คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : os ; SAD [ Lodaejae end. ]
OS ; SAD [LODAEJAE]
21 / 12 / 2013
ท่ามกลางห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตา ภายในห้องว่างเปล่า มีเพียงโต๊ะเล็กที่ใช้วางแจกันอยู่เพียงตัวเดียว บนโต๊ะมีกรอบรูปที่วางไว้ บุคคลภายในรูปมีชายหนุ่มสามคนยืนกอดคอยิ้มให้กันอย่างมีความสุข คนทางด้านซ้ายมือของรูปเป็นชายหนุ่มตัวสูง ยิ้มให้กับคนข้างกายที่อยู่ตรงกลางอย่างอ่อนโยน แล้วกอดคออีกคนไว้ ส่วนอีกคนทางด้านซ้ายเป็นชายหนุ่มใบรูปหน้าสวย ซึ่งกำลังยิ้มให้กับชายหนุ่มที่ดูตรงกลางเช่นกัน ส่วนชายหนุ่มคนสุดท้ายปรากฏเป็นชายหนุ่มผิวคล้ำกว่าคนอื่นๆในรูป รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาแสดงถึงความสุขในตอนนั้นได้เป็นอย่างดี แต่สิ่งที่เห็นนั้นเป็นเพียงอดีต ที่ไม่สามารถหวนกลับคืนได้ ไม่มีทาง…
ร่างเล็กเดินไปตามทางเท้าอย่างไม่เร่งรีบเท่าไหร่นัก ต่างจากผู้คนทั่วไปที่รีบเดินกันขวักไขว่ทั่วทางเดิน บ้างก็วิ่ง บ้างก็เดินชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษ นี่แหละนะสังคมในปัจจุบันของคนเรา สนแต่เรื่องของคนเอง ความเห็นแก่ตัวที่ครอบงำจิตใจของคนเราขึ้นทุกวันๆ จนบางทีความเห็นแก่ตัวก็ทำให้เกิด‘โศกนาฏกรรม‘
“ เซโล่ พวกนายดูดอกไม้พวกนี้สิว่ามันสวยแค่ไหน ” ร่างเล็กเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่แสดงถึงความสุข ท่ามกลางบริเวณสวนสาธารณะที่ปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาว ยิ่งเพิ่มความหนาวให้กับร่างบางได้เป็นอย่างดี แดฮยอนน่ะเกลียดอากาศหนาวๆเป็นที่สุด เพราะมันทำให้เค้าไม่อยากออกไปไหน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษของเค้านี่นา มันเลยทำให้เค้ากระตือรือร้นที่จะมาสวนสาธารณะนี้ ก็วันนี้น่ะ.. วันครบรอบที่พวกเราสามคนเจอกันครั้งแรก เป็นวันที่เค้ากับเซโล่คบกันในฐานะคู่รักด้วย ><
ท่ามกลางความมืดที่มีหิมะสีขาวโปรบปรายลงมา ยังมีเสียงใสของแดฮยอน ที่กำลังพูดคุยกับใครสักคนอย่างร่าเริง แต่น่าแปลก.. ทั้งๆที่เป็นบทสนทนาของคนสองคน ผู้คนรอบด้านกลับได้ยินเสียงของแดฮยอนพูดเพียงคนเดียว….
