คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : something in my heart
ร่างบอบบางผมสีทองยืนอยู่ตรงนั้น มุมหนึ่งที่อยู่ในเงามืด เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเดินจากไปแล้ว จึงค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากที่ซ่อน แผ่นหลังกว้างของคนตัวสูงผมสีดำยุ่งเหยิงนั่นกำลังห่างออกไปเรื่อยๆ เขากลับมายืนที่เดิม นัยน์ตาสีเทาปิดลงอย่างอ่อนแรง ‘นายอย่าทำให้ชั้นหวั่นไหวจะได้มั้ย อย่าทำให้ชั้นคิดว่านายก็รักชั้นเหมือนกัน’ ในวันแรกที่ได้เจอกันเขาตกหลุมรักนัยน์ตาสีมรกตนั้นอย่างจัง เรายืนข้างๆกันเพื่อวัดตัวตัดเสื้อ เขาพยายามชวนคนคนนั้นคุย เขาพูดเรื่องของเขาให้คนคนนั้นฟังอย่างภาคภูมิใจ เผื่อว่าคนคนนั้นจะประทับใจในตัวเขา หลังจากวันนั้นเขาก็เฝ้ารอวันที่จะได้พบกับคนคนนั้นอีกครั้ง แต่เมื่อวันนั้นมาถึงคนคนนั้นกลับปฏิเสธความเป็นเพื่อนของเขาไปอยู่กับเจ้าวีเซิลหัวแดงกับเด็กผู้หญิงเลือดโสมมนั่น ทั้งๆที่เจอเขาเป็นคนแรก ทั้งๆที่เป็นคนแรกที่เขายื่นมือให้ แต่ทำไม คนคนนั้นกลับปฏิเสธมันอย่างไม่ใยดี รอยยิ้มอ่อนโยนที่เขควรจะได้รับ อ้อมกอดที่ควรจะเป็นของเขา ทำไม...นายจะยิ้มแบบนั้นให้ชั้นบ้างไม่ได้เหรอ รอยยิ้มที่ไม่ใช่เยาะเย้ย คำพูดที่ไม่ใช่ถากถาง หยดน้ำใสๆหลั่งรินจากดวงตาคู่สวยที่ปิดสนิท มัลฟอยเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้มันไหลลงมา ไม่อยาก...อ่อนแออีกแล้ว
*****************************************
เช้าวันต่อมาหลังจากที่นักเรียนทุกคนทานอาหารเช้าเสร็จแล้วศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์เดินแจกตารางสอนให้กับนักเรียน
“พอตเตอร์ เธอไม่อยากเรียนวิชาปรุงยาในระดับ ส.พ.บ.ส. ต่อหรือ”ศาสตราจารย์มักกอนนากัลป์ถามเขา
“แต่ศาสตราจารย์บอกผมเองว่าต้องได้ ‘ดีเยี่ม’จาก ว.พ.ร.ส.”
“อ๋อใช่ เมื่อตอนที่ศาสตราจารย์เสนปยังอยู่ แต่ตอนนี้ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นมีความยินดีที่จะรับนักเรียนที่ได้ ‘เกินความคาดหมาย’จาก ว.พ.ร.ส. เธออยากจะเรียนอยู่ใช่มั้ย”
“อยากสิครับ”แฮรืรี่ตอบอย่างรวดเร็ว
ไม่นานหลังจากนั้นรอนก็ได้ลงวิชาต่างๆเหมือนกับแฮร์รี่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปเรียนวิชาอักษรรูนโบราณอย่างไม่รอใคร
