คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : B i b l i o m a n i a 。02
เป็นอีกหนึ่งวันที่คยองซูใช้เวลาหมดไปกับเพื่อนที่โรงเรียนพร้อมกับหนังสือ เขาก็มีเพื่อนบ้างล่ะน่า ไม่ได้เป็นคนปิดกั้นตัวเองขนาดนั้น
อย่างเช่นเพื่อนสนิทของเขา .. คนที่นั่งหลับอยู่ด้านข้าง . .
“แบคฮยอน เลิกเรียนแล้วนะ”
“ . . . “
“แบคฮยอนอา เลิกเรียนแล้ว”
“หือออออออ”
เพื่อนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะใช้มือขยี้ตาแรงๆสองสามที พอให้หายง่วง
“โอ้ย ในที่สุดก็เลิกเรียนสักที เบื่อจะตายแล้ว เรากลับก่อนนะคยองซู วันนี้รีบ !” เพื่อนสนิทรีบพูดเร็วรัว ดูเหมือนจะรีบจริงๆ ผมม้าของแบคฮยอนข้างหน้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยเนื่องจากการฟุบหลับไปเมื่อก่อนหน้านี้
แบคฮยอนเหมือนกับอะไรสักอย่างที่เขาก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะเปรียบเทียบกับอะไร
นิ่งเป็นหลับ ขยับก็เสียงดังวุ่นวายหรือเปล่า . .
เขาเจอกับแบคฮยอนตอนเปิดภาคเรียนที่หนึ่งของมัธยมปลายปีแรก แบคฮยอนเป็นคนที่มองทุกอย่างในแง่ดีไปหมด โลกของแบคฮยอนสวยมากๆจนเขายังไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีคนแบบนี้อยู่ในโลก
เขาเคยสงสัยว่าแบคฮยอนเคยเจอเรื่องร้ายๆหรือเปล่า
ส่วนโลกของเขาน่ะเหรอ
หนังสือไง
โชคดีที่แบคฮยอนพอจะเป็นเพื่อนสนิทที่ดีและเข้ากับเขาได้ เขาถูกชะตากับแบคฮยอนน่ะ
คยองซูคิดอะไรเล็กน้อยเกี่ยวกับเพื่อนสนิทในขณะที่กำลังเดินทางกลับบ้าน ก่อนจะตัดสินใจแวะซื้อเค้กสักชิ้นกลับไปทานที่บ้าน
ร้านเค้กขนาดเล็กที่ตั้งอยู่ระหว่างทางกลับบ้านของเขาเป็นตัวเลือกหนึ่งที่คยองซูคิดออก
เขาชี้ไปที่เค้กชิ้นหนึ่ง หน้าตาน่ารับประทาน และเขามักจะเลือกเค้กที่มีสตรอเบอร์รี่ด้วยเสมอ
คยองซูอาจจะคิดไปเองว่ามีใครสักคนเดินตามเขามา แต่เมื่อเขาหันไปมองกลับไม่เจอใคร เขาคงแค่คิดไปเองนั่นแหละ
หนึ่งในบรรดาสิ่งที่เขาไม่ชอบคือการมีคนเดินตาม เขาเกลียดการที่ต้องเป็นผู้นำ พอๆกับการเป็นผู้ตาม เขาแค่อยากเท่าเทียมไม่ได้หรือไง การยืนอยู่ข้างกัน มันดีกว่าไม่ใช่เหรอ
ไหล่เล็กของคยองซูห่อลงเล็กน้อย มันดูบางมากซะจนผู้หญิงหลายๆคนถึงกับต้องอาย
และก่อนที่เขาจะกลับบ้านพร้อมเค้กชิ้นเล็กในมือ ร้านหนังสือที่อยู่ถัดไปด้านหน้าไม่กี่ก้าวกลับเรียกร้องให้เขาเข้าไปหามันก่อนจะถึงบ้าน
ให้ตายเหอะ คยองซูรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นผู้แพ้จริงๆ
เด็กหนุ่มเปิดประตูร้านเข้าไปก่อนจะได้ยินเสียงพนักงานพูดยินดีต้อนรับ เขาผงกหัวเล็กน้อยแล้วมุ่งตรงไปยังโซนหนังสือที่เขาชอบ คยองซูอ่านได้ทุกประเภท แต่ในวันนี้ขาของเขาก็ก้าวไปยังโซนหนังสือนวนิยายแปลของต่างประเทศ
เขาใช้เวลาเลือกอยู่ไม่นานนักก็พบกับเล่มที่น่าสนใจ เขาคิดไว้แล้วล่ะว่ามันต้องมีสักเล่มที่เขาอยากได้อยู่แล้วถึงแม้เขาจะลืมหยิบโพสท์อิทที่แปะไว้ตรงโคมไฟสำหรับรายชื่อหนังสือที่เขาต้องการมาน่ะนะ
แต่โชคร้ายชะมัดที่เขามีเงินไม่พอ มือเล็กกุมเข้าเป็นกำปั้นแล้วเคาะที่ศีรษะตัวเอง คิ้วขมวดมุ่นด้วยความหงุดหงิด ปากก็เม้มเข้าหากันแน่น เขาแค่รู้สึกแย่กับการที่อยากได้หนังสือเล่มหนึ่งแต่กลับไม่ได้มันเพียงเพราะแค่ลืมหยิบเงินมา . .
