คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ☆ 1 เงิง ดำ เราสองผูกพันธ์ [ Himdae ]
Chapter 1
เค้าว่ากันว่า.. จอง แดฮยอน เป็นบุคคลที่แสนจะหยิ่ง บ้าอำนาจ และดำ! แต่กลับได้เป็นเดือนโรงเรียนซะนี่ โลกนี้นี่มันแปลกประหลาดขึ้นทุกทีๆแล้วสินะ อาจเป็นเพราะโครงหน้าได้รูปเรียวของแดฮยอน ริม ฝีปากอวบอิ่ม จมูกโด่งสวย ดวงตาโตหวานยิ่งจ้องก็ยิ่งหลงใหล โดยภาพรวมแล้วแดฮยอนเป็นบุคคลที่เพอร์เฟ็กต์คนนึงถ้าไม่นับนิสัย สิ่งที่กล่าวมาข้างต้นนั้นอาจจะเป็นจริงหรือไม่จริงก็ได้ ใครจะไปรู้ว่าข้อเท็จจริงที่จริงแล้วมันเป็นแบบไหน ผมก็เลยขอพิสูจน์เลยก็แล้วกันนะครับ -.,-
From Himchan.
เค้าว่ากันว่า.. จอง แดฮยอน คนนี้แสนจะหยิ่ง บ้าอำนาจ และดำ! ข้อสุดท้ายนี่แดฮยอนคนนี้เถียงไม่ออกหรอกนะ!! เพราะว่ามันเป็นเรื่องจริงที่ควรรับได้ตั้งแต่เกิดแล้ว.. TOT แต่ โดยพื้นฐานนิสัยของผมแล้ว ผมไม่หยิ่งนะ แต่ถ้าไม่มีคนมาทักหรือชวนคุยผมก็ไม่ยุ่ง ผมไม่ได้บ้าอำนาจด้วย ข่าวมันมั่วมากๆเลย ข่าวมั่วแบบนี้ใครเสียหาย? ก็ผมน่ะสิ!! จริงๆแล้วผมไม่ได้หยิ่ง ไม่ได้บ้าอำนาจนะ ไม่งั้นผมจะถูกโหวตให้มาเป็นเดือนหรอ อะโถ้วววววว .!
From Daehyun.
….เช้าวันรุ่งขึ้น
ตอนนี้คิมฮิมชานกำลังนั่งรอจองแดฮยอนที่หน้าตึกเรียนของคนร่างบาง เป็นเวลาครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ไม่ยักจะเจอคนร่างบางตัวดำส้ากกกกก..ที!! คิมฮิมชานสุดหล่อเงิงสะท้านโลกคนนี้เลยได้แต่นั่งเป็นหมาหง่าวอยู่หน้าห้อง ท่ามกลางสายตาของนักเรียนผู้ใฝ่เรียนรู้ด้านการสอดรู้สอดเห็นเรื่องชาวบ้าน นับสิบคน แต่ฮิมชานหาสนใจไม่ ก็แบบคนมันหล่ออ่ะนะ ทำอะไรคนก็ต้องจับจ้องเป็นธรรมดา ฮิมชานคิดในใจแล้วยักไหล่ตัวเองเบาๆ
“ เมื่อไหร่จะมาวะ? ” ร่างสูงบ่นเบาๆกับตัวเองแล้วยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลา เมื่อเห็นเวลาก็ต้องตกใจเพราะว่า ตอนนี้มันเป็นเวลาที่ครูประจำชั้นจะเช็คชื่อ!! เอื้อออ~~ ชิบหายแล้วว TT ร่างสูงร่ำไห้ในใจแรงๆแล้วรีบออกแรงสับขาวิ่ง เพื่อให้ไปถึงห้องตัวเองให้เร็วที่สุด เมื่อกลับถึงห้องตัวเองก็พบว่า.. ที่ห้องของเค้ามีเด็กจ๋องนั่งหน้าแมวอยู่ข้างๆโต๊ะที่นั่งของเค้า!! นี่มันอะไรกันน? คนหล่อไม่เข้าใจจจจ ;____;
“ อ้าว ไอ้เงิงไปไหนมาวะ ทำไมมาช้า? ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยปากถามเพื่อนสนิทของตนเอง คนที่ถามคิมฮิมชานไม่ใช่ใครอื่น เค้าคนนั้นคือ ‘ บังยงกุก ’ เจ้าของเสียงแร็พขั้นเทพ ผ่านการประกวดมานักต่อนักแล้ว แถมยังกวาดรางวัลมาประดับห้องตัวเองได้เป็นหมื่นชิ้น ( เว่อร์ละ ) แต่กระนั้น.. บังยงกุกผู้นี้ก็เป็นบุคคลที่อินดี้เข้าใจยากมากนัก ไม่น่าคิดสั้นมาคบกับไอ้เงิงเล้ยยย
“ อ๋อออ กูไปตามหาแมวมาว่ะ รอซะนานเลย ” ฮิมชานเอ่ยตอบยงกุกแต่สายตากลับมองไปยังแดฮยอนคนนั้น ที่นั่งข้างๆที่ของฮิมชาน
“ เออๆ วันนี้มีรุ่นน้องมาเรียนห้องเราคนนึงนะ เห็นบอกว่าต้องทำโปรเจ็กต์งานส่งครูว่ะ ” ยงกุกพูดแล้วเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเอง แล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน บอกแล้วว่ามันอินดี้คิดจะทำอะไรก็ทำ -_- ฮิมชานส่ายหัวกับตัวเองเบาๆแล้วเดินไปหาคนหน้าแมวที่นั่งฟังเพลงอยู่ แล้วสะกิดแขนอีกคนเบาๆ
จึกๆ
รอบแรกยังไม่หัน
จึกๆ
รอบสองก็ยังไม่หัน สงสัยความรู้สึกช้า
จึกๆๆๆ
รอบที่สามก็ยังไม่หัน.. อย่างนี้มันต้องงง..!
จึกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!
“ โอ้ยย !! จะสะกิดทำมะเขือเปราะอะไรนักหนาเนี่ย? มันไม่มีเลขขึ้นมาให้ไปแทงหวยหรอกนะ ! ” ร่างบาหันมาแว้ดใส่คนตัวสูงทันทีด้วยความรำคาญ จะสะกิดอะไรกันนักกันหนา!
“ ก็เห็นสะกิดไปแล้วไม่หันมานี่ ”
“ คอเคล็ดอยู่ นอนตกหมอนโว้ยย!! ” อ่าว ก็ว่าทำไมนั่งนิ่งไม่ไหวติงเลย ที่แท้คอเคล็ดเพราะนอนตกหมอนนี่เอง … ฮิมชานผิดไปแล้วครัช U/\U
หลังจากที่โดนแดฮยอนตะคอกใส่ ฮิมชานก็เอาแต่นั่งเงียบ หุบเงิง[?]อยู่ข้างๆแดฮยอน จนบังยงกุกอดสงสัยไม่ได้ว่า.. ทำไมวันนี้คิมฮิมชานถึงเงียบผิดปกติ ทั้งๆที่เจ้าตัวเป็นคนร่าเริง พูดมาก ชอบบ่นงุ้งงิ้งๆอยู่คนเดียว หรือไม่ก็แซวคนนู้น คนนี้ไปทั่ว
สงสัยจะอารมณ์ไม่ดีละมั้ง..
.
.
.
.
ปรี๊ดดดด!!~ ติ้งน๊องนอยย.. ขณะนี้เป็นเวลาเลิกเรียน ขอให้นักเรียนทุกคนเตรียมตัวเพื่อกลับบ้านด้วยค่ะ…
เสียงประกาศจากคุณครูฝ่ายประชาสัมพันธ์ถูกเปิดให้ดังทั่วทั้งโรงเรียน สร้างความดีใจจากเด็กนักเรียนเป็นอย่างมาก ก็แหม.. เลิกเรียนทั้งทีแถมได้หยุดเรียนอีกตั้งสามอาทิตย์แหนะ! ไม่ใช่อะไรหรอก ก็เพราะว่าทางกระทรวงจัดค่ายให้อาจารย์ในโรงเรียนไปเข้าค่ายทั้งหมดนะสิ กร้ากกก!! สามอาทิตย์เหนาะๆ การบ้านก็ไม่มี แต่!!! กูจะจีบแดฮยอนยังไงอ้ะ? T^T [ ณ จุดๆนี้ ฮิมแกเริ่มเคะแตกละครัช. ] แต่ก่อนที่ร่างสูงจะคิดมากไปกว่านี้ ก็มีเสียงแทรกขึ้นมาซะก่อน..
