั้นทิ้งไปแล้วหันไปเรียกอัยย์ให้มาทำหน้าที่ใช้สมองแทนเขาน่าจะดีกว่า
“อัยย์ มาดูนี่สิ”
หญิงสาวไม่ได้ตั้งคำถาม เธอรีบเดินมาดูสิ่งที่เขาต้องการให้เห็น
“รอยงัดนี่หน่า งานเนี๊ยบซะด้วย มือโปรเชียวละงานนี้” ลีโอพูดโพล่งขึ้นมา อัยย์พินิจพิเคราะห์กับสิ่งที่เห็น เนโรเลยถามคำถามกับคุณเซน
“โอ้ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่เป็นไปไม่ได้ คุณจะบอกว่ามีคนงัดเข้ามาในห้องลูกสาวผมเหรอ?” ชายหนุ่มคร่ำครวญให้กับความจริงที่เขาได้รับรู้ เนโรที่ไม่ชอบ
“ลุงพอจะรู้รึเปล่าว่าใคร หรือ ว่าลุงมีปัญหากับใครรึเปล่า?”
“อย่าว่าแต่มีปัญหาเลย ผมน่ะไม่ได้สุงสิงกับใครแค่เพื่อนบ้านผมยังไม่ค่อยมีเลย ผมทำงานกับสำนักพิมพ์ในเมืองน่ะครับ เป็นนักข่าว กว่าจะได้กลับบ้านมาแต่ละทีก็ดึกแล้ว” เซนตอบตำถามของเนโรอย่างตรงไปตรงมา เขาอยากจะให้ข้อมูลให้ได้มากที่สุดเพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่เขาทำได้ ถ้าเกิดอันตรายอะไรกับลูกสาวเขาคงจะเจ็บปวดมากกว่านี้หลายเท่า
เนโรเดินหาร่องรอยต่างๆภายในบ้านร่วมชั่วโมงแต่ก็ไม่พบอะไรไปมากกครั้งรอยแรกที่เจอ
“ไม่เจออะไรเลยเหรอ?”
“อือ ไม่เจออะไรแปลกเลย คงต้องกลับไปที่สำนักงานแล้วแหละ" อัยย์พยักหน้าเห็นด้วยกับสิ่งที่เขาพูดเพราะว่าอยู่ตรงนี้ไปพวกเธอคงไม่ได้อะไรเพิ่มขึ้นมามากนัก
“คุณเซน คะ พวกฉันขอตัวก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรเพิ่มเติมก็ให้ติดต่อมาที่เบอร์สำนักงานได้เลยนะคะ ส่วนถ้าฉันรู้อะไรเพิ่มจะรีบติดต่อมานะคะ” เธอยื่นนามบัตรให้กับเซน ชายหนุ่มพยักหน้ารับสิ่งที่เธอพูด ก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากบ้านไป
“เธอว่ามันแปลกๆไหม?”เนโรถามความคิดเห็นของอัยย์
“อืม เยอะเลยแหละแต่ว่าเรายังไม่มีหลักฐานนี่เนอะ อย่าพึ่งคิดไปเองดีกว่าหน่า” เธอตีหลังเนโรแปะๆ
“ก็เธอเป็นคนบอกฉันเองนี่มาให้คิดในแง่ร้ายที่สุดเสมอ” อัยย์หัวเราะกับสิ่งที่เธอได้ยิน “นั่นสินะถ้าทำแบบนั้นมันก็ทำให้ทุกๆอย่างมันง่ายขึ้นจริงๆแหละ แต่ว่านะลองเปลี่ยนมาคิดบวกบ้างมันรู้สึกดีกว่ากันเยอะเลยแหละ"
“พวกนายไม่ทะเลาะกัน ซีนนี้หายากนะเนี่ยย" ลีโอพูดพลางอมยิ้มกริ่มเล็กน้อย เหมือนคนที่มีความคิดร้ายๆอยู่ในใจ
“แล้วจะเอายังไงต่อกลับ เธอไปที่สำนักงานจริงๆเหรอ” เนโรถามอัยย์ที่เดินนำหน้าเขาไปหลายก้าว “แค่ไปเอาใบอนุญาต ค้นเอกสารที่กรมตำรวจของหัวหน้าน่ะ มีเรื่องที่ฉันอยากจะไปเช็คดูหน่อย”
“เพราะถ้าเป็นอย่างที่ฉันคิดจริงละก็………งานนี้”
"เราแย่แน่"
ความคิดเห็น