ความน่ากลัวของโรคที่เขาเป็นเริ่มทำให้คยองซูควบคุมตัวเองไม่ได้อีกครั้ง ลิ้นเล็กแลบเลียริมฝีปากที่เริ่มแห้งผาก เขาไม่เคยทำสิ่งนี้แต่สาบานว่าเขาเคยคิดที่จะทำ เพราะเขาห้ามตัวเองไม่ได้ต่างหากล่ะ . .
คยองซูกวาดสายตามองลูกค้าภายในร้านและพนักงานที่อยู่ห่างออกไป เมื่อพบว่าทางสะดวก เขาก็รีบหยิบหนังสือเล่มที่ต้องการใส่ในกระเป๋าทันที
มันเรียกว่าการขโมย เขารู้ดี
แต่เขาห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ
เม็ดเหงื่อที่หน้าผากเริ่มผุดพราย คยองซูเม้มริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง มือของเขาเย็นเฉียบ รู้สึกดีและรู้สึกแย่ปนๆกัน
มือเรียวควานหาดินสอในกระเป๋าและหยิบโพสท์อิทขึ้นมาหนึ่งแผ่น ก่อนจะบรรจงเขียนข้อความที่คิดไว้เป็นตัวอักษรลงบนกระดาษ
เอาน่า เดี่ยวพรุ่งนี้เขาค่อยเอาเงินมาคืนก็แล้วกัน แล้วเด็กหนุ่มตัวเล็กก็เดินออกจากร้านไป..
โดยที่คิดว่าเหตุการณ์ในวันนี้ไม่มีใครเห็นมันเลยสักคน
แต่คยองซูคิดผิดอีกแล้ว
คิม จงอิน ใช้สมองของเขาประมวลผลที่เขาเพิ่งเจอเหตุการณ์เมื่อสักครู่
คนที่เขาเจอที่ห้องสมุดเป็นนักเรียนมัธยมปลาย
และเด็กคนนั้นขโมยหนังสือ ?
แถมยังแปะกระดาษโพสท์อิทไว้ตรงที่ๆหยิบหนังสือไปด้วย
มันทำให้เขาคิดว่าเด็กคนนั้นดูเป็นคนซื่อๆ
และข้อความบนกระดาษก็ทำให้เขายิ้ม ซื่อจริงๆด้วย
ขอโทษนะครับที่หยิบหนังสือไปก่อนโดยไม่จ่ายเงิน
เดี่ยวพรุ่งนี้ผมจะเอาเงินมาคืนนะครับ
โด คยองซู
บ้านยากจน ฐานะไม่ดี ไม่มีเงินหรืออะไรที่ทำให้เด็กคนนั้นขโมยหนังสือ
แต่ดูจากการแต่งตัวก็ไม่ได้ดูขาดแคลนอะไรนี่ อะไรคือสาเหตุที่ทำให้เด็กคนนั้นขโมยหนังสือกันนะ
แต่ให้ตายเหอะ ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่เขาต้องทำแบบนี้ ทั้งๆที่เขาแค่บังเอิญเจอเด็กคนนี้เท่านั้นและเขาแค่เดินตามมาเรื่อยๆ อาจจะว่าเขาบ้าก็ได้ แต่เขาแค่อยากลองเดินตามดู เขาแค่อยากรู้ว่าเด็กคนนี้จะไปที่ไหน จะไปห้องสมุดอีกหรือเปล่า
และเขาก็ไม่รู้ตัวจริงๆว่าทำไมถึงต้องทำแบบนี้
คงเอ็นดูล่ะมั้ง
“ช่วยคิดเงินชื่อเรื่องนี้ด้วยครับ พอดีคนที่ผมรู้จักเขาจะซื้อแต่คงงอนผมเลยหิ้วกลับไปแล้วน่ะครับ ฮ่ะๆ”
จะว่าไปเด็กคนนั้นไม่รู้เลยหรือไงว่าบทลงโทษสำหรับการลักขโมยคืออะไร ทำไมถึงกล้าทำอะไรเสี่ยงๆแบบนี้นะ แล้วที่บ้านจะรู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้
จงอินผ่อนลมหายใจเมื่อเดินออกมาจากร้านหนังสือ เมื่อคิดยังไงก็คิดไม่ออกถึงเหตุผลของคนๆนั้น
แต่ในที่สุดเขาก็รู้จักชื่อของเด็กคนนั้นแล้วล่ะ
เขาชื่อ โด คยองซู
ดวงตาของเขาเป็นประกายอีกครั้งเมื่อมองไปยังฝั่งตรงข้าม
K ‘ Blume
ร้านดอกไม้ของเขาเอง : )
TBC
#ฟิคติดหนังสือ
Come ti chiami? คุณชื่ออะไรครับ
ทำความรู้จักกันทีละนิด ทีละน้อย .
ความคิดเห็น