คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การเริ่มต้น
เช้าวันนี้จิจิรุไปโรงเรียนตามปกติ ผ่านมาหลายวันแล้วนับตั้งแต่วันที่เธอจูบกับฮัตโตริ(โดยไม่ได้ตั้งใจ) เธอยังคงรู้สึกผิดและอายมาก ทุกครั้งที่เธอเจอกับฮัตที่โรงเรียน เธอจะมีอาการมองหน้ากันไม่ติดทุกครั้ง ส่วนเรื่องเธอกับมาซาโตะยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ช่วงนี้ เขาก็ไม่เหมือนเมื่อก่อน ไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยยิ้ม เธอจะชวนไปเที่ยวเขาก็บอกว่าไม่ว่างและเอาแต่หลบหน้าเธอลูกเดียว แต่บางที..เธออาจจะคิดไปเองคนเดียวก็ได้.. ช่างเถอะ เดี๋ยวซักวัน ทุกอย่างมันคงจะดีเอง
เธอเข้ามาในห้องเรียนเหมือนปกติทุกวัน อืม.. วันนี้เธอมาเช้าหรือไงนะ ถึงไม่ค่อยมีนักเรียนมาเลย เอาเหอะ ดีเหมือนกัน จะได้เงียบๆหน่อย แล้วเธอก็ฟุบหัวลงนอน(หลับ)กลับโต๊ะนักเรียนทันที
ครืด…
“เอ่อ.. น้องจิจิรุ”
เอ๊ะ เสียงใครหว่า?
ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบรุนพี่มิเกะ รุ่นพี่สาวสวยที่อยู่ห้องเดียวกับมาซาโตะ
“อ้าว พี่มิเกะ มี’ไรหรอคะ เข้าผิดห้องหรอ ฮิฮิ” ฉันแซวไปตามประสาคนสนิทกัน
“แหม ป่าวหรอกจ้ะ พี่มาหาจิจิรุนั่นแหละ ”
“มาหาจิจิรุ มีอะไรหรอคะ” ฉันสงสัยจริงๆนะ ร้อยวันพันปี พี่แกไม่เคยมาหาฉันเล๊ย
“ก็จะอะไรซะอีกล่ะถ้าไม่ใช่แฟนของจิจิรุไหว้วานให้พี่มาน่ะ เอ้า นี่ กระดาษโน๊ตนี่ มาซาโตะเค้าฝากมาให้ เฮ้อ.. ทำไมไม่มาให้เองก็ไม่รู้ ลำบากพี่จริงๆ”
พี่มิเกะยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆที่พับสองทบไว้มาให้ฉัน
“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์ลำบากมา คราวหลังก็บอกมาซาโตะซิคะ ว่าให้มาส่งเอง”
“จ้ะๆ งั้นพี่ไปและนะ” พอพี่มิเกะก้าวเท้าออกจากห้อง 4/4 ไปแล้ว ฉันจึงกลับมานั่นที่โต๊ะ แล้วคลี่แผ่นกระดาษออก
เลิกเรียนเจอกันที่หลังโรงยิมนะครับ
มาซาโตะ
เลิกเรียนเจอกันที่หลังโรงยิมงั้นหรอ เค้ามีอะไรจะเซอไพรส์ฉันนะ ฮิฮิ
ฉันยิ้มกับความคิดตัวเองแล้วเก็บกระดาษใส่กระเป๋าเสื้อ
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก ในที่สุดก็มาถึงตอนเย็นที่ฉันเฝ้ารอ ตลอดคาบเรียนฉันแทบจะไม่ได้ฟังอาจารย์สอนเลยก็ว่าได้ ก็ฉันกำลังคิดอยู่ว่ามาซาโตะเค้าจะเซอไพรส์อะไรฉัน พอฉันเดินไปที่ด้านหลังโรงยิมก็เห็นมาซาโตะรออยู่แล้ว
“มาซาโตะ มานานแล้วหรอ ขอโทษนะคะที่ให้รอ” ฉันพูดแล้วยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง มาซาโตะเองก็ยิ้มตอบ แต่รอยยิ้มของเขาดูแปลกๆชอบกล
“ไม่เป็นไรหรอกครับ จิจิรุ…” มาซาโตะพูดแล้วก็เงียบไป ตกลงเค้าจะพูดอะไรกันแน่นะ
“เอ่อ.. มาซาโตะมีอะไรหรอคะ กะจะเซอไพรส์อะไรจิจิรุรึปล่าว” ฉันพูดหวังให้มาซาโตะยิ้มหรือหัวเราะออกมา แต่เปล่าประโยชน์ สีหน้าของมาซาโตะดูไม่ดีนัก จนฉันเองก็เริ่มหวั่นๆเหมือนกัน
“ครับ.. เซอไพรส์ครับ..เซอไพรส์มาก ผม..” เอาอีกแล้ว เงียบอีกแล้ว เงียบทำไมล่า.. ToT
“มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่าคะ” ฉันจับมือมาซาโตะหวังให้เขายิ้มออกมาอย่างเคย แต่เค้ากลับแกะมือออก โอ้ ทำไมง่ะT_T
“จิจิรุ พี่ว่า.. เรา..เรา เราเลิกกันเหอะ”
ห๊า.. โอ้วไม่ พระเจ้าบอกทีว่าลูกหูฝาดปายย….ย
“อะ..อะไรนะคะ เมื่อกี้..ว่าไงนะคะ” -o-* ภาวนาขออย่าให้เป็นความจริงเลย
“เราเลิกกันนะจิจิรุ พี่จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย เรา-เลิก-กัน” คำพูดชัดเจนที่หลุดออกมาจากปากมาซาโตะทำเอาฉันแทบช็อค.. ไม่สิ ฉันช็อค ช็อคมาก ทำไม?.. เพราะอะไร?.. คำถามลอยอยู่เต็มหัวฉันไปหมด ฉันพยายามรวบรวมสติแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องที่ยากมาก
“เหตุผลล่ะคะ..ขอเหตุ..ผล” ฉันเริ่มสกัดกั้นมันไว้ไม่ไหวแล้ว น้ำตา.. อย่าไหลออกมานะ..ขอร้องY-Y
“พี่ว่าจิจิรุก็น่าจะรู้อยู่แล้ว… เราต่างก็มีคนใหม่ ”
ห๊ะ อะไรนะ เราต่างก็มีคนใหม่.. ใคร? ฉันมีใคร? แล้วมาซาโตะมีใคร?
