คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ｡ 2 บังเอิญ ช่วยเหลือ อบอุ่น. [ Lodae ]
Chapter 2
ตอนนี้แดฮยอนกำลังเดินทางกลับปูซานโดยอาศัยรถทางผ่าน เป็นไอดอลต้องอดทน !! แต่จะทนไม่ได้ก็ตรงที่ลูกชายของเจ้าของรถจ้องเค้าตาเป็นมันเนี่ยแหละ ! มันสยองรู้มั้ยยย แต่ก็ทำได้แค่โอดครวญในใจเท่านั้นแหละ ขืนพูดออกไปคงโดนถีบลงจากรถแหงม - -
“ไอ้หนู หนูจะลงตรงไหนละฮึ ?” เสียงคุณลุงคนขับรถเอ่ยถามแดฮยอนหลังจากใกล้เข้าเขตปูซานแล้ว
“ผมจะลงตรง…..บลา ๆ” แดฮยอนเริ่มอธิบายปลายทางที่ตนจะลงโดยไม่ทันสังเกตสีหน้าของคนอีกคนบนรถ ที่กำลังมองตนอย่างหื่นกระหาย…
.
.
.
.
กลับมาทางด้านเซโล่
[ [ ZELO ] ]
ตอนนี้ผมกับพวกฮยองในวงกำลังออกมาตามหาพี่แดฮยอนครับ พวกเราสุมหัวกันแล้วจะหาตามร้านขนมที่ขายชีสเค้กแถวๆหอพักกับแถวๆบริษัท ซึ่งผลที่ออกมาคือไม่เจอ ตอนนี้พวกเราเลยกำลังนั่งรถไปตามหาพี่แดฮยอนที่ปูซานบ้านเกิดพี่เค้าครับ ที่ปูซานเป็นที่สุดท้ายที่พวกเราจะไปตามหา เพราะพวกเราคิดว่าพี่แดฮยอนน่าจะกลับไปที่บ้านของตัวเอง เพราะพี่เค้าไม่ได้กลับไปที่บ้านนานแล้ว ( ความคิดพี่ยองแจล้วนๆ )
“พี่ครับ ขอดรถปั๊มหน้าหน่อยยยย” รถตู้ค่อยๆเลี้ยวเข้าไปที่ปั๊มตามที่พี่ฮิมชานขอ เมื่อจอดรถเสร็จพี่ฮิมชานก็กระโจนออกจากรถไปเลยสงสัยจะปวดจัด
“ผมจะลงไปซื้อของ มีใครเอาอะไรมั้ยครับ?” ผมหันไปถามพี่ๆในวงก่อนจะได้รับคำตอบเมื่อแต่ละคนส่ายหัวให้ สงสัยเครียดเรื่องพี่แดฮยอนละมั้งครับ ผมเดินไปตามทางฟุตบาธแล้วดึงมาส์กมาปิดไว้เพื่อกันแฟนคลับจำได้ …
“ช่วยด้วย !! ช่วยด้วยย อึกก !! ออกไปนะไอ้บ้า !!” จู่ๆก็มีเสียงร้องของคนขอความช่วยเหลือดังขึ้น ทำให้เซโล่รีบวิ่งเข้าไปหาต้นตอเสียง
เสียงนั้นช่างคุ้นหูของเขาเสียเหลือเกิน…
ได้แต่ภาวนา ภาวนาขอให้ไม่ใช่เค้าคนนั้น ที่กำลังตกอยู่ในอันตราย…
เมื่อมาถึงต้นตอของเสียงภาพตรงหน้าทำให้เซโล่แทบจะล้มทั้งยืน.. แดฮยอนกำลังถูกผู้ชายอีกคนลวนลามอยู่ เซโล่รีบเข้าไปกระชากตัวของผู้ชายคนนั้นออกทันที
“แกจะทำอะไรแดฮยอน !!?” เซโล่ตะคอกเสียงดังแล้วเข้าไปกระทืบผู้ชายคนนั้นทันที ในใจของเซโล่มีแต่โทสะ
โมโหที่แดฮยอนถูกลวนลาม
โมโหที่แดฮยอนถูกคนอื่นแตะต้องตัว
โมโหที่แดฮยอนหายไป
โมโหที่ตัวของเค้าเองปกป้องแดฮยอนไม่ได้
เมื่อกระทืบจนพอใจแล้ว เซโล่จึงเดินเข้าไปโอบอุ้มแดฮยอนมาไว้ในอ้อมแขน แดฮยอนกำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว น้ำตาไหลรินออกมาไม่ขาดสาย ทำให้เซโล่เจ็ดปวดหัวใจ เซโล่กอดคนร่างบางไว้แน่นราวกลับกลัวว่าคนในอ้อมกอดจะหายไปไหนอีก
“ฮึกก ..ข ขอบใจนะ ..” เสียงสั่นๆของร่างบางเอ่ยขึ้นเบาๆ เพียงแค่คำขอบคุณกลับทำให้เซโล่คลายใจลงได้ เค้าค่อยๆประคองร่างบางกลับไปที่รถตู้ สายตาของเมมเบอร์ในรถจ้องมองมาที่เค้ากับแดฮยอนด้วยความตกใจ เพราะสภาพของแดฮยอนดูไม่ได้เลย เสื้อขาดวิ่น หน้าตาบวมช้ำ ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น อยากจะกลับไปกระทืบมันซ้ำจริงๆ !!
“มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นเซโล่ ? แล้วไปเจอแดฮยอนที่ไหน ทำไมแดฮยอนมีสภาพแบบนี้” เสียงของพี่ใหญ่ของวงเอ่ยถามขึ้น เมื่อแดฮยอนได้เข้าสู่ห้วงนิทราแล้ว
“เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ….” เซโล่เริ่มอธิบายตั้งแต่เค้าเจอแดฮยอนที่ไหน สภาพเป็นยังไง แล้วกระทืบไอ้สวะนั่นด้วยท่าอะไรบ้าง (?) เมื่ออธิบายจบพี่ใหญ่กับพี่รองแทบจะพุ่งออกจากรถตู้แล้วไปกระทืบไอ้สวะนั่นจริงๆ กล้าดียังไงมาลวนลามไอ้หน้าแมวของพวกเค้าน่ะ !! มันหยามมม มันหยามเว้ยยย ! ( แอบมีความอิจฉานิดหน่อย นิดหน่อยเท่านั้นนะ !! )
“แล้วจะกลับโซลหรือไปบ้านพี่แดฮยอนต่อดีครับ?” เสียงพี่คนขับรถหันมาถามพวกเค้า
“….”
.
.
.
.
.
“อืออออ…” เสียงครางเบาๆจากคนตัวเล็กทำให้เซโล่ยิ้มออกมา แม้จะไม่ใช่รอยยิ้มที่กว้าง แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่แสดงออกถึงความรู้สึกที่มีต่อร่างบางอย่างจริงใจ
“งื้ออออ ! ที่นี่ที่ไหนเนี้ย?” แดฮยอนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่ารอบๆตัวเค้าเป็นห้องขนาดกลาง แต่มันคุ้นๆอยู่นา…. มันเหมือนห้องของเค้าที่ปูซาน .. ปูซาน !!!
“นึกออกแล้วหรอครับว่าพี่อยู่ที่ไหน” เซโล่ขำออกมาเบาๆกับอาการอ้าปากหวอของร่างบาง แต่นั่นก็ทำให้ร่างบางดูน่ารักสำหรับเค้าอยู่ดี
“ว้าววว นี่มันห้องฉันที่ปูซานนี่นา คิดถึงชะมัด!!” ร่างบางพูดเบาๆกับตัวเองแล้วเดินไปหยิบตุ๊กตาหมีในห้องมากอดแล้วฟัดหมีเบาๆ ร่างบางไม่รู้หรอกว่าการกระทำของตนทำให้ใจของอีกคนในห้องสั่นไหวแค่ไหน อยากจะเป็นตุ๊กตาหมีนั่นจัง… แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะเกลียดเค้าไปไหนต่อไหนแล้ว คนหล่อเซ็ง !
“พี่แดฮยอน…”
“ห้ะ มีอะไรหรอ?” แดฮยอนเอ่ยถามเสียงอ่อนแตกต่างจากเมื่อก่อน นั่นก็เพราะเซโล่ช่วยเค้าไว้จากไอ้ลุกลุงขับรถนั่นไว้ ถ้าไม่ได้เซโล่ช่วยไว้ ป่านนี้เค้าคง… ไม่อยากจะคิดเลย แหวะ !!
“ผมมีเรื่องจะบอกพี่”
“มีอะไรหรอ?”
“ผมว่าผม…”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ให้ตายเถอะ !! ใครบังอาจมาขัดจังหวะเนี่ย ? เดี๋ยวกระทืบซะเลย ! เซโล่ทำหน้ามุ่ยแล้วเดินไปเปิดประตู ในใจคิดแต่จะฆ่าคนที่มาขัดจังหวะ แต่เมื่อเปิดประตูบุคคลตรงหน้าก็ทำให้เซโล่ยิ้มแหยๆให้เท่านั้น คนที่มาขัดจังหวะเค้าก็คือ …แม่ของพี่แดฮยอน เกือบจะด่าว่าที่แม่ยายแล้วไงละ -0-!!
“แดฮยอนตื่นรึยังลูก ?”
