คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บันทึกเรื่องที่สาม
บันทึเรื่อที่สาม
5 ทุ่มแล้ว
แบฮยอนยัไม่่ว
หลัาทานอาหารเย็นับรอบรัวเสร็ แบฮยอนอัวเ้ามาทำารบ้านในห้อนอน่อน พ่อ แม่ และพี่ายอแบฮยอนะลับยอีพรุ่นี้เ้า พวท่านเลยอยาะใ้เวลาับแบฮยอนให้มาที่สุแ่เ้าัวลับบอว่ามีารบ้าน ท่านทั้สอเลยส่ายหน้าบอว่าไม่เป็นไร ไม่อยารบวน
วบนระทั่ทำารบ้านเสร็ มือเล็แ้มเปิประูห้อนอนออมาเมื่อสิบนาที่อนเสียุยเียบไป เมื่อเห็นว่าพ่อแม่และพี่ายหลับันหมแล้ว นัวเล็เินย่อให้เิเสียเบาที่สุ สอส่อสายาหารีโมเพื่อที่ะปิทีวีที่ยัเปิ้าอยู่
แบฮยอนเอื้อมมือเลื่อนผ้าห่มลุมบุพารีที่เารั พ่อและแม่อเาเหนื่อยับเามามาแล้วให้เาไู้แลบ้า แ่เรื่อนี้็ยัี พี่ายอเานอนหลับอยู่บนโฟาหน้าทีวี ส่วนพ่อและแม่หลับอยู่บนฟูที่เาื้อเ็บไว้เผื่อรอบรัวะมาเยี่ยม ัารหรี่แอร์ลให้เป็นอุหภูมิปิ ไม่หนาวนเินไป เพราะปิที่เาหลี็หนาวอยู่แล้ว โยเพาะ่วลาืน
ห้อพัอแบฮยอนเป็นห้อพันาไม่ให่ ไม่เล็นเินไป นาพอเหมาะพอีสำหรับที่รอบรัวะมาพัอาศัยอยู่้วย ุพ่อและุแม่เมื่อเห็นว่าแบฮยอนสอบเ้ามัธยม้นโรเรียนให่ในโลไ้็รีบัแหาที่พัให้ลูายสุที่รั ารเินทาายอีไปลับระหว่าบ้านับโรเรียนมันลำบา พวท่านเลยัสินใให้แบฮยอนอาศัยในโลนเียว เา่วยเหลือัวเอมาั้แ่มัธยม้นปีแร ถ้าเทียบับเ็นอื่นๆที่ยัอาศัยอยู่ที่บ้านับพ่อแม่ แบฮยอนะเ่เรื่อารเอาัวรอไ้สบายว่าอยู่แล้ว
ึ๊
เสียเือนาแอปแทยอฮิัึ้น หลัา้าวาเ้ามาในห้อนอนไม่เท่าไร ปิประูลเสียเบา มือเล็หยิบสมาร์ทโฟนู่ใมาเลื่อนเปิูแท ึแล้ว ใรนะทัเามา ไม่หลับไม่นอนันหรือไ ในไลน์ห้อ็ถามไถ่เรื่อารบ้านันสนุสนานแ่มันยุิลที่ทุน่าบอฝันีันั้แ่เมื่อ 4 ทุ่มแล้วนี่นา
CHAN
านยอล . .
ิ้วเรียวมวมุ่นอย่าุน ปิานยอลไม่เล่นไลน์นี่นาแล้วทำไมอยู่ๆถึทัเามาละ หรือะมีเรื่ออะไรเิึ้นหรือเปล่า นิ้วเรียวเล็เลื่อนเปิแทอย่าเร็วไว่อนะพบับ . .
