คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : :: my doctor 。3
MY DOCTOR : 3
ขอสักคนที่มีหัวใจอยู่ในนั้นหัวใจตรงกับฉัน มาเอาความรักฉันไป
Oh I just wanna be เธอ เธอได้ยินไหม เธออยู่ตรงที่ใด
ผมรู้สึกง่วงมาก มากถึงมากที่สุด อยากจะนั่งแล้วหลับไปเลยชะมัดแต่ติดอยู่ที่ผมต้องเข้าวอร์ดน่ะสิ ผมเป็นหมอเด็กน่ะ วันๆขลุกตัวอยู่กับเด็ก ก็มีเด็กที่ผมสนิทด้วยมากที่สุด คยองซู เจ้าตัวแสบนั่นแหละ
ว่าแต่ ใครก็ได้ทำให้ผมหายง่วงหน่อย
โป๊ก
“โอ๊ย ใครทำไรเนี่ย” ผมสะดุ้งตื่นจากการนั่งสัปปะหงกอยู่ที่เก้าอี้ในห้องพักส่วนตัว เมื่อกี้นี่มันอะไร
“Hi boy : )” หายนะมาหาผมแล้ว. .
คิมจงอินกลับมาแล้ว !!!!!!!!!!!!!
เสียงฝีเท้าสองคู่ดังไปทั่วบริเวณ ไม่สิ คู่เดียวมากกว่า ผมบอกหมอนั่นแล้วนะว่าห้ามส่งเสียงดังในโรงพยาบาล หมอนั่นจะเคยฟังอะไรจากผมบ้างเนี่ย
“นี่ อย่าส่งเสียงดังสิ”
“Get Low, get loose, get down on the floor. Drink up til you can't think anymore.“
“อย่าเสียงดังสิวะ” ผมเริ่มขึ้นเสียงใส่เจ้านี่ก่อนจะหันไปขมวดคิ้วใส่
‘ คิม จงอิน ‘ ที่กำลังโยกย้ายไปตามจังหวะเพลง stupid boy ของ T.mills ในเฮดโฟนของตัวเองก็ย่นคิ้ว เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงภายนอกสักนิดเลยล่ะ เพลงนี้มันส์จริงๆ
เห้ เมื่อกี้ผมรู้สึกเหมือนพี่ชานยอลจะบอกอะไรผมนะ
“Get low, get loose, get down on the floor.I ain't gonna change, I'm not just a stupid boy.”
“ไม่น่ากลับมาเลย เห้อ”
หนุ่มร่างสูงส่ายหน้าเบาๆกับความวุ่นวายที่จะกลับมาหาเขาในเร็ววัน ไม่สิ กลับมาหาเขาแล้วต่างหาก สองขาก้าวเดินอย่างเร่งรีบเพื่อจะทิ้งเจ้าเด็กเมืองนอกเมืองนานั่นไว้ด้านหลัง เอาเป็นว่าอย่ามาเดินข้างๆเขาหรือใกล้เขาเป็นอันขาด
ก็ดูหมอนั่นสิ ฮิปฮอปสไตล์เหรอครับ แถมยังส่งเสียงดังอีก ช่างไม่มีความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดีเอาซะเลย ชานยอลปวดใจ
“อ๊ะ ว่าแต่พี่ชานยอลจะเดินไปไหนฮะ” เด็กหนุ่มผิวแทนรีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อที่จะเดินตามลูกพี่ลูกน้องตัวสูงคนนี้ให้ทัน ไม่รู้จะรีบเดินไปไหนกันนักกันหนา อย่างกับเดินหนีเขานั่นล่ะ
จงอินกดปรับเสียงวอลลุ่มเพลงลงเพื่อที่จะได้ยินเสียงพูดของคนด้านข้างชัดขึ้น
“ไปหาคนไข้ที่ดูแลอยู่น่ะ”
