แค้นรักบุปผาลวง

ลำดับตอนที่ #1 : ไม่มีโอกาสร่ำลา

“ฮูหยิน! หนีไปขอรับ” พูดจบชายหนุ่มก็หันมาประจันหน้ากับกลุ่มชายชุดดำ ด้านฝ่ายชายหนุ่มมีเพียงคนเดียว ต่างกับศัตรูที่มีกันนับสิบ ถึงจะถือว่าฝีมือเหนือกว่าอีกฝ่าย แต่ด้วยจำนวนคนที่น้อยกว่าทำให้ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ป่าที่แสนเงียบสงบ ตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงกระบี่ที่เกิดจากการต่อสู้อันดุเดือด

“เร็วเข้า เสี่ยวจู” หญิงสาวร่างบางรีบขว้าแขนสาวใช้ของตนวิ่งให้ออกจากการต่อสู้ให้ไกลที่สุด ทั้งสองนายบ่าววิ่งตรงไปข้างหน้าแบบไม่คิดชีวิต จนกระทั่งมาเจอหน้ามาสูงชันขวางกั้น ทั้งคู่จึงต้องหยุดชะงักฝีเท้า

“พวกเจ้าไม่มีทางหนีแล้ว ยอมไปกับพวกข้าเถอะแม่นาง“ ชายชุดดำที่วิ่งตามมาทัน ค่อยๆเดินเข้าไปหาหญิงสาวทั้งสอง

 “เดี๋ยวก่อน พวกเจ้าต้องการอะไร” หญิงสาวเริ่มค่อยๆตั้งสติแล้วเริ่มคิดถึงเหตุการณ์ ถ้าหากพวกโจรธรรมดา ทำไมไม่สนใจทรัพย์สินทอง กลับมุ่งที่จะจับเป็นคนไปให้ได้ แล้วเริ่มคิดหาทางรอดจากสถานการณ์นี้ทั้งนางและสาวใช้ แต่จะทำอย่างไร ทำอย่างไรดี

ชายชุดดำไม่ตอบได้แต่แสยะยิ้มมองหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าฮูหยินตั้งแต่หัวจดเท้าด้วยสายตาชั่วร้าย ทำให้หญิงสาวขนลุกและสั่นไปทั้งตัวเข้าใจความหมายของสายตานั่น

“อย่าเข้ามานะไอ้โจรชั่ว สารเลว อย่าเข้ามาใกล้ฮูหยินของข้านะ” เสียงสาวใช้ตะโกนด่าชายชุดดำเสียงดัง ชายหุน่มมีสีหน้าทะมึนขึ้นมาขยับเข้าไปใกล้หญิงสาวทั้งสองแล้วขว้ามือสาวใช้ตัวน้อยแล้วตบเข้าที่ใบหน้า จนหญิงสาวกระเด็นกลิ้งไปชนกับต้นไม้กระอักเดือดอกมา แล้วจึงสลบไป ไม่รู้ยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่

“เสี่ยวจู!”หญิงสาวร่างบางตะโกนสุดเสียงพร้อมน้ำตาไหลอาบแก้ม กำลังจะวิ่งไปหาร่างสาวใช้ที่นอนไม่ได้สติอยู่ แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะชายชุดดำเข้ามาขวางไว้พร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาใกล้ นางได้แต่ถอยหลังออกไปเรื่อยๆจนเท้าแตะเข้ากับขอบหน้าผา ก้าวอีกก้าวก็จะตกลงไปข้างล่างแล้ว  หญิงสาวที่ปกติสงบเยือกเย็นอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วพวกมันทั้งสิบกว่าคนที่ต่อสู้กับอากังติดตามนางก็ค่อยๆเดินมาล้อมนางเอาไว้ นางจึงคิดว่าอากังคงต้านไว้ไม่ไหวและคงไม่มีชีวิตอยู่แล้ว น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาอีก ทั้งเสี่ยวจู ทั้งอาคัง คนที่จงรักภักดีต่อนาง ไม่มีใครอยู่แล้ว