“ผมตื่นแล้วคร้าบบบ” ยังไม่ทันที่เซโล่จะเอ่ยตอบ เสียงของแดฮยอนก็ดังขึ้นซะก่อน เจ้าของเสียงรีบวิ่งมากอดผู้เป็นแม่ไว้แล้วกดจมูกลงบนแก้มแม่ของตน ภาพตรงหน้าทำให้เซโล่อดที่จะยิ้มไม่ได้ มีไม่กี่คนหรอกที่แดฮยอนจะอ้อนด้วยน่ะ
“งั้นลงไปทานข้าวกันเถอะ พวกยงกุกรอนานแล้ว เซโล่ก็ลงไปด้วยนะลูก ”
“ครับคุณแม่” เซโล่เอ่ยตอบแล้วเดินตามหลังคนทั้งสองไป
“ขอบคุณสำหรับอาหารคร้าบบบ” เสียงขอบคุณถูกเอ่ยมาจากเมมเบอร์ทุกคนหลังจากทานอาหารเสร็จแล้วพวกเค้าตั้งใจจะนอนที่บ้านแดฮยอนคืนนึง แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางกลับไปที่โซล พี่คนขับรถจะได้นอนพักผ่อนด้วย
“มันต้องมีคนนึงมานอนห้องของผมอ่ะครับ เพราะห้องรับแขกไม่พอ กลัวจะเบียดกัน” แดฮยอนหันมาพูดกับสมาชิกในวง หลังจากปูฟูกในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว แต่ปัญหาอยู่ตรงที่ว่าต้องมีคนมานอนห้องเค้าคนนึงเนี่ยแหละ เนื่องจากฟูกมันไม่พอ เมื่อพูดจบก็เดินเข้าห้องของตัวเองเพื่อไปจัดที่นอนให้สมาชิกอีกคนที่จะมานอนห้องของตน
“เดี๋ยวพี่ไปนอนเอง”
“ไม่เอา ๆ ผมเป็นเพื่อนสนิทของแดฮยอน ผมจะไปนอนเอง” เสียงแย้งของยองแจดังขึ้นเมื่อพี่รองอย่างฮิมชานเอ่ยปากจะไปนอนกับแดฮยอน พี่รองคิดอะไรไว้เค้ารู้หมดแหละ !!
“เฮ้ อย่ามาขัดพี่นะยองแจ”
“ก็พี่ไม่น่าไว้ใจนี่นา”
“นายเห็นพี่เป็นคนยังไงเนี้ย ?”
“ก็เป็นคนลามก สกินชิพไปทั่ว ..!”
“หยุดๆ พอเลย ให้เซโล่ไปนอนละกัน” เสียงพี่ใหญ่ของวงเอ่ยขัดสงครามฝีปากย่อมๆของฮิมชานและยองแจ
“อ้าว ทำไมถึงให้เซโล่ไปนอนหล่ะครับ เดี๋ยวก็ตีกันตายพอดี -0-” เสียงของยองแจเอ่ยค้าน พี่ใหญ่มองหน้ายองแจนิ่งๆก่อนจะกระซิบบอกเหตุผลยองแจไป นั่นจึงทำให้ยองแจเลิกค้านทันทีแล้วล้มตัวลงนอนบนฟูกข้างๆจงออบที่กำลังหลับสบายก่อนใครเพื่อน
“ตามนี้นะเซโล่ ไปนอนห้องแดฮยอนสิ” ยงกุกเอ่ยแล้วล้มตัวนอนบ้าง เมื่อเห็นดังนั้นเซโล่จึงเดินเข้าไปในห้องของร่างบาง ในใจก็นึกขอบคุณพี่ใหญ่ที่ช่วยกันพี่ยองแจกับพี่ฮิมชานออกไปให้
“ขออนุญาตครับพี่แดฮยอน” เซโล่เอ่ยแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของร่างบาง ภาพที่ปรากฏคือร่างบางกำลังนอนซุกตัวอยู่กับผ้าห่มสามสี่ผืน อย่างกับแมวแหนะ...
“พี่จะให้ผมนอนตรงไหนครับ?” เอ่ยถามพร้อมกับสะกิดแขนร่างบางเป็นเชิงปลุก
“อืมมมม.. จะนอนไหนก็นอนไปเถอะน่า ” ว่าแล้วก็สะบัดแขนหนีจากการรบกวนการนอนของตนแล้วกลับไปซุกหมอนตามเดิม
“พี่บอกเองนะครับ ว่าจะให้ผมนอนตรงไหนก็ได้ ตื่นมาอย่ามาบ่นผมนะครับ” เซโล่เอ่ยข้างๆหูของคนตัวเล็กแล้วมุดผ้าห่มเข้าไปนอนกอดคนตัวเล็ก
…คืนนี้เค้าคงฝันดีแน่ๆเลย J
เช้าวันรุ่งขึ้น
อึดอัด แดฮยอนรู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรมารัดเข้าไว้แน่น งูยักษ์รึเปล่า !!? ไม่จริงน่า บ้านเค้าไม่มีงูสักหน่อย ถ้าไม่ใช่งุแล้วจะเป็นอะไร ? ร่างบางค่อยๆลืมตาช้าๆ เพื่อดูว่าอะไรกันแน่ที่มากอดรัดเค้าไว้แน่นแบบนี้ แต่สิ่งที่ปรากฏกลับเป็น มักเน่ของวง กำลังนอนกอดเค้าไว้แน่นเชียวหล่ะ ! นี่ขนาดยังไม่ตื่นนะเนี่ย ยังกอดซะแน่นเลย ><!
ความคิดเห็น