“ดูน่าสนุกจังแฮะ อยู่ที่นู่น ผมไม่ค่อยมีคนรู้จักในโรงพยาบาลเหมือนอยู่ที่เกาหลีเลย ห่างหายจากที่แบบนี้ไปนานด้วย เพราะผมแข็งแรงน่ะ ฮ่ะๆ”
จงอินยิ้มยิงฟันให้คนด้านข้าง สองขาก็เปลี่ยนสกิลการเดินให้ลดระดับลงเมื่อเริ่มเห็นว่าพี่ชายตัวสูงของเขาเริ่มเดินช้าลงเหมือนกับกำลังจะถึงที่หมาย
สองมือหนาเลื่อนบานประตูกระจกใสก่อนจะเดินเข้าไปในแผนกที่เต็มไปด้วยเด็กๆ จงอินมองเด็กที่กำลังเดินอยู่เต็มไปหมดย่างอึ้งๆ แถมยังมีเสาพร้อมสายน้ำเกลือเคลื่อนที่ด้วย แต่ในแผนกนี่สีสันสวยดีนะ เหมือนจะทำขึ้นเพื่อเด็กๆพวกนี้เลย
“คยองซูอา มานี่เร็ว” จงอินหยุดมองสิ่งต่างๆภายในแผนกที่น่าสนใจเมื่อได้ยินเสียงทุ้มเรียกชื่อใครสักคนที่น่าจะเป็นเด็กในการดูแลของเขา
“ฮ้า พี่หมอยอลลี่ มาเร็วจัง คยองซูเบื่อจะแย่แล้ว” เสียงใสของเด็กตาโตเอ่ยเจื้อยแจ้ว จงอินทำหน้าเหลอหลาเพราะเขาก็วางตัวไม่ค่อยถูกกับเด็กๆเหมือนกันน่ะสิ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบแต่ไม่รู้จะทำตัวยังไงมากกว่าเลยได้แต่ยืนเกาผมเฉยๆ
“โอ๊ะ พี่คนนั้นคือใครฮะ” คยองซูในอ้อมกอดของคุณหมอตัวโตถามคนเมื่อหันมาเห็นว่านอกเหนือจากพวกเขาสองคนแล้วยังมีเด็กผู้ชายวัยรุ่นสไตล์ฮิปฮอปยืนมองอยู่
“อ๋อ ไอ้ไคมานี่ซิ แนะนำตัวหน่อย” หมอยอลลี่กวักมือเรียกพี่คนที่ชื่อไคนั่นให้เข้ามาใกล้ๆ
จงอินเดินเข้าไปหาและได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากเด็กตาโตที่พี่ชายของเขาอุ้มอยู่ เขาชอบกลิ่นแบบนี้นะ แต่ถ้าจะขออุ้มเลยจะน่าเกลียดไปมั้ยนะ ก็เขาเพิ่งกลับมาจากอเมริกาน่ะสิ วัฒนธรรมที่นี่เขาก็แทบจะลืมไปหมดละ
“อ่า คิมจงอิน เรียกพี่ว่าพี่ไคนะ” จงอินยิ้มให้เด็กตัวขาววอกก่อนจะได้รับคำตอบของเจ้าตัวเล็กที่ทำให้เขางงเต้ก
“อ๋า พี่ไค อุ้มคยองซูหน่อยสิ น้าๆ” เจ้าตัวเล็กอ้อนพร้อมใช้สายตาวิ้งวับที่ชอบใช้กับพี่หมอยอลลี่และพี่แบคฮยอนบ่อยๆ
“เออ แกอุ้มหน่อยละกัน ไหวรึเปล่า คยองซูวันนี้พี่แบคฮยอนมาหารึเปล่าครับ”
คุณหมอยอลลี่ส่งเจ้าตัวเล็กให้น้องชายฮิปฮอปของเขา เมื่อเห็นท่าทางการอุ้มที่ดูทุลักทุเลของคนข้างๆก็แอบขำ แต่เขามีเซ้นส์ว่าอีกไม่นานสองคนนี้คงตัวติดกันไม่ห่างแน่
“มาฮะ คงไปหาซื้อข้าวกินอยู่ เราไปรอที่ห้องของคยองซูกันเถอะ พี่ไคฮะ เดินเลย เดี๋ยวคยองซูจะบอกทางเอง เลทส์โก !”