21 / 12 / 2010
“ เซโล่อา~ วันนี้เป็นวันครบรอบคบกันได้หนึ่งปีของเรานะ ” ผมพูดกับเซโล่อ้อนๆ ก็วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปีพอดี ผมก็อยากไปฉลองบ้างนี่นา
“ ขอโทษนะแดฮยอน คือว่าวันนี้เราต้องไปทำงานที่บ้านเพื่อนน่ะ ”
“ ว้า.. เสียดายจังอ่า ”
“ ขอโทษด้วยนะ แดฮยอน ”
“ อื้ม ไม่เป็นไร เรารู้ว่าเซโล่ต้องทำงาน ค่อยฉลองปีหน้าก็ได้เนอะ ^^ ” เซโล่ส่งยิ้มให้ผมแล้วก้มหน้าลงทำงานต่อ ผมมองเซโล่ด้วยความรู้สึกหลากหลาย ที่พูดว่าเข้าใจไม่ใช่ว่าผมไม่น้อยใจ แต่ผมไม่อยากให้เซโล่รำคาญผมไปมากกว่านี้เท่านั้นเอง เดี๋ยวนี้เซโล่กับผมทะเลาะกันแทบทุกวัน ผมก็เป็นฝ่ายยอมก่อนทุกทีไป ทุกครั้งที่ผมโดนเซโล่ทำร้าย ผมก็จะมียองแจมาคอยปลอบผมอยู่เสมอ ช่วงนี้เซโล่ก็ไม่มีเวลาให้ผมเลย เวลาไปไหนมาไหนผมก็ไปกับยองแจตลอด จนบางครั้งเซโล่ก็เข้าใจผิด จนเราทะเลาะกัน ทั้งๆที่ยองแจก็เป็นเพื่อนผมกับเซโล่มาตั้งแต่เด็ก อ้ะ! พูดถึงยองแจ ยองแจก็เดินมานั่นแล้ว ปล่อยให้ผมกับเซโล่รอตั้งนาน จะงอนดีมั้ยเนี่ย?
“ รอเรานานมั้ย? ” ยองแจเอ่ยถามพวกผมทันทีที่เดินมาถึงโต๊ะ ผมทำหน้าบึ้งใส่ยองแจทันที แต่ยองแจกลับหัวเราะใส่ผมซะงั้นอ่ะ ขำอะไรก็ไม่รู้ -3-
“ เรางอนยองแจอยู่นะ อุตส่าห์นั่งรอตั้งนาน แต่ทำไมถึงมาหัวเราะใส่เราอย่างนี้ละ ” ผมพูดเสียงฉุนใส่ยองแจ แล้วตีเข้าที่แขนของร่างโปร่งแรงๆ จนยองแจทำหน้าเหยเก ผมเลยหัวเราะออกมา
“ ทำไมชอบทำร้ายเราจัง ไอ้เหมียว ” ยองแจพูดแล้วบีบจมูกผมเล่นเบาๆ แล้วส่งยิ้มกว้างมาให้ผม
“ ก็เพราะยองแจชอบแกล้งเราก่อนไง ” ผมตีมือของยองแจเบาๆ แล้วหันไปทางเซโล่ที่นั่งอยู่ข้างๆ แต่พอหันไปกลับไปพบร่างของเซโล่ซะแล้ว ตอนแรกยังนั่งทำงานตรงนี้เลยนี่นา..
.
.
.
.
“ แดฮยอน!! ฟังเราก่อน! ” ร่างสูงรีบวิ่งมาดักหน้าแดฮยอนไว้ทันที ที่รู้ว่าแดฮยอนเห็นการกระทำของเค้า ใบหน้าของร่างบางตรงหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา สีหน้าและแววตาที่แสดงออกมาอย่างเจ็บปวดที่สุด
“ จะให้ผมฟังเพื่ออะไร ในเมื่อสิ่งที่ผมเห็นมันก็กระจ่างชัดมากขนาดนี้ ว่าคุณต้องการอะไร !! ”
“ ม.. มันไม่ใช่แบบนั้นนะ นาย.. ”
“ เลิกกันเถอะ ถ้าคบกันแล้วมันเป็นแบบนี้ ” แดฮยอนเอ่ย แล้วรีบเดินหนีทันที..
“ แดฮยอน เราขอโทษ.. ” เซโล่ตะโกนบอกร่างบางเรื่อยๆไม่มีท่าที่จะหยุด กว่าเสียงจะเงียบลงก็เมื่อแดฮยอนรีบวิ่งหนีเสียงเหล่านั้นของเซโล่ให้ไกลมากพอ แดฮยอนเจ็บมากแค่ไหนไม่มีใครรู้เท่าแดฮยอนหรอก.. ใครจะรู้ว่าการที่เห็นคนที่เรารักไปจูบกับคนอื่นมันเจ็บมากแค่ไหน..
กลัว.. กลัวว่าจะใจอ่อน
กลัว.. กลัวว่าจะกลับไปเจ็บแบบเดิมซ้ำๆ
.
