คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นักเรียนใหม่..กับความซวยที่ตามมา
เช้าวันนี้ช่างสดใสจริงๆเลย ฉันขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนเหมือนทุกวัน ระหว่างทาง ขอแนะนำตัวก่อนละกันนะคะ ฉัน สาวน้อยตาโตน่ารัก(มากๆ) ผู้มีนามว่า อิเคซาว่า จิจิรุ เจ้าค่ะ ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.4 โรงเรียนมัธยมโอไดกะค่ะ แนะนำตัวพอเป็นพิธีแล้ว กลับสู่เนื้อเรื่องดีกว่า
ตอนนี้ก็ถึงโรงเรียนแล้ว ฉันเข้ามาในโรงเรียนตามปกติ และขึ้นไปบนอาคารเพื่อเข้าห้องเรียนของฉัน ห้อง ม.4/4
“เฮ้ หวัดดีจิจิรุ วันนี้มาเช้านะ” พอฉันก้าวเท้าเข้ามาในห้องก็มีเพื่อนๆเข้ามาทักทายกันไม่เว้น แน่สิ ฉันมันสาวป๊อปนี่
“นี่ จิจิรุ เธอรู้ยังว่าวันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาอ่ะ” มิกี้ เพื่อนสนิทอีกคนของฉันเดินมาบอก
“เอ๋? หรอ ฉันไม่เห็นรู้เลย” เพื่อนใหม่งั้นหรอ ใครกันนะ..
“อืม ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ได้ยินอาจารย์เค้าคุยกันน่ะ เห็นบอกว่าเป็นนักเรียนชายด้วยนะ ฮิฮิ” ดูมันทำหน้าเข้า หื่นจริงเพื่อนฉัน ยัยนี่มันพวกบ้าผู้ชาย -*-
เอ… นักเรียนชายงั้นหรอ ทำไมมันรู้สึกแปลกๆพิกลแฮะ เหมือนกับว่าต้องมีเรื่องไม่ดีซักอย่าง อ๊ะๆ อาจารย์เข้าห้องแล้ว
“นักเรียนเคารพ” เสียงของมิคุจิที่เป็นหัวหน้าห้องดังขึ้น เมื่อทำความเคารพเสร็จ อาจารย์มาซาโกะผู้ได้รับฉายาจากนักเรียนว่า ‘คุณแม่ยังสาว’ ก็พูดตามแบบฉบับไม่ผิดเพี้ยน
“สวัสดีจ้ะนักเรียน วันนี้ห้องเราจะมีนักเรียนใหม่มาเรียนด้วย รู้รึยังจ้ะ อาเตโอะ เข้ามาได้จ้ะ” ’จารย์คุณแม่ยังสาวหันไปพูดเสียงหวานเชิญใครบางคนเข้ามาในห้อง
อ๊ะ.. นายคนนี้หล่อจังเลย ผิวก็ขาว หน้าตาก็ดี สูงก็สูง เพอเฟ็กต์!! เอ.. แต่รู้สึกหน้าคุ้นๆนะ
“สวัสดีครับ ผม อาเตโอะ ฮัตโตริ อายุ16ปี เรียกว่าฮัตก็ได้ครับ”
อ๋า!! นั่นนายฮัตปากปีสุนัขนี่ โฮ.. ทำไมต้องย้ายมาอยู่โรงเรียนนี้ด้วยนะ แถมยังอยู่ห้องเดียวกันอีก ดูซิ แจกยิ้มหวานไปทั่วห้อง นึกว่าหน้าตาดีนักเรอะ (อ้าว ไหงเมื่อกี้ยังชมอยู่เลย)
“อ่าจ้ะๆ ก็รู้จักกันแล้วนะ เอ่อ..อาเตโอะไปนั่งด้านหลังจิจิรุนะจ้ะ” ’จารย์คุณแม่ยังสาวพูดตาหวานเยิ้ม แหม.. เดี๋ยวฟ้องอาจารย์โทงิวะซะเลย(แฟนของอาจารย์มาซาโกะ)
นายฮัตเดินมานั่งด้านหลังฉัน ฉันกะจะไม่พูดด้วยแล้วเชียว แต่นายนั่นก็เปิดประเด็นชวนคุยขึ้นมาเลย
“นี่ เธอชื่อจิจิรุหรอ เราฮัตนะ ยินดีที่ได้รู้จัก หันมาหน่อยซิ” นายฮัตสะกิดฉันจากด้านหลัง เฮอะ คนอย่างนายก็พูดดีเป็นด้วยหรอ
“นี่ หันมาหน่อยซิ จะไม่ให้ฉันเห็นหน้าเลยหรือไง” นายนั่นสะกิดฉันอีกทีจนฉันทนไม่ไหวเลยต้องหันไป
“ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย รู้ไว้ซะด้วย” ฉันหันไปพูดแบบไม่ค่อยเป็นมิตร
“เธอ.. ยัยบ้าเมื่อวันนั้นนี่!!”
ณ โรงอาหารของโรงเรียนมัธยมโอไดกะ
“ดีจังเลยเนอะจิจิรุ” มิคุจิหันมาพูดกับฉันขณะที่เราเดินกินน้ำแดงอยู่ในโรงอาหาร
“อะไรดีหรอ?”