“ เฮ้ยย ไอ้แด้ วันนี้พี่มึงกลับมาจากอเมริกานี่ ” เสียงตะโกนของ ยูยองแจ เพื่อนสนิทของเจ้าของชื่อในประโยคสนทนา ตะโกนถามเพื่อนตนหลังจากออดดังไม่ถึงหนึ่งนาที เอิ่มม.. ถ้ามึงจะรีบวิ่งมาขนาดนี้อ่ะนะ
ฮิมชานที่ตอนแรกที่คิดว่าจะกลับบ้านเลย แต่ต้องรีบเปลี่ยนความคิดมานั่งฟังเรื่องของแดฮยอนแทน ก็แหม.. ไม่ได้อยากจะยุ่งหรอก แต่จะจีบแมวดื้อทั้งที ก็ต้องรู้เรื่องของแมวหน่อยสิ แมวตัวนี้เหมือนตัวอื่นที่ไหนเล่า รู้เขา รู้เรา จีบร้อยครั้ง ก็ติดร้อยครั้ง [ มันมีหรอยะ? ]
“ อ๋ออ พี่หมินนะหรอ กลับมาแล้วล่ะ วันนี้ม๊าบอกว่าจะจัดงานเลี้ยงด้วย >< ” เสียงสดใสถูกเอ่ยออกมาจากริมผีปากอิ่ม บนใบหน้ามีรอยยิ้มกว้างประดับอยู่ ทำให้บนใบหน้าบริเวณโหนกแก้มเกิดรอยขีดสองข้างคล้ายหนวดแมว ฮิมชานจ้องใบหน้าหวานอีกคนอย่างลืมตัว จนคนร่างบางหันมาเลิกคิ้วมองเป็นเชิงถามว่า มีอะไรรึเปล่า? ฮิมชานส่ายหน้าเบาๆ แล้วยกมือเกาเท้าทอยแก้อาการเขินของตนเอง แล้วหันหน้ามองไปทางอื่น แต่ก็พบหน้าของยองแจจ้องมาที่เขาเขม็ง แต่พอแดฮยอนชวนคุยก็ปรับสีหน้าเป็นสีหน้าสดใสอย่างง่ายดาย ยองแจเกลียดขี้หน้าเค้าหรอ? - - จะว่าไปสองคนนี้ก็ดูสนิทกันจนเกินคำว่า ‘เพื่อน’ น่ะนะ หรือว่าสองคนนี้จะมีซัมติงกัน? เฮ้!! ไม่หรอกน่า…
“ เออแด้ วันนี้กูไปนอนด้วยดิ ”
“ เออๆ แต่ไม่ต้องรุนแรงกับกูแบบครั้งที่แล้วนะ กูเจ็บ ”
บอกทีว่ามันไม่จริงใช่มั้ยย ? TOT
.
.
.
.
หลังจากพร่ำเพ้อมานานฮิมชานก็เดินกลับบ้านมาด้วยอาการหางลู่ คอตก หูเบี้ยว [?] เดินกลับบ้านมาอย่างเดียวดาย ในใจก็คิดไปเรื่อย จนนึกถึงเรื่องของตนกับแดฮยอน..
ไม่มีใครรู้หรอก ว่าแดฮยอนสำคัญกับเค้ามากแค่ไหน
ไม่มีใครรู้หรอก นอกจากตัวเองเค้าเอง
ไม่มีใครรู้หรอก ว่าจองแดฮยอนเป็น ‘ รักแรก ’ ของคิมฮิมชานน่ะ!!
ย้อนกลับไปเมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
“ ฮยองง.. น้องแดแด้อยากหม่ำๆหนมอ่ะฮับ “^” ” เด็กน้อยร่างเล็กวิ่งเข้ามากอดพี่ชายข้างบ้านด้วยความสนิทสนม เพราะว่าครอบครัวของทั้งสองรู้จักกันมานานร่วมสามสิบปี เนื่องจากพ่อแม่ของทั้งสองเป็นเพื่อนสนิทกลุ่มเดียวกันตั้งแต่สมัยมัธยม จึงไม่แปลกที่ลูกของทั้งสองครอบครัวนั้นจะพลอยสนิทกันไปด้วย
“ น้องแดแด้อยากหม่ำขนมอะไรครับ? เดี๋ยวฮยองจะไปบอกคุณแม่ให้ ” เด็กชายที่ร่างสูงกว่าด้วยวัยอายุก้มหน้าจูบลงที่หน้าผากคนตัวเล็กเบาๆ แล้วเอ่ยถามเอาใจ
“ น้องแดแด้อยากกินชีสเค้กฮับ เอาชีสเค้กใหญ่ๆเลยอ้า *^* ” แด ฮยอนพูดเสียงใสแล้วไถหัวไปมากับอกอีกคนเบาๆ สร้างรอยยิ้มให้กับผู้ที่พบเห็น หรือแม้แต่ฮิมชานเองก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ก็แมวน้อย ‘ ของเค้า ‘ น่ารักซะขนาดนี้นี่ ถึงแม้ว่าตอนนี้แดฮยอนจะอายุสิบสามปีแล้วก็ตาม แต่ด้วยขนาดตัวและนิสัยของเจ้าตัวนั้นยังไม่ค่อยโตตามวัยเสียเท่าไหร่ จึงทำให้คนอื่นคิดว่าแดฮยอนนั้นอายุไม่น่าจะเกินสิบขวบ แต่ก็นะ เจ้าเด็กอายุสิบสามปีนี่แหละ ที่ทำให้คนรอบข้างนั้นมีความสุข เสียงหัวเราะทุกวัน ก็น่ารักซะขนาดนี้จะไม่ให้ฮิมชาน ‘ หลงรัก ’ ไม่ให้ฮิมชานหลงรักได้ยังไงกันล่ะ? J
แต่เหตุการณ์ก็ไม่ได้ดูมีความสุขเสมอไปหรอกนะ เมื่อมีสุข..ก็ต้องมีทุกข์ เมื่อพบกัน..ก็ ต้องจากลา หลายอาทิตย์ผ่านไปฮิมชานก็สอบทุนไปเรียนต่อที่ต่างประเทศได้ ในวันที่ฮิมชานมีความสุข กลับเป็นวันที่แดฮยอนเศร้ามากที่สุดในเวลานั้น ฮิมชานจากไปโดยไม่ลาแดฮยอนแม้แต่น้อย อาจด้วยความตื่นเต้นที่จะได้ไปที่ใหม่ๆ จนทำให้ลืม.. ลืมเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตของเค้าไป
ฮิมชานฮยองฮะ อย่าทิ้งน้องแดแด้ไปนะ..
