TURN BACK TIME รอรัก....กลับคืน

ท่าเรือ

“แดดร้อนขนาดนี้ เอ็งมารอใครอีลา?”

ลาเลียนหันมอง คนที่ตระโกนถามในมือถือแผงปลาหมึกตากแห้ง เดินใกล้เข้ามา ยายผางนั้นเอง

“มารอไอ้รอยซ์นะสิป้า เห็นมันบ้างไหม?ล่ะ มันนัดฉันมา ไอ้ฉันก็รอตั้งนาน ยังไม่เห็นมันโผล่มาเลยเนี้ย”

ลาเลียน มีสีหน้าร้อนใจ ที่น้องเขยไม่มาตามนัด เมื่อวานเห็นแวะไปที่บ้าน บอกว่าหลานไม่มีเงินไปกินโรงเรียน ไม่ใช่แค่รอยซ์ วันนี้ลาเลียนต้องไปอีกหลาย บ้าน กับค่าใช้จ่ายที่รอลาเลียนเพียงคนเดียว นี่ก็เสียเวลามากแล้ว

“อีลาเอ๋ย ไอ้รอยซ์ มันพาอีซีไปหาหมอโน่น ยังไม่กลับหรอก เอ็งมาเปล่าแล้วล่ะ”

“อ้าว?”

ลาเลียนยกมือเกาหัวทำหน้าละเหี่ยใจ  อีแบบนี้ ลาเลียนคงต้องเผื่อใจเตรียมเงินเพิ่ม ที่รอยซ์ไปหาเมื่อวานคงยกเรื่องค่ากินลูกมาอ้าง ที่ต้องการจริงๆ เป็นเงินค่ารักษาเมียมากกว่า นี่คือนิสัยรอยซ์ ลาเลียนรู้ดี

“ขอบใจนะป้า นั้นฉันไปก่อนล่ะ เอ้านี่ ขนมที่ฉันซื้อมาฝากมัน ป้าเอาไปกินแล้วกันนะ”

ลาเลียน ยื่นถุงขนมส่งให้ยายผาง ส่ายหัวที่ยืนเสียเวลา อยู่ตั้งนาน โดนถามราคาก็หลายหน ลาเลียนใช้กลยุทธ์ ด่าไฟแลบ จนไอ้พวกฝรั่งหวาดกลัว

“ป้าพริกมาแม่”

วาเลนตินส่งเสียง ตระโกนเรียกแม่ จากหลังบ้าน กับการวุ่นทำอาหารในครัว ที่เห็นป้าเปิดประตูรั้วโผล่เข้ามา พร้อมถุงขนมเต็มมือ  วันนี้พ่อจะกลับมาในรอบสามเดือน  ดังนั้นมัมจึงวุ่นกับการเตรียมอาหาร

“ทำแบบนี้อีกแล้วนะ”

เดซี่พ่นน้ำเสียง อ่อนใจออกมา ขณะนั่งลงตรงข้าม ระหว่างเด็กสามคน รับถุงขนม จากป้า ไปเก็บในครัว

“ทุกคนต้องใช้เงินนี่  กว่าฉันจะหลุดพ้นกับค่ารายจ่าย อย่างพวกแก ก็แทบหมดแรงแล้ว เดือนนี้  ฉันช่วยได้แค่ สองหมื่นนะ”

เดซี่รับซอง เปิดดูอย่างเงียบๆ สงสารหลานอยู่เหมือนกัน กับเรื่องเมื่อวาน ความโกรธที่สะสม มายาวนาน ของพี่สาว คงยากที่จะเปลี่ยน ลาเลียนโทษตัวเองมาตลอด ว่าเซลฟี่อาจจะตายไปแล้ว  ลาเลียนเอาความเจ็บปวดเหล่านั้นทุ่มใส่ตัวเอง ทำงานให้มาก หาเงินให้มาก เมื่อต้องกลายเป็นผู้นำ หารายได้ แทนเซลฟี่

“ไม่ต้องทำแบบนี้หรอกนะ ฉันดูแลตัวเองได้”

เดซี่เสียงเครือ