คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : B i b l i o m a n i a 。04
A dopo
“เร็วๆหน่อยซีคยองซู เราหิวจะแย่แล้ว”
เสียงบ่นกระปอดกระแปดของเพื่อนสนิทตัวเล็กพร้อมกับท่าทางหิวเสียเต็มประดาทำให้คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างคยองซูต้องตัดสินใจวางหนังสือเล่มโปรดลงเพื่อเจรจา
“ฉันยังอ่านไม่จบเลย ถ้าหิวมากแล้ว ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะแบคฮยอนอา”
“งื่อ ไม่เอา” แบคฮยอนส่ายหน้าพรืดพลางทรุดตัวลงนั่งฟุบกับโต๊ะโดยใช้คางยันกับพื้นโต๊ะเอาไว้ ไอ้ท่าทางหมดแรงนี่มันคืออะไรกัน แบคฮยอนทำตัวเหมือนเด็กหกขวบเวลาคุณแม่ไม่ซื้อขนมให้ แขนเล็กๆกางไปมาตีโต๊ะเบาๆ ส่วนใบหน้าก็ยังคงตั้งอยู่กับโต๊ะอย่างนั้น จริงๆเลยน้าแบคฮยอนเนี่ย
“โอเคๆ เห็นแก่แบคฮยอนนะ งั้น. .” แบคฮยอนรีบลุกพรวดเพื่อรอฟังคำตอบ
“ว่าไงๆ”
“งั้นเราขออ่านอีกตอนนึง”
“โห่ ก็ได้ๆ T – T”
โด คยองซูส่งยิ้มเผล่ไปให้คนที่กำลังนั่งรอเขาอย่างจริงจัง มันห้ามตัวเองไม่ให้อ่านไม่ได้นี่นา อีกอย่างหนึ่งแค่ตอนเดียวเขาอ่านจบเร็วอยู่แล้วน่า
วันนี้เป็นวันหยุดและแน่นอนว่าสถานที่ที่โดคยองซูจะนัดแบคฮยอนให้มาเจอกันก็คงไม่พ้นร้านหนังสือที่มีโต๊ะนั่งให้อ่านอยู่แล้วล่ะนะ
อ่านเพียงไม่กี่นาทีก็จบบท แบคฮยอนรีบลุกขึ้นร้องโอดครวญว่าเขานั่งจ้องนาฬิการอเข็มวินาทีกระดิกไปเรื่อยๆจนเกือบจะหมดความอดทนแล้วเชียว ก็เป็นซะอย่างนี้ล่ะ แบคฮยอนพูดมากและขี้บ่นเสมอแต่ก็ไม่เคยทิ้งเขาไปไหนเลย เขาถึงได้ถูกชะตากับแบคฮยอนไงล่ะ
“งั้นไปกินข้าวกันก่อนนะ ต้องร้านนี้ ถัดไปอีกสองซอย อร่อยมากๆเราเคยมากินกับแม่น่ะ”
“จริงเหรอ”
“อื้ม ใช่สิคยองซู เดี๋ยวจะแนะนำเมนูเด็ดๆของร้านให้เลยล่ะ รับรองว่าต้องติดใจ ฮ่ะๆ” แบคฮยอนคอนเฟิร์มด้วยการขยิบตา เรียกเสียงหัวเราะจากคนผิวขาวได้เป็นอย่างดี
แบคฮยอนเป็นคนน่ารัก เขาเป็นเพื่อนที่น่ารัก ดูเหมือนว่าน่าจะมีใครเข้ามาสานสัมพันธ์ด้วยเยอะ แต่เปล่าเลย แบคฮยอนยังโสดและดูท่าทีแล้วไม่คิดจะอยากมีความสัมพันธ์อะไรกับใครเขาซะด้วย
เขาแค่เดาๆดูจากท่าทางของแบคฮยอนน่ะนะ เพื่อนสนิทของเขาค่อนข้างจะน่ารักแต่สติไม่ค่อยเต็มเสียเท่าไร อ๋า เขาไม่ได้จะว่าแบคฮยอนนะ
เดินเพียงไม่นานนัก ร้านที่แบคฮยอนพามาก็ปรากฏตรงหน้า เป็นร้านที่ตกแต่งสไตล์สวยหรูเป็นเหมือนยุคสมัยโชซอน มันสวยมากๆจนคยองซูอดคิดไม่ได้ว่าเขาพลาดร้านแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน
แบคฮยอนโค้งตัวเล็กน้อยเพื่อสวัสดีพนักงานในร้านที่รอต้อนรับอยู่ก่อนจะเดินไปหาที่นั่งติดข้างหน้าต่างกระจกใส แถมยังสั่งเมนูอาหารให้เขาตามที่บอกไว้เป๊ะๆด้วย สงสัยจะอร่อยจนติดใจจริงๆ
“คยองซูยา เรามีอะไรจะบอกแหละ”
“หืม อะไรเหรอ”
“คืองี้ ร้านนี้น่ะของลูกพี่ลูกน้องเราเอง ฮ่าๆ” แบคฮยอนระเบิดหัวเราะเสียงดังหลังจากทำท่าทางกระซิบกระซาบบอกประโยคที่ทำให้เขาอยากจะขยี้ผมหน้าม้านั่นให้ยุ่งเหยิง
“หาเงินเข้าร้านลูกพี่ลูกน้องตัวเองรึไง”
