เกมลวงใจ....ไฟพิศวาส

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ร่างบางในชุดเสื้อสีขาวกับกางเกงยีนฟอกสี หยีตาหลบแสงตะวันแรงกล้า



"พี่จ๊า"


ร่างบางกระโดดกอดชายหนุ่มตรงหน้าด้วยกริยารื่นเริง แววตาใสซื่อแบบเด็กสาวทำให้ใครต่อใครวางใจว่าไร้พิษสง แต่นั่นคือหนึ่งในความเป็นตัวตนที่แท้จริงขง ธัญธิดา



" ยายแสบ..."


ศิวกรลูบหัวน้องสาวคนสวยอย่างเอ็นดู 


"....จะกลับบ้านก่อนใช่มั้ย"



เวลาไม่น้อยเลยที่ข้าวจ้าว หรือ ธัญธิดา ลูกสาวคนเดียวของบ้าน ไพบูลย์พิทยา ถูกส่งตัวไปเรียนอังกฤษด้วยเหตุผลบางประการ  นั่นทำให้ศิวกรต้องขาดคู่คิดไปโดยปริยายแต่นั่นไม่ได้ทำให้สายสัมพันธ์ของพี่น้องขาดสะบั้นลง  กลับทำให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นอีก




"จ้ะ พี่จ๊า กลับบ้าน ไปเล่นเกมกัน"


------------------------------------------------------------------------

บ้านที่ถูกตกแต่งในสไตล์โมเดรินกลางใจเมืองกรุงเทพมหานคร บนอาณาเขตกว่าไร่แสดงถึงฐานะมั่งคั่งของเจ้าของบริษัทในเครือสยามเบฟเวอเรจเป็นอย่างดี


"ข้าวจ้าว "


เสียงผู้เป็นมารดาสั่นระรัวด้วยความคิดถึง  มากกว่านั้นคือความเจ็บช้ำน้ำใจในชะตากรรมของบริษัท


" หนูรู้เรื่องหมดแล้วใช่มั้ยลูก"


สายสุนีย์  สะอื้นฮักจนแทบจับใจความไม่ได้ หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับด้วยความมึนงง




"เรากำลังจะล้มละลาย......"


บิดาผู้เข้มแข็งและคร่ำหวอดในวงการธุรกิจแทบจะหลั่งน้ำตา ข้าวจ้าวสงสารผู้เป็นบิดาอย่างจับใจ


"คุณพ่อขา....."



"แต่พวกวัฒนสารใช้เงินมาพยุงเราไว้ และไม่มีนักธุรกิจที่ไหนทำอะไรโดยไม่ได้รับผลตอบแทน ........พวกนั้น ต้องการตัวหนู"


หึ...ถ้าจะพูดให้ถูก คือพันธวัฒน์คนเดียวมากกว่าที่ต้องการตัวหนู


บาปกรรมจริงๆ ไอ้ข้าวเอ้ย ทำใหพ่อแม่ร้องไห้


" คุณพ่อ คุณแม่ขา มองหน้าหนูสิคะ"


"...หนูคือลูกของพ่อแม่ น้องสาวของพี่ชาย ข้าวจ้าวที่เข้มแข็งไงคะ"


น้ำตาของพี่ชายคนเดียวไหลเป็นครั้งแรก ความโศกเศร้าและอาทรพรั่งพรูออกจากหัวใจ แต่เป็นสาเหตุที่แตกต่างและหนักหน่วงกว่าบุพการีทั้งสอง



"ข้าวรู้ว่าต้องทำอะไร..."


หญิงสาวพูดกับคนทั้ง 3


-------------------------------------------------------


"แกบ้ารึเปล่าฮะ ตาต้น"



พิชยา กระแทกตัวลงบนเก้าอี้ตรงข้ามลูกชายของตัวเอง


"เอาเงินไปอุ้มพวกสยามเบฟ  เพื่ออะไร........เพื่อยัยเด็กบ้าไม่รู้ประสีประสาน่ะเหรอ "


"แกอยากจะได้ผู้หญิงหน้าตาแบบนั้น สักร้อยคนก็ได้  ทำไมแกต้องทำอะไรโง่เง่าอย่างงั้นด้วยหะ ตาต้น"


ร่างสูงยังคงสงบราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  มือขวายังคงเซ็นเอกสารด้วยอัตราเร็วคงที่



"ทำไมล่ะครับ  .....ก็ผมอยากทำแบบนี้  เงินก็เงินผม"


"เจ้าลูกอวดดี....หึ ทำแบบนี้ กับน้องสาวของคนที่ฆ่าพี่สาวตัวเองนี่นะ...แก"


"ใช่สิครับ  ก็เพราะเป็นเธอ......"


ดวงตาของพันธวัฒน์ไหววูบด้วยประกายเพลิง วันเวลาที่เขารอคอยมาถึงแล้ว



"แล้วพวกนั้นจะได้รู้ว่า...อะไร..ที่เรียกว่าเจ็บ"



--------------------------------------------