“ฉันไม่เข้าใจ หมายความว่ายังไง” ฉันสับสนไปหมด สับสนจริงๆ
“จิจิรุก็รู้นี่ เขาคนนั้นไง ไม่ใช่ว่าพี่ไม่เห็นนะ ที่จิจิรุกับเขา..จูบ..กับ”
อะ..อะไรนะ.. ฮัตโตริงั้นหรอ ช่างบ้าสิ้นดี มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ทำไมคนหล่อถึงได้ไอคิวต่ำอย่างนี้นะ
“อะ..ฉันอธิบายได้ มันเป็นแค่เรื่องบังเอิญ ฟังฉันอธิบายก่อน.. มาซาโตะก็เห็นไม่ใช่หรอ ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ..จูบเขา” ฉันพยายามอธิบายอย่างที่สุด แต่มาซาโตะก็ไม่ยอมฟังฉัน
“อีกเรื่อง.. พี่ก็มีคนใหม่”
อึก.. เหมือนมีก้อนบางอย่างมาสดุดที่คอฉัน ฉันพูดอะไรไม่ออก ฉันสับสน ฉันไม่เข้าใจ น้ำตาหยดแรกร่วงผล็อยลง.. อย่างไม่ตั้งตัว ตามด้วยหยดสอง..หยดสาม
“อะไรนะคะ..ทำไม..ฮึก.. ใครกัน” คำถามถูกรวมไว้ในประโยคเดียว ฉันตั้งตัวไม่ถูก น้ำตาบ้าเอ๊ย..ฉันเกลียดน้ำตาที่สุด เกลียดความอ่อนแอที่สุด
“พี่ขอตอบแต่คำถามหลังละกัน เฮ้อ.. พี่มีคนใหม่ คนนั้นก็คือ.. มิเกะ”
เหมือนโดนหินลูกใหญ่โถมเข้าใส่ ทำไมนะ คนที่ฉันไว้ใจ คนที่ฉันสนิท ต้องหักหลังฉันด้วย ..ทำไม!!..
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ ฮึก.. คบกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมจิจิรุไม่รู้ ฮือ..” ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใครทั้งนั้นพลางปรี่เข้าไปทุบและเขย่าตัวมาซาโตะแรงๆ
“นานแล้ว.. ก่อนพี่จะคบกับจิจิรุ แต่พี่ตกลงกับเค้าว่าจะเป็นเพื่อนกันไปก่อน”
ทะ.. ทำไมกัน..นานแล้ว พูดออกมาได้ยังไง ฉันไม่นึกเลย ทำไมกัน.. มาซาโตะ ไม่จริงงง!!..
...เพี๊ยะ...
“คนโกหก คนหลอกลวง ไหนสัญญาว่าจะรักกันไง ไหนสัญญาว่าจะไม่ทิ้งกันไง หึ เลว เลวที่สุด..”
