คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : B i b l i o m a n i a 。03
โด คยองซูชอบปั่นจักรยานเล่นรองลงมาจากการอ่านหนังสือ
เขามักจะปั่นเล่นไปรอบๆตัวเมือง และสถานที่ที่เขาชอบไปที่สุดก็คงหนีไม่พ้นแม่น้ำฮัน
ตอนเช้าตรู่ของวันเขาจะลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนักเรียนสวมทับด้วยเสื้อโค้ทตัวหนาเพื่อให้ความอบอุ่นกับร่างกายของเขา และสำหรับการเผชิญอากาศหนาวยามเช้าตรู่
เสียงกริ่งของจักรยานดั่งไปทั่วบริเวณเมื่อมือขาวกดมันเล่นเบาๆ ลมหนาวพัดผ่านใบหน้าของเขาไป คยองซูสูดจมูกฟุดฟิดเล็กน้อยเมื่อรู้สึกหายใจไม่สะดวก เขาจึงตัดสินใจหยุดปั่นจักรยานคันโปรดแล้วนำแมสก์มาใส่ไว้
อ๋า แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย
คยองซูชอบอากาศหนาวและฤดูหนาวที่สุด ทั้งเมืองจะเต็มไปด้วยสีขาวของหิมะ ดูสะอาดตา เขารักหิมะพอๆกับหนังสือ
ถึงแม้อากาศตอนเช้าตรู่แบบนี้จะหนาวขนาดไหนแต่เขาก็มักจะมาปั่นจักรยานแบบนี้เสมอ
จำนวนคนบางตากว่าช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่ผ่านมา หลายๆคนมักจะไม่ชอบอากาศหนาวแต่ยกเว้นเขาคนหนึ่งล่ะที่รักมันสุดๆ
ถึงแม้จะมีคนเพียงน้อยนิดที่มาทำอะไรแบบนี้กับเขาที่แม่น้ำฮัน แต่คยองซูก็ไม่เบื่อเลยที่จะยิ้มให้กับสิ่งมีชีวิตรอบข้าง . .
เขาจะยิ้มเฉพาะเวลาที่เขารู้สึกสดชื่น หรือรู้สึกดีเท่านั้นแหละน่า ใครจะยิ้มพร่ำเพรื่อกันล่ะ
โฮ่งๆ
หือ ของใครน่ะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ ?
เขาชะลอความเร็วของจักรยานลงและท้ายที่สุดคยองซูก็จัดการจอดมันไว้เรียบร้อยแล้ว
ก่อนที่ร่างเล็กจะลงมานั่งยองๆตรงหน้าไอ้ตัวโต . .
มันเป็นหมาพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้
เขาเคยโดนหมากัดตอนอายุ 5 ขวบ จำได้ว่าตอนนั้นกลัวหมาไปสักพักใหญ่ๆเลยล่ะ แต่เจ้าตัวโตตรงหน้าเขามันดูเป็นมิตรนี่นา แถมยังมีปลอกคอด้วย
คงไม่กัดเขาล่ะมั้ง
มือขาวกำลังจะเอื้อมไปลูบหัวเจ้าตัวโตตรงหน้าแต่มันกลับ . .
แฮ่ๆ
“อื๋อ อย่านะ !” คยองซูชักมือกลับพลางหลับตาปี๋ ความกลัวแล่นริ้วขึ้นมาจนทำให้น้ำตาคลอหน่วย
“ไม่กัดคนอื่นนะเด็กดี”
“เห้อ เกือบไปแล้วสิ”
เสียงใครคนหนึ่งที่พูดอยู่เหนือศีรษะของเขาทำให้คยองซูเริ่มเปิดตาขึ้นเพื่อมองเจ้าของเสียง สงสัยคงเป็นเจ้าของเจ้าตัวโตแน่เลย
“เป็นอะไรมั้ย อ อ้าว”
“ . . . ”
นั่นมันคนไร้มารยาทคนนั้นนี่นา
ทำไมโลกมันกลมแบบนี้นะ
“ลุกขึ้นมาก่อนสิ” ผู้ชายคนนั้นยื่นมือมาให้เขาจับ แต่เชื่อเถอะว่าคยองซูไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่นอน เขาลุกขึ้นเองได้น่า
จงอินเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่สนใจมือเขาก็ชักมือกลับอย่างช่วยไม่ได้ สงสัยคงไม่ชอบเขาล่ะมั้ง
“มันชื่ออะไรเหรอ” เสียงถามแผ่วๆที่ดังออกมาจากจากคนตัวขาวทำให้จงอินเลิกคิ้วมองนิดหน่อย
“ไม่มีชื่อหรอก”
“หือ ได้ยังไงกัน”
“ไม่รู้สิ แต่มันไม่มีชื่อมานานแล้ว”
จงอินพูดพลางผ่อนลมหายใจและนั่งยองอยู่ตรงหน้าสุนัขพันธุ์ไซบีเรียนฮัสกี้ของเขาอีกครั้ง พลางก็ลูบไปตามคนนิ่มของเพื่อนสนิทตัวโต
