[SF*ARASHI] TRICK or TREAT - JunxSho

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Monster By Arashi

เนื้อเรื่อง

วันที่ 31 ตุลาคม 2011 // ณ หน้าบริษัทโอเระทาชิ

"ถึงที่ทำงานแล้วโช... โช!"


ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งเอ่ยประโยคเมื่อครู่พร้อมกับสะกิตคนๆหนึ่งที่นั่งทางเบาะขวา
จนทำให้ผู้ถูกสะกิตปรือตาขึ้นมาจากการหลับไหล


"ฮือ! มีอะไรเหรอจุน"

"ถึงที่ทำงานแล้ว! ฉันจะรีบไปทำงาน"

"อืม... เข้าใจแล้ว"


ตอนนี้ ตัวของโชนั้นออกจะดูงัวเงียหน่อยๆ แต่พฤติกรรมแบบนั้นมันทำให้ใครบางคนอดที่จะอยู่เฉยๆไม่ได้


"ขอหอมแก้มหน่อยสิ! จะไปทำงานแล้ว"

"หอมบ้าอะไรเล่า อายคนอื่นเขาบ้างรึเปล่าเนี่ย"


โชยืดตัวไปหยิบกระเป๋าด้านหลัง นั่นทำให้สามารถมองเห็นสะโพกอันอวบอิ่มนั่นได้อย่างชัดเจน
เป็นไปไม่ได้เลยที่คนครองพวงมาลัยรถอยู่อย่างจุนจะไม่มองมันอย่างพิศวาส


"ไปแล้วนะ"

"ขอหอมแก้มหน่อยไม่ได้เหรอ??"

"ไม่ได้! ไปทำงานแล้วนะ เจอกันตอนเย็น~"


จุนก็ยังไม่ทันที่จะคว้าตัวคนรักมากอด คนรักก็ลุกออกจากรถไปซะแล้ว
พร้อมกับเยาะเย้ยตบหลังอีกที


"ไปจริงๆแล้วนะ แบร่ๆ"

.
.
.
บุคลิกอันแสนสง่าของโช ปรากฎทุกๆครั้ง ไม่ว่าจะเป็นที่ใดก็ตาม ที่บริษัทก็เช่นเดียวกัน
เขาก็เดินเข้ามาเช่นเคยและได้รับคำทักทายต่างๆ จากเพื่อนร่วมงานหลายๆคน
มันก็เป็นปกติอยู่แล้ว ที่เขาจะได้รับความสนใจมากขนาดนี้


"อรุณสวัสดิ์ค่ะ ซากุไรซัง"

"ครับ! อรุณสวัสดิ์ครับ โนริเอะซัง"


เขาทักทายหญิงสาวคนนั้นกลับ ด้วยเสียงหวานๆกับดวงตาอันสดใส มองตอบอย่างเป็นมิตร
สาวๆ ที่ไหนเขาจะไม่ติดใจโชได้ล่ะ แต่ขอโทษนะ ซากุไร โชคนนี้...
"มีแฟนแล้วนะครับ หล่อซะด้วย"

...
..
.

"นี่ครับ! ซากุไรซัง ช่วยส่งให้ท่านประธานเซ็นต์ด้วยนะครับ"

"เฮ้อ... ท่านประธานหนีไปตกปลาอีกแล้วล่ะสิ ตกลงฉันต้องทำเองใช่ไหมเนี่ย?"

"เหนื่อยแย่เลยนะครับเนี่ย... สู้ต่อไปนะครับคุณเลขา"

"ขอร้องล่ะ... อย่าพูดตำแหน่งนั้นให้ฉันได้ยินได้มั้ย? แต่ก็ขอบคุณมากนะ"

.
.
.

ตำแหน่งในบริษัทที่โชทำงานอยู่นั้น ก็คือ "เป็นเลขาฯของท่านประธานบริษัทโอเระทาชิ"
แต่งานที่โชได้รับนั้นมันมากมายมหาสาร เพราะ....
.

ประธานบริษัทแห่งนี้คือ "โอโนะ ซาโตะชิ"
เขาออกจะดูมีความพยายามมากๆในตอนแรก โชจึงนับถือเขามาก แต่...
.

