คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ｡ 1 หายตัว ตามหา หลงทาง. [ Lodae ]
Chapter 1
“แดฮยอน !! พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าแกล้งน้อง ดูสิน้องเจ็บตัวหมด!!” เสียงของ คิม ฮิมชาน พี่รองประจำวงเอ่ยอย่างหัวเสียเมื่อน้องรักของตนนั้นถูก จอง แดฮยอน หรือเมนโวคอลประจำวงแกล้ง ซึ่ง…เค้าไม่ได้แกล้งไอ้นี่มันสักหน่อย มันตอแหลอ่ะ ! มันสตออออ!!
“แต่พี่ฮิมชานฮะ ผมเปล่า…”
“เงียบไปเลย !! ถ้ายังแกล้งเซโล่อยู่อีกนะ พี่จะล่ามโซ่ให้คู่กันซะเลยหนิ”
“ฮึก ! พี่ ฮ..ฮิมชาน พี่แดฮยอนเค้าคงเกลียดผมน่ะฮะ ก็ผมทั้งสูงกว่า อึกก ข..ขาวกว่าฮยองเค้า ” เซโล่พูดแล้วซุกตัวเข้ากับอกกว้างของฮิมชานแล้วแอบซ่อนรอยยิ้มขันไว้ แต่มีเหรอที่แดฮยอนจะไม่เห็น อยากจะตะโกนด่าไอ้มักเน่จอมโกหกซะจริงๆ !! มีอย่างที่ไหนไปโกหกคนอื่นๆในวงว่าเค้าแกล้ง ทั้งๆที่มันน่ะมาแกล้งเค้าก่อนเค้าเลยเล่นด้วยเท่านั้น ส่วนแผลที่มันได้ก็เพราะมันเล่นสเก็ตบอร์ดแล้วมันหน้าแหกลงพื้นต่างหากล่ะ !!
“หนอยยย ฉันยังไมได้แกล้งนายซะหน่อย !!” เมื่อพูดจบร่างบางของแดฮยอนก็ปรี่หวังจะเข้าไปทำร้ายเซโล่ด้วยความหมั่นไส้ แต่ก็ถูกสมองประจำวงอย่างยู ยองแจ ผลักให้ออกห่างจากเซโล่จนกระเด็นซะก่อน
“ไปห่างๆ จากเซโล่ซะแดฮยอน นายมันคนไม่มีเหตุผล” เมื่อยองแจพูดจบคนอื่นๆในวงก็พาเซโล่ไปทำแผล เหลือก็แต่จงออบเมนแดนซ์ของวงที่ยืนอยู่ข้างๆ แดฮยอนเช่นทุกครั้ง
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่แดฮยอนถูกว่า
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซโล่โกหกว่าเค้าทำร้ายตนต่อคนอื่น
และครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่แดฮยอนยืนร้องไห้เงียบๆโดยมีจงออบคอยปลอบประโลมอยู่ข้างกาย หากแต่..คนอื่นในวงถามความเป็นมาว่าเรื่องเป็นอย่างไร แดฮยอนก็คงไม่ต้องเสียน้ำตา…
“พี่แดฮยอน ผมว่าพี่ไปนอนพักดีกว่านะฮะ” จงออบพูดแล้วประคองร่างเล็กเข้าไปในห้องนอน จงออบรู้ จงออบรู้ทุกอย่างว่าแดฮยอนถูกเซโล่แกล้งอะไรบ้าง แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดเพราะยังไงคนอื่นๆในวงก็คงไม่เชื่อคำพูดเขาหรอก แต่เขาสงสารแดฮยอนที่ต้องมารับมือกับคนอื่นๆในวง บางทีเขาก็คิดว่าแดฮยอนอาจจะรับมือไม่ไหวจนอาจต้องออกจากสมาชิกวงไป ซึ่งเขาก็ทนไม่ได้เพราะแดฮยอนไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!
“เฮ้ออออ เครียดแทนพี่จัง นอนดีกว่า..” จงออบพูดเบาๆแล้วล้มตัวนอนข้างๆแดฮยอน
.
.
.
.
.
“อือ….กี่โมงแล้วเนี่ย?” แดฮยอนพูดเบาๆกับตัวเองแล้วเด้งตัวขึ้นจากที่นอนเมื่อเห็นเวลาบนนาฬิกา แดฮยอนรีบวิ่งลงไปที่ห้องซ้อมทันที สายแล้ววววว วันนี้เค้าต้องซ้อมเต้นนี่ แต่ดันตื่นมาไม่ทันเวลาซะงั้น ! เมื่อวิ่งใกล้มาถึงห้องซ้อมแดฮยอนค่อยๆผ่อนความเร็วของฝีเท้าลงช้าๆเพื่อไม่ให้รบกวนคนอื่น
“ฉันว่านะ คนที่ไม่รักษาต่อเวลาก็ควรออกไปไม่ใช่หรอ ถ้ารักษาเวลาไม่ได้น่ะ” เสียงของบัง ยงกุก ที่เป็นลีดเดอร์ของวงพูดกับฮิมชานสองคนในห้องซ้อม แดฮยอนจึงหยุดฟัง เขาไม่ได้อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่ถ้าเข้าไปตอนนี้ก็กลัวว่าทั้งสองคนจะคุยกันไม่เสร็จ
“ใช่ คนที่ไม่รักษาเวลาน่ะ สมควรออกมากที่สุดแล้ว....ทำตัวไร้ประโยชน์ซะจริงๆ” ‘คนที่ไม่รักษาเวลา’ จะหมายถึงเขารึเปล่านะ ? ก็เขามาซ้อมสายตั้งหลายครั้งนี่.. เวลาถูกดุถูกว่าก็เป็นเขาซะส่วนใหญ่ที่เป็นต้นเหตุให้คนอื่นโดนว่าไปด้วย เขามักจะเป็นคนสุดท้ายเสมอที่ทำอะไรสำเร็จ สรุปเขาควรออกจากวงใช่มั้ย ..?