“มันไม่ค่อยกัดใครหรอก ไม่กัดใครมานานแล้ว”
“ . . . “
“เมื่อกี้มันคงตกใจเวลาเห็นคนแปลกหน้าน่ะ”
คยองซูนั่งลงข้างๆจงอินพลางใช้มือลูบขนนุ่มๆของเจ้าตัวยักษ์ไปด้วย
สิ่งที่โด คยองซูชอบคือ หนังสือ หิมะและไซบีเรียน ฮัสกี้
เขาเพิ่งลิสต์รายชื่อมันเข้าไปด้วยเมื่อกี้เลยล่ะ เขาแพ้ความน่ารักของมันเข้าซะแล้ว เจ้าตัวโตคลอเคลียไปกับมืออุ่นของคนตัวเล็ก ฝ่ายคนที่กล้าๆกลัวๆเจ้าตัวยักษ์อยู่ก่อนหน้านี้กลับสนุกสนานไปกับการเล่นกับมันซะอย่างนั้น
ตลกดีที่เด็กคนนี้เลิกกลัวอะไรง่ายๆ
“คยองซู” จงอินลองเรียกชื่อของเด็กคนนั้นดู มันก็เป็นจริงดังที่คาดไว้ คนผิวขาวหันมาขมวดคิ้วให้เขา สีหน้าดูไม่ค่อยพอใจสักเท่าไรนักที่เขาบังเอิญไปรู้จักชื่อ
แล้วถ้าเขาถามอะไรออกไป จะโดนเกลียดหรือเปล่านะ
‘วันนั้นขโมยหนังสือไปทำไมเหรอ’
‘ไปจ่ายค่าหนังสือหรือยัง พนักงานว่ายังไง’
จะให้เขาถามออกไปเหรอครับ คงได้โดนโกรธกันพอดี ดูเขาออกจะไม่ชอบผมอยู่ด้วย
“จะไม่ถามชื่อกันหน่อยหรือไง หืม ?”
“ . . ไม่จำเป็นสักหน่อย” เด็กผิวขาวตอบหน้าตาย
โอเค เขาก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรกับเรื่องนี้หรอก ยังไงเราก็แค่บังเอิญเจอกันหลายครั้งก็เท่านั้นเอง ไม่ใช่คนรู้จักกันด้วยซ้ำ
“ไปกันเถอะ” เขาลุกขึ้นเต็มความสูงจากที่นั่งยองดูคยองซูเล่นกับเจ้าตัวยักษ์อยู่สักพัก
“ไปไหน. . ใครจะไปด้วย” คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยคำถาม
“ไม่ใช่นาย”
ใช่แล้วล่ะ ไม่ใช่โดคยองซู เขากำลังจะพาเพื่อนสนิทไปต่างหาก ไม่ต้องเล่นกับมันแล้วกัน แค่ถามชื่อเขาก็ไม่ได้ แต่กลับถามชื่อเจ้าตัวโตนี่ได้ ให้ตายสิเด็กคนนี้
“เดี๋ยวสิ จะพามันไปไหน”
“ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีนาย”
คนผิวขาวแสดงท่าทางฟึดฟัดอย่างเห็นได้ชัด มันทั้งดูน่าขำและน่าเอ็นดู นอกจากหนังสือแล้วเขาคงชอบเจ้าสุนัขพันธุ์ไซบีเรียน ฮัสกี้ตัวนี้ด้วยสินะ
ผมไหวไหล่อย่างช่วยไม่ได้ การจ่ายค่าหนังสือให้ก็ถือว่ามากพอแล้วน่า แต่กลับโดนทำแบบนี้ใส่ ไม่ดีเลยนะ ผมก็ไม่ใช่พ่อพระด้วยซี ผมตัดสินใจจูงเจ้าตัวโตที่ผมไม่ได้ตั้งชื่อให้กลับบ้าน
แต่แล้วกลับโดนรั้งไว้ด้วยเสียงแหบๆ
“ด เดี๋ยว ขอโทษนะ. . ”
“ . . .”
“ชื่ออะไร. .”
“หืม ?”
“เอ่อ ชื่ออะไรครับ”
“จงอิน คิมจงอิน”
มิชชั่นคอมพลีท ในที่สุดเราก็รู้จักชื่อกันและกันแล้วครับ ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“อยากเล่นกับเจ้านี่มั้ยล่ะ” ผมถามออกไป แต่ไม่ได้หวังคำตอบหรอกนะ
“. . .” เขาไม่ตอบอะไรแต่กลับเม้มปากแน่น เขาไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองเป็นคนซ่อนความรู้สึกไม่แนบเนียนแค่ไหน มันซ่อนแววตาไม่ได้หรอกน่า ทำไมถึงปากแข็งนักนะ
“K ‘ Blume ไปหาเจ้านี่ได้ที่นั่น”
“. . ขอบคุณนะ”
เขามองผมอย่างสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
หวังว่าเราจะมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันนะโดคยองซู
หนุ่มน้อยหนอนหนังสือ : )
Mi chiamo = ฉันชื่อ . .
ความคิดเห็น