คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บันทึกเรื่องที่สี่
บันทึเรื่อที่สี่
“เพลียสุไปเลยอ่ะแ”
“ร่าะพัแล้วนะ ื้ออออ”
“แ่พรุ่นี้สอบไฟนอลวันสุท้ายแล้วนะ สู้ๆ”
“อื้อ สู้าย ะไ้เป็นอิสระสัที”
เสียนัเรียนผู้หิในห้อุยัน้อแ้เ็มไปหม านยอลฟุบหน้าลับโ๊ะหลัสอบวิาสุท้ายอวันนี้เสร็ไป
สอบไฟนอลอั้นมัธยมปลายปีหนึ่นี่โหริๆ
รู้สึัวเหมือนโนสะิไม่้อทาย็รู้ว่าเป็นเพื่อนัวเล็ที่นั่้านั่นเอ
“านยอลอา ทำ้อสอบไ้รึเปล่า”
“อืม ไ้”
แบฮยอนเอ่ยถาม เาั้ใทำ้อสอบสุๆ เาสรุปย่อเนื้อหาที่ะออสอบทุวิาลในสมุโน้ลายน่ารั และเผื่อแผ่เพื่อนัวสูอเา้วยารนำไปถ่ายเอสารให้ เารู้ว่าานยอลไม่นั่อร์ทโน้เอหรอ
ผลารเรียนอแบฮยอนอยู่ในเ์ี ส่วนานยอล็อยู่ในเ์ีเหมือนันเพราะวาม่วยเหลืออแบฮยอนลอ เามีรูิวพิเศษอย่าแบฮยอนเนี่ยแหละ ะแนนอานยอลเลยีึ้นเรื่อยๆ พ่อับแม่อเาเป็นอเป็นปลื้มแบฮยอนันเสียยให่
่ว่อนสอบมิเทอมหรือไฟนอลประมาสอสัปาห์หรือะเป็นสัปาห์นรอานยอล็ว่าไ้ แบฮยอนะเป็นรูอยสอนพิเศษให้านยอลทุเย็นเสมอ บ้า็ไปิวันที่ห้ออแบฮยอน บ้า็ไปิวที่บ้านอานยอล แ่ส่วนให่เพื่อนัวโมัะพาเพื่อนัวเล็ไปิวที่บ้านอเาเสมอ เาไม่อยาให้แบฮยอนูไม่ีนี่นา อีอย่าว่าะิวเสร็็่ำแล้ว านยอล็เป็นนปั่นัรยานมาส่แบฮยอนทุวัน
“วันนี้ะิวรึเปล่าหรือะพั”
“ไม่้อแล้วล่ะ อ่านที่แบฮยอนสรุปมาให้็พอ ทวนนิหน่อยเอ”
านยอลอบแบฮยอน เาบิี้เียเล็น้อยเมื่อเห็นว่าเพื่อนัวเล็เ็บอเสร็แล้ว พรุ่นี้สอบไฟนอลวันสุท้าย มีแ่สอวิา อีอย่าเป็นวิาอ่าน แบฮยอน็สรุปมาให้แล้ว้วย ไม่ำเป็นะ้อิวหรอ นัวโเลยบอปิเสธไป เาอยาพัผ่อนมาว่า
“อ้อ ใ่ แบฮยอน วันนี้พ่อับแม่ันอยาให้ไปิน้าวเย็นที่บ้านน่ะ”
“เอ๋ ะีเหรอ านยอล้อปั่นไปส่เราอีนะ”
“แบฮยอนอา ะ้อพูอีรึเปล่าเนี่ย” านยอลยี้ผมนุ่มอน้าน้าเบาๆ้วยวามมันเี้ยว สอา้าวเียันไป ่อนะเินมาหยุที่ัรยานันเ่อานยอล
ถ้าเาเหนื่อยริๆไม่ปั่นไปส่แบฮยอนทุวันหรอน่า
ปั่นไปไม่นานนั็ถึบ้านหลัอบอุ่นอปาร์ านยอล ป้ายำว่าปาร์ หน้าบ้านทำให้แบฮยอนอมยิ้ม
“ลับมาแล้วรับ”
ลิ่นหอมรุ่นออาหารในห้อรัวลอยมาแะมู านยอลวาระเป๋าไว้ที่โฟา สอาวิ่เ้าไปในรัว ่อนะพบร่าอหิสาวที่เป็นเหมือนแ้วาวใอเายืนปรุรสุปหน้าาน่าินในหม้อ
พวแ้มอหิสาวถูหอมฟอให่าลูาย เธอแทบะเอาทัพพีมาเาะบาลลูาย้วย้ำ อบเ้ามาวนเธออนทำอาหารทุที เรื่อ่วยทำอาหารไม่้อถามหรอ านยอลทำอาหารไม่เป็นเลยสัอย่า แถมยัเยะทำรัวไหม้้วย้ำ่วที่เธอไม่อยู่