ฮิมชานฮยองฮะ กลับมาหาน้องแดแด้ไวๆ นะฮะ
เด็กน้อยร่างบางได้แต่ภาวนากับฟากฟ้าให้ฮยองที่แสนดี ของตนนั้นกลับมาเร็วๆ ถึงแม้ว่าฮยองจะไม่ได้กล่าวลา ถึงแม้ว่าฮยองจะลืมน้องแดแด้ไป แต่น้องแดแด้จะจำฮยองตลอดไป.. หลายเดือนผ่านไปแดฮยอนยังคงเฝ้าภาวนาให้ฮยองกลับมาทุกคืน ทุกคืน แต่กลับไม่มีแม้แต่จดหมายส่งมาหาแดฮยอน จากเด็กที่สดใส ร่าเริง กลายเป็นเด็กเก็บตัว พูดน้อย ผู้คนรอบข้างได้แต่รอ รอให้แดฮยอนกลับมาเป็นคนเดิ
จนกระทั่งในวันที่แดฮยอนมีไข้ ขึ้นสูง น้ำตาไหลตลอดเวลา หายใจติดๆขัดๆ แดฮยอนถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาลทันที หมอไม่สามารถระบุได้ว่าคือโรคอะไร ได้แต่รอคืนวันเวลาให้แดฮยอนฟื้นตัวด้วยตัวเอง เมื่อแดฮยอนฟื้นขึ้นมา ทุกคนล้วนแสดงความดีใจให้กับครอบครัวของแดฮยอน แต่สิ่งที่แปลกไปคือ…
แดฮยอนจำเรื่องของคิมฮิมชานไม่ได้เลยสักเรื่อง
ปัจจุบัน…
สายเรียกเข้าจากมินซอกสุดหล่อออ…! รับสายด้วยครับเงิงง ~~~ ติ้ดด.
“ ฮัลโหล ”
( เงิงงง วันนี้มึงจะมางานเลี้ยงกูมั้ยย? )
“ มึงกลับมาไทยแล้วหรอ? ”
( เออสิ -_- มามั้ย? ถ้าจะมาก็มาตามแผนที่ละกัน เดี๋ยวจะส่งไปให้ )
“ เออๆ ”
( หวังว่ามึงจะมานะ บ้ายยย ติ้ด! ) อะไรวะ มาเร็ว เคลมเร็วจริงๆ -_-
ตะแร็ดแตร๊ดฉึ้งง ~ [ เสียงข้อความ ]
FROM. MINSEOK : ‘ นี่แผนที่บ้านกูเอง ‘
ฮิมชานจ้องแผนที่บนหน้าจอโทรศัพท์ตัวเอง แล้วก็ต้องเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา เค้าไม่มีทางยิ้มออกมาขนาดนี้หรอกน่ะ! ถ้าแผนที่ที่เค้าเห็นอยู่ ไม่ใช่แผนที่ทางไปบ้านของแดฮยอน :D
100%
TALK :
# เม้นให้ไรท์หน่อยนะ… ไรท์ต๊อแต๊ T^T ถ้าเม้นกันเยอะๆ ไรท์อาจมี nc มาฝากนะคะ >3
## เม้นเปอร์ละนิด คงไม่เสียเวลามากหรกเนอะ . <
[TBC]
©
Tenpoints!
ความคิดเห็น