“พวกเจ้าไม่ได้ต้องการทรัพย์สินเงินทอง แต่กลับต้องการตัวข้า พวกเจ้าต้องการอะไร ข้ารู้ว่าพวกเจ้าไม่ใช่โจรธรรมดา” นางก็ไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองคิด แต่นางลองโยนหินถามทางพวกมันดู

“ฉลาดนี่เหอฮูหยิน” ชายชุดดำเสยะยิ้ม คนคนนี้ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มโจร

 ทันทีที่ได้ยินเหอฮูหยิน นางชะงัก พวกมันรู้ว่านางคือหลิวเหม่ยเยว่ ฮูหยินของเหอเจี้ยเฟิง มันต้องการอะไร ใครส่งพวกมันมา ทำไรเพื่ออะไร  นางไม่มีศัตรูที่ไหน ไม่เคยมีความขัดแย้งกับใคร วันๆอยู่แต่ในจวน ในหัวของนางเต็มไปด้วยคำถาม คิดไม่ออกเลยจริงๆ

“ใครส่งพวกเจ้ามาทำร้ายข้า”

ชายชุดดำได้แต่เงียบไม่ตอบคำถามนาง

“ข้าไม่มีทางรอดอยู่แล้ว จะฆ่าก็เชิญข้าแค่ต้องการรู้ว่าใครที่ต้องการทำร้ายข้าก่อนตายเท่านั้น” หญิงสาวพยายามโน้มน้าม

ชายชุดดำเริ่มลังเล เดิมทีเขาไม่ได้มีอาชีพเป็นโจรป่าเถื่อนอยู่แล้ว เขาแค่ต้องทำตามคำสั่งเจ้านายให้มาทำลายชื่อเสียงของฮูหยินเหอคนนี้ประกอบกับรูปร่างหน้าตานางช่างงามล้ำน่าลิ้มลองยิ่งนัก ยังไงหลังจากนั้นก็ต้องฆ่าทิ้งอยุ่แล้ว แล้วเจ้านายยังสั่งให้นำศพในสภาพถูกย่ำยี ไปทิ้งไว้ในที่ที่คนพบเห็นได้ง่ายอีก ช่างเป็นเจ้านายที่อำมหิตจริงๆ

 “ข้าบอกได้แค่เป็นตระกูลใหญ่ตระกูลหนึ่งเท่านั้น” พูดจบชายชุดดำเดินเข้าไปกะชากแขนนาง เขาต้องพานางไปกระท่อมที่เตรียมไว้ กลุ่มชายชุดดำสิบกว่าคนมองนางด้วยสายตาชั่วร้าย ทำให้นางรู้สึกสะอิดสะเอียนยิ่ง

“ปล่อยข้า” นางตะโกนขึ้นด้วยความโกรธพร้อมทั้งถอดปิ่นที่ปักอยุ่บนหัวแทงเข้าที่ตาชายชุดดำ และสะบัดแขนออกจากมืออีกฝ่าย

“โอ้ย! นั่งตัวดี พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบความรุนแรง ได้ จับนางมา ข้าจะให้พวกเจ้าได้ลิ้มลองนางทุกคน” ชายชุดดำร้องด้วยความเจ็บปวดมือกุมตาที่บาดเจ็บเอาไว้ สีหน้าทมึนด้วยความโกรธเกรี้ยว

            “หึ ข้ายอมตามดีกว่า” นางพูดจบไม่รอให้พวกมันมาจับไปย่ำยี ตัดสินใจหันหลังและกระโดดลงหน้าผา  กลุ่มชายชุดดำจึงขว้าตัวนางไว้ไม่ทัน

‘ท่านพี่ ข้าจะไม่ได้พบหน้าท่านอีกแล้ว’ นางคิดถึงสามีของนาง นางไม่มีแม้แต่โอกาสจะล่ำลาเขา นางตายทั้งทีไม่รู้ว่าใคร ต้องการฆ่านาง นางยังไม่อยากตาย สักพักสตินางก็วูบดับไป