ุ้ี้รัน
านยอลเล่นุ้ี้รันั้แ่เมื่อไร แบฮยอนพอลมนแ้มะแเมื่อเห็นว่าานยอลไม่ไ้ะทัเามาหรอแ่้อารหัวใ เา็ิเป็นุเป็นะไปเสีย่อน แอบอนริๆนะ นัวเล็ิพลามือ็ทำหน้าที่อมันเลือสิ้เอร์หน้าโรธัวอะไร็ไ้ที่เอัวแร ส่รัวไปประมาสิบว่าัวเห็นะไ้ ะเอาให้ไลน์แเลยานยอล
ึ๊
CHAN
ทำไรไม่นอน
BAEK
านยอลสุ่้ี้รันมาทำไม เราิว่ามีเรื่ออะไระอี ใหมเลย
CHAN
เอ้า ็ิว่านอนแล้วนี่หว่า
านยอลว่า นี่พูเลย นัวโเมื่อเห็นว่าัวเอว่าเินไปมือ็ไม่หยุนิ่ ุ้ี้รันเพิ่โหลแอปวันนี้วันแร ที่ส่ไปให้แบฮยอนน่ะเาเล่นไม่เป็นหรอ ไม่รู้ะทัอีนไปว่ายัไ สุ่้ี้รันมันะเลย ุ้ี้รัน่วยุไ้
CHAN
เฮ้ หลับแล้วเหรอ
เมื่อเห็นว่าแบฮยอนไม่อบ เ้าัวเลยเลือรูปที่น่าสนใ่อนะส่
รูปแบฮยอนยิ้ม
CHAN
BAEK
านยอลลลลลลลล ! ไปเอามาาที่ไหนน่ะ
CHAN
ไม่บอ
นัวโหัวเราะร่าเมื่อเห็นแบฮยอนูะใเล็ๆ ภาพแบฮยอนอนมัธยม้นที่เาแอบถ่ายเ็บไว้ เาำไ้ว่าวันนั้นแบฮยอนูเหมือนะรีบมาเพราะอะไรไม่รู้เลยลืมแฟ้มไว้ที่เา พอลอเปิูเอสาร้านใน็พบับรูปใบนี้ เมื่อเห็นว่าถ่ายเ็บไว้็ไม่เสียหายอะไร ผ่านมานานแล้วถึแม้านยอละลบรูปในอีไปบาส่วนเพราะเรื่อมันู้าๆ แ่เาเลือที่ะเ็บรูปนี้ไว้ . . .
รูปถ่ายมัธยม้นอบยอน แบฮยอน
เ็บไว้แล้น่า ไม่ไ้ิไร
BAEK
CHAN
หล่อั ใรอ่ะ
BAEK
ย่าห์ นายนี่มันมนุษย์หลัวเอริๆ
แบฮยอนเลือภาพานยอลในโทรศัพท์และส่ เามีภาพนี้ไ้ยัไน่ะเหรอ ็ไม่รู้เหมือนัน นั่้าันไปเรื่อยๆทุวันนมีภาพนี้โผล่มาในโทรศัพท์เาเนี่ยแหละ
วาม่วเริ่มทำให้เปลือาบา่อยๆปิล แบฮยอนที่มีสิอยู่ไม่เ็มร้อยเปอร์เ็น ัสินใบอลาานยอลพร้อมฝันี
BAEK
านบอล ฝันันนนะหย
CHAN
านบอลไร ื่อน่าเลีย ฝันันนะ ฝันีป่ะ
CHAN
ะนอนแล้วเหรอ
านยอลรออยู่ประมาห้านาที็ไม่เห็นวี่แววว่าอีนะอ่าน นิ้วเรียวปิแอป วาโทรศัพท์ไว้ที่โ๊ะ้าเีย วาม่วเริ่มทำให้เปลือาอเา่อยๆปิล . . .
