คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : os ; The Day [ Bangdae ] by brainq .
วันนี้แล้วใช่ไหม
วันที่ฉันกับนายต้องแยกกัน
แล้วหลังจากนั้น
.................เราจะไม่ได้เจอกันอีกเลย..................
หลังจากเลิกงานเลี้ยงจบปีการศึกษาของพวกเรา ผมและเพื่อนๆ บางคน กำลังนั่งทำรายงานเพื่อส่งครูประจำวิชาเป็นการช่วยคะแนนสอบปลายเทอม ในขณะที่อีกหลายคนกำลังทยอยกลับบ้านของตัวเองเพื่อไปพักผ่อน...............................แต่หนึ่งในนั้นมีบางคนที่ยังไม่กลับ เหมือนจะรออะไรบางอย่าง ..บัง ยงกุก
“เซโล่มานี่หน่อยยยยย” ผมตะโกนแล้วกวักมือเรียกเพื่อนสุดที่รักให้เข้ามาหา
“เอารายงานนี่ไปลบให้หน่อยดิ ลบตรงที่ขีดเส้นดินสอไว้อ่ะ นะๆ” เมื่อไอ้เพื่อนรักมันเดินเข้ามาถึง ผมก็รีบยัดรายงานกับยางลบใส่มือมันทันที
“โอเค” แล้วมันก็เดินไปนั่งลบที่โต๊ะข้างหลังผม
สักพักต่อมา
“ลบให้แล้วนะ แต่สภาพมันอาจจะยับนิดๆ กูรีบ” มันพูดพร้อมกับวางรายงานและก้อนยางลบกระจิ๋วเดียวแหมะลงตรงหน้าผม ยางลบเมื่อกี้ก้อนเบ้อเร่อ ทำไมตอนนี้มันหดเหลือขนาดนี้เองวะ
“โอเค ช่างมันๆ ขอบใจนะ” แต่ก็ไม่เป็นไรถึงจะยับ แค่มีส่งก็ได้แล้ว
“เออๆ”
“ว่าแต่ มึงเห็นยงกุกบ้างป้ะวะ เขากลับไปยังอ่ะ ไปดูหน้าห้องให้หน่อยดิ” ผมให้เพื่อนรักไปส่องหน้าห้องเพื่อดูว่าคนที่พูดถึงเขากลับไปรึยัง..............ทำไมน่ะหรอ เพราะอยากให้เขาอยู่ใกล้ๆ เราตลอดเวลาไง
รอแปป” พูดเสร็จ มันก็เดินไปแอบดูตรงประตูหน้าห้องทันที.......................แต่พอผมก้มหน้าทำงานงานต่อเท่านั้นแหละ ไอ้เพื่อนรักมันก็หายไปเฉยเลย
“ไปไหนของมันวะ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้สนใจจึงก้มหน้าทำงานต่อไป
แต่จู่ๆ ก็มีเสียงคุ้นหูของคนคนหนึ่งพูดขึ้นข้างๆ ตัวเอง แต่พอเงยหน้าไปหาต้นเสียง........
“เรียกเรามีอะไรหรอ”
ใช่ จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก บัง ยงกุก เจ้าของเสียงต่ำๆ แบบนี้ มีคนเดียวเท่านั้น!
“เห้ยย!” ชิบหายแล้ว! กูบอกให้ไปดูไม่ใช่ให้เรียกนะเว้ยเซโล่! ฟัค!
“มีอะไรอ่ะ” ส่วนเจ้าของเสียงต่ำคนนั้นก็ยังถามต่อแถมแหงนหน้ามองผมอีกต่างหาก
“ไม่....ไม่มีอะไร” ผมตอบเขาไปแล้วพยายามทำหน้านิ่งๆ ให้ได้มากที่สุดเพื่อข่มความเขินของตัวเอง อย่ายิ้ม.....อย่ายิ้ม...............
