เกมลวงใจ....ไฟพิศวาส

ลำดับตอนที่ #2 : บทบาทของการเริ่มต้น

ร่างบางก้าวเท้าสัมผัสกับพื้นผิวของบ้านหรูกลางใจเมืองของชายหนุ่ม  รสนิยมการแต่งบ้านเย็นชาไม่แพ้เจ้าของ เฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นรูปเหลี่ยมไร้ชีวิตชีวา ความสดชื่นมีที่มาจากเเหล่งเดียวคือ เครื่องปรับอากาศ



เลขาส่วนตัว หึ ข้ออ้าง ที่แท้ก็นางบำเรอขัดดอกดีๆนี่เอง



ชายหนุ่มอย่างเขาก็คงคิดกับน้องสาวของคนที่ฆ่าพี่สาวตัวเองได้แค่นี้


"คุณหนูคะ จะรับอะไรเลยมั้ยคะ"



หัวหน้าคนรับใช้ท่าทางมีอายุคนหนึ่งพูดกับร่างบางอย่างนอบน้อม


"คุณป้าคงจะทำงานมานานแล้วสิคะ"


หญิงสาวไม่ตอบคำถามแต่กลับรุกคืบด้วยการเริ่มค้นหาข้อมูล



"หึหึ...คงจะได้ล่ะค่ะ"


หล่อนตอบด้วยท่าทางไม่ต่างจากเดิมนัก


"คุณผู้ชายของป้า...เป็นคนยังไงเหรอจ้ะ"



"ให้ป้านินทาเจ้านายเหรอจ้ะ คุณน่ะโชคดีนะคะที่มาเป็นผู้หญิงของบ้านนี้ เธอน่ะอ่อนโยนกับผู้หญิงยังกับอะไรดี ตั้งแต่เล็กจนโตโดยเฉพาะกับคุณเอิงพี่สาวเธอ........."


เสียงของนางหยุดชะงักโดยทันที เป็นที่รู้กันว่าเรื่องของคุณเอิงเป็นเรื่องต้องห้ามมาหลายปีดีดัก หญิงสาวตรงหน้าของหล่อนเจื่อนหน้าไปถนัด ความระอุอวลของความเงียบงันแทรกซึมไปทุกอณู



"คุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะคะ "



หญิงรับใช้พูดเหมือนไล่กลายๆ





"หึ......ยังงี้แหละดี ละครฉากใหญ่คงต้องเริ่มแล้ว"

---------------------------------------------------------------


กระเป๋าใบโตถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ ด้วยฝีมือของคนรับใช้ในบ้านหลังโตของชายหนุ่ม ภายในห้องถูกจัดแต่งด้วยโทนเหลืองน้ำตาล ดูจะเป็นบริเวณที่อบอุ่นที่สุดในบ้านแล้วสินะ





เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นก่อนปลุกร่างบางจากภวังค์ หญิงสาวกดรับก่อนอย่างรวดเร็ว


" สวัสดีค่ะ ข้าวจ้าวพูดค่ะ"


"ข้าว...."

เสียงของพี่ชายดังแจ่มชัดในโสตประสาท เสียงที่เต็มไปด้วยความอนาทร



"พี่ชายจ้า"


แค่คำเดียวก็ทำเอาหญิงสาวแทบน้ำตาร่วง  แน่นอนว่าสัญชาตญาณมันสื่ออะไรให้เธอรู้ได้มากกว่าเสียงที่เรียกชื่อ


"เลิกเถอะข้าว  พี่ไม่เอาแล้ว"



คนทั้งคู่เงียบไปหลายอึดใจ ก่อนที่เสียงเล็กหวานจะพูดราวกับเป็นประกาศิต



"พี่ชายจะยอมให้มันพังเหรอ  ข้าวอุตส่าห์นั่งรอมาตั้งนาน"




"พูดเหมือนตลก  ข้าว น้องเป็นผู้หญิงนะ"



"หึ...แน่ล่ะสิข้าวเป็นผู้หญิง  แต่พี่ชายของข้าวเป็นผู้ชาย  ทำไมพี่ชายของข้าวถึงได้อ่อนไหวอย่างนี้..."




"..........พี่ชายจ้า พี่ชายจะยอมให้ตึกที่เราก่อมันมาด้วยน้ำตาของคนที่เรารักหลายๆคนพัง...เพียงเพราะว่าข้าวเป็นผู้หญิงงั้นเหรอ  พี่ชาย  ข้าวคิดดีแล้ว....เพราะข้าวพร้อมจะเดิน  ข้าวถึงก้าวไงจ้ะ พี่จ้า"



"..แต่พี่ทำไม่ได้หรอกข้าว  พี่รักข้าวเกินกว่า..........."



"แล้วพี่ชัชล่ะ พี่ชาย  พี่ชายไม่รักพี่ชัชเลยเหรอ"


ร่างสูงที่ปลายสายได้แต่อ้ำอึ้ง เขารักชัชชลยิ่งกว่าอะไร แต่........


"เราเดินมาจนหยุดไม่ได้แล้ว........ถ้าหยุดตอนนี้ ทั้งข้าวและพี่ชาย  อาจจะต้องร้องไห้กันไปตลอดชีวิต"

"ข้าว.....พี่เจ็บปวดเหลือเกิน"

"ข้าวก็เจ็บไม่แพ้พี่ชาย  แต่ข้าวก็รู้ตัวว่ากำลังทำอะไร......... แค่นี้นะจ้ะพี่ชาย ก่อนที่เราจะมีน้ำตากันทั้งคู่"


"แค่นี้นะข้าวจ้าว  ดูแลตัวเองให้ดีที่สุดนะ"


หญิงสาวกดวางโทรศัพท์ ก่อนจะปล่อยน้ำตาที่ถูกขังอยู่ใต้ทำนบของความเข้มแข็งแข็งออกมา





พี่จ้า


เรามาเจ็บกันเถอะ

เจ็บแค่ไม่กี่นาที

ดีกว่าเจ็บไปชั่วชีวิต



----------------------------------------------



เเข็งไส ########said


เเข็งไสค่ะ เรื่องนี้มันออกจาซับซ่อนซ้อนเงื่อนหน่อยนะคะ  แฮะๆทุกอย่างไม่ใช่ออย่างที่เห็น  พอถึงตอนจบแล้วคุณอาจจะอยากโดดถีบคนเขียนที่หลอกใหอ่านมาตั้งนาน  หวังว่าจะติดตามกันเรื่อยๆนะคะ จะขยันอัพค่ะ