เห็นมั้ยล่ะ ลางสังหรณ์ของชานยอลจะผิดตรงไหนล่ะ อีกไม่นานคยองซูคงจะเปลี่ยนคู่หูเป็นเจ้าเด็กผิวคล้ำนั่นแน่ๆ
“คยองซูอา พี่มาแล้ว” เสียงใสของแบคฮยอนดังขึ้น แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงเล็กๆที่คอยเจื้อยแจ้วอยู่เสมอของคยองซูตอบกลับมา แบคฮยอนที่เห็นถึงสิ่งปกติก็เงยหน้ามองเพราะเมื่อกี้เขาเปิดประตูเข้ามาในห้องโดยที่กำลังง่วนอยู่กับการถือของพะรุงพะรัง
สองตาใสกวาดสายตามองบุคคลภายในห้องที่เพิ่มมาอีกหนึ่งคนจากปกติ คยองซู เจ้าตัวเล็กของเขากำลังนอนอยู่บนเตียง แล้วก็มีคุณหมอชานยอลนอนฟุบอยู่ข้างเตียง ส่วนอีกคนก็เป็นเด็กผู้ชายน่าจะมัธยมปลาย นอนอยู่ที่โซฟาพร้อมกับเฮดโฟน เอ่อ นี่มันบ่ายโมงเองนะ
“ควรจะปลุกดีมั้ยนะ” แบคฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจนำของที่ซื้อมาไปจัดเตรียมแถวบาร์ครัวเล็กๆในห้อง
เสียงกุกกักของแบคฮยอนปลุกคุณหมอยอลลี่ที่นอนฟุบอยู่ให้ตื่นขึ้น ตาโตกวาดสายตาหาต้นเสียงดังที่ทำให้เขาตื่นก่อนจะพบกับร่างเล็กของแบคฮยอนที่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่
คนตัวสูงพยายามลุกขึ้นอย่างเงียบที่สุดเพื่อที่จะไม่ให้อีกคนที่กำลังวุ่นวายกับอะไรสักอย่างนั่นอยู่รู้ตัวไงล่ะ เขาไม่ได้เป็นคนชอบแกล้งนะ เขาแค่ชอบทักทายคนอื่นแบบแปลกๆเท่านั้นเอง จริงๆนะ (. . )
สองขายาวก้าวไปยืนซ้อนตัวอยู่ด้านหลังของแบคฮยอนอย่างเงียบที่สุด คนตัวเล็กเมื่อจัดจานเสร็จแล้วก็เตรียมตัวจะไปปลุกบุคคลทั้งหลายในห้องที่กำลังนอนหลับกันอยู่แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่ามีร่างสูงยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง เสียงร้องของแบคฮยอนไม่เล็ดลอดออกมาเนื่องจากว่าคนที่ยืนประกบอยู่นั่นแหละนำมือของเขาไปปิดปากบางทัน
“อย่าส่งเสียงดังสิ ผมไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้นะเนี่ย” ชานยอลมุ่ยหน้าลงและนำมือออก
“อ่า ก็มายืนอยู่แบบนี้คิดว่าผมจะไม่ตกใจรึไง” แบคฮยอนพูดเสียงเบาก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อเขาเห็นว่าคนตัวสูงยังไม่ขยับตัวออกไป
“ผมน่ากลัวขนาดนั้นเลยรึไงครับ” รอยยิ้มกว้างส่งมาจากคุณหมอตัวสูงอย่างกวนๆ ไม่สิ รอยยิ้มกับสายตานี่มันดูเจ้าเล่ห์นะ
“เอ่อ นายช่วยขยับไปก่อนได้รึเปล่า”
“ทำไมผมต้องขยับล่ะ O_O” เสียงสูงๆและกวนแบบนี้มันมาอีกแล้ว
“ก็ฉันกำลังจะไปหาคยองซู ขยับไปหน่อย” เขาจะไม่บ่นอะไรเลยถ้ามือของคนตัวสูงไม่เอื้อมมายันกับบาร์นั่นไว้โดยที่ยังมีเขาอยู่เนี่ยสิ มันเหมือนกักบริเวณกันชัดๆ
