คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : e c h o 。chap 1 dream
1
Dream
‘พี่ฮะ..’
มือเล็กๆของเด็กประมาณ 8 ขวบเอื้อมมาจับชายเสื้อของแบคฮยอนไว้
‘ผมคิดถึงคุณ ผมอยากเจอคุณ ผมจะปกป้องคุณ’
‘ผมจะปกป้องคุณ’
‘ผมจะปกป้องคุณ’
‘ผมจะปกป้องคุณ’
“เฮือก” แบคฮยอนสะดุ้งตื่นขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตัวเองฝันไป ฝันแบบนี้อีกแล้ว คืนที่3ละนะ สองขาก้าวลุกจากเตียงก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็น ดื่มน้ำสักหน่อยดีกว่าคอแห้งชะมัด คงจะนอนหลับได้ง่ายขึ้นด้วย
สองตาเหลือบมองนาฬิกาแล้วก็ต้องตกใจ เวลาเดิมเหมือนเมื่อสองคืนที่แล้วไม่มีผิด 02.30 a.m. แบคฮยอนรินน้ำใส่แก้วและดื่มก่อนจะวางแก้วลงบนตู้เย็น สองคิ้วก็ขมวดเข้าหากันกับความบังเอิญที่เหมือนจะไม่บังเอิญ
เมี้ยววววว !
“เห้ยยยยยยยยย” เขาร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นแมวดำตัวหนึ่งเข้ามาในบ้านแถมยังกระโดดลงจากหน้าต่างหนีไปอีก มันเข้ามาได้ยังไงในเมื่อเขาปิดประตูและหน้าต่างทุกบ้านเรียบร้อยแล้ว
ร่างบางสะบัดหน้าไปมาเพื่อให้ตัวเองตื่นเต็มที่ก่อนจะได้ไปที่หน้าต่างเพื่อที่จะปิดมันแต่แวบเดียวที่สายตาพบเจอว่าด้านล่าง ที่ไม่ห่างจากหน้าต่างบานนั้นกลับมีเงาดำอยู่ ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยเห็นอะไรในความมืดแต่เขามั่นใจว่ามีอะไรสักอย่างอยู่แน่นอน
สองมือรีบปิดหน้าต่างอย่างรวดเร็วก่อนจะตรวจเช็คสภาพบ้าน ไฟสลัวริมถนนที่ยังคงส่องสว่างอยู่ทำให้ในบ้านไม่มืดจนมากนัก แบคฮยอนรีบก้าวเท้ายาวๆเพื่อที่จะไปถึงห้องนอนให้เร็วที่สุดแต่ก็ต้องสะดุดกับอะไรสักอย่างจนล้มลงไป
“โอ้ย อะไรเนี่ย” เขารีบยันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ด้วยความเจ็บบริเวณก้นกบทำให้ลำบากสักนิด ก่อนจะพบว่าไอ้ที่เขาสะดุดเมื่อกี้น่ะมันกองเสื้อผ้าที่เขาวางทิ้งไว้ในห้อง แบคฮยอนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก คิดว่าจะสะดุดอะไรเข้าซะอีก
ว่าแต่กลิ่นเหม็นนี่มันอะไรกัน แบคฮยอนทำใจกล้า ก่อนจะเดินตามกลิ่นที่ว่าไปยังห้องครัวและพบกับ..
“ย่าห์ !!!! ทำไมมันสกปรกแบบนี้เนี่ยยยยย “
สภาพห้องครัวที่เหมือนเพิ่งผ่านศึกอะไรมาสักอย่างปรากฏในสายตาเมื่อแบคฮยอนกดเปิดสวิตช์ไฟ นี่เขาทนอยู่ในบ้านแบบนี้ได้ยังไง จานใช้แล้วที่กองไว้ในอ่างจนล้นออกมา กับบางส่วนที่วางทิ้งไว้บนโต๊ะพร้อมอาหารเน่าบูด เขาไม่ได้ขี้เกียจนะ เขาแค่ยุ่งจนไม่มีเวลาทำความสะอาดต่างหาก
แล้วคืนนี้เขาจะได้นอนต่อรึเปล่าเนี่ยยย ฮือออออ
“ระ..รับอะไรดีคะ” พนักงานสาวคนเดิมเอ่ยอย่างตะกุกตะกักเมื่อเห็นสภาพของคนตรงหน้า
“กาแฟเย็น”
แบคฮยอนในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ใต้ตาคล้ำเหมือนคนอดหลับอดนอน เขาแทบจะฟุบลงไปกับเคาท์เตอร์ละนะ แบบนี้เขาจะไปทำงานไหวได้ยังไง เมื่อคืนเขาทำความสะอาดบ้านกว่าจะได้นอนอีกทีก็เกือบๆตี 5 โชคดีนิดหน่อยที่ที่ทำงานไม่ได้ไกลจากบ้านนัก เดินก็ถึงเลยมีเวลานอนมากกว่าปกติ
“ได้แล้วค่ะ จะรับอะไรเพิ่มมั้ยคะ”
“เอาอะไรก็ได้ที่ทำให้หายง่วง ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะตายยย . . .” แบคฮยอนสัปหงกตอบกับพนักงาน
"เอ่อ งั้นเอาเป็นวาฟเฟิลคาราเมลนะคะ ความหวานจะทำให้สมองไบรท์ด้วย ทั้งหมดราคา . .”