ฉันเร่งฝีเท้าวิ่งออกมาจากด้านหลังโรงยิม น้ำตาฉันร่วงลงมาไม่ขาดสาย ฉันจมกับความคิดตัวเองตลอด คำพูดของมาซาโตะวนเวียนอยู่ในความคิดของฉัน บ้าที่สุด.. นี่เป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะร้องไห้เป็นครั้งสุดท้าย แล้วฉันจะต้องเข้มแข็ง.. ให้ได้
ตุ้บ
ฉันวิ่งชนกับใครคนหนึ่ง ใครคนที่ฉันกำลังนึกถึง
“นี่ เธอ เป็นอะไรน่ะ ร้องไห้ทำไม เฮ้ ฉันปลอบคนไม่เก่งนะ” ฮัตโตริ ใช่ ฉันกำลังนึกถึงเขาอยู่ เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้ แต่เขาคือที่พึ่งของฉันคนเดียวในตอนนี้
“อ่ะๆ นั่งลงก่อนแล้วกัน มีอะไรเล่าให้ฉันฟังสิ มัวแต่ร้องไห้อยู่ฉันไม่รู้เรื่องนะ” ฮัตโตริพยายามปลอบหญิงสาวอย่างที่สุด บอกตามตรงว่าเขาก็รู้สึกเห็นใจเธออยู่ไม่น้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจมองใบหน้าของเธออย่างจงใจ ดวงหน้าได้รูปของหญิงสาวเปื้อนคราบน้ำตาเต็มไปหมด เขาทำได้เพียงเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้เธอเท่านั้น
“ฮึก.. ฮึก..ฮัตโตริ เพราะนาย..เพราะนายคนเดียว ฮือ.. ” ใช่ เพราะนาย นายทำให้มาซาโตะเข้าใจผิด
“เอ๋? อะไรของเธอเนี่ย ฉันทำอะไร ฉันยังไม่รู้เรื่องเลย”
“ฮือ.. ฉัน.. โดนมาซาโตะบอกเลิก”
“ห๊ะ..ทำไมล่ะ… แล้วมันเป็นยังไงเล่าให้ฉันฟังซิ”
“ฮึก..มาซาโตะเค้าเห็น ฮึก.. ตอนที่ฉันกับนาย..จู..”
“พอแล้ว ฉันเข้าใจแล้ว เหตุผลแค่นี้เค้าก็ขอเลิกกับเธอหรอ แล้วทำไมเธอไม่อธิบายว่ามันเป็นอุบัติเหตุ”
“ฉันบอกเขาแล้ว.. แต่..แต่เขา.. เขามีคนใหม่ ฮือ ฉันจะทำยังไงดี ฮึก..ฮือ”
“ฉันเข้าใจนะ ความรู้สึกของเธอ ฉันก็เคยโดนแฟนบอกเลิก.. เพราะเธอ” คำพูดของฮัตเหมือนยิ่งซ้ำเติมฉัน ฉันเลยร้องหนักเข้าไปใหญ่ ฮัตไม่พูดอะไรต่อจากนั้น เขาเข้ามากอดฉันไว้ แปลก..ที่ฉันไม่รู้สึกรังเกียจ อาจเป็นเพราะว่าฉันกำลังต้องการที่พึ่ง และเขา.. ก็คือที่พึ่งของฉัน
ฉันร้องอย่างนั้นอยู่นานพอสมควร แม้จะเริ่มทำใจได้แล้วก็ตาม เขากอดฉันไว้แน่น แล้วเอามือมาลูบผมของฉันเป็นการปลอบใจ สักพัก เขาก็พูดขึ้น คำพูดที่ฉันไม่อยากเชื่อว่าจะหลุดจากปากเขา
“เรา.. มาลองคบกันไหม” นั่นคือสิ่งที่เค้าพูด ทำเอาฉันอึ้งกิมกี่พูดอะไรไม่ออก จึงรอฟังเค้าพูดต่อ
“ฉันเองก็อกหัก เธอเองก็อกหัก งั้นเราสองคนลองสงบศึกแล้วมาคบกัน เธอว่าบ้าไหม”
“… ฮึ ก็ดีนะ” ฉันตอบพลางยิ้ม
“เธอเอาจริงเหรอ คิดผิดคิดใหม่ได้ คบกับฉันมันไม่ปลอดภัยนะ” ฮัตทำหน้าทะเล้น
“ฉันคิดถูกแล้วล่ะ ฉันอยากเปลี่ยนเป็นคนใหม่ ทำอะไรให้มันบ้าๆไปเลย จะได้ไม่ต้องจมอยู่กับอดีต” ใช่ ฉันคิดถูกแล้ว ฉันไม่อยากจมกับอดีต
“ฮึ มีแฟนแบบเธอก็ไม่เลวนะ” ฮัตพูดพลางหัวเราะน้อยๆ
“ok นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป เราคบกัน” ฉันพูดแล้วสบตากับฮัต เรายิ้มให้กัน และหัวเราะให้กัน ฉันรู้สึกสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
พอฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันก็ล้มตัวลงนอนทันที เหนื่อยจังเลย วันนี้ฉันเหนื่อยมากๆ
ฉันนอนหลับตาแล้วนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น
‘เราเลิกกัน’
‘นับตั้งแต่วินาทีนี้ไป เราคบกัน’
แปลกนะ ฉันว่าแปลกจริงๆ ฉันเป็นคนที่พูดคำว่าเลิกและคบได้ภายในเวลาไม่ถึง 2 ชั่งโมงด้วยซ้ำ ความจริง.. ฉันก็ยังเศร้าเรื่องมาซาโตะกับพี่มิเกะอยู่ แต่ไม่เห็นจะสน ก็ฉันมีแฟนใหม่แล้วทั้งคน แฟนใหม่ของฉัน
…ฮัตโตริ…
ความคิดเห็น