.
.
.
.
.
ผมค่อยๆ ก้าวทีละก้าวออกมาห่างจากหอพัก B.A.P เรื่อยๆ โดยที่จุดมุ่งหมายของเขาก็คือสังกัดค่ายของตน ในเป้ของแดฮยอนมีข้าวของเครื่องใช้ของตัวเองยัดใส่อยู่เต็มไปหมดซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าเอามาหมดหรือยัง แต่เดี๋ยวค่อยเข้าไปเก็บของเอาใหม่ก็ได้… ล่ะมั้ง
เมื่อมาถึงค่ายสังกัดของตนแดฮยอนจึงติดต่อกับผู้จัดการวงทันทีซึ่งผู้จัดการของเขาก็อยู่ที่บริษัทด้วย แดฮยอนจึงรีบก้าวเดินเข้าไปหาห้องของผู้จัดการ
“ผู้จัดการฮะ ผมมีเรื่องจะขอร้อง…”
“อะไรล่ะ ?”
“ผมขอลาออกฮะ”
.
.
.
.
ตอนนี้คนในหอพักกำลังวุ่นวายไปหมด ก็เจ้าเหมียวประจำวงของพวกเขาหายตัวไปนะสิ ไม่มีใครรู้เลยด้วยซ้ำว่าแดฮยอนหายไปไหนเพราะเจ้าตัวไม่ได้บอกกับใครไว้
“ให้ตายเถอะ เจ้าเหมียวหายไปไหนนะ ?” ยองแจพูดออกมาเบาๆแล้วรีบเดินไปหาสมาชิกในวงซึ่งตอนนี้มีความเงียบเข้าปกคลุม
“เอ่อ…มีใครเจอพี่แดฮยอนมั้ยครับ ?” เสียงของเซโล่เอ่ยถามขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบ
“ไม่” เมื่อได้ยินคำตอบจากสมาชิกในวง ผมแทบอยากจะกระโดดเหาะออกจากหน้าต่างแล้วไปตามหาเขาซะจริงๆ
ผมแทบจะบ้าอยู่แล้วรู้มั้ย! ที่แกล้งคนตัวเล็กคนนั้นบ่อยๆเพราะอยากให้เขาสนใจ อยากคุยกับคนตัวเล็กแบบที่คนอื่นทำบ้าง วันๆ ก็มัวหมกตัวอยู่แต่กับจงออบ ไม่อิจฉาก็ให้มันรู้ไปสิ !!ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมชอบแดฮยอนตั้งแต่ก่อนแดฮยอนจะเค้ามาในวงด้วยซ้ำ ผมเคยเจอแดฮยอนมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่เด็กๆแน่ะ ! ตั้งแต่นั้นผมก็เลือกที่จะเก็บแดฮยอนไว้ในใจเสมอมาและไม่ยอมรักใครอีกเลยจนกระทั่งผมได้มาเจอแดฮยอนอีกครั้งในการรวมตัวของวงครั้งนี้ ผมตื่นเต้นแทบตายแต่พี่เขาเหมือนจะจำผมไม่ได้ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมพร้อมที่จะทำตัวให้แดฮยอนมองผมด้วยฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ไม่ใช่มักเน่ของวงอะไรนี่ ผมก็เลยสร้างความประทับใจเล็กๆด้วยการหอมแก้มพี่เขาเบาๆในการเจอกันครั้งแรก (ในรอบหลายปี) แต่พี่เขาดันคิดว่าผมจะลวนลามก็เลยต่อยผมไปทีนึง เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ทุกคนในวง (ยกเว้นจงออบ) ฝังใจเสมอมาว่าแดฮยอนชอบแกล้งเซโล่… ผมไม่ได้ตั้งใจให้แดฮยอนถูกว่าแบบนั้น แต่ผมก็ไม่อยากให้แดฮยอนสนิทกับใครในวง ผมหวง..............
“ข้าวของส่วนตัวของแดฮยอนก็หายไปด้วยนะ” คำพูดของจงออบทำให้ผมแทบล้มทั้งยืน
ผมกลัวไปหมดทุกอย่าง ที่แดฮยอนหายไปเพราะพี่เขาเกลียดผมหรอ ? เพราะผมแกล้งพี่แดฮยอนเกินไปใช่มั้ย ? แต่ที่ผมทำ..ผมแค่อยากให้พี่แดฮยอนสนใจเท่านั้นเอง …
พี่แดฮยอน ผมขอโทษ กลับมานะ …
พี่ต้องกลับมาหาผมนะ …
.
.
.
.
.
ความคิดเห็น