“ยิ้มทำไม? เรียกเรามีอะไรอ่ะ”
“..........” ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ยิ้มทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ผมจะยิ้มทำไมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม T//T
ณ ตอนนั้น บทสนทนาของเราก็เงียบลงสักพักหนึ่ง ส่วนเขาก็เอาแต่มองมาที่ผม ส่วนผมก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงาน ไม่ยอมเงยหน้ามาคุยกับอีกฝ่าย จนในที่สุดผมเลยตัดสินใจพูดกับเขาอีกครั้ง เผื่อมันจะคลายความเขินของผมลงได้บ้าง
“ป่าว....ป่าว ไม่มีอะไร นาย......นายไปเหอะ” แม้แต่ตอนพูดครั้งนี้ ผมก็ยังก้มหน้าอยู่เหมือนเดิม
“อือฮึ” พอได้ยินคำตอบจากผมหลังจากที่เราทั้งคู่เงียบไปเกือบห้านาที เขาก็เอานิ้วมาจิ้มที่แก้มผมและลุกไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ หน้าห้องต่อ
“.................” โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เพราะมึงเลยเซโล่! T//T
“เจอไอ้บังยังอ่ะ?” มาแล้วสินะ หายหัวไปไหนมา ไอ้เพื่อนเวรรรรร!
“มึงงงงงงงงงง! กูไม่ได้บอกให้มึงเรียกเค้ามา กูบอกให้มึงไปดูว่ายังอยู่มั้ยแค่นั้นนนนนนนนนนนนนนน มึงเรียกมาทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย T///T” โอยยยยยยยยยย จะบ้าตาย เขินไม่ไหวแล้วเนี่ยยยย
“ก็.....ไม่รู้สินะ” แหนะ ยังมาทำท่ากวนตีนใส่กูอีก โฮ้ยยยยย แบบนี้เค้าเรียกว่าหวังดีหรือหวังร้ายวะเนี่ย!
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็ทำรายงานจนเสร็จและเอาไปส่งคุณครูทันเวลาพอดี แต่ก่อนกลับบ้านมีพวกเราหนึ่งคนนัดกันเขียนเสื้อก่อนกลับเพื่อเป็นที่ระลึกในเวลาที่เราต้องจากกันหลังจบการศึกษานี้
“ฮิมชานมาเขียนให้กูหน่อยดิ้” ผมเรียกเพื่อนที่กำลังวุ่นวายกับการเขียนเสื้อคนอื่นอยู่ให้มาเขียนเสื้อผมเอง
“หันหลังๆ” มันเดินมาพร้อมกับดึงปอกปากกาออกพร้อมที่จะเขียนด้วยการใช้ปากกัด.....................ดูเท่ชะมัด
“เสร็จละอะ เขียนให้กูด้วยๆ”
“โอเค หันหลัง” จากนั้นผมก็บรรจงเขียนให้มัน
เมื่อพวกผมและเพื่อนๆ ผลัดกันเขียนไปสักพักนึงแล้ว สงสัยคงเขียนกันครบแล้วมั้ง แต่ละคนเลยถอดเสื้อออกมาอ่านในสิ่งที่เขียนกัน ผมก็ด้วย แต่จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งมาจับไหล่ผมไว้ และผมรู้สึกได้ของกลิ่นปากกาเคมีที่ลอยมาจากด้านหลังของผม
“อยู่นิ่งๆ บนเสื้อนายยังไม่มีลายมือฉันเลยนะแดฮยอน”
“.........!” มาอีกแล้วครับท่าน..........................แต่คราวนี้มาด้วยตัวเองเลยล่ะครับ.......................................
“เสร็จและ” เมื่อได้ยินดังนั้นผมเลยพยายามหันไปมองตรงที่ที่เขาเขียนแต่..........มองไม่เห็น กำส์
“ทำไมนายต้องเขียนในที่ที่ฉันมองไม่เห็นด้วยเนี่ยห้ะ” ผมพูดตวาดใส่เขาเพื่อที่จะพยายามกลบเกลื่อนใบหน้าแดงๆ ของตัวเอง
“นายกลับไปที่บ้าน พอนายถอดเสื้อเดี๋ยวก็เห็นเองแหละ” เขาพูดและยิ้มหวานมาให้ผมส่วนในมือก็ควงปากกาไปมาอย่างคล่องแคล่ว........................อยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มนี้จัง......