.
“ฮ้า กาแฟเย็นๆกับวาฟเฟิลร้อนๆนี่มันสดชื่นจริงๆเลย วันหลังต้องเปลี่ยนเมนูบ้างละ” แบคฮยอนเดินเคี้ยววาฟเฟิลตุ้ยๆก่อนจะพบว่าอีกฝั่งของถนน ก็มีเด็กวัยรุ่นในฃุดมัธยมปลายวิ่งกันอีกแล้ว แต่มันคงไม่น่าตกใจเลยถ้าหากว่า..
พวกเขากำลังวิ่งข้ามถนนมาทางนี้ !
พลั่ก
“เห้ยยยยยยย” แบคฮยอนรู้สึกเหมือนมีคนกำลังลากเขาให้วิ่งไปด้วย สองขาของเขาที่ต้านแรงมหาศาลนั้นไม่ได้ก็จำใจต้องวิ่งไปด้วย ในขณะที่เขากำลังมึนงงก็ได้ยินเสียงหัวเราะทุ้มๆจากคนข้างๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
ไอ้เด็กผู้ชายหน้าตามุ้งมิ้งที่กำลังวิ่งอยู่ข้างๆผมและเป็นคนที่กระชากผมให้วิ่งไปด้วยนี่มันเป็นครายยยยย !!!
“อรุณสวัสดิ์บ้าอะไรล่ะ แฮ่กๆ นะ..นายจะวิ่งไปไหนเนี่ย” ผมถามออกไปในขณะที่วิ่งอยู่
ซืด
ผู้ชายตัวสูงข้างๆชะโงกหน้ามาดูดน้ำกาแฟจากแก้วที่ผมถืออยู่ก่อนจะมองตาปริบๆ
“อร่อยดีนะ (. . b)”
หืมมมมม อะไรของเจ้านี่ =_=;;
“ย่าห์ ! ยัยป้าข้างหน้าอ่ะ แฮ่กๆ หยุดวิ่งเดี๋ยวนี้นะ !!”
เสียงโหวกเหวกของกลุ่มเด็กวัยรุ่นข้างหลังตะโกนมา ผมหันไปมองก็พบว่ายัยป้าที่พวกเด็กนั่นหมายถึงคือผมเอง ผมดูเหมือนป้าเหรอ เสียใจจจจ TTOTT
“หยะ..หยุดเดี๋ยวนี้นะ นาย แฮ่ก หยุดวิ่งก่อนเด้ เหนื่อยเว่ยยยยยยย” หลังจากผมแหกปากใส่คนด้านข้าง เด็กหนุ่มหน้าตามุ้งมิ้งก็หันมามองหน้าผมปริบๆก่อนจะยิ้มบางและเอ่ยประโยคที่ไม่คิดว่าควรจะได้ยินเวลานี้
“ไม่ค่อยออกกำลังกายสินะครับ (. . )”
ไอ้นี่มัน !!!!
ผ่านไปไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นก็รู้สึกได้ถึงแรงกระชากให้หยุดวิ่งจนหัวแทบจะคะมำไปกับพื้น เด็กหนุ่มคนนั้กวักมือเรียกแท็กซี่และก็ดันให้ผมเข้าไปข้างใน ไม่ใช่สิ มันเหมือนจับผมโยนเข้าไปมากกว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย !
