คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : SF KIHAE = SAD VIOLIN เพลงนี้เพื่อเธอ > ตอนจบ
ยอุนพยัหน้าน้อยๆ อบรับวาม้อารอทเฮ ยอุนไม่ไ้เอ่ยถามอะไรทเฮอี เพราะรู้ีว่าเ็ทั้สอนนี้รัันมาั้แ่เ็ ยอุนึปล่อยให้ทเฮเป็นนัารเี่ยวับเรื่ออิบอม้วยนเอ
วัน่อมา
“ นี่มีใรเห็นทเฮบ้าหรือเปล่า ” ิบอมเอ่ยถามนรับใ้ภายในบ้าน และำอบที่ไ้รับ็มีเพียแ่อาารส่ายหน้าไปมาอทุนเท่านั้น
“ ทเฮหายไปไหนอเานะ ” ิบอมออหลวมๆ เอ่ยับัวเออย่านึเป็นห่ว เพราะทเฮถูเลี้ยมาอย่าุายมาแ่เ็ ไม่เยออไปไหนมาไหนนเียว แ่นี้ลับหายไปโยที่นในฤหาสน์ไม่มีใรรู้สัน
บรื้นนนนนนน เอี๊ย
เสียอรถ้านหน้าอฤหาสน์เรียวามสนใอิบอมให้หันไปมอทันที วามเบิว้าอยาไม่เื่อสายานเอเมื่อเห็นทเฮว้าลมาารถพร้อม้วยายรูปร่าสูส่า ิบอมยืนำมือแน่นเมื่อเห็นทเฮยื่นใบหน้าหวานึ้นไปูบที่ปลายาแร่นั้นเบาๆ
ิบอมยืนแอบมออยู่สัรู่นระทั่ายร่าสูนั้นับรถห่าออไปาัวฤหาสน์ ทเฮยืนโบมือส่นรถไปไลลับาึไ้หันหลัเินลับเ้าบ้าน
“ ใรนะ นๆ นั้นเป็นใรเหรอ ” แม้ว่าในใะร้อนลุ่ม แ่ิบอม็ยัยืนถามทเฮอย่าใเย็น
ทเฮปรายหาามามอิบอมั่วรู่ ่อนที่ะหันลับไปมอ้านหน้าเหมือนเิม ท่าทีหมาเมินอทเฮทำให้ิบอมเริ่มใเสีย
“ ุฮันยอนะ ลูรึ่ีน เาเป็นลูายเพียนเียวอเ้าสั่วฮันเลยนะ เานะรวยมาๆ เลย เห็นว่าพรุ่นี้ะพาันไปเที่ยวที่ฤหาสน์อเา้วยหละ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ อา ิๆ แล้ว็น่าื่นเ้นัเลย ”
ิบอมยืนมอทเฮที่มีท่าทาีอีใอย่าไม่อยาะเื่อ
“ ทะ ทำไมมันถึเร็วอย่านี้ ”
ทเฮที่ำลัหัวเราะอยู่หยุหัวเราะลทันใ วาสวยหันมอิบอม้วยแววาสมเพ รอยยิ้มบาที่เยอ่อนโยนลับลายเป็นรอยยิ้มเยาะอย่าเห็นไ้ั
“ เร็วอะไรัน เาเป็นู่หมั่นันมาั้แ่เ็แล้ว แล้ว็เป็นนที่ันิะแ่าน้วย ”
“ แล้วทำไมันถึไม่รู้เรื่อ ” ิบอมะโนลั่น่อนที่ทเฮะทันพูบประโย้วย้ำ
ทเฮหันมอิบอม วาสวยหรี่ลมอิบอมั้แ่หัวรเท้า
“ แล้วทำไมัน้อบอนาย้วยหละ นายเป็นใรัน็แ่เ็ำพร้าที่พ่อันเ็บมาเลี้ย นายับันมันนละั้ยเพราะั้นอย่าใฝ่สูีว่าน่า หึ หึ หึ อ๊ะ ”
ทเฮที่ำลัะ้าวเิน อยู่ๆ วา็มืลไปอี ทำให้เท้าบาที่ำลั้าวสะุเ้าับาอโฟา ร่าบาเถลานเือบล้มีที่ไ้ิบอมเ้าว้าไว้ไ้ทัน แ่.......
