คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : os ; Don't Go [ Lodae end. ]
OS ; DON'T GO [LODAE]
Lodae
ท่ามกลางหิมะขาวโพลน ที่ร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าปกคลุมไปทั่วบริเวณโดยรอบ มองเผินๆก็อาจจะดูสวยงาม แต่ในทางกลับกัน หิมะ ก็เป็นสัญลักษณ์แห่งความ อ้างว้าง ได้เช่นกัน..
ร่างสูงของเซโล่เดินเอื่อยไปตามทางเท้าเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ สองมือใหญ่สอดเข้ากระชับกับเสื้อโค้ทตัวโคร่ง ไอสีขาวปรากฏให้เห็นเมื่อร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาจากทางปาก ก็แน่สิ.. หิมะตกหนักขนาดนี้ อากาศมันหนาวมากขึ้นกว่าเดิมมาก เมื่อร่างสูงไม่มีคนข้างกายดังเช่นวันวาน เซโล่หยุดยืนหน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เค้าจ้องมองเข้าไปภายในสวนด้วยสายตาที่อาจคาดเดาได้ยาก
‘ ย๊าห์! จุนฮงอา เอาขนมของฮยองคืนมานะ ! ’
ภาพในความทรงจำที่เค้าไม่มีวันจะลืม ม้านั่งสีเขียวอ่อนในสวนสาธารณะ เป็นสถานที่ที่เค้ากับแฟนจะมานั่งด้วยกันทุกเย็น นั่งคุยนั่งเล่นกันตามประสาแฟนทั่วไป แต่สิ่งที่มันไม่เหมือนใครก็คือ..
‘ แดฮยอน ’ ร่างสูงส่ายหัวไปมาเบาๆก่อนจะละสายตาออกมา แล้วก้าวเท้าเดินต่อไปทางข้างหน้าทันที ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ทุกๆสถานที่ของเค้าก็จะมีคนๆนั้นอยู่เสมอ
นำทางผมไป
ไปยังที่ที่คุณอยู่ พาผมไปกับคุณด้วย
ผมจะตามคุณไปแม้ว่าจะสุดขอบโลกก็ตาม
ได้โปรดอย่าหนีไปจากสายตาของผม อย่าหายไปแม้ในยามที่รุ่งเช้ามาเยือน
ย่างก้าวที่ผมเฝ้าฝันหา คุณคือผีเสื้องามเพียงหนึ่งเดียวของผม
ร้านเค้กที่เคยมานั่งกินกับแดฮยอน..
ร้านขายของที่เคยมาซื้อของขวัญให้แดฮยอน..
ร้านไอศกรีมที่เคยมานั่งเดทด้วยกันกับแดฮยอน..
ร้านขายสเก็ตบอร์ดที่แดฮยอนเคยพามาซื้อเป็นของขวัญวันครบรอบ..
ร้าอาหารที่เคยบอกรักแดฮยอนแล้วขอคบ..
และบอกเลิกแดฮยอนไป
ย้อนกลับไปเมื่ออาทิตย์ก่อน…
‘ แดฮยอนฮยอง.. ’ ร่างบางตรงหน้าค่อยๆหัวหน้ามาหาตามเสียงของผม เอียงหน้าน้อยๆเหมือนเป็นการไถ่ถามว่าเรียกทำไม ผมได้แต่เพียงทำหน้านิ่งตอบกลับ จนแดฮยอนฮยองขมวดคิ้วมุ่นทำหน้าสงสัย
‘ มีอะไรรึเปล่าจุนฮง? ’ แดฮยอนฮยองเอ่ย
‘ ฮยองคงรู้นิสัยผมดีใช่มั้ยครับ ว่าผมน่ะขี้เบื่อ.. ’
‘ … ’
‘ ผมคบกับใครนานๆไม่ได้ เพราะผมว่ามันจำเจเกินไป ’
‘ … ’
‘ ผมว่าเรา... ’
‘ นั่นสินะ.. นายเป็นคนขี้เบื่อ นายไม่ชอบคนจู้จี้จุกจิก นายไม่ชอบคนที่ก้าวก่ายกับชีวิตนาย ’ ร่างบางเอ่ยขัดขึ้นมาด้วยสีหน้านิ่ง แต่ภายในแววตาโตกลับแสดงถึงความเจ็บปวด..
