True of love รักทำได้ ภาค 2

เนื้อเรื่อง

True of love รักทำได้ ภาค 2

เต็มใจนำเสนอ........

ตั้งแต่วันนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อหญิงมาตลอด....

ผัวะ!!!~ 

"โอ๊ย!! อะไรว่ะ" ผมร้องลั่นเมื่อรู้สึกว่ามีคนตบหลังผมอย่างแรง ทำให้ผมออกจากภวังค์ ที่กำลังเพ้ออยู่~

"มึงนิ!~ นั่งฟินแต่เช้าเลยนะ" กาดเพื่อนสนิทผมพูดขึ้น พร้อมกับเอามือที่หนักหน่วงสมกับเป็นนักวอลเลย์บอลของโรงเรียน มาทุบหลังผมเบาๆอีกสอง สามที "เป็นไง มึงบอกไปยัง" กาดพูดต่อเหมือนรุ้ว่าผมกำลังฟินกับเรื่องอะไร
"แน่นอนกูบอกไปแล้ว><!~" ผมตอบกลับ และยิ้มแบบเขินๆ และเริ่มเล่าเหตุการณ์ วันนั้นให้กาดฟัง.......

.....

"หญิง...." ผมพูดขึ้นขณะเดินไปส่งน้องเขา
"อะไรหรอ" น้องหญิงหยุดเดินหันกลับมาและมองหน้าผม

ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมาก เต้นเหมือนตอนอาจารย์ประกาศคะแนนสอบหรือยิ่งกว่านั้น มือไม้ผมไม่อยู่นิ่ง เหมือนมันจะเกะกะขึ้นมาทันที

"ป่าว" ผมพูดขึ้น และคิดในใจว่า แม่งเอ๊ยยย!!~ 
"หรอๆ" หญิงพูดและหันหลังกลับ

เรา 2 คน เดินไปต่อเรื่อยๆ 

"หญิง พี่มีไรจะบอก" ผมพูดขึ้นพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและกำมือแน่น ในใจคิดอย่างเดียวว่า วันนี้หล่ะ ต้องจบ ต้องบอกให้ได้

"พี่ ชอบ หญิงนะ" 

สิ้นเสียงพูด ทุกอย่างรอบตัวผมเงียบไป โลกนี้ช่างเงียบงัน หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ และอยากจะหมุดแผ่นดินให้หายไปนะบัดนั้น แต่......ผมทำไม่ได้

"ฮ่าา่าาๆ ๆ " 

"มึงขำไรเนี่ยยยย~" ผมหยุดเล่าและหันมามองหน้ากาดที่กำลังขำเอาเป็นเอาตาย "ตลกตรงไหนว่ะ" 
"เล่าๆๆต่อเลย กำลังอิน" กาดพูดไปขำไป ทำให้ผมเริ่มไม่มั่นใจ (T-T) กับเรื่องที่จะเล่าต่อ

......................

"หญิงก็ชอบพี่" 

พระเจ้า!!!~สิ่งที่ผมได้ยินกลับมาคือน้องก็บอก 'ชอบ' ผมฝันไปใช่ไหม !!
"แต่...." น้องหญิงพูดขึ้นอีก "รอถึงวันเกิดหญิงก่อนนะ เราอาจจะได้คบกัน"
"โอเค!~" ผมพูดขึ้นแบบดีใจฝุด ฝุด และคิดว่า 'วันนี้กูตายตาหลับแล้ว"

