คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ⊿ 1 ยิ้ม สายใย แมว กุหลาบ [ Jaedae end. ]
STATUS : JAEDAE ยิ้ม แมว กุหลาบ สายใย
“ ไอ้เหมียวว ตื่นว้อยย! ” เสียงตะโกนลั่นภายในห้องสีดำล้วน แต่เสียงที่ตะโกนออกมาก็ไม่สามารถไปสะกิดแก้วหูของร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงสีแดงอ่อนๆ ร่าบางเพียงแต่ขยับตัวมุดเข้าไปในผ้าห่มหนาขึ้นเรื่อยๆ และส่งเสียงงึมงำภายในลำคอเท่านั้น โถ่.. เป็นเพื่อนกับมันตั้งนาน แต่ทำไมไม่เคยปลุกมันได้เลยสักครั้งวะ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆตัวร่างบาง
“ แดฮยอน มึงตื่นเหอะ วันนี้มึงนัดเที่ยวกับกูไว้นะเว้ย.. ” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อย พร้อมมองไปที่ใบหน้าของร่างบางที่โผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยสายตาที่อ่อนโยน ที่เค้าไม่เคยใช้มองกับใครคนอื่นมาก่อน แล้วใครล่ะ จะมาบ้ารักเพื่อนสนิทของตัวเองแบบ ‘ยูยองแจ’ แบบนี้
“ วันนี้กูจะพามึงไปกินชีสเค้กด้วยนะ แต่ถ้ามึงไม่ตื่นภายในห้านาที กูจะยกเลิกแพลนที่จะพามึงไปเที่ยวให้หมดเลย - - ” ยองแจกระซิบข้างๆใบหูเล็กของร่างบางเบาๆ แต่คำว่า ‘ชีสเค้ก’ ก็ทำให้ร่าบางลืมตาโพลงแล้วเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันทีละนะ -0-
“ ชีสเค้ก~ ” แดฮยอนพึมพำออกมาเป็นจังหวะเพลงเบาๆ แล้วหยิบผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป โดยที่ไม่ได้สนใจยองแจแต่อย่างใด.. อืมนะ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่าชอบชีสเค้กมากถึงมากที่สุด แต่ช่วยสนใจคนที่จะพามึงไปกินชีสเค้กหน่อยได้มั้ยวะ ?? ยองแจเพลียย
.
.
.
.
.
สวนสนุก…
“ ไหนมึงบอกจะพากูมากินชีสเค้กง้า? ” แดฮยอนพูดพร้อมกับทำหน้าบึ้ง ปากเบะออก หน้าตานี่แทบจะร้องไห้แล้ว ก็ไอ้หมูบอกจะพาเค้ามากินชีสเค้กนี่!! แต่ไหงกลับพามาที่สวนสนุกอย่างงี้อ่า… ฮยอนร้อน ฮยอนจะกินชีสเค้ก ฮยอนอยากจิครายยย T^T
“ ก็เล่นเครื่องเล่นก่อนไง แล้วค่อยไปกินชีสเค้ก ” ยองแจพูดแล้วลากแดฮยอนไปที่ประตูทางเข้าสวนสนุกทันที ส่วนแดฮยอนจะทำอะไรได้ ตัวก็กะเปี๊ยก จะไปสู้แรงหมูแจอย่างมันได้ไงล่ะ ตอนนี้ได้แต่ปลิวตามแรงลากของมันไปล่ะนะ ฮือออ.. ชีสเค้กของฮยอนนน TTOTT
“ แดฮยอนอา.. ไปบ้านผีสิงกันนะ ” ยองแจหันมาพูดกับผมแล้วลากเข้าบ้านผีสิงทันที โถ้.. ถ้าจะรีบขนาดนี้ คราวหน้าไม่ต้องถามก็ได้เหอะ ! แดฮยอนอยากจะวีนอยู่หรอกนะ แต่ติดที่ว่าแดฮยอนเกลียดความมืดมากๆ แถมท่ามกลางความมืดยังมีหุ่นตุ๊กตาผีเรืองแสงอีกอ่ะ งื้อออ หมูแจอยู่ไหน เอาฮยอนไปด้วย ~ คิดแล้วก็เอื้อมมือเพื่อที่จะจับชายเสื้อของคนที่ถามหา ….
ว่างเปล่า ยองแจหายไปไหน ?
“ หมูแจ หมูแจอยู่ไหน ” วิ่งไปตามทางพร้อมร้องเรียกหาคนที่ต้องการเจอ แต่ยิ่งวิ่งก็เหมือนยิ่งทำให้หลง ร่างบางทรุดลงนั่งกอดเข่ากับพื้นช้าๆ พร้อมกับสายน้ำตาใสที่ไหลลงมาอาบใบหน้างาม
“ ฮึกก.. หมูแจ ”
.
.
.
.