‘ … ’
‘ แล้วทุกๆอย่างที่นายเกลียดก็คือฉัน ’
‘ มันไม่ใช่..! ’
‘ นายไม่ต้องเสียเวลามาบอกเลิกฉันก็ได้ แค่นายทำตัวเหมือนเดิมก่อนที่จะมาคบกับฉัน ไม่สนใจ ไม่ยุ่งกับฉันแบบเก่าก็พอ ’ แดฮยอนพูดพร้อมหยดน้ำตาใสที่ไหลเอ่อลงตามใบหน้า
‘ … ’
‘ ขอบคุณสำหรับเวลาที่ผ่านมานะ มันมีค่าสำหรับฉันมากเลย ถึงแม้จะไม่มีค่ากับนายก็ตาม นี่ของขวัญวันครบรอบเดือนนึงนะ ’ เมื่อร่างบางพูดจบก็ยื่นกล่องของขวัญเล็กๆให้กับร่างสูง แล้วรีบเดินไปอีกทางทันที ไม่ใช่ว่าจะอยากเลิก.. กลัวว่าเด็กนั่นจะรำคาญเค้ามากไปกว่านี้ กลัวจะเกลียดเค้ามากไปกว่านี้… กลัว.. กลัวที่จะตัดใจที่จะเลิกไม่ได้..
หลังจากที่เลิกกับแดฮยอนไปร่างสูงก็ไม่สนใจใครอีก ทั้งๆที่หลังจากที่เลิกกับคนที่คบด้วยไม่ถึงวัน เขาก็ควรจะมีคนใหม่ได้แล้วนะ.. แต่ตอนนี้ในหัวมีแต่ความทรงจำที่มีแดฮยอนร่วมอยู่ด้วยทั้งนั้น ให้ตายสิ มันเกิดอะไรกับ ชเว จุนฮง คนนี้?
“ งือออ ยองแจอา ไปซื้อน้องจี้กันนะ นะๆๆๆ” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นอยู่หน้าร้านขายตุ๊กตาด้านหน้าเซโล่ ภาพตรงหน้าทำให้เขารู้สึกปวดหนึบที่หัวใจ ภาพตรงหน้าคือภาพของแดฮยอนที่ยืนกอดแขนเอาหน้าไถไปมากับแขนของยองแจ เพื่อนคนสนิท.. หรืออาจจะมากกว่าเพื่อนก็ได้ ไม่ใช่ว่าปรักปรำ แต่เขาดูจากการกระทำและสายตาที่เพื่อนคนสนิทของแดฮยอนคนนั้นส่งมาให้ ดูก็รู้ว่ายองแจนะชอบแดฮยอน !! แล้วทำไมเค้าต้องอารมณ์เสียด้วยละ?! ให้ตายสิ!! ไม่ชอบเลยอาการแบบนี้ เหมือนว่าจะ..หึง
“ อ่ะๆๆ ก็ได้ ไปซื้อก็ได้ แต่ฮยอนต้องทำไงก่อน? ” ยองแจเอ่ยพลางเอานิ้วจิ้มที่แก้มของตัวเองเบาๆ แดฮยอนรีบเลื่อนหน้าไปหอมแก้มของยองแจทันที ก็ ก็อยากได้น้องจี้นี่ -3-
“ จุ้บ ! ยองแจพาฮยอนไปซื้อจี้ได้แล้วใช่มะ ^O^? ” เมื่อเซโล่เห็นแดฮยอนหอมแก้มของยองแจ ก็ทำให้สติของเขาขาดผึงทันที จะไปหอมแก้มมันทำไมวะ?? เพื่อนกันเข้าไม่หอมแก้มกันหรอกโว้ยย !! จุนฮงจะไม่ทน! เซโล่รีบก้าวเท้าเดินไปหาแดฮยอนทันที แล้วดึงแขนลากแดฮยอนออกมา ท่ามกลางสีหน้าตกใจของแดฮยอนและยองแจ เซโล่ไม่สนใจเสียงโวยวายของแดฮยอน ถึงแม้จะเจ็บที่ร่างบางทุบหลังเค้าจนแทบกระอักเลือดก็เถอะ !