"แค่เนี่ย" กาดพูดแทรกขึ้นมา "น้องเขาเกิดวันไหน" 
"9 กรกฎา" ผมตอบด้วยสีหน้าที่กำลังฟินค้้าง!
"ตั้งเดือนหนึ่ง" กาดพูดและทำหน้าเหมือนบุญไม่รับ "มึงเรียนรด.วันไหน" 
"อีก 2 อาทิตย์ " ผมพูดขึ้น 
"มึงก็มีเวลาเจอน้องเขาอีกแค่ 2อาทิตย์ดิ" กาดถามต่อเหมือนในหัวมีคำถามนับพัน
"อ่าๆ ใช่ๆ กูว่าจะไม่ไปหาหมอถอดเฝือกด้วยเวลากูน้อย " ผมตอบกลับด้วยสีหน้าครุ่นคิด
"ลงทุนนะมึง" กาดพูดเชิงประชดประชัน "หมอนัดวันไหนนิ้วก้อยมึงอ่ะ" กาดถามต่อ
"อาทิตย์หน้า แต่กูไม่ไปหรอก ไม่อยากหยุดเรียน เหตุผลง่ายๆเลย อยากเจอน้องเขา" ผมพูดแบบมั่นใจสุดๆ พร้อมกับเอามือลูบเฝือกที่นิ้วเล่น
(ต่อจากเดิม True of love 2)

โอ๊ยยย!!~ 

"เป็นไร " แม่ผมถาม เมื่อเห็นผมร้องลั่นบ้าน "ยังไม่ได้แกะออกเลย"แม่พูดต่อเมื่อเห็นผมร้องโคตรเวอร์
"จะดีหรอ" ผมถามเพราะเริ่มไม่มั่นใจ

เฝือกที่นิ้วก้อย เป็นเหมือนการดามด้วยอลูมิเนียมที่ดัดแล้วมาครอบนิ้วไว้และพันด้วยเทปเหนียวๆสีเนื้อ ซึ่งต่างจาก เฝือกปูนปลาสเตอร์ 

"งั้นแกะเอง" แม่พูดขึ้นพร้อมผลักมือผม มาให้ผมแกะเอง
"อ่าๆแกะๆ " ผมพูดแบบอ้อนๆ และยื่นมือไปให้แม่แกะอีีกครั้ง 
"อย่ามาร้องไปโรง'บาลนะ" แม่พูดเตือนเป็นครั้งสุดท้าย

ผ่านไป 5 นาที 

"เอา!~ เสร็จ " แม่พูดขึ้นพร้อมเดินจากผมไปและหายลับไปทางหลังบ้าน

ผมเริ่มมองนิ้วก้อยตัวเองที่ไม่ได้เห็นแบบเต็มๆมา 2 อาทิตย์กว่าๆ และสำรวจไปมา แต่นิ้วผมก็ยังไม่เ้ข้ารูปดี แต่ผมดีใจที่ไม่ต้องไปหาหมอ 
ผมเริ่มขยับนิ้วก้อยตัวเองอีกครั้ง 

"แม่!!!!!~ไปโรง'บาล " ผมตะโกนลั่น เมื่อขยับนิ้วได้ไม่เป็นปกติและรุ้สึกเสียวๆ ที่นิ้ว

"อะไรๆ " แม่รีบวิ่งมาทันที "ไอ้บ้า! นิ้วไม่ไ่ด้ขยับตั้งนานก็รอสักพักดิ เดี๋ยวก็ปกติ" แม่พูดเสร็จและก็เดินหายลับไปหลังบ้านทางเดิม

น้ำตาผมเริ่มคอเบ้า ผมเอามือขวามากุมนิ้้วก้อยข้างซ้าย ความเจ็บและความเสียวจากอาการนิ้วหักเริ่มทวีความรุนแีรง ผมบีบมือตัวเองเบาๆ และล้มตัวลงนอนบนที่นอน ในใจนึกแต่ว่า เจ็บแค่นี้เอง ไม่เป็นไร 'เพื่อหญิงเราทำได้' และผมก็เผลอหลับไป...

..ที่โรงเรียนหลังเลิกเรียน..

"หญิงเดี๋ยวพี่ก็ไปเรียนรด.แล้ว อีกอาทิตย์เดียว" ผมพูดขึ้น "คงไม่เจอกันเดือนหนึ่งแหนะ่" ผมพูดต่อ
"น่าเสียดายอ่ะ แต่เดี๋ยวหญิงก็ไปเรียนพิเศษอาทิตย์หน้าเหมือนกัน"น้องหญิงตอบกลับมา 
"หรอ" ผมพูดขึ้นเบาๆ
(ต่อจากเดิม...ตอนจบ)

ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไปเมื่อน้องหญิงไปเรียนพิเศษ และผมไปเรียนรด.

