คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : รถไฟ
\"แฮร์รี่ เสร็จรึยังนะ\"
เสียงใสๆของเฮอร์ไมโอนี่เรียกเขาพลางเคาะประตู
\"อืม เสร็จแล้ว\"
แฮร์รี่อยู่ที่บ้านโพรงกระต่ายกับรอนและเฮอร์ไมโอนี่มาตั้งแต่สัปดาห์แรกของการปิดเทอม
\"เร็วเข้าเด็กๆ\"
นางวีสลีย์ตะโกนเร่งพวกเขาจากชั้นล่าง เฮอร์ไมโอนี่รีบกระโจนลงบันไดไปก่อน
\"น่าตื่นเต้นนะว่ามั้ย ฉันเป็นพรีเฟ็คนายเป็นกัปตันทีมควิชดิต\"
รอนพูดอย่างร่าเริง
\"ช่าย\"
เขาตอบเนือยๆ แทบไม่ได้ฟังที่รอนพูดเลย เพราะตอนนี้สิ่งที่รบกวนจิตใจเขามีเพียงเรื่องเดียวคือมัลฟอยคิดจะทำอะไร
\"โชคดีเด็กๆ โชคดีแฮร์รี่ ดูแลตัวเองด้วย\"
นางวีสลีย์กล่าวพลางดึงแฮร์รี่เข้าไปกอด
\"เอาละๆรีบไปๆ เร็วเข้า\"
เธอดันหลังพวกเขาให้ขึ้นรถไฟ
\"เธอไปหาที่นั่งก่อนนะแฮร์รี่ ชั้นกับรอนต้องไปตรวจตู้รถไฟนะ\"
เฮอร์ไมโอนี่บอกเขา
\"แล้วเราจะรีบกลับมา\"
รอนเสริมก่อนจะเดินจากไป
แฮร์รี่เดินอย่างใจลอยมาเรื่อยๆ รู้สึกตัวอีกทีเขาก็มายืนอยู่หน้าตู้สุดท้ายของขบวนรถไฟ เขาจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปและพบว่ามีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว คนๆนั้นกำลังหลับผ้าคลุมตัวเขาอยู่ แฮร์รี่จึงไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใคร ราวกับรู้ว่ามีคนเข้ามาคนนั้นเริ่มขยับตัว แฮร์รี่เริ่มหวั่นใจว่า ถ้าคนๆนั้นตื่นมาพบว่าตนไม่ได้อยู่ที่นี่คนเดียวเขาจะว่าอะไรแฮร์รี่มั้ยที่ไม่ยอมขออนุญาตก่อน แต่แล้วเขาก็ต้องอึ้งเพราะคนที่เพิ่งตื่นลืมตาขึ้นมาด้วยความงัวเงีย ผ้าคลุมเลื่อนหลุดจากตัว ผมสีบลอนด์ที่เนี้ยบอยู่ตลอดเวลาของเขาตอนนี้ยุ่งเหยิง แต่กลับทำให้ใบหน้านั้นน่ารักราวกับเด็กเล็กๆที่เพิ่งตื่นนอน แฮร์รี่หลุดชื่อนั้นออกมาปแผ่วเบา
\"มัลฟอย\"
ดวงตาสีเทาที่เพิ่งปรับโฟกัสได้เบิกกว้าง และ...
