คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องมันเกิดในโรงนกฮูก
“ยินดีต้อนรับเปิดเทอม นักเรียนทุกคน” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน
“และเรามีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะต้อนรับศาสตราจารย์ซลักฮอร์นมารับตำแหน่งอาจารย์สอนวิชาปรุงยา”
“ปรุงยา!!!”ทุกคนในห้องโถงร้อง เฮอร์ไมโอนี่หันมามองหน้าแฮร์รี่
“แฮร์รี่ไหนเธอบอกว่า...”ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบดัมเบิลดอร์ก็กล่าวต่อ
“ระหว่างนี้ศาสตราจารย์เสนป จะมารับตำแหน่งอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด”
“ไม่เอา”แฮร์รี่ร้องจนสายตาหลายคู่หันมามอง
“เอาละ ฉันรู้ว่าพวกเธอต้องการพักผ่อนให้เต็มที่ดังนั้นตอนนี้ ขอให้พวกเราพูดราตรีสวัสดิ์กัน”ดัมเบิลดอร์กล่าวเพื่อให้นักเรียนทุกคนไปพักผ่อนยังหอนอนของตน รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไปไล่ต้อนพวกเด็กปี1
“เฮอร์ไมโอนี่”แฮร์รี่เรียก
“ทำไมหรอแฮร์รี่”
“เรื่องมัลฟอย...”
“ดูเธอจะเป็นห่วงเรื่องนี้มาก ยังไงเราก็ไม่มีทางรู้แฮร์รี่ถ้าเขาเป็น...”เฮอร์ไมโอนี่เม้มปากทำสีหน้าลำบากใจ
“เป็นอย่างงั้นจริงๆ”เธอพูดพร้อมกับถอนหายใจ
“ใช่ ถ้าเขาเป็นอย่างงั้นเธอรู้มั้ยเฮอร์ไมโอนี่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฮอกวอตส์อาจไม่ปลอดภัยถ้าเขายังอยู่ และคิดจะทำ...”
“แฮร์รี่เรายังมีดัมเบิลดอร์”
เขาพยักหน้าให้เฮอร์ไมโอนี่ ใช่พวกเขายังมีดัมเบิลดอร์ ตราบใดที่เขายังอยู่เรื่องร้ายๆจะต้องไม่เกิดขึ้นอย่างแน่นอน
“เฮ้ เฮอร์ไมโอนี่ช่วยชั้นด้วย”รอนแหกปากตะโกนเหยงๆท่ามกลางฝูงเด็กปี1
“ถ้ามีอะไรให้ช่วย...” “เฮอร์ไมโอนี่!!!”เธอหันไปมองรอนก่อนจะหันมาพูดกับเขา
“บอกเราได้เสมอเลย”เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปหารอน
แฮร์รี่ยืนอยู่พักหนึ่งได้ยินรอนแหกปากออกมาว่า “ไอ้เด็กพวกนี้ทำไมไม่ไปเกิดเป็นลิงซะเลยห๊ะ” ทำให้เขาขำพรืด ในขณะที่กำลังจะเดินตามคนอื่นๆไปพลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็น เดรโก มัลฟอย กำลังมุ่งหน้าไปทางอื่นที่ไม่ใช่หอสลิธีริน นั่นทำให้เขาแปลกใจมากจนต้องเดินตามเด็กหนุ่มไป และพบว่าสถานที่ที่มัลฟอยมาก็คือโรงนกฮูก เขาไม่เข้าใจทำไมมัลฟอยถึงคิดที่จะส่งจดหมายตอนนี้ แฮร์รี่แอบอยู่หลังกรงนกฮูกค่อยๆขยับเข้าไปใกล้เมื่อมัลฟอยผูกบางอย่างใส่ขานกฮูก เขาขยับเข้าไปเรื่อยๆจนกระทั่งมัลฟอยส่งนกฮูกออกไป และ โครม!!! แฮร์รี่ชนกรงนกฮูกว่างเปล่ากรงหนึ่ง
“นั่นใคร”มัลฟอยหมุนตัวกลับด้วยความรวดเร็วพร้อมกับชักไม้กายสิทธิ์ออกมา
เขาเดินตรงมาช้าๆ ตรงที่แฮร์รี่ยืนอยู่ แฮร์รี่กลั้นหายใจ ในเสี้ยววินาทีนั้นที่มัลฟอยชี้ปลายไม้กายสิทธิ์มาที่เขา แฮร์รี่พุ่งตัวออกไปทำให้ทั้งเขาและมัลฟอยล้ม ลงบนพื้น มัลฟอยดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของแฮร์รี่ ไม้กายสิทธิ์กระเด็นหลุดจากมือ เขากำลังเงื้อหมัดจะต่อยแต่แฮร์รี่คว้าแขนเขาไว้ได้และกดลงกับพื้น แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาทำให้เขาเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน
“พอตเตอร์”มัลฟอยเบิกตากว้าง
“ทำอะไรของแกห๊ะ ไอ้บ้า ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยย”มัลฟอยแหกปากโวยวายดิ้นพราดๆอยู่บนพื้นโดยมีแฮร์รี่คร่อมอยู่
“หุบปากได้มั้ยมัลฟอย”แฮร์รี่พยายามบอกให้มัลฟอยเงีบย
“ว้ากกกกก!!!”แต่ดูเหมือนคนร่างบางจะไม่ได้ฟัง ยังคงยืนยันที่จะแหกปากโวยวายต่อไป
แฮร์รี่ไม่รู้จะทำยังไงขืนปล่อยให้มัลฟอยวีนต่อไปอย่างนี้ฟิลช์คงต้องมาเจอพวกเขาแน่ เขาอยากจะอุดปากมัลฟอยแต่มือทั้งสองข้างจับแขนคนตัวเล็กไว้ไม่ให้ต่อยเขา ดังนั้นแฮร์รี่จึงทำในสิ่งที่ไม่คาดคิดลงไป เสียงโวยวายของมัลฟอยเงียบไปแล้วเพราะถูกปิดปากเล็กๆนั่นด้วยปากของเขา มัลฟอยตาเหลือกส่งเสียงครางประท้วงในลำคอพร้อมกับดิ้นให้หลุดจากพันธนาการของเขา แฮร์รี่ไม่ปล่อยเขากดตัวลงแนบชิดกับมัลฟอยมากยิ่งขึ้นพร้อมกับบดเบียดริมฝีปากลงไป มนทั้งนิ่ม ทั้งหอมหวานจนเขาอดไม่ได้ที่จะแทรกลิ้นเข้าไปในโพรงปากของมัลฟอยหยอกล้อกับลิ้นเล็กๆ
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่พวกเขาจูบกัน จนกระทั่งมัลฟอยเริ่มหายใจไม่ออกแฮร์รี่จึงถอนจูบออกมา นัยน์ตาสีเทามองเขาอย่างตกตะลึงและไม่เข้าใจ แฮร์รี่ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องจูบมัลฟอยด้วย มัลฟอยสะบัดตัวเองออกจากพันธนาการของแฮร์รี่ได้สำเร็จ เขารีบวิ่งออกจากโรงนกฮูก แฮร์รี่จึงวิ่งตามออกมา แต่มัลฟอยหายไปเสียแล้ว
“เร็วจริงนะ”แฮร์รี่บ่นพึมพำแล้วเดินกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์
ความคิดเห็น