คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : แผนการของนาย??
หลายอาทิตย์ผ่านไปกับการเรียนชั้นปี6ในฮอกวอตส์ การเรียนเพื่อเตรียมตัวสอบส.พ.บ.ส. และวันนี้เป็นวันที่โชคร้ายของแฮร์รี่ที่ต้องมางานเลี้ยงของศาสตราจารย์ซลักฮอร์นอีกแล้วหลังจากที่เขาพยายามหนีมันสุดชีวิตตลอดช่วงที่ผ่านมา เขาเลือกที่จะพาลูน่ามาร่วมงานนี้ด้วยอย่างน้อยมันก็ไม่แย่เท่าไหร่
แฮร์รี่เงยหน้าขึ้นมาจากแก้วเหล้าน้ำผึ้ง เขาเห็นบางอย่างที่มีผลให้จิตใจกระชุ่มกระชวยขึ้นไปอีก นั่นคือ เดรโก มัลฟอยที่ถูกฟิลช์ดึงลากหูมาทางพวกเขา
“ศาสตราจารย์ซลักฮอร์น ผมเห็นเด็กคนนี้ลับๆล่อๆอยู่ตรงระเบียงข้างบนนี่ เขาอ้างว่าได้รับเชิญมางานเลี้ยง ศาสตราจารย์ส่งบัตรเชิญให้เขาหรือเปล่าครับ”ฟิชล์พูดพลางมองเดรโกอย่างกินเลือดกินเนื้อ
มัลฟอยสะบัดตัวหลุดจากการจับกุมของฟิลช์
“ก็ได้ ชั้นไม่ได้รับเชิญ พอใจรึยัง!!”เขาตะคอก
“เอาเถอะๆ ช่างมันมันเถอะ เดรโกเธออยู่ในงานเลี้ยงได้”ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นตัดบทก่อนที่ฟิลช์จะอ้าปากตะคอกใส่มัลฟอย
คุณชายสลิธีรินปรับสีหน้าเป็นยิ้มแย้มกล่าวขอบคุณพลางประจบประแจงศาสตราจารย์ซลักฮอร์น แฮร์รี่มองดูร่างบางไม่วางตา มัลฟอยเหมือนป่วยอยู่เล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นมัลฟอยใกล้ๆหลังจากผ่านมานาน เขาเห็นผิวของมัลฟอยเจือด้วยสีเทาอย่างชัดเจน จะว่าไปเขาไม่ค่อยเห็นมัลฟอยเลยตั้งแต่วันนั้น แม้ในบางครั้งคนตัวเล็กยังไม่ยอมไปกินข้าวที่ห้องโถงเลยซะด้วยซ้ำ เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกมองมัลฟอยหันมาสบตาเข้ากับร่างสูง รอยยิ้มที่ปั้นเพื่อประจบประแจงศาสตราจารย์ซลักฮอร์นหายไปทันที ร่างบางสะบัดหน้าเสมองไปทางอื่น แฮร์รี่ยิ้มนิดๆที่มุมปากกับท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ไม่สนใจเขาของมัลฟอย เขาเดินเข้าไปใกล้กับร่างเล็กที่กำลังจ้องมองแก้วเหล้าน้ำผึ้งในมืออย่างเอาเป็นเอาตายโดยไม่รู้ตัวเลยว่าภัยกำลังจะมา
ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดต้นคอทำให้เดรโกสะดุ้งเฮือก รีบหันกลับมามองอย่างรวดเร็ว ริมฝีปากของร่างบางชนกับริมฝีปากของร่างสูงพอดี เดรโกตาเหลือกถอยกรูดอย่างรวดเร็ว ปากสีซีดอ้าพะงาบๆเหมือนจะพูดอะไรซักอย่างแล้วก็เงียบไป แฮร์รี่ยิ้ม เขาขยับเข้าไปใกล้ร่างเล็กอีกครั้ง เดรโกถอยหนีแต่แฮร์รี่ไวกว่า เขาคว้าแขนของร่างปางดึงเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วกระซิบที่ข้างหู
“นายไม่สบายเหรอ เดรโก”