ในปัจจุบันนั้น เวลางานทั้งหมดของท่านประธาน = เวลาตกปลาเกือบจะทั้งหมด
น้อยครั้งที่จะ "โผล่" หน้าออกมาให้เห็น อย่างน้อยก็ 2 สัปดาห์ต่อครั้ง

..
โชซึ่งเป็นเลขาฯก็เลยต้องทำทุกอย่าง ทั้งเดินเรื่องเซ็นต์เอกสาร โน่นนี่นั่น ซึ่งมันเป็นสิ่งที่โอโนะต้องทำทั้งหมด
ปาฏิหารย์มากที่บริษัทรอดมาได้จนถึงทุกวันนี้

.
..
...

"เฮ้อ... เหนื่อยจริงเลย ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะเนี่ย?!"


โชบ่นพึมพำกับตัวเอง พร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือ สีบรอนเงิน เพื่อที่จะดูเวลา


>>5.42 PM // 2011, Oct. 31


"จะหกโมงเย็นแล้วนี่นา... กลับบ้านดีกว่า"


จากที่"พูด"อยู่คนเดียวมาเป็นเวลานาน เขาก็จัดการเอกสารทั้งหมดที่วางเรียงรายอยู่เต็มโต๊ะของเขา
ก่อนที่จะก้าวออกจากห้องและลงลิฟต์มาชั้นล่าง แต่ในขณะนั้นก็ได้ยินพนักงานทำความสองคนที่ลงลิฟต์มาด้วย
พูดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับวันนี้ นั่นทำให้โช(แอบ)สนใจเล็กน้อย


"เอ... วันนี้วันที่เท่าไหร่เหรอ?"

"สามสิบเอ็ดตุลาไง"

"อุ๊ย!! ถ้างั้นก็เป็นวัน..."


เสียงโทรศัพท์เคลื่อนที่ดังขึ้นเรียกร้องความสนใจจากเขา
ทันใดนั้น อารมณ์อยากซอกแซกเรื่องชาวบ้านก็หมดลง...
เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ โชว์ชื่อของ "โอโนะ ซาโตะชิ"


"สวัสดีครับ! ท่านประธาน"

"งานทั้งหมดเรียบร้อยดีรึเปล่า?"

"เรียบร้อยครับ! ท่านประธานครับ กลับมาทำงานที่บริษัทต่อได้มั้ยครับ ผมเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว ต้องไปหาท่านรอง..."


เขายังไม่ทันที่จะได้พูดจบ น้ำเสียงที่แสดงถึงความ "เบื่อหน่าย" ก็ตัดพ้อขึ้นทันที


"ฉันรู้แล้วน่า แต่อีกสัก 2 สัปดาห์นะ ตอนนี้อยู่เวียดนาม แค่นี้แหละ"

"เดี๋ยวก่อนครับ!!..."


--------------สัญญาณถูกตัดไป----------------


ท่านประธานตัดสายสนทนาทางโทรศัพท์ระหว่างเขากับโชอย่างง่ายดาย ด้วยเหตุผลที่ว่า...
"เบื่อที่จะฟังซากุไรบ่นจริงๆ วิธีนี้คงจะดีที่สุดแล้วล่ะมั้ง"
แถมส่งข้อความมาอีกว่า...
>>ห้ามโทรหาฉันโดยเด็ดขาด ถ้ามีอะไรให้คนอื่นโทรมา ไม่ใช่นาย... ไม่งั้นโดนหักเงินเดือนแน่!!<<
.
.
ข้อความประเภทนั้น ทำให้โชรู้สึกหมดหวัง ที่จะดึงตัวของท่านประธานให้กลับมาทำงานได้
เขาจึงเริ่มที่จะก้าวต่อไปหลังจากที่ยืนคุยโทรศัพท์มาเป็นระยะหนึ่ง


"เฮ้อ... กลับบ้านดีกว่า"



เขาเลยไปขึ้นรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ห่างจากบริษัทมากนัก
.
.
.

โชก้าวเท้าลงจากรถไฟฟ้า ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยัง "รังรัก" ของเขากับดีไซน์เนอร์หนุ่มชื่อดัง
นามว่า "จุน" คนที่แคร์เขาไปหมดทุกสิ่ง แม้กระทั่งเวลากลับจากที่ทำงาน เขาจะมาก่อนโชเสมอ
.
.
.
เพราะแบบนี้ ถึงคบกันมาได้ 5 ปีแล้ว

.
.
.

