True of love รักทำได้ ภาค 3

ลำดับตอนที่ #2 : น้ำตาความเสียใจ

True of love 3 (2)

"ทำไมนะ ความสุขของคนบางคนมันถึงสั้นและจบลงเร็วได้ขนาดนี้"

แฟรงค์เด็กหนุ่มผู้ที่มองโลกเป็นสิ่งสวยงาม มองทุกอย่างคือความสุข ตอนนี้ ชีวิตเขา เหลือเพียง 3 เดือน เท่านั้น
3 เดือนที่จะทำทุกอย่าง 
3เดือนที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อใครสักคน 
3 เดือนที่จะสร้างความสุขสุดท้ายได้ และ
3เดือน ของลมหายใจ

"อิม เราคบกันมาได้ 2 ปีแล้วใช่ป่ะ" แฟรงค์ถามขึ้นขณะที่กำลังเดินไปส่งอิมที่บ้านเหมือนเคยตลอดเวลาที่คบกันมา

"เรามีความสุขมากนะ ที่ได้เป็นแฟนอิม " แฟรงค์พูด "ขอบคุณนะ ที่วันนั้นเลือกเรา " 

"เป็นไรป่าว ? แฟรงค์" อิมถามเมื่อเห็นสีหน้าแฟรงค์ไม่ดีและดูเหมือนจะร้องไห้ 

"ป่าวๆ เราสบายดี" แฟรงค์ตอบกลับพร้อมยิ้มด้วยสีหน้าที่ดูมีความสุข

"แฟรงค์รุ้ป่าว 'เวลา' ไม่ไ่ด้ทำให้เรารักกันมากขึ้น หรือน้อยลงหรอกนะ แต่เวลาอ่ะ ทำให้เรารู้ว่า เราสองคน รักกันหรือป่าว" อิมพูดพร้อมมองหน้าแฟรงค์ ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป 

"เราก็รักอิมนะ ถึงแม้เวลาของเรามันกำลังจะหยุดเดินก็ตาม" แฟรงค์ได้แต่นึกในใจ ก่อนจะเดินจากไป พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ....

..................................................................................

ท้องฟ้ายามเย็น แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ สะท้อนไปมาบนท้องฟ้าที่ดูเหมือนว่าจะลับขอบฟ้าไปไปในไม่ช้า

ต้นเด็กหนุ่มผู้ที่หมดศรัทธาในความรัก กำลังยืนบนสะพานแลัวมองท้องฟ้ากับผืนน้ำที่ไหลไปมา ต้นได้แต่นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเหตุการณ์ที่ทำให้เขาร้องไห้และเหตุการณ์ที่เพื่อนรัก กำลังจะจากโลกนี้ไป 

"ทำไมนะ โลกมันช่างไม่ยุติธรรมอะไรเลย " ต้นได้แต่บ่นคนเดียวและรู้สึกว่า ตัวเองช่างไร้ค่า กับคำว่า 'รัก' 

"ต้น ความรักของมึง ยังไม่จบนะ มันยังไม่ถึงวันสุดท้าย เหมือนกูหรอก" 

คำพูดสุดท้ายที่ต้นได้ยินจากแฟรงค์ในวันนั้นมันยังคง ตรึงใจอยู่ตลอดเวลา มันทำให้รู้ว่า ความรักในความคิดของแฟรงค์มันช่างดูยิ่งใหญ่ มันช่างดูงดงาม แต่ต่างจากที่ต้นเป็น 

"ชีวิตกูกับมึง ช่างตรงข้ามกันจริงๆ " ต้นพูดพร้อมกับเดินกลับบ้าน และนึกถึงเรื่องแฟรงค์ตลอดทาง

.......................................................................

ไม่จำเป็นต้อง “บอกรัก” กันตลอดเวลา
ขอเพียงในวันที่ “อ่อนล้า”
ยังอยู่ให้เห็นหน้ากัน .. ก็พอ

"ฮัลโหล่ ! นี่ใช่อิมป่าวจ๊ะ" 

"ใช่ค่ะ มีไรป่าวค่ะ"

"แฟรงค์ เขา...." 

"แฟรงค์ทำไมค่ะ?"