.
.
.
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วที่เค้าไม่ได้ข่าวคราวของแดฮยอน เพิ่งเข้าใจคำว่าเจียนตายก็ตอนที่ขาดร่างบางไป ‘คิดถึง’ ในหัวของเค้ามีแต่คำๆนี้เต็มไปหมด คิดถึงแดฮยอน คิดถึงรอยยิ้มแดฮยอน คิดถึงร่างเล็กๆของแดฮยอน คิดถึงสัมผัสแดฮยอน คิดถึง.. แต่ทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างดูไร้ค่าไปหมด เมื่อขาดแดฮยอนไป เสียงเจื้อยแจ้วของร่างบางที่เคยอยู่ข้างๆ ก็ขาดหายไปขาดแดฮยอน.. ชีวิตของเค้าก็เหมือนคนที่กำลังจะตาย เหลือเพียงหัวใจที่รวยรินพร้อมที่จะตายเต็มที..
แกร๊ก !
เสียงดังมาจากหน้าประตูห้อง เรียกสติให้ร่างสูงกลับมาแล้วรีบเดินเซๆไปยังประตูทันที ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจที่เคยบอบช้ำกลายเป็นแบบเดิม มันพองโต พองโต.. รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าขาวใสของเซโล่ ต่างกับร่างบางที่เพียงทำหน้าเฉยเมย จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เจ็บปวดเหมือนกับวันที่เกิดเรื่องในครั้งนั้น
แดฮยอนพาร่างของตัวเองเข้ามาในห้องที่ว่าเปล่า ที่เค้าเคยอยู่ร่วมกับเซโล่ แต่บัดนี้มันกลับกลายเป็นห้องที่รกร้าง ทั้งห้องเหลือเพียงโต๊ะเก่าๆกับกรอบรูปที่เค้าถ่ายร่วมกับเซโล่และยองแจ ถ่ายในวันที่เราทั้งสามต่างมีความสุขร่วมกัน แต่ในวันนี้ไม่ใช่.. ในวันนี้ ในวันที่เซโล่จากเค้าไปตลอดกาล…
เหตุการณ์เกิดขึ้นหลังจากที่เซโล่กับแดฮยอนเลิกกัน ในวันนั้นแดฮยอนเดินตามทางไปเรื่อยๆจนโผล่ไปที่หน้าบ้านยองแจ ยองแจตกใจมากที่เห็นร่างบางมีสภาพแบบนี้ ใบหน้าแดงกล่ำ ตาบวมช้ำ น้ำตาไหลออกมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุด.. สภาพของแดฮยอนแย่มากที่สุดเท่าที่ยองแจเคยเห็นแดฮยอนร้องไห้มา ยองแจไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากการปลอบร่างบาง พร้อมกับกดสายโทรติดต่อหาเซโล่ แต่กลับไม่มีคนรับ จนยองแจท้อเลยเลิกพยายามที่จะต่อสายหาเซโล่
ยองแจไม่อยากเห็นแดฮยอนร้องไห้เพราะคนแบบเซโล่ ในเมื่อมันเลวขนาดนั้นจะไปรักมันทำไมละแดฮยอน.. นายเคยหันกลับมารักฉันบางมั้ย เสียงก่นด่าเซโล่ และเสียงตัดพ้อที่ยองแจมีต่อแดฮยอนตีหัวอยู่ในสมองของยองแจ มันเหมือนบททดสอบที่จะให้ยองแจพิสูจน์ ว่าเค้าจะรับได้แค่ไหน ถ้าคนที่เค้ารักมากที่สุด ต้องทนรับความเจ็บปวดจากผู้ชายเลวๆคนหนึ่งที่ไม่เคยสนใจใยดีอะไรแดฮยอนเลย เสียงร้อง เสียงร่ำไห้ของแดฮยอน ยิ่งทำให้ยองแจแค้น แค้นมากยิ่งขึ้น
ในที่สุดยองแจถูกความเห็นแก่ตัวครอบงำความคิดไปหมดแล้ว..
.
.
.
.