นิ้วเรียวหยิบคีย์การ์ดขึ้นรูดเพื่อปลดล็อคประตู ก่อนที่จะออกแรงพลักมันเข้าไป
ความมืดและบรรยากาศอันเงียบสงัดที่พบ ทำให้รู้ว่า"คนรัก"ของเขายังไม่กลับมา
เขาพึมพัมถึงแฟนหนุ่มของตน ด้วยความประหลาดใจ


"เอ.. ทำไมวันนี้กลับช้าจังน้าา"


โชปฏิบัติกิจวัตรประจำวันอย่างเคย
เวลาของการดูทีวีของทั้งสองคือ"หลังอาบน้ำเสร็จ"
โชนั่งดูทีวีเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้ไม่มีจุนนั่งอยู่ข้างกาย
เจ้าตัวที่เริ่มจะรู้สึกคิดถึงจุนก็เลยปิดทีวีไป
ตอนนี้ก็ 6 โมงครึ่งแล้ว แต่ยังไม่เห็นแววแฟนหนุ่มร่างสูงโปร่งมาปรากฎตัวสักที

>>จุน, วันนี้จะกลับกี่โมงเหรอ? ไม่เห็นโทรมาบอกเลย กลับดึกรึเปล่า? รีบๆตอบด้วยนะ<<
.
.
โชพิมพ์ข้อความนี้ถึงจุน เพื่อรอคำตอบ
.

โทรไปก็ไม่กล้า เพราะกลัวจะประชุมอยู่ จึงทำได้แค่เพียงส่งข้อความเท่านั้น


.
.
.
ผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้ว...

ยังไม่มีข้อความตอบกลับแต่อย่างไร โชก็ได้แต่นั่งกอดเข่าพร้อมกับกำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น
บนโซฟากำมะยี่สีขาวและนิ่ม

.
.
"กิ๊งก่อง!.. กิ๊งก่อง!.. "
.
.

เสียงออดที่ดังจากข้างหน้าห้อง น่าจะมีแขกมาละมั้ง โชจึงรีบลุกจัดเผ้าผมให้เรียบร้อย
ก่อนที่จะลุกไปมองจอมอนิเตอร์ ว่าใครมา จะได้วางตัวถูก..
แต่เมื่อมองดูก็ไม่เห็นใคร เขาจึงตัดสินใจที่จะเปิดประตูออก

.
.
"แฮ!!"
.
.

ชุดสมัยโบราณของชาวตะวันตก สีน้ำตาลเข้มโทนมืด บวกกับทรงผมที่ดูเป็นระเบียบชาวตะวันตกสมัยก่อนเช่นกัน
ถึงขั้นว่าผมทุกเส้นเรียบไปตามทรงของศรีษะทั้งหมด และใบหน้าอันเคร่งขรึม

จ้องมองคนข้างหน้าอย่างไม่ละสายตา..
แต่นั่นมันช่างน่าหลงใหลยิ่งนัก เพราะเขาคือ "คนที่โชกำลังรอ โดยอยู่ในชุดแวมไพร์ " นั่นเอง

ทำให้เขาแอบคิดได้ถึงเรื่องเมื่อกลางวัน ที่พนักงานทำความสะอาดพูดกันเมื่อกลางวัน
วันนี้เป็นวัน "ฮาโลวีน" เพราะเทศกาลนี้ เมื่อเด็กๆ เขาจะชอบไปขอขนมตามบ้านอื่นๆ กับคนรักในปัจจุบันของเขาเสมอ

.
.

ทั้งสองยังยืนจ้องหน้ากันอยู่ แบบเงียบๆ

.
.
"Trick or Treack?"


ในมือของจุน มีตะกร้าใส่ขนมอยู่ด้วย ถึงมันจะไม่ดูเหมาะกับชุด
แต่ก็ดูดี ในสไตล์ยุโรปโบราณ


"ฉันไม่มีอะไรจะให้หรอกนะ.. "

"มีสิ... ให้ได้ง่ายๆเลยล่ะ จูบไง...ฮึ"


จุนเริ่มที่จะเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ทางโชก็เริ่มจะถอยหลังมาเรื่อยๆเช่นกัน จุนยังไม่หยุด
เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ จนหลังของโชชนพนังห้อง จากนั้นจุนก็วางฝ่ามือบนพนังห้องที่โชพิงอยู่
เพื่อทำให้เหมือนตัวเอง ดูใหญ่กว่า มีอำนาจมากกว่า โชใช้มือดันตัวจุน ให้ห่างจากตน
.
แต่ไม่รู้เพราะอะไร คนที่พอจะมีกล้ามเนื้ออย่างโชนั้น ดันอีกฝ่ายให้ออกไปไม่ได้