“ฮ่าๆ ก็ประมาณนั้นแหละ แต่เรื่องอร่อยน่ะเรื่องจริง” แบคฮยอนแลบลิ้นใส่เขา มันดูน่ารักแต่เขาไม่มีจิตพิศวาสเพื่อนตัวเองหรอก รอเวลาเพียงไม่นานนักอาหารหน้าตาน่ารับประทานก็มาเสิร์ฟ และแน่นอนว่ารสชาติของมันก็ผันตรงกับหน้าตาไปด้วยจริงๆอย่างที่แบคฮยอนว่า มันอร่อยมากๆ
หลังจากรับประทานกันไปได้สักพักแบคฮยอนก็สั่งขนมหวานเพิ่ม เป็นพุดดิ้งราดด้วยซอสช็อกโกแลต ส่วนของเขาเป็นพุดดิ้งเหมือนกันแต่ราดด้วยซอสสตรอเบอร์รี่
“เอ๊ะ”
“หืม มีอะไรเหรอคยองซู”
“เปล่าหรอก เหมือนจะเห็นคนรู้จักน่ะ” เขาตอบส่งๆ
ในขณะที่เขานั่งรอขนมหวาน บรรยากาศนอกร้านที่มีผู้คนเดินกันไปทำให้เขาหันไปมอง แต่ไม่คิดว่าจะเจอแผ่นหลังที่คุ้นเคย ไม่สิ ไม่ใช่คุ้นเคยสักหน่อย เขาใช้คำผิดน่ะ แผ่นหลังที่เขารู้สึกคุ้นๆต่างหาก
คนๆนั้นใช่คิมจงอินหรือเปล่านะ หรือเขาอาจจะตาฝาด แต่ถ้าเป็นเรื่องจริง เขาเริ่มจะกลัวความบังเอิญนี่เข้าแล้วล่ะ
“แบคฮยอน เดี๋ยวเรามานะ” เขาพูดกับแบคฮยอนแต่สายตายังคงมองออกไปทางนอกร้าน ทางที่เขาคิดว่าคนๆนั้นกำลังเดินไป ก่อนที่สองขาเล็กจะเดินออกมาจากร้านอาหาร ผู้คนที่เดินสวนไปมาทำให้เขายิ่งมองหาคนๆหนึ่งลำบากมากขึ้น
เมื่อเห็นแผ่นหลังนั่นเขาก็รีบเร่งความเร็วกึ่งเดินกิ่งวิ่งเข้าไปหา
“จงอิน คิมจงอิน !” เสียงตะโกนรั้งให้สองขาหยุดชะงักเพื่อมองหาคนที่เรียกชื่อเขา เมื่อหันหลังกลับมาก็พบกับเด็กผู้ชายผิวขาวคนนั้น
“อ้าว นายนี่เอง ว่าไง”
“ตามมาทำไม”
“ห้ะ” ตาม ? เขาตามเหรอ เขาไม่ใช่สตอล์กเกอร์นะ ทำไมต้องไปตามใครเขาล่ะ
“เห็นอยู่ชัดๆว่าตาม มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอกนะที่เราจะเจอกันบ่อยขนาดนี้” คนตัวเล็กเริ่มขมวดคิ้วมุ่น จะมาสืบสวนเขาหรือยังไงกัน แล้วที่คิดว่าทำอยู่แบบนี้นี่น่ากลัวรึก็ไม่
“เฮ้ๆ ฟังก่อนนะ ฉันไม่ได้ตาม” จงอินพูดอย่างเหนื่อยหน่าย
“จะบอกว่ามันคือเรื่องบังเอิญอย่างนั้นเหรอ”
“ก็ใช่ไง”
“ตลกละ”
“ใช่ ตลกมากที่คิดว่าฉันเป็นสตอล์กเกอร์”
สายตาของเด็กคนนั้นยังคงมีความคลางแคลงใจและไม่เชื่อคำพูดของเขา ให้ตายเถอะ เขาต้องทำยังไงล่ะเนี่ย
“โอเค ถ้ายังไม่เชื่อนี่ใบมารับเจ้าตัวโตที่ร้านตรงหัวมุมถนน มันมาใช้บริการทำความสะอาดที่นั่น และฉันกำลังจะไปรับมัน เชื่อหรือยัง” เขาล้วงใบรับตัวสุนัขแล้วยื่นให้เด็กผิวขาวอ่าน
“ตัวโตอยู่ที่นั่นเหรอ”
“อาฮะ”
“อยากเล่นด้วยจัง” คยองซูเพียงแค่บ่นอุบกับตัวเอง แต่จงอินกลับอ่านปากของคยองซูออก
“ก็ไปรับมันกับฉันสิ”
“ได้เหรอ”
“ถ้าอยากเจอมันก็ตามมาละกัน” จงอินไหวไหล่พลางเดินนำหน้าไปเสียแล้ว ส่วนคนตัวเล็กกว่าเริ่มคิดหนัก การจะไปกับคนที่เขาไม่รู้จักมันก็น่ากลัวอยู่หรอก แต่ถ้าให้เจอกับเจ้าตัวโตแล้วล่ะก็.. เขายอม
ก็เจ้าไซบีเรียน ฮัสกี้ตัวนั้นมันน่ารักมากๆนี่นา
เสียงกระดิ่งร้านดังขึ้นเมื่อมีลูกค้าเปิดประตูเข้าไปใช้บริการ คยองซูมองไปรอบๆร้านค้าขนาดกลางที่ดูเหมือนจะมีบริการดูแลสุนัขให้ด้วยอย่างสนอกสนใจ
จงอินเดินไปยังเคาท์เตอร์แล้วยื่นใบที่เขาได้อ่านเมื่อสักครู่ให้พนักงานวัยกลางคน รออยู่สักพัก เจ้าตัวโตก็เดินมาหาเจ้านายของมัน . .