"ต้นวันนี้เรากลับบ้านด้วยดิ " ตาไก่ เพื่อนต่างห้องที่เรียนรด.ด้วยกันพูดขึ้นเมื่อผมกำลังเดินไปเอารถที่จอดไว้หลังเลิกเรียนรด. 

ตาไก่ เพื่อนต่างห้อง ตัวผอมๆ หัวเกรียนๆ ตาตี่ๆนิสัยดี และเป็นกันเอง

"ได้ดิ แต่เดี๋ยวไปทำธุระกับเราด้วยนะ" ผมตอบกลับและเดินไปเอารถ "ไปดิ เร็วๆ" ผมพูดต่อ เมื่อเห็นตาไก่ กำลังยืนงง กับการไปทำธุระของผม 

จากที่ฝึกรด.ถึงที่หมายของผมประมาณ 10 นาที ผมได้ไปจอดรถไว้หน้าร้านปั้นคำหอม และเดินตรงเข้าไปแบบไม่รีรออะไรทั้งสิ้น

"มาซื้อไรอ่ะ" ตาไก่ถามและวิ่งมาข้างหลังผมติดๆ 
"มาดูเค้กนะ" ผมตอบไปแบบยิ้มๆ 

ผมเดินไปเปิดสมุดแบบเค้กดูทีละหน้า จนมาเจอกับแบบเค้ก แองกี้เบิร์ดสีเหลืองที่น้องหญิงชอบ 

"พี่ครับ ถ้าผมจะสั่งเค้ก ล่วงหน้า 1 อาทิตย์ได้ป่าวครับ" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าร้านปั้นคำหอม มีแบบเค้กที่ผมต้องการ 
"น้องพี่ว่า มาสั่งล่วงหน้า 1 วันดีกว่าไหม" พนกงานสาวในร้านตอบกลับมา แบบลอยๆ แต่ได้ยินชัดเจน

"ได้ครับ" ผมตอบกลับพร้อมกับเดินออกจากร้าน และไปหยุดยืนอยู่หน้าร้าน

"ตาไก่ ต้องช่วยเรานะ" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นตาไก่ กำลังจะเดินไปที่รถแบบงงๆ
"ห่ะ !ช่วยไรอ่ะ" ตาไก่ตกใจเมื่อเห็นผมทำหน้าจริงจัง

"เดี๋ยววันศุกร์มาสั่งเค้กกับเรา " ผมพูด
"แล้วไงต่อ" ตาไก่พูดแทรกเมื่อเห็นผมหยุดพูดไป
"แล้วเราจะมาเอาวันอังคารเช้า เพราะวันเกิดคนที่เราจะให้เขาตรงกับวันอังคารพอดี" ผมพูด
"ได้ๆ ตามนั้น ว่าแต่คนที่ต้น สั่งเค้กให้เนี่ย แฟนหรอ" ตาไก่ถามแบบสงสัย เพราะเห็นว่าลงทุนสุดๆ
"ยังไม่ใช่ แต่ก็ไม่แน่" ผมตอบกลับไป พร้อมกับเดินไปที่รถ 

วันศุกร์ ที่ 5 กรกฎา

"เอาเค้กแบบนี้ เอาวันอังคารที่ 9 กรกฎา" ผมพูดกับพนักงานสาวสวยในร้านแบบรวดเร็วเหมือนมีบทเขียนไว้แล้วพูดตาม
"เอากี่โมงหรอ" พนักงานถามกลับมา 
"ร้านเปิดกี่โมงครับ" ผมตอบกลับด้วยคำถาม
"7 โมงจ๊ะ" พนักงานตอบมาด้วยรอยยิ้มหวานๆ "งั้นผมเอาตอนนั้น"