“ก็ฮัตคุงย้ายมาเรียนที่นี่น่ะซิ ทีเนี้ย ฉันจะได้จีบเค้าได้ง่ายขึ้น”
พรวด! คำพูดของยัยเพื่อนloveทำเอาฉันแทบพ่นน้ำแดงออกมา ยัยนี่คิดบ้าอะไรขึ้นมาเนี่ย ทั้งที่ปกติออกจะเป็นคนเรียบร้อย
“55 ฉันพูดเล่นน่ะไม่ต้องเว่อร์ขนาดนั้นก็ได้ ฉันไม่ได้คิดจะจีบเค้าจริงๆซะหน่อย 55”
“อุ๊ย!” ใครบางคนวิ่งมาชนฉัน ทำให้น้ำแดงที่อยู่ในแก้วกระฉอกออกมาโดนคนที่เดินผ่านมาพอดี
โอย.. ไอ้บ้าที่ไหนวิ่งมาชนฉันนะ อ๊ะๆ ไม่ได้การ ต้องรีบขอโทษผู้เคราะห์ร้ายที่โดนน้ำแดงฉันเข้าเต็มๆ
“ขอโทษค่ะ ขอโทษ มีไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้วิ่งมาชน และ…”
เมื่อผู้เคราะห์ร้ายเงยหน้าขึ้นมา ฉันก็หยุดกึกทันที เพราะนายคนนั้นคือ..
“นาย! / เธอ!” คงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร ใช่ค่ะ นายฮัตปากปีสุนัข ยังไม่พอ มันยังพูดตามฉันอีก
“นายบ้านี่ / ยัยบ้านี่”
“พูดตามฉันทำไม / พูดตามฉันทำไม”
“นาย / ยัย ตัวก็อปปี้ สมองไม่มีคิดรึไง”
เอ๊ะ นายบ้านี่ พูดตามฉันตลอด นิสัยเสียจริง
“...” แล้วเราก็เงียบไปซักพักหนึ่ง เพราะคิดว่าถ้าพูด อีกฝ่ายต้องพูดตามแน่
“เธอ ยัยตัวซวย ฉันเจอเธอทีไรต้องมีเรื่องซวยทุกที คราวที่แล้วก็ทีนึงและ นี่ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเธอเลยนะ ที่เธอทำให้ฉันต้องเลิกกับแฟนน่ะ”
“ห๊ะ ฉันไปทำให้นายเลิกกับแฟนตอนไหนกัน ตาบ้า”
“ก็สร้อยเพชรที่ฉันซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้แฟนน่ะ ถูกเธอเหยียบซะแตกละเอียด รูปที่ฉันถ่ายกับแฟนก็ด้วย มันเป็นรอยรองเท้าเธอเลยรู้ไหม” นายนั่นพูดด้วยสีหน้าโกรธจัด
“เหตุผลแค่เนี้ย แฟนนายก็เลยขอเลิกเลยน่ะหรอ เฮอะ สม” ก๊าก สะใจจริงๆ สมควรแล้วที่โดรแฟนบอกเลิก เพราะนิสัยเน่าๆของนาย
“นี่ เธอไม่ต้องมาพูดเลยนะ ทุกอย่างเธอเป็นคนทำ เธอต้องชดใช้ ครั้งนี้ก็ด้วย เสื้อผ้าฉันเปื้อนน้ำแดงไปหมดเพราะเธอ!”
แหะแหะ ฟังแล้วความผิดฉันเนี่ยก็เยอะใช่ย่อยเลยแฮะ แต่จะยอมได้ไง เราต้องเรียกร้องสิทธิอิสตรี!! (เกี่ยวมั้ย - -)
“ทำไงได้ มันเป็นเรื่องบังเอิญนี่ ฉันไม่ผิดซะหน่อย เอ่อ.. ฟะ แฟนนายนั่นแหละที่ผิด เรื่องแค่เนี้ย ไม่น่าถึงขั้นบอกเลิกกันนี่ ส่วนครั้งเนี้ย มันก็เป็นอุบัติเหตุ มีใครวิ่งมาชนฉันก็ไม่รู้ ฉันไม่ผิดๆ” ฉันพยายามหาข้อแก้ตัวอย่างที่สุด ก็.. ก็ ฉันต้องเรียกร้องสิทธิอิสตรีนี่! (มันยังไม่เลิก - -)
“แล้วเรื่องสร้อยที่เธอเหยียบแตกล่ะ เธอจะชดใช้ยังไง รู้มั้ยว่ามันราคาเท่าไร” นายฮัตตะคอกฉันเสียงดังจนฉันเริ่มกลัว
“เธอจะชดใช้ยังไงหรือเถียงกันอีกนานเท่าไร’จารย์ไม่รู้ แต่ที่’จารย์รู้คือพวกเธอ 2 คนต้องตามอาจารย์ไปที่ห้องฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้” เสียงของแขกที่ไม่ได้รับเชิญทำเอาทั้งฉันและนายฮัตเสียวสันหลังวาบไปตามๆกัน
จะเป็นใครซะอีกถ้าไม่ใช่ ‘อาจารย์เบียบ’ ซึ่งย่อมาจากอาจารย์ระเบียบรัตน์ประจำโรงเรียน
“ ’จารย์คะ / ’จารย์ครับ” ดู๊มัน มันพูดตามฉันอีกแล้ว
“หนูไม่ผิดนะคะ / ผมไม่ผิดนะครับ”
“นี่นาย / นี่เธอ”
“เอาละ พอได้แล้ว ไปให้ถึงห้องฝ่ายปกครองก่อนแล้วค่อยว่ากัน” ’จารย์เบียบพูดหยุดฉันกับฮัตก่อนจะเกิดสงครามน้ำลายขนาดย่อมซะก่อน
“ตามอาจารย์มา” ’จารย์เบียบพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบดุจน้ำแข็งขั้วโลกเหนือ และฉันกับนายฮัตก็ไม่สามารถขัดได้ซะด้วย ลองขัดซิ โดนสับเละยิ่งกว่าโจ๊กหมูสับอีก
เราเลยต้องเดินตาม’จารย์เบีบยไปอย่างสงบ บางครั้งก็หันหน้ามาจิกกันเป็นระยะๆ
ความคิดเห็น