“เหม่ออะไร?” เขาถามและใช้ปากกาที่ควงเล่นเมื่อกี้ตีที่ไหล่ผมเบาๆ เพื่อให้ผมรู้สึกตัว
“ไม่...ป่าวๆ เหม่อไปงั้นแหละ” ผมรีบแก้เขินด้วยคำพูดเดิมๆ
“อินดี้ตลอดนะแดฮยอน ฮ่าๆ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ กับท่าทางและคำพูดของผมเมื่อกี้
“เฮ้อออ มานี่เลยๆ เดี๋ยวเขียนให้ ถอดเข็มขัดมา” ผมสั่งเขา และถอนหายใจเฮือกหนึ่งเพื่อรวบรวมความกล้าในสิ่งที่ผมจะทำถัดจากนี้
“ทำไมต้องเข็มขัดอ่ะ?” เขาก้มไปมองเข็มขัดตัวเองและทำหน้างงใส่ผม
“เอาเหอะน่า ถอดๆ มาเหอะ เดี๋ยวเขียนให้”
“โอเคๆ” เขาตกลงอย่างว่าง่าย
“ถ้าช้าเดี๋ยวฉันถอดให้นะ” ผมเลยพูดแหย่เขาเล่นๆ แต่ถ้าได้ทำจริงๆ ก็ดีสิ
“ถอดแล้วๆ”
หลังจากที่เขาจัดแจงกับการถอดเข็มขัดเสร็จผมก็บรรจงเขียนลงไป โดยข้อความที่เขียนคือ
Bang Yongguk. Daehyun.
GOODMORNING. :D
เมื่อเขียนเสร็จผมก็ปิดฝาปากกาเคมีและยัดใส่กระเป๋ากางเกงเรียบร้อย
“ทำไมต้องกูดมอร์นิ่งอ่ะ?” เขาถามผมแบบสงสัย รู้สึกจะไม่เก็ทในสิ่งที่ฉันเขียนสินะ - -
“ไม่มีเด็กนักเรียนคนไหนไปโรงเรียนตอนกลางคืนหรอก แล้วก็เวลาใส่ชุดนักเรียน เขาก็ใส่เข็มขัดกันทั้งนั้นแหละ” ผมเลยอธิบายให้เขาฟังว่าทำไมผมต้องเขียนแบบนี้...............ใช่ เพราะเวลาตื่นมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เวลาแต่งตัวเขาจะได้เห็นชื่อฉันคนแรกของเช้าวันนั้น ฉันอยากให้เขาเห็นชื่อนี้ทุกๆ วัน และคำทักทายยามเช้าที่เจ้าของชื่อนี้เป็นคนเขียนเองกับมือ..............................................สวัสดีตอนเช้าที่รัก :D
“เข้าใจคิดนะเนี่ย ฉันชอบนายว่ะ ฮ่าๆ” เขาหัวเราะและกับสิ่งที่ฉันทำแล้วบอกว่าชอบฉัน...................ชอบฉัน............................ชอบฉัน.................................................................ชอบฉัน?
“เฮ้ย งั้นฉันไปแล้วนะเว้ย ไว้เจอกัน ถ้านายอยากเจอฉัน ลาก่อนนะ” เขาพูดและโบกมือพร้อมกับร้อยยิ้มสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นจากเขาในวันนี้ เพราะหลังจากนั้นเราจะได้เจอกันอีกเมื่อไหรก็ไม่รู้.....................