"ต้นๆ แผนการเป็นไงเล่าให้ฟังหน่อย" ตาไก่ถามเมื่อเห็นว่าจะถึงวันจริงแล้ว 
"คือเราจะสั่งเค้ก และมีของขวัญ และกุหลาบ " ผมพูดและจินตนาการตามไปเรื่อย
"ของขวัญอะไรอ่ะ" ตาไก่ถามต่อ
"มันเป็นกรอบรูปอ่ะ เราทำเสร็จนานแล้ว " ผมพูดไปยิ้มไป
"เจ๋งว่ะต้น รักมากใช่ม่ะคนเนี่ย" ตาไก่พูดแซวๆ
"สุดๆ" ผมตอบกลับคำเดียวสั้นๆ และพาตาไก่กลับบ้าน

วันจันทร์ที่ 8 กรกฎา 

....บ้านทอป เวลาประมาณ 19.00 น....
"คนเยอะจังว่ะทอป" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่า เพื่อนๆมาอยุบ้านทอป
"อ้าว! ต้น กินหน่อยไหม" ปอ เพื่อนสาวพูดพร้อมยื่นขวดเหล้าสีเขียวๆ ให้
"ไม่ดีมั้ง" ผมพูดพร้อมเดินไปหยิบ และกินไป 2 อึก
ปอมองหน้าผมแบบคิดในใจว่า "ไอ้ห่า ! ไหนว่าไม่กิน" 

กริ่ง กริ๊งงงง!~ 

เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมรีบล้วงไปในเป๋ากางเกงทัน ทีและกด รับ
"ฮัลโหล่ ว่าไง" ผมเสียงดัง เพราะตอนนี้บ้านทอปได้เปิดเพลงเสียงดังลั่น
"พี่ต้น หนูมีไรจะบอกเกี่ยวกับ หญิง" เสียงปลายสายคือเกด รุ่นน้องอีกคนที่สนิทกันและจะเอามข่าวมาให้ผมรู้อยุ่เสมอๆ 
"เรื่องไรหรอ" ผมพูดและเดินไปหาที่เงียบคุยโทรศัพท์ 
"ไม่บอกดีกว่า เดี๋ยวพี่เสียใจ" เกดพูดขึ้นทำให้ผมเริ่มใจสั่น หายใจเริ่มผิดจังหวะ ความอยากรู้ทวีขึ้นเลยๆ จนเกือบจะถึงความโมโห
"บอกมาเลย" ผมพูดเสียงแข็ง

"หญิงมีแฟนแล้ว" 

สิ้นเสียงพูดของเกด ผมกดวางสายทันที ในหัวเริ่มสับสน น้ำตาเริ่มคลอเบ้า แต่ไม่ไหลออกมา เพราะยังอยู่ในสภาวะสับสน 

ผมตั้งสติได้รีบคว้า โทรศัพท์ เปิดช่ิิองแชทในเฟสบุ๊คทันที แล้ว ถามไปว่า

"มีแฟนแล้วหรอ"
"ใช่"

หนึ่งคำสั้นๆง่ายๆได้ใจความ ผมปล่อยโฮ่ร้องไห้ลั่นบ้านทอป และกำหมัดแน่นต่อยไปที่ กำแพงบ้านทอปทันที 

"ปัง"

เสียงมือผมกระทบกับไม้ที่ตั้งอยู่ตรงกำแพงพอดี เป็นเสียงที่ทำให้ทุกคนในบ้านเงียบ และหันมามองผมเป็นตาเดียว 

"ต้นเป็นไร" เพื่อนๆ รีบมาเดินมาดู 

ตอนนี้ผมเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง หัวใจผมได้สลายและแตกไป สิ่งที่ผมเตรียมการมันคงจบแล้ว ไม่มีแล้วของขวัญ เค้กและดอกกุหลาบ มันจบแล้ว

"ตาไก่ พรุี่งนี้ยกเลิก" ผมพูดลั่นทำให้ทุกคนตกใจ

ตาไก่ไม่พูดอะไร ได้แต่มองหน้างง และเข้าใจว่า ช่วงเวลาแบบนี้ผมคงอยากอยู่คนเดียว 

"เห้ย!~ อย่าเครียด" แอมพื่อนสาวอีกคนที่ยังคงเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเดินมาปลอบ "ป่ะ! ออกไปกินข้าวกันจะได้หายเครียด" 