“พอเลยๆ แม่ะทำุป ไปูทีวีพลาๆ่อนเลย”
“โห่ แม่อ่ะ อ้อ ผมพาแบฮยอนมาให้แม่ละน้า”
แบฮยอนยับัวเ้ามาในห้อรัว เาอบารระทำอนัวสูเวลาอยู่ับแม่ ทำให้แบฮยอนอยิ้มน่ารัออมาไม่ไ้ านยอลผู้ายหลายบุลิเอ้ย
“สวัสีรับุป้า”
ุแม่เอี้ยวัวมามอเพื่อนอลูาย เมื่อพบว่าเป็นเ็ผู้ายัวเล็นโปร็ยิ้มว้า
“สวัสี้ะ เรียแม่เถอะ ไปนั่รอ่อน็ไ้นะหนูแบฮยอน เี๋ยวแม่เอาุปไปให้”
“อ๋า ไม่เป็นไรรับ ให้ผม่วยนะรับ”
เนื่อ้วยบยอน แบฮยอน็ทำอาหารเป็นอยู่ทุนเิมแล้วึไม่แปลที่ับแ่ารทำุปเาะทำมันล่อมือ
“ให้ผม่วย้วยนะ” านยอลไม่พูเปล่า เินไปหยิบผ้าันเปื้อนาั้นวามาสวมลวๆ นเป็นแม่เมื่อเห็นลูายเ้ารัว็้อลอบถอนหายใ แ่ยัไะปลอภัยแน่ ถ้ามีเธอและหนูแบฮยอนุมอยู่้วย
ลิ่นหอมอุปลอยอบอวลไปทั่วห้อรัว น่าแปลที่านยอลไม่ยัะบ่นอะไรเวลาเธอใ้าน เหลือบมอลูายัวแสบ็พบว่าสายาู่สวยอานยอลลับมอแ่แบฮยอนอยู่ไม่ห่า
หรือลูายอเธอะแอบปิ๊เพื่อนสนิทเ้าแล้ว
“านยอลอา ไปหยิบถ้วยมาหน่อย ุปไ้ที่แล้วล่ะ” สอมือเรียวเล็วัเรีย ถึแม้อายุะปาเ้าไปสี่สิบว่าแล้วแ่ลับยัูสาวอยู่ อาะเพราะท่านทานอาหารที่ี่อสุภาพล่ะมั้
“รับผม”
แบฮยอนยืนหน้าเา้าุแม่ยัสาว อาหารทุอย่าเสร็หมแล้ว มันเสร็เร็วึ้นเพราะมีเพื่อนัวเล็อานยอลมา่วย ถึแม้ว่านเป็นแม่อุส่าห์วนเ้าหนูัวเล็มาทาน้าวเย็นแท้ๆแ่เ้าัวลับบอปิเสธารที่เธอให้เาไปนัู่ทีวีในห้อนั่เล่นพลาๆระหว่ารอทานอาหารแล้วลับมา่วยเธอเ้ารัวะั้น
เพล้
หิสาวับร่าเ็ผู้ายัวเล็สะุ้สุัวเมื่อไ้ยินเสียอะไรสัอย่าัสนั่น เมื่อหันลับไป็พบว่าเป็นานยอลยืนยิ้มเผล่อยู่
“านยอล ! เ็บรไหนรึเปล่า”
แบฮยอนเป็นนแรที่พุ่เ้าไปหาานยอล นเป็นแม่เห็นแบบนั้น็แอบยิ้มรุ้มริ่มให้ลูายไม่ไ้ านยอลเห็นแม่ทำแบบนั้น็ทำหน้าไม่ถู ะว่าเิน็ไม่เิ
“ไม่เป็นไรหรอ ีที่ไม่โนเท้า”
“ุ่ม่ามะมัเลย”
แบฮยอนบ่นอุบ เท้าเล็เินไปหยิบไม้วาและที่โยยะมาหมายะเ็บเศษถ้วยที่านยอลทำแ นที่เป็น้นเหุ็ยืนเอะะ่อนะเอื้อมมือไปแย่ิเ้าไม้วานั่นมาถือไว้แทน
“เราเป็นนทำนะ เี๋ยวเราเ็บเอ แบฮยอนับที่ัยะีๆ เี๋ยวเราวาเ้าไปเอ”
เมื่อนสอนทำเหมือนหิสาวผู้เป็นแม่ไม่อยู่ในห้อนี้็ะ้อัถามเ้าลูายัวแสบแล้วล่ะ อะไรเป็นอะไร ยัไันแน่ เธอ้อรู้ให้ไ้
็เธออบแบฮยอนนี่นา ถ้าานยอลอบ็ไม่เห็นะเป็นอะไรเลย เธอยินี้วย้ำ
็แบฮยอนน่ารัะนานี้
เสียพูุยอรอบรัวเียบลเมื่อลูสาวนโอบ้านลับมา้วยสภาพที่เินะทนูไหว นเป็นพ่อเลยเอ่ยทัลูสาว้วยวามเป็นห่วไม่ไ้