“ นาย!! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ! ” สรรพนามที่เปลี่ยนไปจากเดิม น้ำเสียงที่ดูเหินห่างทำให้หัวใจของเขาแทบหยุดเต้น.. หัวใจของเค้าเหมือนจะเต้นช้าลง.. ช้าลง ปวดหนึบไปทั่วทั้งใจ เซโล่ปล่อยแขนของร่างบางแล้วดันร่างบางไปติดกำแพง สองแขนคร่อมกันร่างบางหนีไว้ทันที ปล่อยหัวก้มลงพิงบนไหล่บาง
“ ท ทำอะไรของนาย! ”
“ ฮยอง.. ”
“ อะไร ”
“ ฮยอง.. ”
“ อะไรของนาย? เรียกฉันแล้วทำไมไม่พูด!!? ”
“ คิดถึง ” เพียงคำๆเดียว ที่เปรียบเสมือนความรู้สึกในใจทั้งใจของร่างสูง แดฮยอนก้มหน้านิ่ง ตัวไหวสั่นไปมาเบาๆ แต่สำหรับเซโล่ที่อยู่ชิดร่างบาง ย่อมรู้สึกถึงความรู้สึกของร่างบางได้ ว่ารู้สึกอย่างไร
“ ขอโทษที่พูดไปแบบนั้น ขอโทษที่บอกว่าเบื่อ ขอโทษ ” เซโล่เอ่ยแล้วรวบเอวบางมากอดไว้ หัวกลมของร่างบางซุกลงตรงกลางอกของร่างสูง เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าร่างเล็กร้องให้เพราะเสียใจ แต่ร้องไห้เพราะความรู้สึกดีใจ ดีใจที่ร่างสูงก็รู้สึกเดียวกันกับเค้า “ ไอ้บ้าจุนฮง ฮึกก..! ”
“ อย่าร้องเลยนะครับ ผมขอโทษนะที่พูดแบบนั้น ”
“ อื้อ วันหลังห้ามพูดอีกนะ ฮึกก.. ห้ามบอกว่าเบื่ออีกนะ ”
“ ครับ ผมนึกว่าฮยองจะเกลียดผมแล้วซะอีก ” ร่างสูงเอ่ยพร้อมกับลูบหัวกลมเบาๆ ใครว่า
แดฮยอนฮยองเข้มแข็ง แต่แดฮยอนตรงหน้าเขาขี้แยจะตายไป ฮ่าๆๆ
“ เกลียดไม่ลงหรอก.. ” คนตัวเล็กเอ่ยตอบแล้วไถหัวกับอกอีกคนไปมา
“ ทำไมล่ะครับ? ”
“ ก็… ”
.
.
.
.
.
คุณมาจากไหนกัน แล้วกำลังจะไปที่ไหนงั้นหรือ?