น้ำเสียงอ่อนโยนกับการเรียกชื่อทำให้เดรโก มัลฟอยนิ่งอึ้งเงยหน้าสบตากับร่างสูงที่ยิ้มให้อย่างอ่อนโยนสายตาที่ทอดมองนั้นแฝงไปด้วยความเป็นห่วง เดรโกมองภาพนั้นอย่างไม่เข้าใจ ‘ทำไม...อย่าทำเหมือนนายเป็นห่วงชั้นจริงๆจะได้มั้ยแฮร์รี่ อย่าทำให้ชั้นหวั่นไหว’สายตาแบบนั้น รอยยิ้มแบบนั้น ที่เขาเคยหวังว่าจะได้รับจากคนที่เขารักสุดหัวใจอย่างแฮร์รี่ พอตเตอร์ คนที่ไม่เคยสนใจเขาเลย ตอนนี้คนคนนั้นกำลังยิ้มให้เขา กำลังพูดกับเขา นี่เขาไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย แฮร์รี่...
“นายนี่ขี้แยชะมัด ร้องไห้ทำไมชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”ร่างสูงพูดพลางเอามือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าสวย
เดรโกเชิดหน้าขึ้น
“ใครร้องไห้กัน”
เขายิ้มอย่างเอ็นดูใบหน้ารั้นๆนั่น ขนาดนี้แล้วยังไม่ยอมรับอีก
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ เดรโก” เสนปที่จู่ๆก็โผล่มา มองแฮร์รี่ที่จับแขนเดรโกอยู่ด้วยสายตาราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ
“อะไรกันเซเวอร์รัส นี่วันคริสต์มาสนะจะเข้มงวดอะไรมากมายนัก” ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นกล่าว
“ผมเป็นอาจารย์ประจำบ้านของเขา และผมจะตัดสินเองว่าควรเข้มงวดหรือไม่” เสนปพูดพร้อมกับลากแขนมัลฟอยออกไป
“เดี๋ยวฉันมานะลูน่า ไปเข้าห้องน้ำน่ะ” แฮร์รี่รีบตามสองคนนั้นออกไปจากงาน เขาดึงผ้าคลุมล่องหนออกมาคลุมร่างไว้
แฮร์รี่วิ่งไปตามระเบียงทางเดินเพื่อตามหาเสนปและมัลฟอย เขาวิ่งมาจนสุดทาง จนถึงห้องสุดท้ายเขาเอาหูแนบไปกับประตู
“ฟังฉันนะ ฉันทำปฏิญาณไม่คืนคำกับแม่ของเธอเดรโก เพราะฉะนั้น เธอต้องให้ฉันช่วย”
“ผมไม่ต้องการความช่วยเหลือจากอาจารย์ แล้วผมก็มีแผนแล้วด้วย”
“แผน? แผนของเธอคืออะไรเดรโก บอกฉัน ฉันจะช่วย...”
“อาจารย์ไม่ต้องมายุ่ง!!” เดรโกตวาด แฮร์รี่ไม่เข้าใจสักนิด ทำไมมัลฟอยถึงได้พูดกับอาจารย์ที่เขาเคารพแบบนั้น บางทีอาจชอบมากเสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็ต้องหยุดความคิดไว้เพียงแค่นั้น เมื่อมัลฟอยกระชากประตูเปิด แฮร์รี่เบี่ยงตัวหลบในเสี้ยววินาที ก่อนที่มัลฟอยจะเดินออกมา ก้าวอาดๆไปตามระเบียงทางเดิน ตามาด้วยเสนปที่สีหน้าเย็นชาไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น
แฮร์รี่ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจถึงแม้ว่าสองคนนั้นจะจากไปแล้ว เขาได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้นภายในใจวิ่งวุ่น
ความคิดเห็น