แดฮยอนหายไป หายไปหลังจากที่เข้ามาในบ้านผีสิงไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ หรือเพราะผมจะเดินเร็วเกินไป? ผมว่าผมก็เดินปกตินะ.. ตอนนี้ผมกำลังเดินย้อนทางกลับมาหาแดฮยอน แต่ทำไมผมถึงหาแดฮยอนไม่เจอล่ะเนี่ย?? ให้ตาย แดฮยอน นายอยู่ไหนนะ
“ ฮึกก.. ย ยองแจอา ” เสียงที่เคยหวานใส ตอนนี้กลับกลายเป็นเสียงแหบแห้ง เอ่ยร้องหาคนอีกคนที่กำลังตามหาตนอยู่.. ตอนนี้แดฮยอนอยู่ในช่องแคบๆเหมือนห้องอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่กล้าขยับตัวเพื่อสำรวจอะไรตอนนี้หรอกนะ! เค้าไม่ชอบความมืดแบบนี้เลย T^T
หมูแจ.. มาหาฮยอนเร็วๆสิ ฮยอนรอให้หมูแจมาหาเค้านะ
.
.
.
.
เมื่อกี้เหมือนเขาจะได้ยินชื่อของเค้านะ เหมือนมีคนกำลังร้องหาหรือว่าจะเป็นแดฮยอน??! ยองแจรีบเดินหาต้นเสียงทันที เสียงมันเหมือนว่าจะใกล้เข้าไปทุกที เขาค่อยๆคลำมือตามผืนกำแพงเรื่อยๆ
“ ย ยองแจอา..”
“ แดฮยอน นั่นนายใช่มั้ย!? ” ยองแจตะโกนเรียกหาแดฮยอน
“ หม..หมูแจ! ฮึกก นั่นหมูแจใช่มั้ย? หมูแจมาหาฮยอนใช่มั้ย ” เสียงแหบแห้งดังมาจากหลังกำแพงที่ยองแจยืนอยู่ แต่ให้ตาย แดฮยอนเข้าไปอยู่หลังกำแพงนั่นได้ยังไงวะ?!
“ ฮยอน ฮยอนรอหมูแจก่อนนะ ฮยอนเข้าไปอยู่หลังกำแพงได้ยังไง? ”
“ ฮยอนไม่รู้ ฮึกก.. หมูแจรีบมาช่วยฮยอนนะ งืออ.. ” ให้ตาย แดฮยอนร้องไห้จนเสียงแห้งขนาดนี้เลยหรอ เขาไม่พาแดฮยอนมาเล่นบ้านผีสิงบ้าๆนี่เลย ! ว่าแต่.. จะไปช่วยแดฮยอนได้ไงละวะ จะให้เทเลพอร์ตไปแบบไอ้ไก่กัมจงหรอ ก็ไม่ได้อีก ทำไงดีวะเนี่ย
“ หมูแจ… เมื่อไหร่จะมาช่วยฮยอน ฮึกก..! ”
“ จะให้หมูแจช่วยฮยอนยังไงละ? หมูแจหายตัวไปหลังกำแพงไม่ได้นะ ” ยองแจเอ่ยเสียงเครียด
“ มึงก็ออกไปบอกเจ้าหน้าที่สิโว้ยย!! ” เสียงตะโกนดังมาจากอีกฟากของกำแพง ถึงแม้เสียงจะไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้ร่างโปร่งรู้ ว่าอีกคนเคืองตนมากแค่ไหน..
หลังจากที่ช่วยแดฮยอนออกมาจากห้องเก็บของได้แล้ว แดฮยอนก็งอนยองแจตุ๊บป่องไปซะแล้ว.. เรียกก็ไม่หัน คุยด้วยก็ไม่สนใจ ขนาดแกล้งสำออยว่าไม่สบายยังเมินเลยอ้ะ TOT! ยองแจทนมิด้ายยย !!
“ แดยอนอา.. นายโกรธฉันจริงๆหรอ? ”
“ เปล่า ” นี่มันโกรธเราชัดๆ ; ;…
“ แดฮยอน ฉันขอโทษนะที่ทำให้นายอารมณ์เสีย แต่ตอนนั้นฉันคิดอะไรไม่ออก ”
“ … ”
“ ฉันกลัวช่วยนายไม่ได้ ฉันกลัวที่จะเสียนายไป ”
“ มีแค่นี้ใช่มั้ยที่นายจะพูด? ” ร่างบางพูดเสียงเรียบพร้อมมองอีกคนด้วยสายตาว่างเปล่า.. ยองแจมองแดฮยอนด้วยสายตาที่เสียใจ อยากขอโทษ อยากให้อีกคนหายโกรธ
“ แดฮยอนฉันมีบางอย่างที่ไม่เคยบอกนายเลยมาหลายปีที่รู้จักกัน ”
“ ? ”
“ ฉันไม่รู้ถ้าพูดออกไปแล้วนายจะรังเกียจ หรือไม่ก็ออกจากชีวิตฉันไปเลยก็ได้ ”
“ แต่ในเมื่อนายโกรธจนไม่ยอมพูดกับฉันขนาดนี้ ฉันก็จะขอบอกละนะ ”
“ ฉันชอบนายแดฮยอน.. ” ร่างโปร่งของยองแจเกร็งแน่น พร้อมกับหลับตาปี๋ เพราะกลัวผสมความอายนั่นแหละ โดยที่ไม่รู้ว่าร่างบางที่ตนชอบกำลังยืนกลั้นยิ้มหน้าแดง พร้อมกับส่งเสียงเบาๆว่า
“ ฉันก็ชอบนายยองแจ ”
THE END.
TALK : ขอโทษที่ตัดจบเลยน้า -/\- พล็อตมันตันง้า
ความคิดเห็น