แอม ทอป โน๊ด เดินนำหน้าผมไปที่รถ และพาไปร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง 

ทุกคนนั่งกินข้าว แต่ผมนั่งมองแก้วน้ำ เหมือนคนบ้าที่เสียสติ 
"ต้นไม่กินไรหรอ" แอมถาม เพราะเห็นผมนั่งนิ่งๆมา ครึ่งชั่วโมงได้

ทุกคนกินเสร็จและกลับไปบ้านทอป 
"ตาไก่ พรุงนี้ เหมือนเดิม" ผมพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าตาไก่ยังไม่กลับบ้าน

วันที่ 9 กรกฎา 
ผมสะดุ้งตื่นแต่เช้า และรีบเปิดคอมทันที เพราะคิดว่าเหตุการ์เมื่อวานมันคือความฝัน แต่ไม่ ..มันคือความจริงทุกอย่าง 

ผมนั่งร้องไห้อีกครั้งและนึกได้ว่า วันนี้มันคงเป็นวันสุดท้าย ทุอย่างที่ดำเนินมาตลอดคงจบ อย่างน้อยๆ เราก็ได้ทำเพื่อเขา และเต็มที่ที่สุดแล้ว

ผมหยุดร้องไห้และไปอาบน้ำแต่งชุดรด. มุ่งหน้่าไปบ้านตาไก่ทันที

"ตาไก่!~" ผมยืนตะโกนเรียกตาไก่อยู่หน้าบ้าน ประมาณ10นาที 
"มาแล้วๆ" เสียงตาไก่ตะโกนมาแต่ไกล
"ป่ะ เรามาทำวันนี้ให้มันจบๆกัน"ผมพูดขึ้นและเดินไปที่รถตามด้วยตาไก่ มุ่งหน้าไปเอาเค้ก ซื้อกุหลาบ และไปโรงเรียนต่อ

"เกด พี่ฝากให้หญิงหน่อย ตอนบ่ายพี่ไปฝึกรด." เมื่อถึงโรงเรียนผมฝากของทั้งหมดให้รุ่นน้องไป เพราะคิดว่าถ้าผมเจอเขา ผมคงกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แน่

"พักเที่ยง"

"ต้นมึงไม่กินข้าวว่ะ" กาดถามแบบเป็นห่วง

ผมไม่ตอบ และนั่งลงผูกเชือกร้องเท้ารด. ที่ดูเหมือนจะผูกยากผูกเย็นในเวลานี้จริงๆ

"พี่ต้น" 

เสียงที่ผมคุ้นเคย และได้ยินประจำ ทำให้ผมละจากการผูกเชือกรองเท้าและมองไปที่ต้นเสียงทันที

"หญิง" ผมพูดขึ้นและตกใจมากๆ 
"อ่ะ! เค้ก " หญิงยื่นเค้กชิ้นเล็กๆมาให้พร้อมกับกระดาษที่พับเป็นรูปหัวใจส่งมาให้ผม "เป็นไรป่าว" หญิงถามเมื่อเห็นว่า ตาผมเริ่มแดง และน้ำตาผมเริ่มจะไหล
"ไม่เป็นไรๆ " ผมตอบกลับเสียงสั้นๆ และไล่น้องไปด้วยเสียงแบบยิ้มๆแต่สั่นเหมือนคนที่จะร้องไห้ 

น้องหญิงเดินจากไป ผมส่งเค้กที่หญิงให้ ให้้กับเพื่อนกิน และเดินจากไป พร้อมกับแกะกระดาษรูปหัวใจอ่านข้อความข้างใน

"ถึงเราจะไม่ไ่ด้คบกัน แต่พี่ต้นเป็นคนดีมากๆ ที่หญิงเคยเจอมา ขอบคุณนะ"