“อะแฮ่ม” เสียงใสของเจ้าตัวแสบดังขึ้นขัดจังหวะของคนตัวสูงและคนตัวเล็ก ชานยอลผละออกมา ส่วนอีกคนก็เดินก้มหน้างุดมาหาเจ้าตัวเล็กที่เตียง ไม่ใช่แค่เจ้าตัวเล็กสิ มีเด็กหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ข้างเตียงด้วยต่างหาก
จงอินที่กำลังหลับอยู่บนโซฟาพร้อมเฮดโฟนคู่ใจก็ต้องรู้สึกถึงอะไรสักอย่างที่มันเย็นๆเปียกๆโดนหน้าเขา และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบว่าเจ้าตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเตียงกำลังสาดน้ำใส่เขาจากหลอดอย่างเมามันส์พร้อมกับส่งซิกว่าให้มายืนใกล้ๆ สองตาของเขาก็พบได้ถึงความผิดปกติก็เลยมองรอบห้องก่อนจะไปพบกับพี่ชายตัวสูงกำลังยืนซ้อนอยู่ด้านหลังคนตัวเล็กอีกคน
“พี่ซื้อผลไม้มาฝาก” แบคฮยอนขยับเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้างเตียงออกก่อนจะนำโต๊ะเสริมเพื่อรับประทานอาหารเลื่อนเข้ามาตั้งแทนที่ ผลไม้หน้าตาน่าทานหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ แต่คยองซูก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองเจ้าตัวเล็กแต่ก็เห็นว่าเจ้าเด็กแสบกำลังอมยิ้มและหัวเราะเบาๆกับเด็กหนุ่มผิวคล้ำ ไม่สิ มันเหมือนการแซวเรื่องของเขากับคุณหมอชานยอลนั่นมากกว่า
“น่ากินแฮะ ผมขอกินด้วยสิ” เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆหูจนเขาต้องย่นคอหนีการคุกคามของหมอนั่น
“พี่จะไม่นำผมให้รู้จักหน่อยรึไงฮะ” เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าพี่ชายของเขาไม่แนะนำให้เขารู้จักคนตัวเล็กสักที
“อ้อ นั่น คิมจงอิน เรียกมันว่าไคละกัน เพิ่งกลับจากอเมริกาน่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของผมเอง” คุณหมอชานยอลแนะนำน้องชายของตัวเองให้แบคฮยอนรู้จักพอเป็นพิธีก่อนที่สองมือของเขาจะเอื้อมมือไปหยิบซ้อมและจิ้มผลไม้กินอย่างเอร็ดอร่อย
“ว้าว พี่ไคเพิ่งกลับมาจากอเมริกาเหรอ ดีจัง คยองซูอ่ะอยากไปเที่ยวบ้างจังเลย อ๊ะ พี่หมอยอลลี่อย่าแย่งผลไม้ของคยองซูน้า”
“อ่า ฉันบยอน แบคฮยอนนะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เสียงใสของแบคฮยอนเอ่ยขึ้นกับเด็กหนุ่มผิวคล้ำ จงอินเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเอ่ยทักก็รีบทักทายแบบเมกันสไตล์ด้วยการเอื้อมมือไปจับ แต่ก่อนที่สองมือจะได้จับกัน. . .