ไม่ใช่สิ เดินมาหาคนผิวขาวที่ยืนข้างๆเจ้านายมันต่างหาก
“อ๋า ตัวโตจ๋า” คยองซูนั่งยองแล้วเล่นกับมัน เมื่อเจ้าตัวโตดูจะชอบเพื่อนใหม่ของเจ้านายซะเหลือเกิน
“ขนนุ่มจังเลย แถมยังตัวหอมอีกด้วย ตัวโตน่ารักมากๆ” คยองซูโอบรอบคอมันไว้หลวมๆแล้วซุกใบหน้าลงไปเพื่อสัมผัสกับขนนุ่ม
เขาหรือเด็กนี่กันนะที่เป็นเจ้าของมัน จงอินรอให้คยองซูกอดกับมันจนพอใจแล้วก็กระตุกเชือกให้เจ้าตัวโตเดินตามเขาออกไป
แต่เขารู้สึกว่าถึงจะเดินมาได้สักพักแล้วก็ยังมีคนๆหนึ่งเดินตามเขามาด้วยน่ะซี
“ใครกันแน่ที่เป็นสตอล์กเกอร์” จงอินหยุดเดินและหันไปพูดกับเด็กผิวขาวที่ยังคงดินตามเขามาอยู่
“เปล่านะ”
“นอกจากจะชอบหนังสือแล้วยังชอบเจ้านี่ด้วยเหรอ”
“ทำไมชอบยุ่งเรื่องคนอื่นนัก” เมื่อเขาพูดจบเด็กคนนั้นก็ขมวดคิ้วแสดงความไม่พอใจและขึ้นเสียงกับเขา
เฮ้ เขาทำอะไรผิดน่ะ
“โอเค งั้นฉันไปล่ะ เลิกตามกันสักทีก่อนที่ฉันจะคิดว่านายเป็นสตอล์กเกอร์โคคยองซู”
“ย่าห์ คิมจงอิน !”
หืม เรียกเขาว่ายังไงนะ
เขาหยุดเดินและหันหลังกลับไปมองเด็กผิวขาวอีกครั้ง ดวงหน้าเล็กดูบูดเบี้ยวที่เขาไปยุ่งเรื่องส่วนตัวเข้า แต่มันก็อดไม่ได้ที่จะพูดไปแบบนั้นนี่นา
“รู้หรือเปล่าว่าฉันอายุมากกว่านาย”
“ . . . “
“ถ้าบังเอิญเจอกันอีกครั้งหน้า. .”
“ . . . “
“เรียกฉันว่าพี่ด้วยล่ะ”
“ทำไมฉันต้องทำอย่างนั้น” คยองซูเลิกคิ้วถาม
“แลกกับการเล่นกับเจ้านี่ไง”จงอินส่งยิ้มกว้างเพราะเขาพอใจที่รู้สึกเหมือนยืนอยู่บนขั้นบันไดที่เหนือกว่าเด็กคนนั้นมาเล็กน้อย
แต่รอยยิ้มกว้างนั่นสร้างความรำคาญใจให้คยองซูมากพอๆกับมีใครมาขัดเวลาเขาอ่านหนังสือนอกจากครอบครัวและแบคฮยอน
จงอินแค่รู้สึกว่าการได้แกล้งคยองซูชักจะสนุกขึ้นเรื่อยๆแล้วน่ะซี
#ฟิคติดหนังสือ
A dopo = แล้วพบกันใหม่
ความคิดเห็น