\"พอตเตอร์!!!!\" แหกปากดังลั่น
แฮร์รี่รีบเอามืออุดปากมัลฟอยไว้ก่อนที่คนทั้งขบวนจะนึกว่าเกิดการฆาตกรรมขึ้นบนรถไฟ
\"แหกปากทำบ้าอะไรมัลฟอย\"
แฮร์รี่แหว แต่เขาดันลืมไปว่าเอามืออุดปากมัลฟอยอยู่เจ้าตัวจึงไม่สามารถตอบได้ เขาจึงปล่อยมือออก
\"มาทำอะไรของนายพอตเตอร์\"
\"อ้าว ก็มาขึ้นรถไฟไปฮอกวอตส์นะสิ\" เขาตอบ เฮ้ยนี่ไม่ได้ตั้งใจจะกวน...นะก็จะไปฮอกวอตส์จริงๆนี่นา
\"เฮอะ พอตเตอร์ผู้สูงส่งใช้ตาหน่อยไม่เป็นรึไง ว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ก่อนแล้วนะ\"
\"นี่นายจะงกอะไรนักหนาก็ตู้มันเต็มนี่\"
\"แล้วทำไมไม่ไปนั่งกับเจ้าเพื่อนวีเซิล ยายเลือดสีโคลนละ\" มัลฟอยสะบัดหน้า น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูหมิ่นอย่างเห็นได้ชัด
\"แล้วเพื่อนๆนายละหายไปไหนหมด พอลูเซียสถูกโยนเข้าอัซคาบันหน่อย ส่งผลถึงลูกชายให้หมดอำนาจไปด้วยเลยเรอะ\"
เขาถากถางกลับ
"อย่าคิดว่าเป็น'คนที่ถูกเลือก'แล้วจะมาดูถูกฉันได้ง่ายๆนะพอตเตอร์" มัลฟอยกล่าวเสียงเย็น
"แล้วที่นายดูถูกคนอื่นละ มัลฟอย" แฮร์รี่สวนกลับใส่ความเกลียดชังไว้ในน้ำเสียงนั้น
นัยตาสีซีดจางปะทะกับนัยตาสีเขียวมรกตอย่าที่ไม่มีใครยอมลดละให้ใคร วูบหนึ่งที่แฮร์รี่เห็นนัยตาสีซีดของมัลฟอยมีบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก แต่ก็แค่วูบเดียวเท่านั้น แล้วมันก็กลับมาเย็นชาดังเดิม และแล้วก่อนที่จะเกิดฆาตกรรมบนรถไฟขึ้นจริงๆประตูห้องก็เปิดออก
"แฮร์รี่ พะ-พอตเตอร์"
เด็กผู้หญิงปี3คนหนึ่งยืนหอบแฮกๆอยู่หน้าประตู เธอกล่าวอย่างยากลำบากพลางกุมสีข้างไว้
"ฉันต้องเอานี่มาให้คุณ"
เธอยื่นม้วนกระดาษแข็งผูกด้วยริบบิ้นสีม่วงออกมาให้แฮร์รี่ เมื่อเธอเดินสะดุดออกไปจากห้องแฮร์รี่ก็ไม่รอช้าที่จะเปิดดู และพบว่ามันเป็นบัตรเชิญงานเลี้ยงจากศาสตราจารย์ซลักฮอร์น แฮร์รี่ตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งว่าจะไปดีหรือไม่แต่เมื่อประมวลความคิดออกมาแล้วเขาคิดว่าเขาควรจะไปดีกว่าที่จะต้องมาติดแหง็กอยู่กับมัลฟอย แฮร์รี่จึงตรงไปยังห้องซี.ตามที่ในบัตรเชิญบอกไว้
"แฮร์รี่ นึกแล้วว่าเธอต้องมา มาเลยๆพ่อหนุ่มที่รัก" ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นถลาเข้ามาหาแฮร์รี่
เป็นอย่างที่คิดไว้ผู้คนที่ถูกเชิญมางานเลี้ยงต่างมีส่วนเกี่ยวข้องกับคนที่มีชื่อเสียง หลังจากนั้นไม่นานแฮร์รี่เริ่มรู้สึกแล้วว่าเขาคิดผิดถนัด อันที่จริงการอยู่กับมัลฟอยน่าจะวิเศษกว่างานเลี้ยงนี่ซะด้วยซ้ำ ดังนั้นแฮร์รี่จึงคิดหาทางหนี แต่อนิจจาไม่มีทางเป็นไปได้เลยเขาจึงติดอยู่ที่นี่จนค่ำ
"ตายจริง ค่ำแล้วหรือนี่ พวกเธอควรรีบไปเปลี่ยนชุดได้แล้ว ไปซิ"
ศาสตราจารย์ซลักฮอร์นไล่พวกเขาให้กลับไป แฮร์รี่รู้สึกอยากขอบคุณสวรรค์ เขารีบผ่าฝูงชนที่เบียดเสียดกันออกไปยังตู้รถไฟ เมื่อเปิดออกเขาพบเพียงความว่างเปล่า มัลฟอยหายไปไหน?? แต่แฮร์รี่ไม่คิดที่จะสนใจ เขารีบเปลี่ยนชุดคลุมทันที
เมื่อรถไฟจอดสนิทแฮร์รี่ก็กระโจนออกจากฝูงชนที่แน่นขนัดได้สำเร็จ เพื่อไปหารอนและเฮอร์ไมโอนี่
ความคิดเห็น