เพี๊ยะ ทเฮปัมืออิบอมออโยแร แล้วหันไปวาิบอมอย่าหัวเสีย
“ วุ่นวาย เพราะนายเ้ามาวุ่นวายับันนี่แหละันถึไ้เือบสะุล้ม ไปเลยนะ ไปให้พ้นๆ หน้าเลย นานะอย่านายอย่าไ้มาวุ่ยวายแะ้อัวอันอี ”
“ หึ ” ทเฮหัวเราะเบาๆ ในลำอ วาสวยมอไล่ไปามัวอิบอมอย่าเหยียหยาม
“ นอย่านายะให้อะไรเาไ้ เินเหรอ านะเหรอ ุฮันบอว่าะพาันไปล่อเรือเที่ยว ะพาันไปินอาหารอร่อยๆ แล้ว็มีราาแพๆ ที่หายา แล้วอย่านายหละ หึ แม้แุ่ที่นายใส่อยู่ยัไ้มาาเินอบ้านันเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า ำเอาไว้หละว่านอย่านายับันมันนละั้นัน ” ทเฮว่าทิ้ท้ายไว้่อนที่ะเินึ้นไปยัห้อพัอน
ิบอมไ้แ่ยืนนิ่ับำพูอทเฮ และหลัานั้นอีหลายวัน ทเฮ็พาฮันยอเ้ามาพลอรัันภายในฤหาสน์ระูลลี ทเฮเพียแนะนำิบอมว่าเป็นนในบ้านไม่่าานรับใ้นในระูลสูอย่าฮันยออย่าไ้ไปสนใมานั ำพูเหยียหยาม และภาพบาาที่เห็นอยู่ทุวันทำให้ิบอมทนไม่ไหว
“ อึ ” ทเฮ่อยๆ ทรุลับพื้นห้อ มือบาปล่อยหมายที่ิบอมเียนทิ้เอาไว้ให้หลุลอยออามือ
“ ไปแล้ว ิบอมไปแล้ว ”
ลียอุนเินเ้าไปบีบที่ไหล่บาอทเฮเบาๆ เพื่อปลอบโยน
“ พ่ออโทษนะทเฮ ที่ทำให้ลู้อทำแบบนี้ับิบอม ”
ทเฮส่ายหน้าไปมา ใบหน้าหวานที่นอไป้วยน้ำาเยึ้นสบาับบิา
“ ไม่เลยรับุพ่อ เพราะผมรู้ว่า่อแ่นี้ิบอมะมีีวิที่ีึ้น เาะไ้ไปามทาที่ฝันโยที่ไม่มีผมเป็นัวถ่วเาเอาไว้อี ” ทเฮ้มหน้าลปล่อยให้น้ำานเอไหลอาบแ้มและหยลสู่พื้นที่ละหย ที่ละหย
อเมริา บ้านพัอนันรีื่อัาวเาหลี ิมยออุน
“ อ้าวิบอม เ้ามา เ้ามา ยินีริที่เธอยอมมาร่วมานับัน มาสิเี๋ยวันะ่วยัเลาฝีมือเธอให้ ”
ผ่านไปหลายปีที่ิบอมั้หน้าั้าฝึฝนฝีมือารเล่นไวโอลินับัอิน นิบอมมีฝีมือพันาึ้นมา สร้าื่อเสียให้ับนเอนรู้ัันไปทั่ว เพราะเสียไวโอลินที่ไพเราะราวเสียสวรร์ทำให้ทัวร์ารแสไวโอลินอิบอมมีนับอแน่นนัไปทุๆ รอบ
วันเวลาผ่านไปหลาย่อหลายปีนระทั่ านแสนรีรั้ยิ่ให่อิบอมที่ถูัึ้นอย่าเป็นทาารที่เาหลี นานหลายปีแล้วั้แ่ที่ิบอมาฤหาสน์ระูลลีมา ั้แ่วันนั้นิบอม็ไม่เย้าวเ้ามาที่เาหลีอีเลย านแสในรั้นี้สร้าวามื่นเ้นให้ับิบอมไม่น้อย
านวันแส ิบอมยืนนิ่อยู่ที่ระเบียว้า แม้ะห่าาเาหลีไปนานแ่พอไ้ลับมาอีรั้ภาพอใรบานลับยัอยามิาไม่าหาย
ทเฮอนนี้เป็นยัไบ้านะ นายแ่านมีวามสุไปแล้ว ส่วนัน ส่วนันที่ยััใานายไม่ไ้ .....