“แล้วเจอกันนะ บัง ยงกุก!” ผมตะโกนไล่หลังเขาไป................จะได้ยินไหมนะ
ณ บ้านของตัวเอง
เอ้อ ลืมบอกไป ที่นี่น่ะผมอยู่กับเซโล่เพื่อนสนิทผมสองคน นอกนั้นก็ไม่มีใครแล้ว แต่จะมีบ้างก็แค่แวะมานอนค้างเวลาที่มีปาร์ตี้หรือไม่อยากกลับบ้านตัวเองกัน แต่เซโล่นี่กรณีพิเศษเพราะแม่ของผมสนิทกับแม่ของเขาเลยสมารถอยู่ได้ยาว เวลาผมมีเรื่องอะไรไอ้เพื่อนคนเนี้ยแหละ มันจะอยู่รับฟังผมตลอด แต่ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันนะ เราแค่เพื่อนกันเพราะต่างฝ่ายต่างก็มีคนที่ตัวเองชอบ ผมชอบยงกุก แต่เพื่อนของผมชอบใครผมยังไม่รู้ เพราะถามไปกี่รอบๆ ก็ตอบบ่ายเบี่ยงตลอด
“ไหนกูดูเสื้อมึงหน่อยดิ้ ตอนก่อนกลับกูเห็นแวบๆ ว่ายงกุกเขียนเสื้อให้มึง ดูหน่อยๆๆๆ” เซโล่เปิดประตูห้องผมแล้วเขามาขอดูเสื้อที่เขียนกันก่อนกลับบ้านมาดู ตอนนี้ผมอยู่ในห้องนอนกำลังเตรียมตัวจะนอนแล้วล่ะ ผมนอนห้องเดียวกับมันเนี่ยแหละ สงสัยเมื่อกี้มันแอบไปห้องครัวมามั้งเห็นตอนเดินเข้ามาแอบถือถ้วยไอติมมาด้วย เออใช่ ว่าแต่ที่ยงกุกเขียนให้ยังไม่ได้อ่านเลยนี่หว่า ตายละลืมไปได้ไงวะเนี่ย
“อยู่นั่นอ่ะวางอยู่ตรงโต๊ะแหละ หยิบมาๆ” ผมชี้ๆ ไปที่โต๊ะในขณะที่ตัวเองก็นอนกอดหมอนดูทีวีในห้องเพลินๆ
“แล้วมันเขียนตรงไหนวะเนี่ย” เซโล่เบะปาก ทำท่าทางหงุดหงิดเหมือนหาของไม่เจอ
“อ๋อ เจอและ อยู่นี่” พอเขาหามันเจอ เซโล่ก็รีบเอามาให้ผมดูและชี้ตรงที่เขาเขียน
‘ iydcfVpvoot ‘
Bang Yongguk
“ภาษาอะไรของมันวะ” ผมพยายามจะอ่านให้ออก แต่อ่านเท่าไหร่มันก็ไม่ออกซักที เขียนอะไรให้กูยากๆ อีกละ
“อ่านว่าอะไรวะเนี่ย มีความหมายด้วยหรอวะ” เซโล่เองก็ยืนงงกับตัวอักษรทั้ง 11 ตัวบนเสื้อนั้นเช่นกัน
“แต่ก็ดีละ อย่างน้อยเขาก็ยังอุตส่าห์เขียนให้” ผมถอนหายใจและเลิกล้มความพยายามที่จะอ่านมันต่อไป
“นอนเหอะมึง กูง่วงละ” เซโล่บอกผมให้รีบๆ นอน เพราะตอนนี้เวลามันก็ดึกเต็มทีแล้ว
“แล้วไอติมมึงอ่ะ” ผมถามถึงไอติมที่มันถือเข้าห้องมาเมื่อกี้
“หมดไปนานละ มึงเหลือให้กูนิดเดียวจากวันที่แล้ว คำเดียวก็หมดวะ” มันพูดพลางจัดแจงพื้นที่ของมันข้างๆ ผม เพื่อเตรียมตัวนอน
“เออๆ นอนก็นอน ราตรีสวัสดิ์นะมึง เซโล่”
“ราตรีสวัสดิ์แดฮยอน”
และหลังจากนั้นไม่นานเราทั้งคู่ก็เข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวานของตัวเอง.........
ต่อจากนี้จะไม่มีใครรู้ว่าเราจะห่างกันนานแค่ไหน.......
ต่อจากนี้จะไม่มีใครรู้ว่าเราจะได้เจอกันอีกหรือไม่............
ต่อจากนนี้จะไม่มีใครรู้ว่าเราจะรู้จักกันอยู่รึเปล่า...........
เพราะในคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายที่เราได้พูดคุยกัน.....
.....ราตรีสวัสดิ์นะ ที่รัก 'บัง ยงกุก'.....
ปล. ข้อความที่ยงกุกเขียนบนเสื้อของแดฮยอน ใครแปลได้ก็เม้นไว้เลยจ้า เดี๋ยวมาเฉลย ฮิฮิ
เฉลยจ้า คำตอบก็คือ 'รักแดฮยอนนะ' นั่นเอง ^-^
ความคิดเห็น