“โอ๊ย” จงอินลูบหลังมือตัวเองป้อยๆเมื่อโดนซ้อมฟาดลงมาอย่างจัง ด้วยฝีมือของพี่ชายตัวสูง ไม่ต้องสงสัยเขาโดนประทุษร้ายอย่างแน่นอน
“โอ๊ะ ขอโทษที ฉันเผลอไปตีมือนายเข้าเหรอ O_O” คนตัวสูงดันแว่นเข้าก่อนจะทำตาโตแบบว่าตกใจมาก
“โห่ย นี่ไม่เรียกว่าเผลอละ มันจงใจชัดๆ”
“คิกๆก็พี่ไคจะไปจับมือกับพี่แบคฮยอนทำไมล่ะ” คยองซูพูดไปหัวเราะไปกับความตลกที่เกิดขึ้นในห้องเล็กห้องนี้ แบคฮยอนที่ยืนงงๆกับเหตุการณ์ก็ได้แค่ยืนเอ๋อให้เหล่าบุคคลทั้งหลายพูดคุยกันไปเสียมากกว่า
“อ่า อย่ากินเลอะสิคยองซูอา เลอะเสื้อหมดแล้วเห็นมั้ย” แบคฮยอนเอ็ดเจ้าตัวเล็กที่กินไปพูดไปทำให้ผลไม้บางส่วนหล่นไปเลอะเสื้อ สองมือกำลังจะเอื้อมไปหยิบกระดาษทิชชูแต่คนตัวโตด้านข้างก็เอื้อมไปหยิบมาให้ก่อน
“อ่า ขอบคุณนะ”
“หือ ขอบคุณผมทำไมน่ะ ผมก็แค่เห็นคยองซูกินเลอะต่างหาก O_O” หมอยอลลี่ทำตาโตอย่างเสแสร้งสุดๆนี่คิดจะแกล้งเขาอีกแล้วล่ะสิ เขาไม่ต่อกรณ์ด้วยหรอกนะ
“พี่หมออย่าแกล้งพี่แบคฮยอนมากสิฮะ พี่ไคช่วยห้ามพี่หมอหน่อยสิ ฮิๆ”
คนผิวคล้ำที่ยืนเช็ดเสื้อบริเวณที่เปื้อนผลไม้ของคยองซูเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มเผล่ เขาไม่อยากเข้าไปแทรกกลางระหว่างสองคนนี้หอก ให้เขาคุยกันไปเถอะ
อีกอย่างหนึ่งเขาเห็นพี่ชายตัวสูงของเขาเป็นคนเอื้อมมือไปช้ากว่าแบคฮยอนแปปเดียวเท่านั้นเอง นั่นหมายความว่าจงใจแกล้งชัดๆและอีกอย่างดูจะใส่ใจคนตัวเล็กนั่นเสียมากกว่าการหยิบกระดาษทิชชูมาให้คยองซูเสียอีกก็เขาเห็นคุณหมอชานยอลถือกระดาษทิชชูค้างอยู่แบบนั้นแทนที่จะส่งให้เจ้าตัวเล็ก เขาก็เลยไปคว้ามาเช็ดให้แทนอยู่นี่ไงล่ะ
“เรื่องของผู้ใหญ่ คยองซูสนใจไปเดินเล่นกับพี่รึเปล่าครับ” จงอินถามเด็กตัวเล็กก่อนจะได้รับคำตอบด้วยการพยักหน้าเป็นอันว่าตกลงกลับมา คิมจงอินไปเรียนที่เมืองนอกมาก็ใช่ว่าจะไม่รู้นะว่าสถานการณ์แบบนี้มันต้องทำยังไง ให้เขาอยู่ด้วยกันสองต่อสองดีกว่าเนอะ : )
การอุ้มคยองซูของจงอินยังคงทุลักทุเลเหมือนเดิม เจ้าตัวเล็กจึงออกปากว่าจะเดินเองแต่ขอฟังเพลงในเฮดโฟนนั่นได้รึเปล่า คนผิวคล้ำไม่เห็นว่าจะเป็นอะไรก็เลยหยิบเฮดโฟนมาสวมให้เจ้าตัวเล็ก ก่อนจะพากันเดินจูงมือออกไปจากห้อง ทิ้งให้เหลือแต่คนตัวโตและคนตัวเล็กเท่านั้น
“เอ่อ. . .”
“(. . )”
“นี่ . . .”
“(. . )”
“. . .”
“ทำตัวไม่ถูกเพราะคุณหมอยอลลี่น่ารักใช่มั้ยล่ะ ผมรู้ตัวนะ (‘ ‘)a”
ให้ตายสิ ผู้ชายคนนี้ แบคฮยอนเริ่มจะปวดหัวซะแล้วสิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ในที่สุด chap 3ก็คลอด เราขอโทษเน้อ หายไปนานเลย
จิกกัดทวงกันมาได้เลยนะ @linnsuju ทำไมเราชอบดองฟิค *ตีตัวเอง* . w .
© Tenpoints!
ความคิดเห็น