“นายเป็นใคร แฮ่กๆ พาฉันวิ่งด้วยมาทำไม ฉันต้องไปทำงานนะ !” หลังจากรถเคลื่อนตัวผมก็เห็นพวกเด็กนักเรียนกลุ่มนั้นยืนกระฟัดกระเฟียดก่อนจะชี้นิ้วเข้ามาในรถ ส่วนไอ้คนด้านข้างก็นั่งนิ่งเฉยเหมือนแค่เพิ่งเดินขึ้นรถมา ไม่ได้วิ่งหนีกลุ่มเด็กนั่นมาอย่างนั้นแหละ
“( ‘ ‘) ก็..”
“ก็อะไรฮะ ! นี่มันจะ8โมงแล้วนะ ฉันต้องไปทำงานสายแน่ๆ ทำยังไงดี งื้ออ “
“(‘ ‘ ) ก็..ไม่ต้องไปสิ”
ห้ะ ไอ้เด็กตรงหน้านี่พูดว่าอะไรนะ
แบคฮยอนแทบจะเอาเท้าก่ายหน้าผาก แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าถ้าทำตรงนี้ คนที่เห็นเข้าคงจะคิดว่าจิตเขาไม่ปกติเป็นแน่
“เห้อ ช่างเถอะ นายชื่ออะไร”
“ผมเหรอ ( ‘ ‘ )๖ ปาร์ค. . ปาร์ค ชานยอลน่ะ”
“โอเค ปาร์ค ชานยอล ฉันแบคฮยอน นายกำลังวิ่งหนีกลุ่มเด็กพวกนั้นอยู่ แล้วนายมาพาฉันวิ่งไปแบบนี้ด้วยมันไม่ใช่นะ มันไม่ถูกต้องเลย แล้วนี่ยังจะทำฉันสายด้วย แล้วเมื่อกี้นายบอกแท็กซี่ว่าไงนะ ไปที่โรงเรียนของนายน่ะนะ แล้วฉันล่ะ ฉันต้องไปทำงานนะ นายพาฉันวิ่งเลยจากที่ทำงานมาแล้วด้วย แบบนี้จะทำยังไงฮ้า!!!!”
ผมแหกปากใส่คนข้างๆด้วยความโกรธก่อนจะพบว่าเขาแค่มองผมนิ่งๆ แต่ดวงตาเขาไม่ได้นิ่งตามหรอกนะ ผมเห็นว่ามันแอบขำอยู่อ่ะ ชัดเลย งื้ออออ
“งืม เข้าใจละ” ชานยอลล้วงหมากฝรั่งจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาแกะกระดาษห่ออกก่อนจะโยนเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อ..ไอ้นี่มันยังไงกัน ตอบมาแค่ งืม เข้าใจแล้วน่ะนะ ทำไมแบคฮยอนต้องมาเจอกับเด็กประหลาดแบบนี้ด้วย โอ้ย
“คุณลุงครับ ช่วยไปส่งที่บริษัทxxxหน่อยครับ” ชานยอลเอ่ยบอกคุณลุงคนขับแท็กซี่
หืม นั่นชื่อบริษัทที่ผมทำงานอยู่นี่
“ถึงแล้วครับ”
คุณลุงคนขับจอดรถริมฟุตบาธหน้าบริษัทพอดีเป๊ะ ผมรีบชิ่งก่อนดีกว่า ให้เด็กนี่จ่ายละกัน ผมไม่เกี่ยว ผมโดนลากมา นี่ผมไม่ได้งกนะ แต่ชานยอลลากผมให้ขึ้นมาเองต่างหาก ผมไม่เกี่ยววววว
“อ๊ะ”
ในขณะที่ผมกำลังจะลงจากรถก็มีมือหนึ่งมาดึงชายเสื้อผมไว้ แรงกระตุกเบาๆทำให้ผมหันหน้าไปมองในรถ ก่อนจะพบกับสายตาซื่อๆมุ้งมิ้งที่กำลังจ้องผมอยู่
“อ..อะไร”
“ให้”
ชานยอลล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบหมากฝรั่งขึ้นมาหนึ่งชิ้นก่อนจะส่งให้ผม
“ขอบใจ . . .”
ผมก้าวลงมาก่อนจะตรวจเช็คความเรียบร้อยของตัวเอง และยืนรอให้รถเคลื่อนตัวออกไปก่อนที่จะเดินเข้าไปในบริษัท แต่ผมว่ามันมีอะไรแปลกๆอยู่นะ ชานยอลรู้จักบริษัทที่ผมทำงานได้ยังไง แล้วที่สำคัญคือผมมายืนรอให้รถขับออกไปทำไมล่ะ แบคฮยอนอยากจะบ้าตายยยยยยย T O T
ความคิดเห็น