“ เป็นอะไรไป ำลัิถึทเฮอยู่รึ ” เสียเอ่ยถามทำให้ิบอมหันลับไปมอ
เมื่อเห็นว่าเป็นัอิน ิบอม็หันลับไปเหม่อมอเบื้อหน้าามเิม
“ ิถึแล้วะมีประโยน์อะไรหละรับ อนนี้เาลายเป็นภรรยาเ้าสัวฮันเศรษีพันล้านไปแล้ว ” ิบอมเอ่ยออมาร้อเสียหัวเราะเบาๆ ล้ายำลันึสมเพนเออยู่
ัอินถอนหายใออมา ่อนที่ะหันไปพูับิบอม
“ ทเฮไม่ไ้แ่านับุฮันยอหรอนะ เธอแ่านไปับนอื่น ไม่ใ่นร่ำรวยอะไร แ่เานนั้นรัทเฮมา เารัห่วใยและูแลทเฮเป็นอย่าี วันนี้ันเิทเฮับนรัมา้วย ”
ัอินล้วมือเ้าไปในระเป๋าเสื้ออนเอ แล้วยื่นหมายบับหนึ่ให้ับิบอม
“ รับไปสิ นี่ือหมายที่ทเฮเียนมาหาัน่อนที่เธอะมา ันอโทษนะที่ไม่ไ้บอเธอแ่แร เมื่อหลายปี่อนบ้านอทเฮล้มละลาย พวเา้อย้ายบ้าน้อายทรัพย์สินทั้หมที่มีเพื่อใ้หนี้ เรื่อราวทั้หมเธอะเ้าในไ้ีถ้าอ่านหมายที่ทเฮเียนถึันบับนี้ ” เมื่อพูบัอิน็บบ่าอิบอมเบาๆ ่อนที่ะเินาไป
ิบอม่อยๆ ลี่หมายในมืออออ่าน ม่านน้ำามามายไหลมารวมันนแทบะบบััวหนัสือทั้หมที่มี ิบอมอ่าน้อวามเิม้ำๆ ันไปมา ำพูอทเฮลอยวนไปมาภายในหัวอน
ถึอาารย์ัอิน
อนนี้ผมไม่มีบ้านให้อยู่อีแล้ว ลำพัพวผมๆ ไม่ห่วเลย ะห่ว็แ่ิบอม ผมไม่อยาให้เาเอาวามสามารถทั้หมมามอยู่ับผมที่ไม่มีอนาให้เาอีแล้ว เพราะั้นผมฝาิบอมไว้ับอาารย์นะรับ ผมรู้ีว่าิบอมนึเสียายำวนออาารย์มาโยลอ แ่เพราะมีผมอยู่ทำให้ิบอมไม่ยอมเอ่ยวาม้อารที่แท้ริออมา แ่อนนี้ทุอย่าเปลี่ยนไปแล้ว ผมำลัะส่ิบอมไปหาอาารย์ ผมอยาให้อาารย์รัและเอ็นูเาเหมือนับที่อาารย์รัและเอ็นูผม สอนให้เาเป็นนันรีที่โ่ั ามที่เาใฝ่ฝัน นี่เป็นำอร้อสุท้ายอผมเ่นัน
รั ทเฮ
ิบอมปล่อยหมายในมือให้ล่วลพื้นอย่านหมแร ิบอม่อยๆ ทรุลนั่พร้อมับยมือแร่ึ้นมาปิหน้าอนเอไว้
“ ทำไมทเฮ ทำไมถึไม่ยอมบออะไรันเลย ทำไม ทำไม ”
อให้ทุท่านทราบ อีไม่สามสิบนาทีารแสไวโอลินอศิลปินื่อั ิมิบอม ็ะเริ่มึ้น อให้ทุท่านเินทาไปยัที่นั่ที่ไ้อเอาไว้อย่าเป็นระเบียบ้วยรับ
เสียประาศที่ัสะท้อนทำให้ิบอม่อยๆ เยหน้าึ้นมา เสีย๊อแ๊อแทำให้ิบอมรีบถลาไปยัระเบียว้า วามวามอไปทั่วบริเวเพื่อมอหาใรบาน และไม่นานนัิบอม็ไ้เอับนที่เาเฝ้ามอหา ร่าบาระหที่เาำไ้ไม่มีวันลืมเินู่เ้ามาับใรอีน
ิบอมยิ้มออมาอย่ายินี เท้าแร่รีบ้าวลไปามบันไแล้ววิ่รไปยัร่าระหอันเป็นวใอน หาแ่ว่าทันทีที่ิบอมวิ่มาถึ แม้แ่หาาอทเฮยัไม่เหลือบแลมามอิบอมแม้แ่น้อย ้ำยัเินผ่านิบอมไปราวับิบอมไร้ัวน็ไม่ปาน