CHAN
รารีสวัสิ์นะหมูน้อยแบฮยอน
30%
ึ๊ๆๆๆๆ
เสียไลน์ัึ้นรัวแทนนาฬิาปลุ ผมัวอยู่ในผ้าห่มบิไปมา หมอนถูสอมือให่ไว้เหนือศีรษะ ไม่อยาไ้ยินเสียอะไรที่มารบวนารนอนหลับ
ทนไม่ไหวแล้ว
เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาูว่าใรเป็นนส่ไลน์มาวอวายมหาาพย์นานี้ ถ้าไม่มีเรื่อ่วน พ่อะอ่าสัั้ ว่ามานัรึไ สอิ้วมวแน่น าอเาหรี่ปรับแสาหน้าอโทรศัพท์เล็น้อย ็นี่มันเพิ่ะ6โมเ้า ยัไม่ใ่เวลาที่านยอละื่นหรอนะ
BAEK 112 ้อวาม
อ่ะ่ะ
CHAN
มีอะไรแบฮยอน มารัวิ้เ้อันี้
นะนอน
BAEK
็านยอลมาว่าเราว่าเป็นหมูน้อยไ้ไล่ะ
แล้วนี่ยัไม่ื่นอ่อ
โย่ื่นสายน้า
มาเรียเาโย่ี้ เี๋ยวเถอะ
CHAN
ไมุ่ย้วยละ อน อาบน้ำีว่า
ผมวาโทรศัพท์ไว้ที่เิม ลุบิี้เียเล็น้อย ัารเ็บผ้าปูที่นอน ผ้าห่ม หมอนให้เรียบร้อย ว้าผ้านหนูเินเ้าห้อน้ำไป
แอบอนแบฮยอนเบาๆมารัวสิ้เอร์ไลน์ันี้ แล้ันัๆแถมยัมาเรียเาว่าเ้าโย่อี อนแปป
สอาเล็้าวเ้ามาในโรเรียน วาสายาเรียวมอหาร่าสูโย่อเพื่อนสนิท ่อนะพบว่านนนั้นยืนอยู่ที่เิมที่นัันไว้เหมือนทุเ้า ปาบาียิ้มร่า่อนะวิ่เ้าไปหา
“านยอลอา”
เมื่อไ้ยินเสียเรียื่อปุ๊ป านยอลสะบัูอนเินไปที่โรอาหารทันทีโยไม่สนใสายาสสัยปนอแบฮยอน
ออนบ้าไรบ้า อยารู้ว่าะ้อยัไ เิมายัไม่เยอนแบฮยอนเลย
มือให่ลูบท้อเมื่อเริ่มรู้สึหิว เาื่นเร็วไป เลยทานอาหารมื้อเ้าที่แม่เรียมไว้ให้ไม่่อยล เาเลยออมาที่โรเรียน่อนหมายะหาอะไรทานรอท้อ่อนเ้าเรียน
“านยอลอา อนเหรอ” เสียแหบเล็ที่ัมาา้านหลัอเา านยอลเอี้ยวัวไปมอแปปนึ พอเห็นหน้านัวเล็็ทำเอาเาแทบหลุหัวเราะ ะไม่ให้ำไ้ยัไในเมื่อ แบฮยอนเม้มปาเ้าหาันแล้วทำแ้มพอลม า็เริ่มแ แหม านยอลำแปป
รีบ้อสิแบฮยอน านยอลพร้อมะหายอนเสมอ
แรสะิ้าน้าในะที่านยอลำลััแน์วิมื้อเ้าเ้าปา เาหันไปมอแล้วส่สายาถามประมาว่ามีอะไรรึเปล่า มาสะิันี้
“านยอลอา แบฮยอนอโทษ”
“. . . “
“แบฮยอนไม่น่าแล้เลย านยอลเลย้อื่นเร็ว”
“. . .”
“หายอนน้า นะๆๆๆๆๆ ให้แบฮยอนทำอะไร็บอมาเลย ะทำหมทุอย่า”
เสีย้อแ้อบยอน แบฮยอนที่เอาแนเรียวมาเี่ยวแนเาแล้วเย่าไปมา แน์วิ็ะหล่นอยู่รอมร่อ เ้าัวเลยัารวามันเสีย่อนที่ะอิน เา็ะหายอนอยู่หรอ แ่ะแอบอนรที่แน์วิเาะเนี่ยแหละ
“ทำท่าน่ารัใหู้่อน”
าอแบฮยอนเป็นประายเมื่อผมหันไปพูับเา แ่ลับ้อเบิาว้าึ้น านยอละให้เาทำท่าน่ารัลาโรอาหารเนี่ยนะ
“ะไม่ทำเหรอ . . .”
านยอลัท่าไม้ายออมาเมื่อเห็นว่าแบฮยอนไม่ยอมทำสัที เม้มปาแล้ว้มหน้า แบฮยอนอบทำแบบนี้ อทำามบ้าเถอะ ะไ้รู้ว่าน้อเารู้สึยัไ
“อ่า . . .