คุณออกมาที่นี่เพื่อพบผม
แม้ว่าจะเป็นหน้าผาสูงชันหรือเนินเขาสูง ก็ไม่ต้องกังวล
ไม่มีอะไรต้องกลัวเลย
หลายเดือนผ่านไป
“ จุนฮงอา ฮยองอยากไปเยี่ยมโรงเรียนอ่า *^* ”
“ หื้มม ทำไมถึงอยากไปละครับ? ”
“ ก็คิดถึงนี่ ฮยองไม่ได้ไปตั้งนานแล้วนะ เรียนจบทั้งทีฮยองก็อยากไปเยี่ยมนะ อีกอย่างฮยองก็อยากรู้ด้วยว่าจุนฮงโดดเรียนบ้างรึเปล่า -3- ”
“ ตอบมาซะยาวเลยนะครับ ฮ่าๆ ก็ได้ วันนี้ที่โรงเรียนจัดงานพอดี ไปสิครับ ^^ ”
“ เย้ ! งั้นเดี๋ยวฮยองไปแต่งตัวใหม่แปปนึงนะ ” ร่างเล็กของแดฮยอนพูดแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องของตัวเองทันที ถึงจะอยู่บ้านเดียวกันแต่ก็ต้องนอนแยก ทรมานจุนฮงคนหล่อจริงๆ TT
ห้านาทีผ่านไป
“ ฮยองเสร็จแล้วว ไปกันเถอะๆๆ ” ร่างบางเดินลงมาพร้อมกับชุดที่…
“ ฮยอง! ไปเปลี่ยนชุดเดี๋ยวนี้เลยนะ !! ” ร่างสูงของจุนฮงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก็ดูฮยองแต่งตัวสิ! เสื้อกล้ามสีดำกับกางเกงขาสั้นสีขาว ใครจะอยากให้คนอื่นเห็นแฟมตัวเองแต่งตัวแบบนี้กันเล่า!!? ยิ่งฮยองเคยเป็นเดือนโรงเรียนยิ่งแล้วใหญ่ เห็นผมนิ่งๆแต่ผมก็หวงมากนะเว้ยย!
“ ทำไมอ่าจุนฮง อากาศมันร้อนอ่ะ ไปกันๆๆ ” ร่างบางพูดพร้อมดึงกุญแจรถจากมือร่างสูงไปทันที โฮ้ยย ก็จุนฮงหึงอ่ะ ไม่ยอมๆๆๆๆ T^T #แดดิ้น
โรงเรียน.. บลาๆ
“ ว้าววว คิดถึงโรงเรียนนี้ชะมัด >< ” ร่างบางเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พร้อมส่งรอยยิ้มกว้างสดใสมาให้ จุนฮงมองไปที่ใบหน้าที่ขึ้นริ้วจางๆเวลาที่ร่างบางยิ้ม แล้วมันอดยิ้มตอบไม่ได้ทุกที ก็แหม.. แฟนเค้าน่ารักขนาดนี้ ~
“ ฮยอง ฮยองยังจำสัญญาของเราได้ใช่มั้ย? ”
“ จำได้สิ! ใครจะไปลืมกัน ”
“ เราสองคนสัญญาว่าจะรักกันตลอดไป แต่ผมว่าผมคงทำตามสัญญาไม่ได้ ”
“ ท ..ทำไมล่ะ? ” แดฮยอนเอ่นเสียงแผ่วเบา หยาดน้ำตาใสรื้นคลอเต็มดวงตาของร่างบาง จ้องมองใบหน้าของคนที่รักด้วยแววตาตัดพ้อ ทั้งๆที่มีความสุขด้วยกันแท้ๆ ทำไมถึงเอ่ยคำนี้ออกมา
“ เพราะ.. ”
“ เพราะผมคิดว่าคำว่าตลอดไปมันไม่มั่นคงสำหรับผม แต่ผมอยากให้ความรักของเราเป็นแบบนี้ ไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะไม่ตลอดไป แต่อย่างน้อยผมกับพี่ก็จะรักกันจนกว่าเราจะตาย J ”
THE END.
TALK : หลังจากห่างหายไปนาน
เพราะเพิ่งลงวินโดวบลาๆๆๆ ใหม่หมดเลย ไรท์ขอโต้ดดด T^T
ความคิดเห็น