....

"ที่นี่ที่ไหน" แฟรงค์ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบห้อง 
"โรงพยาบาลค่ะ" พยาบาลสาวตอบกลับเมื่อเห็นว่าคนไข้ได้สติ

"แฟรงค์ ทำไมตัวเองถึงไม่บอกเค้าว่าตัวเองป่วยอยู่" อิมรีบลุกจากโซฟาเดินมาหาแฟรงค์ทันที

"จะต้องให้เค้ารู้ในวันที่เสียตัวเองไปแล้วใช่ไหม" อิมพูดต่อพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา 

"อย่าร้องนะ " แฟรงค์พูดขึ้นพร้อมกับเอามือเช็ดน้ำตาให้อิม "เค้ายังอยู่ ยังไม่ตายซะหน่อย" แฟรงค์พูดต่อ

"ถ้าแม่ไม่โทรบอกเค้า เค้าก็จะไม่รุ้อะไรเลย ทำไม ทำไมเรื่องใหญ่แบบนี้ถึงไม่บอกกัน" อิมพูดทั้งน้ำตา 

แฟรงค์มองหน้าอิมที่กำลังร้องไห้ กับเหตุการณ์ตอนนี้ 

"อิมๆ เค้ารักอิมนะ" แฟรงค์พูดขึ้น และจับมืออิมไว้แน่น 

"เวลาเค้าเหลือน้อยแล้วใช่ไหม" แฟรงค์พูดเมื่อเห็นว่าทุกคนมองมาที่เขาเพียงคนเดียว

"ตัวเอง " อิมพูดเบาๆ "เค้าจะอยู่ข้างตัวเองตลอด ตัวเองอย่าทิ้งเค้านะ"

"ได้ เค้าจะอยู่กับอิมตลอด ไม่ทิ้งแน่" แฟรงค์พูดด้วยเสียงที่สั่นคลอ

.........................................................................

"แม่ หวัดดีครับ แฟรงค์มันเป็นไงบ้างครับ" ต้นเพื่อนรักแฟรงค์เดินมาพร้อมยกมือไหว้ และตรงเข้าไปถามอาการจากแม่ของแฟรงค์ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพักคนไข้ ทันที

"อาการมันทรุดลงมาก ต้นลูกเข้าไปดูมันก่อนเหอะ ก่อนที่มันจะ..." แม่แฟรงค์หยุดพูดและดูเหมือนจะร้องไห้ 

ต้นรีบเดินเข้าห้องไปเห็นอิมกับแฟรงค์กำลังคุยกันอยุ บรรยายให้ห้องเต็มได้ด้วยความเศร้าและคราบน้ำตาที่สัมผัสได้จากสีหน้าของอิมและแฟรงค์ 

"เป็นไงว่ะแฟรงค์" ต้นพูดขึ้นเมื่อเห็นว่า บรรยายกาศดูจะตรึงเครียดเข้าไปทุกขณะ

"สบายดี แค่เปลี่ยนที่นอน " แฟรงค์ตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่ดูมีชีวิตชีวา

"ยังทำเป็นเล่นอีกมึง" ต้นพูดพร้อมกับเดินตรงมาข้างเตียงคนไข้

"เดี๋ยวเค้าไปข้างนอกนะ" อิมพูดกับแฟรงค์ และเดินออกจากห้องทิ้งให้เพื่อนรักคุยกัน ในห้องสองคน

"มึงทำใจได้ยัง" แฟรงค์พูดขึ้น เมื่อเห็นว่า เพื่อนคนนี้ มีเรื่องที่ค้างคาใจ 
"กูไม่เป็นไร มึงดิ เป็นไง อย่ารีบไปหล่ะ กูไม่อยากทำศพเพื่อนตัวเองเร็วแบบนี้" ต้นพูดหยอกล้อขำๆกับแฟรงค์

"ต้นมึงก็อย่าไปเครียด จำคำพูดกูไว้นะเว้ย มึงเพื่อนกู และเป็นเพื่อนกูตลอดไป" แฟรงค์พูดพร้อมตบไหล่ๆต้นเบาๆ

"มึงก็เพื่อนกู" ต้นตอบกลับ