ผ่านไปประมาสิบวินาที่อนที่านยอละรู้ัวว่าแบฮยอนเริ่มปิบัิาร้อแล้ว
สอหัวเล็ถูไถไปามแนให่แ็แรอานยอล ถูไถมาสัพัเสีย้อแ้ที่ัออมาาปาเล็ พร่ำบออโทษนัวโ ่อนที่านยอละโนอายแอทแทเ้าอย่าัเมื่อนัวเล็เยหน้าึ้นมาสบา าหวานสบามออีนหมายะให้อีนใอ่อน หารู้ไม่ว่าานยอลใอ่อนแถมยัแอบระุวูบั้แ่ที่แบฮยอนเอาหัวมาถูับไหล่เาแล้ว
วิธีาร้ออะไรน่ารัเป็นบ้า
“โอเ หายอนแล้ว” านยอลระแอมเรียสิ่อนะยิ้มให้นรหน้า เมื่อแพ้สายาารอ้อนอแบฮยอน นนั่้าเมื่อเห็นว่าเพื่อนสนิทหายอน็ียิ้มร่า แนเล็เอื้อมไปอนัวโโยอัโนมัิ
“ีใั ลัวว่าานยอละไม่หายอนะแล้ว” เสียอู้อี้ที่เปล่ออมาเบาๆให้านยอลไ้ยิน เาเอื้อมมือไปลูบผมนุ่มเบาๆ หน้าอแบฮยอนบอยู่ที่หน้าออเา เ้าัวเล็ะรู้มั้ยนะ ว่าเาไม่เยิะอนหรือโรธอะไรริัเลย
“ไม่ไ้ะอนริัสัหน่อย แ่แบฮยอน้อ็พอแล้ว” านยอลบอ นัวเล็ผละาอ้อมอ วหน้าเล็ยิ้มนาหยี เาหยิบแน์วิึ้นมา่อนะยื่นไปใล้ปาอเพื่อนัวเล็อย่าแบฮยอน
แบฮยอนับแน์วิเ้าปา่อนะเี้ยวุ้ยๆอย่ามีวามสุ านยอลนเิมลับมาแล้ว แบฮยอนใหายใว่ำ
มีสิ่หนึ่ที่แบฮยอนไม่อยาให้เิือ านยอลโรธเาและไม่ยุ่ับแบฮยอน. . .
เสียริ่เลิเรียนัึ้น นัเรียนลุึ้นันอย่าเร่รีบ วันนี้อาารย์สั่ารบ้านแบบไม่ลัวว่านัเรียนะไม่ไ้นอนันเลยทีเียว มหรรมารสอบเ็บะแนน่อนสอบไฟนอลเริ่มเ้าแล้ว
“านยอลอา วันนี้แวะที่ร้านุป้าิมหน่อยนะ”
“อื้อ”
านยอลพยัหน้ารับ เาเท้าแนหันไป้านแบฮยอน มอร่าเล็เ็บอนั่นนี่ในโ๊ะใส่ระเป๋านัเรียน นัวเล็เมื่อเห็นว่าานยอลมออยู่็เอียอสสัยและถามว่ามีอะไรรึเปล่าแ่านยอลลับส่ายหน้าไปมา
แ่อยามอเยๆ
ริ๊
เสียริ่ัรยานัึ้นหน้าร้านอุป้าิม แบฮยอนบอานยอลให้อรถัรยานหน้าร้าน เาิว่าระหว่าทาลับบ้านวันนี้ ้อแวะร้านุป้าิม่อน เพราะอสในู้เย็นเริ่มะหม านยอลเอ่ยถามระหว่าทาว่าทำไมไม่ไปื้อที่ลาเพราะเา็สามารถปั่นไปส่ไ้อยู่แล้ว แบฮยอนลับยิ้มแล้วอบว่า ุป้าิมใีับเา อยแถมอให้เาเสมอ ะไม่ให้เาไปอุหนุนอีไ้ยัไ
เมื่อแบฮยอนื้ออเสร็แล้ว็ึ้น้อนท้ายานยอล เส้นทาลับบ้านอานยอลไม่ไ้ไปทาเียวับนัวเล็หรอแ่านยอล็มัะเถียว่า ไมไ้มา้วยันอนเ้า็อไปส่ไม่ไ้รึไ พอแบฮยอนเถียลับว่ามันลำบาานยอลนะ ะมาส่ทำไมเาเรใ เพื่อนัวโ็อบลับมาว่า เาเ็มใ แบฮยอนัวเล็ี้ถ้ามีใรมาุไปปล้นะสู้เาไ้รึไ เมื่อไ้ยินำอบที่ฟัูมีเหุผล แบฮยอนเลยหุบปาเถียล ็้อปล่อยเลยามเลยให้านยอลมาส่อย่าทุวัน
