คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การพบกัน ของฉัน..และนาย
เหตุเกิดที่ย่านชินจูกุ 2 สาวเพื่อนซี้กำลังเดินเม้าท์กันไปอย่างสนุกปากโดยไม่ได้สังเกตเลยว่า มีกลุ่มวัยรุ่นชายกลุ่มใหญ่ๆกำลังเดินมาอีกทางหนึ่ง และ…
โครม!!
กลุ่มวัยรุ่นชาย 5-6 คนนั้นชนกับ2สาวเข้าอย่างจัง ถุงผ้าและซองใส่เอกสารที่หนุ่มคนหนึ่งถือมาหล่นกระจัดกระจาย
จิจิรุและมิคุจิล้มก้นจ้ำเบ้ากับพื้น โอยเจ็บจัง ขายหน้าชะมัด เมื่อตั้งสติได้ จิจิรุจึงลุกขึ้นยืนแล้วขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ นี่นาย เป็น’ไรมากป่าว”
“ยัยบ้า ขอโทษแล้วมันหายมั้ยเล่า” ผู้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นแล้วพูดกับเธอ สีหน้าของเขาดูท่าทางจะโกรธเธอมาก จิจิรุที่ตอนแรกพูดดีด้วยแต่ได้รับคำตอกกลับ สติเธอจึงขาดผึงทันที เธอยิ่งเป็นคนที่มีความอดทนน้อยอยู่ซะด้วย
“ก็ทำให้มันหายซะสิ นี่ฉันขอโทษดีๆแล้วนะ” เธอพูดตอกกลับเขาไป เรื่องต่อปากต่อคำนี่เธอเก่งนัก เพื่อนๆในห้องยกให้เธอเป็นที่ 1 ในเรื่องนี้เลย (น่าภูมิใจมั้ย - -)
“เอ๊ะ เธอนี่กวนประสาท คนอุตส่าห์จะพูดดีๆด้วย” เฮ้ย มันพูดดีตอนไหนฟะ เห็นเริ่มมาก็ตะคอกเลย แปลกคน
“ก็ใครมากวนประสาทฉันก่อนล่ะ” ฉันเถียงกลับอีกที ทั้งมิคุจิและเพื่อนของนายนั่นต่างไม่กล้าห้าม ลองห้ามดูซิ แม่จะตอกกลับให้อีกคน
“เอ๊ะ เธอนี่มัน.. เฮ้ย!! เธอ” พูดยังไม่ทันขาดคำ นายนั่นก็ตาเหลือกตาปลิ้นแล้วชี้ไปที่เท้าของฉัน เอ.. เท้าฉันมันมีไรหว่า
ฉันมองลงมาที่เท้าตัวเองก็เห็นว่าฉันเหยียบซองเอกสารและถุงผ้าเล็กๆสีชมพูอยู่ เห็นดังนั้น ฉันจึงเด้งขาออกทันที
“ของสำคัญของชั้นนน” สีหน้านายนั่นตอนนี้ดูแย่สุดๆ ยิ่งกว่าติดFทุกวิชาอีก (เว่อร์มะ^^*)
“แล้วฉันจะทำยังไงล่ะเนี่ย โห่ อย่าบอกนะว่าต้องซื้อใหม่” นายนั่นพูดด้วยสีหน้าอิดโรยแล้วปรี่เข้ามาเก็บซองกระดาษและถุงผ้า
“เอ่อ.. ฉันไม่รู้หรอกนะว่าของของนายมันคืออะไรอ่ะ แต่ยังไงฉันก็ขอโทษแล้วกัน”
ที่ขอโทษนี่ไม่ใช่อะไรหรอกนะ ไม่อยากมีเวรกรรมติดตัวน่ะ (ที่จริงเห็นใจเขาต่างหาก)
“ยัยบ้าเอ๊ย.. เธอรู้มั้ยว่าของเนี่ยสำคัญกับฉันมากแค่ไหนอ่ะ” นายนั่นทำหน้าอิดโรยสุดๆ เฮอะ คิดเหรอว่าฉันจะสงสารน่ะ (ที่จริงสงสารจับใจเลยล่ะ ฉันมันพวกใจอ่อนนี่)
“อะ…”
“ติด ติ้ด ติ๊ด ติ๊ด ติด ติด ติ้ด ติ๊ด” ฉันยังไม่ทันจะเถียงกลับ เสียงริงโทนของนายบ้านี่ก็ดังขึ้นก่อน
“ ครับ เคโกะหรอครับ เอ่อ.. ของขวัญ… ได้แล้วครับ ครับๆ ไปเดี๋ยวนี้ครับ รอฮัตที่บ้านนะครับ บายครับ จุ๊บ” นายนั่นจุ๊บโทรศัพท์ 1 ทีก่อนวางสาย อี๋ คลื่นไส้ สงสัยแฟนจะโทรมา ใครได้เป็นแฟนนายฮัตเฮิตอะไรนี่โชคร้ายสุดๆเลย
“ฮึ่ย วันนี้ฉันต้องกลับแล้ว ไว้ฉันจะมาคิดบัญชีเธอทีหลัง” นายฮัตชี้หน้าฉันแล้วเดินจากไปพร้อมกับกลุ่มเพื่อนๆ
เฮอะ ฉันคงโง่อยู่ให้คิดบัญชีหรอกย่ะ
“มิคุจิ กลับกันดีกว่า กะจะมาเที่ยวหนุกๆ เสีย’รมณ์เลย” ฉันหันไปพูดกับมิคุจิเพื่อนlove แต่ตอนนี้ยัยเพื่อนตัวแสบกำลังทำหน้า in love แบบสุดๆ เป็นอะไรไปเนี่ย เพื่อนฉาน
“เฮ้ย มิคุจิ เป็นไรอ่ะ ไมทำหน้างั้น” ฉันเขย่าตัวเพื่อนแรงๆ ยัยมิคุจิจึงกลับมาเหมือนปกติ
“เอ่อ.. นี่ จิจิรุ เธอว่ามะ ว่านายฮัตอะไรนั่นก็หล่อดีเหมือนกันนะ” มิคุจิพูดเขินๆ น่ารักตายล่ะหล่อน (คือฉันมันพวกไม่ยอมรับความจริงง่ะ)
“ห๊ะ.. นี่เธอชมนายฮัตบ้านั่นน่ะหรอ แหวะ ไม่เห็นจะหล่อซักนิด” ฉันพูดไปก็ปล่าวประโยชน์ เพราะยัยมิคุจิตอนนี้เหมือนตกอยู่ในภวังค์แห่งรักไปแล้ว - -‘’ ฉันเลยดึง(ลาก)ตัวมิคุจิออกมาจากย่านชินจูกุแล้วขึ้นแท็กซี่ไปส่งหล่อนแล้วกลับบ้านทันที…
ฉันจรดปลายปากกาลงบนไดอารี่สีฟ้าเล่มโปรด บันทึกเรื่องราวประจำวันอย่างที่เคยทำทุกวัน
ความคิดเห็น