“ยูรา ไหวรึเปล่า มาินอะไรหน่อยมั้ย”
สาวเ้าที่เินเ้าบ้านมาในสภาพที่หัวแทบะะมำลับพื้นบ้าน โยัีที่ามทามีสิ่อให้เธอพอับ้อให้เินผ่านไปไ้
ร่าโปรสะุึเมื่อนเป็นพ่อเอ่ยทั วหน้าที่ล้ายับานยอลหันมามอรอบโ๊ะอาหารทีู่ะสุสัน์ันนลืมลูสาวนโไปแล้ว่อนะแ่นหัวเราะหึเบาๆ
สอาเรียวที่โผล่ผ่านระโปรสั้น รัรูปอผู้หิวัยทำาน ้าวึ้นบันไไป เป็นอันว่าปิเสธำเิวนอผู้เป็นให่ในบ้าน
“อ่า. . ทาน้าวัน่อเถอะ้ะหนูแบฮยอน เี๋ยวแม่อัวึ้นไปูยูราหน่อย”
แบฮยอนพยัหน้ารัว หลายรั้ที่เามาบ้านานยอล บาวัน็ลับึหน่อย เอพี่สาวอานยอลเพียไม่ี่รั้ และมัะพบ่วเวลาึ้วย พี่ยูราลับบ้านึเสมอ
านยอลพยัหน้าเบาๆ วาโหม่นแสลและลับมาเป็นเหมือนเิมอีรั้ แ่แบฮยอนสายาไวพอที่ะเห็นสิ่นั้น เพียแ่ปาเล็็ยัพรมยิ้มให้นบนโ๊ะอาหารที่เหลืออยู่
เาไม่รู้หรอว่าเิอะไรึ้นในรอบรัว เิอะไรึ้นับพี่ยูรา อะไรที่เป็นเหุให้พี่สาวนโอบ้านหมาเมินทุนในบ้านถึนานี้ แถมยัลับบ้านึแทบะทุวันและเมาลับมา้วย
เารู้แ่ว่าแอลอฮอล์่วยให้ลืมเหุาร์บาอย่าไปั่วะ
พี่ยูราอยาลืมอะไรันล่ะ . . .
เมื่อรับประทานอาหารเย็นันเสร็ นัุ่ยเล่นันไปสัพั แบฮยอนล่าวลาับผู้เป็นพ่อและแม่อานยอล ท่านทั้สอยิ้มและำับให้านยอลปั่นัรยานีๆ ระมัระวัเพราะอนนี้็ึแล้ว
านยอลพยัหน้า บ่นระปอระแปไม่หยุว่าห่วแ่แบฮยอน ไม่ห่วเาเลยหรือไัน แ่็ไ้รับมะเหลับมาแทน
แบฮยอนหัวเราะร่าับเหุาร์ที่เิึ้น เาิถึรอบรัวเ้าแล้วสิ
ลมเย็นพัผ่านใบหน้าอนัวเล็ แบฮยอนเผลอระับอรอบเอวอานยอลแน่นึ้น านยอละัไปนิหน่อย สอมือให่หมวปิหน้า้านลมหนาว
มือให่ล้วหยิบหมวไหมพรมที่เาหยิบิมือมา้วยส่ไปให้น้านหลั
“หนาวล่ะสิ ใส่ะ แล้ว้มหน้าบหลัเรา”
แบฮยอนเอื้อมมือหยิบหมวไหมพรมสีเ้มที่น่าะเป็นอานยอลมาสวมใส่ หมวไหมพรมทำให้เารู้สึีึ้นเพราะมัน่วยปปิศีรษะเล็ไ้นแทบหม เหลือเพียใบหน้าเรียวเล็เท่านั้นที่โผล่ออมา
“านยอลอ่ามันหลวม”
“็นายหัวเล็เอนี่”
เมื่อโนว่าลับมา ปาิ้มลิ้ม็ไม่วายเอ่ยย้อนลับ
“านยอลหัวโไปรึเปล่าล่ะ หู็า”
“บยอน แบฮยอนอยาเินลับบ้านรึเปล่ารับ”
เมื่อเห็นว่าอีนเอ่ยประโยบาใออมา ล้อเล่นเรื่อหูเานี่รับไม่ไ้ อแล้สัหน่อย้วยเสียเย็นๆรึมๆเถอะ
แบฮยอนส่ายหน้าพรื และยอมเียบปาสบเสี่ยมไปในที่สุ
เาไม่ปล่อยแบฮยอนให้เินลับบ้านเอหรอน่า ็เพื่อนัน . . .
ั
บันทึเรื่อที่สี่มาแล้วน้า
หายไปนานเลย ; - ; อรี่นะะะ
ความคิดเห็น