“านยอล ถ้าานยอลเหนื่อยไม่้อปั่นไปส่็ไ้” แบฮยอนเอี้ยวหน้าบอนที่ออแรปั่นัรยานอยู่
“ไม่เหนื่อยสัหน่อย” านยอลอบลับ สอา็ปั่นัรยานอยู่เรื่อยๆในวามเร็วที่ไม่เร็วไม่้านเินไป
บ้านอานยอลอยู่อีทานึ ทุเย็นเาะ้อมาส่แบฮยอน่อน แล้ว่อยปั่นลับ ระยะทาไม่ไ้เป็นอุปสรรสัหน่อย มันไม่ไ้ไลนานั้น ทุรั้ที่มาส่นัวเล็ แบฮยอน็ะพูแบบนี้ประมาสามวันิแล้วหยุพูไป แ่อีสัปาห์่อมา็พูึ้นอี เห็นที้อัารให้ไม่พูอะไรเลยะีว่า
“แ่านยอละเสียเวลานะ เหนื่อย้วย แบฮยอนเินเอไ้ อนเ้ายัเินมาเอไ้เลย”
ยัะเถียอีนะ บยอน แบฮยอน
านยอลแอบเหยียบเบรนัวแบฮยอนบหลัเาอย่าั อแล้สัหน่อยเถอะ อบทำัวให้เป็นห่วอยู่เรื่อย
“โอ้ย านยอลอา ทำไมะเบรไม่บอันเลย”
แบฮยอนยู่หน้า ลูบหัวัวเอป้อยๆ เมื่อมันไประทบับแผ่นหลัว้าอนรหน้าเ้าอย่าั
“แบฮยอนฟันะ านยอลอยาไปส่แบฮยอน อยาไปส่ทุๆที่ที่แบฮยอนอยาไป เป็นห่วเ้าใมั้ย ลัวว่าะเิอะไรึ้นรึเปล่าระหว่าทาลับบ้าน านยอลแ่เป็นห่ว แบฮยอนเ้าใรึเปล่า”
เสียทุ้มัึ้นานรหน้าอเา แผ่นหลัว้ายัไม่หันมามอเพื่อนัวเล็ านยอลัารัรอำพูมาาใ น้ำเสียริัอเาทำให้แบฮยอน้มหน้าุ
ริ้วสีแึ้นบนใบหน้าเล็ พร้อม้วยรอยยิ้มแห่วามสุ
“อบุนะานยอล. . . อนะ”
สมอยัไม่ทันประมวลผลาำพูอแบฮยอน ็พลันรู้สึถึวามอุ่นบริเวรอบเอวเ้าแล้ว มือเล็เอื้อมไปอเอวนรหน้าหลวมๆ รู้สึเหมือนานยอละสะุ้เล็น้อยแ่็ปล่อยให้เาอ่อไป
แบฮยอนแ่อยาะอบุ
“อแน่นๆละันแบฮยอน”
“โอเเลย”
“ออะไรอย่าิ”
“ว่ามาสิานยอล”
“อแล้ว. . . อย่าปล่อยมือนะ”
านยอลเลือำที่ิว่าีที่สุพูับน้านหลั สอนเอ่ยพูันโยไม่มอหน้า ถ้าเิานยอลหันลับมามอะเห็นว่าใบหน้าเล็เปื้อนริ้วสีแเพิ่มึ้นาเิมประมาเท่าัว
ำออเาูเหมือนะมีทาเป็นไปไ้เมื่อเสียเล็อบรับลับมา . . .
“อื้อ ะอานยอลไว้ไม่ปล่อยเลย”
แม่รับ านยอลอยารี้ะผิมั้ย ร่าสูียิ้มว้าพร้อมปั่นัรยานไปโยยัมีมนุษย์ัวเล็นั่อยู่้านหลั วามอุ่นรอบเอวยัไม่หายไปไหนแบฮยอนยัอเาไว้ วามอบอุ่นทาใ็เ่นัน
านยอลมีวามสุโรๆรับ
บบันทึอนที่สามแล้วน้า เอนอยรีิ้้า
ไม่ไ้ไปมีูฮยอน โทเมเนเอร์ ืออ TT----TT
ความคิดเห็น