ทำไมันทเฮ ทำไมนายถึไม่ทััน ทำไมนายถึไม่มอมาทาัน ทำไม ทำไม
ิบอมไ้แ่ยืนอึ้พร้อมับำถามมามายภายในิใ แ่ไม่นานนัิบอม็ไ้ำอบทั้หม
“ อ๊ะ ทเฮเินระวัหน่อย ้าหน้ามีนอื่นอยู่นะ ” เสียทุ้มที่ไ้ยินทำให้ิบอมหันลับไปมอ ายร่าสูำลัประอทเฮให้เินหลบนไปมา
“ อโทษนะรับ อโทษรับ อทาหน่อยภรรยาผมวาเธอมอไม่เห็น ”
วามริที่ไ้ยินยิ่ทำให้ิบอมนิ่อึ้ไปอี ภาพอทเฮในอีผ่านเ้ามาในวามทรำ ภาพอทเฮอนเล่นเปียโนแล้วหยุไปะทันหัน ภาพอนที่ทเฮำลัะเินน้าวอนเือบล้มไปหลาย่อหลายรั้ มือแร่อิบอมำหมายอทเฮเอาไว้แน่น ใบหน้ามเยึ้นมอเพานสูอห้อโถว้า วามหลับลอย่า้าๆ ปล่อยน้ำาให้ไหลรินลมา
เพราะอย่านี้สินะทเฮ เพราะอย่านี้เธอถึไ้ผลัไสันให้ห่าออมา เพราะเธอรู้ัวว่าสัว่าอาาบอ อามอไม่เห็น
ิบอม่อยๆ ลืมามอาไปยัร่าอายร่าสูที่อยพยุทเฮอยู่อย่าห่วใย ภาพอนสอนที่หัวเราะ้วยันอย่ามีวามสุทำให้ิบอม่อยๆ ยิ้มออมา
“ โีนะทเฮ ันีใที่เารัเธอมา ันยินี้วยที่เธอไ้เอนีๆ ”
เวลาแส นนับหมื่นนับพันนั่ันแน่นนันเ็มทุที่นั่ ิบอมยืนนิ่อยู่ลาเวทีพร้อมไวโอลินู่ใ วามมอ้อรไปยัุๆ เียว มือแร่่อยๆ ยไวโอลินึ้นแนบที่ลำอ ่อนที่ะ่อยๆ ลสาย เสียนรีที่หวานแว่วรึทุนให้อยู่ในภวั์ ห้อทั้ห้อเียบริบราวไร้ผู้น
ทเฮไ้ยินหรือเปล่า เพลนี้ันั้ใแ่เพื่อนาย นายนเียวเท่านั้น.... วันนี้ะเป็นวันเียวและวันสุท้ายที่ันะเล่นเพลนี้ ันะใ้วามสามารถทั้หมส่มันให้ับนาย เพลนี้เพื่อนายนะทเฮ.....
ทเฮนั่ประสานมือไว้ที่หน้าอ วาสวยหลับนิ่ไม่ไ้ับ้อไปยั้านหน้าเ่นนอื่นๆ หาแ่ภาพอิบอมอนสีไวโอลินลับแ่มัมาว่าใรๆ
ิบอมันมอเห็นนายนะ ันมอเห็นนาย ในวามทรำอัน ภาพนายที่สีไวโอลินอยู่ในวามทรำอันเสมอไม่มีวันลืม ันมอเห็นนายนะ .....
หลับารแสื่อเสียอิบอมยิ่ัเลื่อลือไปไล ้วยบทเพลที่หวานไพเราะราวเสียสวรร์ แ่ลับเรียน้ำาาทุนไ้โยไม่ทราบสาเหุ แ่หลัาวันนั้นไม่ว่าะถูอร้ออีเท่าไริบอมลับไม่เยเล่นเพลๆ นั้นอีเลย
เสียเล่าานถึบทเพลนั้นยัมีให้ไ้ยินเสมอ เล่าลือันว่ามันเป็นเพลที่ิบอมั้ใมอบมันให้ับใรบานในที่นั้น นๆ นั่นเพียนเียว ราวับเป็นบทเพลแห่ารอบุ ราวับเป็นบทเพลแห่ารบอรั และราวับเป็นบทเพลแห่าราลาั่วนิรันร์ .......
ทเฮอบในะ สำหรับอนาอันในวันนี้ อนาที่นายมอบให้
อบุมา ... ทเฮ ...
... ันรันาย ....
******************************** บอรับ ^____________^ ********************************
ความคิดเห็น