"จูบ.. มันไม่ใช่ขนมนะ... "
"ไม่อยากให้เหรอ? ไม่งั้น.. ฉันจะหลอกจริงๆนะ"


โชเริ่มแสดงอาการเขินอายแบบน่ารักๆ ออกมาให้คนตรงหน้าเห็นจะได้
แล้วน่ารักซะขนาดนั้น ใครจะไปทนไหวล่ะ


"หะ... ให้ก็ได้"


โชหลับตาพริ้มพร้อมกับยืดหน้าของตนออกมาเล็กน้อย เหมือนว่ากำลังรอรับริมฝีปาก
"ของอีกฝ่าย" จุนไม่รอช้า ที่จะใช้ริมฝีปากของตนบรรจงจูบอย่างสุภาพบุรุษ

..
.

บรรยากาศตอนนั้น ความรู้สึกหลักๆ ในตอนนี้คือ...
"ดูดดื่ม เนินนาน และโรแมนติก" ที่มีต่อกัน..
ภายใต้ความเงียบสงัด แต่ก็ยังมีการสื่อสารต่อกัน โดยไม่ใช้เสียง...
เพราะนั่นเป็นการสื่อสารการระหว่าง"ปากต่อปาก"

.
..

"ขอบคุณนะ"
.
.

จุนกล่าวขอบคุณคนข้างหน้า หลังจากที่ถอนริมฝีปากออกจากกัน
และเขาได้ยกมือข้างหนึ่งขอคนรักขึ้นมาจูบหนึ่งที
....

ผู้ถูกกระทำโต้ตอบด้วยอาการเขินอาย แต่ก็รู้สึกผิดเล็กๆ...
เพราะเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมีจริงๆก็คือตอนกลางคืน แค่ 5-6 ชั่วโมงต่อวันเท่านั้น
แถมตอนนั้นยังเป็นเวลานอนทั้งหมดซะด้วย
.
เนื่องด้วยที่โชต้องเคลียร์งานทั้งของ" ท่านประธานจอมขี้เกียจ"
จนทำให้ไม่ได้คุยกันในบางคืน

.
.
"ฉันขอโทษนะ ที่ฉันไม่เคยได้อยู่กับนายเลย ทั้งๆทีเป็นแฟนกันแท้ๆ"

"ไม่เป็นไรหรอกนะ เขินใช่ป่ะล่ะ?"

"บ้า!! แล้วเล่นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมไม่บอกว่าวันนี้เป็นวันฮาโลวีน แล้วจะแต่งเป็นปีศาจไปขอขนมล่ะ "

"จะบอกไปทำไมเล่า ฉันรู้นะว่านายลืมก็เลยกะเซอร์ไพรส์ไปเลย ฮ่าๆ"

"บ้าๆๆๆๆๆ"

"ถึงฉันจะบ้า.. แต่ก็บ้ารักคนที่ชื่อ ..ซากุไร โช.. นะ"

"แหวะ! เน่าได้อีกนะ มุขรุ่นพ่อแล้วมั้งเนี่ย มุขนี้! ฮ่าๆๆๆ"

"ฮ่าๆๆๆๆ"
.
.

เสียงหัวเราะของทั้งสองที่ประสานกัน ฟังดูแล้วมีความสุขยิ่งนัก
ถึงในคืนนี้จะเป็นคนวันฮอลโลวีน ที่ฟังออกจะดูสยดสยอง แต่...
สำหรับพวกเขานั้น มันคงจะเป็นคืนที่น่าจดจำ และดูจะไม่มีวันที่เลือนหายไป

.
.
.
.
The End

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

จากไรท์เตอร์ค่ะ
ชื่อนกค่ะ ตอนนี้จะ 15 ขวบแล้วค่ะ
เมนคู่หลัก "จุนโช" และ เมนคู่รอง "ไอมิยะ" ค่ะ
นี่เป็นฟิคเรื่องแรกค่ะ งงๆ มึนๆ พิลึกๆ
จะฮาโลวีนแล้ว ผีหลอก แบร่ๆ (น่ากลัวจังเลย)
ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะคะ
ขอบคุณที่อ่านค่ะ^^
ปล. เรื่องนี้ลงในอาราชิฟิคบล็อคด้วย