ตอนนี้ยองแจอยู่ในห้องคอนโดของเซโล่ มองร่างสูงด้วยสายตาเคียดแค้น.. มองจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของร่างสูงที่มองทอดสายตาออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย ยองแจเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อของร่างสูงอย่างแรง จนเซโล่เซไปตามแรงของร่างโปร่ง แต่เซโล่หาได้สนใจไม่.. เค้ายังคงทอดสายตามองออกไปที่ข้างนอกอยู่อย่างนั้น ไม่มีทีท่าที่จะสนใจยองแจ มันยิ่งทำให้ยองแจโกรธ โกรธที่มันไม่สำนึกเรื่องแดฮยอน โกรธที่มันทำให้แดฮยอนร้องไห้ คนอย่างมันสมควรตาย
“ เซโล่.. นายรู้มั้ย นายโชคดีแค่ไหน ”
“ … ”
“ นายได้ความรักจากแดฮยอน นายได้รับความสนใจจากทุกคน ”
“ … ”
“ แดฮยอนห่วงนาย ทำทุกอย่างเพื่อนาย!! แต่นายกลับทรยศแดฮยอนอย่างนั้นได้ยังไงกัน!!? คนอย่างนายน่ะ มันไม่สมควรที่จะได้รับความรักจากแดฮยอนแม้แต่นิดเดียว!! ”
“ แดฮยอน.. แดฮยอนทิ้งฉันไปแล้ว ฮึกก.. ” ยองแจเบิกตากว้างเมื่อเห็นเซโล่ร้องไห้ออกมา แต่เพียงเสี้ยววินาทีสายตาก็พลันกลับไปแข็งกร้าวและเคียดแค้นตามเดิม แล้วแสยะยิ้มร้ายออกมา แดฮยอนต้องเป็นของเค้าคนเดียว ของเค้าเท่านั้น!!!
“ คนอย่างนายน่ะ สมควรตายไปซะ..!” ยองแจกระซิบที่ข้างใบหูของเซโล่เบาๆ แล้วเดินออกมาจากห้องนั้นทันที ที่ออกมาไม่ใช่ยอมแพ้ แต่เซโล่ในตอนนี้ก็เหมือนดั่งคนที่สติหายไป แต่ร่างกายยังคงทำงานตามปกติ เพียงแต่ไม่สามารถนึกคิดเองได้ เมื่อยองแจเอ่ยวาจาให้ร่างสูงไปตาย ก็เท่ากับว่า….
เซโล่จะฆ่าตัวตายไปเอง โดยที่ยองแจไม่ต้องลงมืออะไรเลย J
.
.
.
.
กลับสู่ปัจจุบัน
หลังจากเหตุการณ์ที่เซโล่ฆ่าตัวเองตาย เพียงไม่กี่อาทิตย์แดฮยอนก็เกิดอาการคลุ้มคลั่ง เพราะรับกับเหตุการณที่กระทบกระเทือนทางจิตใจไม่ไหว แต่ปัจจุบันอาการของร่างบางเริ่มดีขึ้น ทุกๆอาทิตย์แดฮยอนจะต้องให้ยองแจพาไปที่ห้องของของเค้ากับเซโล่ที่เคยอยู่ด้วยกัน และในวันครบรอบแดฮยอนก็ได้ออกมารอที่สวนสาธารณะทุกครั้ง ราวกับว่าแดฮยอนกำลังรอคอยที่จะให้เซโล่กลับมาหาเค้า.. แต่ปาฏิหาริย์ไม่ได้เกิดขึ้นกับทุกคนหรอกนะ หลายครั้งที่แดฮยอนถูกผู้คนเข้ามาใกล้แดฮยอนด้วยเจตนาที่ไม่ดี หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ผู้คนเหล่าก็กลายเป็นบุคคลสาบสูญทันที
คุณคิดว่าใครอยู่เบื้องหลังนี้หรอครับ J ??
ความโลภ
ความโกรธ
ความหลง
รวมกันจนกลายเป็นความเห็นแก่ตัว .
END.
# TALK
ฟิคนี้คือระ? ไร้แก่นสารมากเบย แต่งไปนอยด์ไป กว่าจะได้ลง T^T
ความคิดเห็น