“ว้าว ตอนนี้เราว่างนะ”รอนพูดอย่างร่าเริงกับแฮร์รี่ที่ตอนนี้ไม่ได้สนใจเพื่อนผมแดงของเขาสักเท่าไหร่ สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่คุณชายสลิธีรินร่างบางที่กำลังนั่งพูดด้วยท่าทางหยิ่งๆขนาบข้างด่วยแครบและกอยล์เช่นเดิม แฮร์รี่ไม่ได้สนใจรอนที่กำลังพูดพร่ำทำเพลงเลยแม้แต่น้อย เขาเดินตรงไปยังโต๊ะสลิธีริน
“มัลฟอย”นัยน์ตาสีเทาเงยขึ้นมาสบตาเขา
“นายลืมนี่” เขายื่นไม้กายสิทธิ์ที่เดรโกทำหล่นไว้เมื่อคืนให้ เดรโกมองมันอย่างตกใจเล็กน้อย มันไปอยู่ที่แฮร์รี่ได้อย่างไร เหมือนจะรู้ว่าร่างบางคิดอะไรอยู่แฮร์รี่รีบพูดทันที
“นายทำตกไว้...เมื่อคืน”เขาจงใจเน้นคำว่า ‘เมื่อคืน’
“นายอยู่กับพอตเตอร์หรอเดรโก”แพนซี่ พาร์กินสัน ถามเสียงแหลม
“เปล่า”เดรโก มัลฟอย ตะโกนตอบอย่างลืมตัว
“ชั้น...เปล่า”เขาเงียบไป แฮร์รี่ยิ้มนิดๆยื่นไม้กายสิทธิ์ไปตรงหน้าคนตัวเล็ก มัลฟอยมองมันอย่างชั่งใจก่อนกระชากออกมาจากมือของแฮร์รี่
“ไม่คิดจะสำนึกในบุญคุณซะหน่อยหรอ”แฮร์รี่ลากเสียงยาว
“คิดจะลำเลิกรึไง”มันฟอยค้อนขวับ
“แฮร์รี่ ขอบใจที่ทิ้งกันนะเพื่อน”รอนเดินหอบๆมาตบบ่าของแฮร์รี่
“อือ ไม่ต้องเกรงใจรอน”เขาตอบ
“นายมาทำไมตรงนี้ไปกันเถอะอีก15นาทีจะได้เวลาเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว”รอนมองไปทางมัลฟอยด้วยสายตาอาฆาต
“อือ”แฮร์รี่พยักหน้า
“ชั้นลำเลิกแน่ล่ะ”เขาก้มลงไปกระซิบข้างหูมัลฟอย ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดข้างหูทำให้ใบหน้าของคุณชายสลิธีรินซับสีเลือด แฮร์รี่อมยิ้มนิดๆกับภาพน่ารักๆนั่น เฮ้ยๆๆ นี่เขากำลังคิดว่าเดรโก มัลฟอย น่ารักหรอเนี่ย คนอย่างหมอนี่เนี่ยนะ เย็นชา ไร้หัวใจ เป็นที่สั่งสมความชั่วร้ายละมากกว่าโดยเฉพาะ เรื่องที่หมอนั่นคิดจะทำ แฮร์รี่ปล่อยความคิดไปเรื่อยๆจนลืมตัวว่ากำลังจ้องมองร่างบางอยู่ จนคนถูกจ้องลุกพรวดแล้วเดินจ้ำออกไปจากห้องโถงนั่นละเขาถึงรู้สึกตัว แครบกับกอยล์รวมทั้งแพนซี่ พาร์กินสัน วิ่งตามมัลฟอยออกไป ส่วนเขานะหรอก็โดนเพื่อนผมแดงลากออกมาด้วยความรวดเร็วนะสิ แปลกใจมั้ยปกติรอนไม่น่าจะสนใจเรียนขนาดนั้นโดยเฉพาะวิชาที่เสนปสอน แต่พอมาถึงหน้าห้องเรียนเขาก็เพิ่งเข้าใจ แม่สาวผมฟูกำลังยืนหอบหนังสือเล่มหนา3-4เล่ม
“โอ๊ย แล้วเธอจะรู้ว่ามันแย่แค่ไหน เรียงความยาว15นิ้ว แล้วชั้นก็ต้องอ่านเจ้าพวกนี้ให้จบวันพุธด้วย”เฮอร์ไมโอนี่บ่นทันทีที่เห็นพวกเขา
“แย่จังนะ”รอนพูดพลางอ้าปากหาว
“รอให้ถึงตาเธอเถอะยะ ชั้นมั่นใจว่าเสนปต้องให้การบ้านเราเป็นกอง”เฮอร์ไมโอนี่ค้อนขวับ
จริงอย่างที่เฮอร์ไมโอนี่พูดหลังจบวิชานั้นเสนปก็สั่งงานพวกเขาเป็นภูเขา
ความคิดเห็น